ن ۚ وَالْقَلَمِ وَمَا يَسْطُرُونَ (1)
نون۔، قسم دى په قلم او په هغه څه چې دوى يې لیكي |
مَا أَنتَ بِنِعْمَةِ رَبِّكَ بِمَجْنُونٍ (2)
چې ته د خپل رب په نعمت (او فضل) سره هېڅ لېونى نه يې |
وَإِنَّ لَكَ لَأَجْرًا غَيْرَ مَمْنُونٍ (3)
او بېشكه چې خاص تا لره یقینًا داسې اجر دى چې قطع كولى به نشي |
وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٍ (4)
او بېشكه چې ته یقینًا په ډېرو لویو اخلاقو باندې (فايز) يې |
فَسَتُبْصِرُ وَيُبْصِرُونَ (5)
پس ژر به ته ووینې (اى نبي!) او دوى به هم وویني |
بِأَييِّكُمُ الْمَفْتُونُ (6)
چې په تاسو كې كوم یو لېونى دى |
إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِيلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ (7)
بېشكه ستا رب په هغه چا ښه پوه دى چې د ده له لارې نه ګمراه شوى دى او هم دى په هدایت موندونكو باندې ښه عالم دى |
فَلَا تُطِعِ الْمُكَذِّبِينَ (8)
نو ته د تكذیب كوونكو خبره مه منه |
وَدُّوا لَوْ تُدْهِنُ فَيُدْهِنُونَ (9)
دوى خوښوي چې كاشكې ته نرم شې، نو دوى به هم نرم شي |
وَلَا تُطِعْ كُلَّ حَلَّافٍ مَّهِينٍ (10)
او ته د هر ډېر سوګند خوړونكي، سپك، خبره مه منه |
هَمَّازٍ مَّشَّاءٍ بِنَمِيمٍ (11)
چې ډېر عیب ویونكى، چغلۍ لره ډېر چلوونكى دى |
مَّنَّاعٍ لِّلْخَيْرِ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ (12)
خير لره ډېر منع كوونكى، له حده تېرېدونكى، سخت ګناهګار دى |
عُتُلٍّ بَعْدَ ذَٰلِكَ زَنِيمٍ (13)
ډېر بد خویه دى (او) له دغو (عیبونو) نه پس بد اصله (حرامي هم) دى |
أَن كَانَ ذَا مَالٍ وَبَنِينَ (14)
په دې وجه چې دى د مال او زامنو والا دى |
إِذَا تُتْلَىٰ عَلَيْهِ آيَاتُنَا قَالَ أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ (15)
كله چې ده ته زمونږ ایتونه ولوستل شي (نو) دى وايي: (دا) د ړومبنو خلقو باطلې قصې دي |
سَنَسِمُهُ عَلَى الْخُرْطُومِ (16)
ژر ده چې مونږ به د ده په خلتم (پوزه) باندې داغ كېږدو |
إِنَّا بَلَوْنَاهُمْ كَمَا بَلَوْنَا أَصْحَابَ الْجَنَّةِ إِذْ أَقْسَمُوا لَيَصْرِمُنَّهَا مُصْبِحِينَ (17)
بېشكه مونږ دوى وازمایل، لكه چې مونږ د باغ خاوندان ازمایلي وو، كله چې هغوى قسمونه وخوړل چې دوى به خامخا ضرور دغه (د باغ مېوې) پرې كړي، په دې حال كې چې سبا كوونكي به وي |
وَلَا يَسْتَثْنُونَ (18)
او دوى استثنا نه كوله (ان شاء الله يې ونه وایه) |
فَطَافَ عَلَيْهَا طَائِفٌ مِّن رَّبِّكَ وَهُمْ نَائِمُونَ (19)
نو په دغه (باغ) باندې ستا د رب له جانبه یوه طواف كوونكې بلا راچاپېره شوه، په داسې حال كې چې دوى ویده وو |
فَأَصْبَحَتْ كَالصَّرِيمِ (20)
نو دغه (باغ داسې) شو، لكه رېبل شوى فصل |
فَتَنَادَوْا مُصْبِحِينَ (21)
نو دوى یو بل ته اواز وكړ، په داسې حال كې چې سبا كوونكي وو |
أَنِ اغْدُوا عَلَىٰ حَرْثِكُمْ إِن كُنتُمْ صَارِمِينَ (22)
داسې چې خپل فصل ته سبا وختي ورشئ كه چېرې تاسو لَو كوونكي یئ |
