وَالْفَجْرِ (1)
قسم به فجر (صبح) |
وَلَيَالٍ عَشْرٍ (2)
و قسم به شب‌های ده‌گانه |
وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ (3)
و قسم به جفت و طاق |
وَاللَّيْلِ إِذَا يَسْرِ (4)
و قسم به شب چون سپری شود |
هَلْ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٌ لِّذِي حِجْرٍ (5)
آیا درین (امر) قسم کافی برای صاحبان خرد نیست؟ (بلی هست) |
أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ (6)
آیا ندیدی که پروردگارت با قوم عاد چه کرد؟ |
إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ (7)
قوم ارم که صاحب قامت‌های بلند و ستون مانند بودند |
الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ (8)
که مانند آن در (هیچ‌یک) از شهرها آفریده نشده بود |
وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ (9)
و با قوم ثمود؟ آنانی که سنگ‌ها را در وادی (القری) می‌تراشیدند |
وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ (10)
با فرعون؟ که میخ‌ها (برای سزا دادنِ مردم) داشت |
الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ (11)
(این سه قوم) همان کسانی بودند که در شهرها سرکشی کردند |
فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ (12)
پس در آن شهرها فساد بیشتر کردند |
فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ (13)
لهذا پروردگارت آنان را به عذاب سخت گرفتار کرد |
إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ (14)
یقیناً پروردگار تو در کمین‌گاه (مراقب اعمال بندگان) است |
فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ (15)
پس اما انسان هرگاه پروردگارش او را امتحان کند و به او مقام و نعمت دهد، می‌گوید: پروردگارم مرا عزت داد |
وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ (16)
و اما وقتی که پروردگارش او را امتحان کند و روزی‌اش را بر او تنگ سازد، می‌گوید: پروردگارم مرا اهانت کرده است |
كَلَّا ۖ بَل لَّا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ (17)
نه، چنین نیست، بلکه شما یتیم را گرامی نمی‌دارید |
وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ الْمِسْكِينِ (18)
و همدیگر را بر طعام دادن مسکین ترغیب نمی‌کنید |
وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَّمًّا (19)
و میراث دیگران را با مال خود خلط نموده (به طریقۀ نادرست) می‌خورید |
وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا (20)
و مال را بسیار (بیش از حد) دوست می‌دارید |
كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا (21)
چنین نیست، بلکه وقتی زمین به شدت درهم کوبیده شود |
وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا (22)
و پروردگارت بیاید و فرشتگان صف بسته حاضر شوند |
وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ ۚ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ وَأَنَّىٰ لَهُ الذِّكْرَىٰ (23)
و آن روز دوزخ در میان آورده شود، آن روز انسان (کافر) عبرت می‌گیرد، ولی چنین عبرت گرفتن چه سودی برای او دارد؟ |
يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي (24)
می‌گوید: ای کاش برای این زندگی‌ام چیزی قبلاً می‌فرستادم |
فَيَوْمَئِذٍ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ (25)
پس آن روز هیچ کسی چون عذاب الله عذاب نکند |
وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ (26)
و هیچ کسی هم چون الله او را به بند (زنجیرها) نمی‌بندد |
يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ (27)
(و در حالت نزع گفته شود که) ای نفس (شخص) آرام‌گیرنده (به ایمان) |
ارْجِعِي إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً (28)
به‌سوی پروردگارت بازگرد، (در حالی که) تو از او راضی و او از تو راضی است |
فَادْخُلِي فِي عِبَادِي (29)
پس در زمره بندگانم داخل شو |
وَادْخُلِي جَنَّتِي (30)
و در جنت من داخل شو |
