| وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا (1) Bij de snuivend rennenden |
| فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا (2) en de vonken slaanden |
| فَالْمُغِيرَاتِ صُبْحًا (3) en de 's morgens aanstormenden |
| فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا (4) die dan stof opwerpen |
| فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا (5) en dan midden in de slagorde doorbreken |
| إِنَّ الْإِنسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ (6) De mens is zijn Heer niet erkentelijk |
| وَإِنَّهُ عَلَىٰ ذَٰلِكَ لَشَهِيدٌ (7) Hij is er zelf getuige van |
| وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ (8) Het bezit heeft hij hevig lief |
| ۞ أَفَلَا يَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِي الْقُبُورِ (9) Weet hij het dan niet? Wanneer wat in de graven is wordt omgewoeld |
| وَحُصِّلَ مَا فِي الصُّدُورِ (10) en wat in het binnenste is tevoorschijn wordt gebracht |
| إِنَّ رَبَّهُم بِهِمْ يَوْمَئِذٍ لَّخَبِيرٌ (11) dan is hun Heer op die dag over hen welingelicht |