فَانطَلَقُوا وَهُمْ يَتَخَافَتُونَ (23)
نو دوى روان شول، په داسې حال كې چې یو له بل سره يې پټې پټې خبرې كولې |
أَن لَّا يَدْخُلَنَّهَا الْيَوْمَ عَلَيْكُم مِّسْكِينٌ (24)
(داسې) چې دې (باغ) ته دې پر تاسو باندې نن ورځ بېخي هېڅ مسكین داخل نه شي |
وَغَدَوْا عَلَىٰ حَرْدٍ قَادِرِينَ (25)
او دوى د نه وركولو په ارادې سره سهار لاړل، په داسې حال كې چې دوى (په خپل خیال كې) قادر وو |
فَلَمَّا رَأَوْهَا قَالُوا إِنَّا لَضَالُّونَ (26)
نو دوى چې كله هغه (باغ) ولیده، ويې ويل: بېشكه مونږ یقینًا لار وركي یو |
بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ (27)
بلكې مونږ محروم كړى شوي یو |
قَالَ أَوْسَطُهُمْ أَلَمْ أَقُل لَّكُمْ لَوْلَا تُسَبِّحُونَ (28)
د دوى منځني (غوره) كس وویل: ایا ما تاسو ته نه و ویلي! ولې تاسو تسبیح نه وایئ |
قَالُوا سُبْحَانَ رَبِّنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ (29)
(نو) دوى وویل: پاكي ده زمونږ رب لره، بېشكه مونږ ظالمان وو |
فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ يَتَلَاوَمُونَ (30)
نو د دوى ځینو ځینو نورو ته مخ واړوه، چې یو بل يې ملامته كول |
قَالُوا يَا وَيْلَنَا إِنَّا كُنَّا طَاغِينَ (31)
دوى وویل: اى زمونږ هلاكته! یقینًا مونږ سركشان وو |
عَسَىٰ رَبُّنَا أَن يُبْدِلَنَا خَيْرًا مِّنْهَا إِنَّا إِلَىٰ رَبِّنَا رَاغِبُونَ (32)
امېد دى چې زمونږ رب به مونږ ته له دې (باغ) نه غوره په بدل كې راكړي، بېشكه مونږ خپل رب ته رغبت كوونكي یو |
كَذَٰلِكَ الْعَذَابُ ۖ وَلَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَكْبَرُ ۚ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ (33)
همداسې عذاب وي او یقینًا د اخرت عذاب تر ټولو لوى دى، كه چېرې دوى پوهېدلى |
إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ عِندَ رَبِّهِمْ جَنَّاتِ النَّعِيمِ (34)
بېشكه د پرهېزګارو لپاره د خپل رب په نیز د نعمتونو جنتونه دی |
أَفَنَجْعَلُ الْمُسْلِمِينَ كَالْمُجْرِمِينَ (35)
ايا نو مونږ به مسلمانان د مجرمانو په شان كړو؟ |
مَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ (36)
په تاسو څه شوي دي؟ تاسو څنګه فیصله كوئ |
أَمْ لَكُمْ كِتَابٌ فِيهِ تَدْرُسُونَ (37)
ایا تاسو سره كتاب دى چې په هغه كې تاسو (دا) لولئ؟ |
إِنَّ لَكُمْ فِيهِ لَمَا تَخَيَّرُونَ (38)
چې بېشكه تاسو لپاره په دغه (كتاب) كې هغه څه دي چې تاسو يې خوښوئ |
أَمْ لَكُمْ أَيْمَانٌ عَلَيْنَا بَالِغَةٌ إِلَىٰ يَوْمِ الْقِيَامَةِ ۙ إِنَّ لَكُمْ لَمَا تَحْكُمُونَ (39)
ایا تاسو لپاره زمونږ په ذمه څه قسمونه (وعدې) شته چې د قیامت د ورځې پورې رسېدونكي دي چې یقینًا تاسو لپاره به خامخا هغه څه وي چې تاسو يې فیصله كوئ |
سَلْهُمْ أَيُّهُم بِذَٰلِكَ زَعِيمٌ (40)
ته له دوى نه پوښتنه وكړه چې په دوى كې كوم یو د دغه كار ضامن دى؟ |
