وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا (1)
Tako mi Sunca i svjetla njegova |
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا (2)
I Mjeseca, kada ga slijedi |
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا (3)
I dana, kad ga otkrije |
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا (4)
I noci, kad ga prekrije |
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا (5)
I neba i Sta ga sazda |
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا (6)
I Zemlje i Sta je rasprostr’ |
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا (7)
I duse i Sta je usavrsi |
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا (8)
Pa je nadahnu razvratu njenom i bogobojaznosti njenoj |
قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا (9)
Zaista uspije ko je ocisti |
وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا (10)
I zaista ne uspije ko je pokvari |
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا (11)
Poricao je Semud u pretjeranosti svojoj |
إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا (12)
Kad se podigao najnesretniji njihov |
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا (13)
Tad rece njima poslanik Allahov: “Kamila Allahova i napajanje njeno!” |
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا (14)
Pa, porekli su ga, te je ranili; pa ih je zgromio Gospodar njihov zbog grijeha njihovog, te ih sravnio |
وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا (15)
A ne plasi se posljedice toga |