أَمْ لَهُمْ شُرَكَاءُ فَلْيَأْتُوا بِشُرَكَائِهِمْ إِن كَانُوا صَادِقِينَ (41)
ایا د دوى لپاره شریكان شته دى، نو دوى دې خپل (دغه) شریكان راولي، كه چېرې دوى رښتیني وي |
يَوْمَ يُكْشَفُ عَن سَاقٍ وَيُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ فَلَا يَسْتَطِيعُونَ (42)
او (یاده كړه) هغه ورځ چې پنډۍ به بربنډه كړى شي او دوى به سجدې كولو ته راوبلل شي، نو دوى به توان ونه لري |
خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ۖ وَقَدْ كَانُوا يُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ وَهُمْ سَالِمُونَ (43)
په داسې حال كې چې د دوى سترګې به ذلیله (او ټیټې) وي، دوى به ذلت راګېر كړي وي او یقینًا دوى به سجدې كولو ته رابللى شول، په داسې حال كې چې روغ رمټ به وو |
فَذَرْنِي وَمَن يُكَذِّبُ بِهَٰذَا الْحَدِيثِ ۖ سَنَسْتَدْرِجُهُم مِّنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ (44)
نو ته ما او هغه څوك پرېږده چې د دغه حدیث (قرآن) تكذیب كوي۔، ژر به مونږ دوى په استدراج كې واچوو (ورو به يې ورو راونيسو) له هغه ځایه چې دوى به نه پوهېږي |
وَأُمْلِي لَهُمْ ۚ إِنَّ كَيْدِي مَتِينٌ (45)
او زه دوى ته مهلت وركوم۔، بېشكه زما حیله (چل) مضبوط (او محكم) دى |
أَمْ تَسْأَلُهُمْ أَجْرًا فَهُم مِّن مَّغْرَمٍ مُّثْقَلُونَ (46)
ایا ته له دوى نه مزدوري غواړې، نو دوى له (دغه) تاوانه، درانه كړى شوي دي |
أَمْ عِندَهُمُ الْغَيْبُ فَهُمْ يَكْتُبُونَ (47)
ایا له دوى سره علم غیب دى، نو چې دوى يې لیكي |
فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَلَا تَكُن كَصَاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نَادَىٰ وَهُوَ مَكْظُومٌ (48)
نو ته د خپل رب حكم ته صبر كوه او د كب (مهي) والا (يونس) په شان مه كېږه، كله چې ده اواز وكړ، په داسې حال كې چې له غم نه ډك و |
لَّوْلَا أَن تَدَارَكَهُ نِعْمَةٌ مِّن رَّبِّهِ لَنُبِذَ بِالْعَرَاءِ وَهُوَ مَذْمُومٌ (49)
كه چېرې داسې نه وى چې ده ته د خپل رب مهرباني ورسېدله (نو) دى به خامخا په سپېره میدان كې غورځول شوى و، په داسې حال كې چې دى به مذموم (ملامت كړى شوى) و |
فَاجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَجَعَلَهُ مِنَ الصَّالِحِينَ (50)
نو دى خپل رب غوره كړ، پس دى يې له صالحانو څخه وګرځاوه |
وَإِن يَكَادُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَيُزْلِقُونَكَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّكْرَ وَيَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ (51)
او بېشكه شان دا دى چې كافران شوي خلق نژدې وو چې تا په خپلو سترګو سره خامخا وښیوي، كله چې دوى ذكر (قرآن) واورېده او دوى وايي چې بېشكه دى خامخا لېونى دى |
وَمَا هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِّلْعَالَمِينَ (52)
حال دا چې دغه (قرآن) نه دى مګر د عالمونو لپاره نصیحت |
