الْحَاقَّةُ (1)
حاقه (حادثۀ ثابت و واقع شدنی) |
مَا الْحَاقَّةُ (2)
چیست آن حاقه (حادثۀ ثابت و واقع شدنی)؟ |
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحَاقَّةُ (3)
و تو چه می‌دانی که آن حاقه (حادثۀ ثابت و واقع شدنی) چیست؟ |
كَذَّبَتْ ثَمُودُ وَعَادٌ بِالْقَارِعَةِ (4)
قوم ثمود و عاد آن حادثۀ کوبنده و واقع شدنی را تکذیب نمودند |
فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِكُوا بِالطَّاغِيَةِ (5)
اما ثمود به (وسیلۀ) آواز سخت و مرگبار هلاک شدند |
وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِكُوا بِرِيحٍ صَرْصَرٍ عَاتِيَةٍ (6)
و اما عاد به (وسیلۀ) تندبادی سرد و سوزنده هلاک شدند |
سَخَّرَهَا عَلَيْهِمْ سَبْعَ لَيَالٍ وَثَمَانِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فِيهَا صَرْعَىٰ كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِيَةٍ (7)
که الله آن را هفت شب و هشت روز پی در پی بر آنان مسلط کرد آنگاه مردمان را می‌دیدی که روی زمین افتاده‌اند و گویی تنه‌های پوک درختان خرما‌اند |
فَهَلْ تَرَىٰ لَهُم مِّن بَاقِيَةٍ (8)
پس آیا می‌بینی که اثری از آنها باقی مانده باشد؟ |
وَجَاءَ فِرْعَوْنُ وَمَن قَبْلَهُ وَالْمُؤْتَفِكَاتُ بِالْخَاطِئَةِ (9)
و فرعون و کسانی که پیش از او بودند و همچنین اهالی قریه‌های زیر و زبر شده (قوم لوط) مرتکب گناه و نافرمانی شدند |
فَعَصَوْا رَسُولَ رَبِّهِمْ فَأَخَذَهُمْ أَخْذَةً رَّابِيَةً (10)
زیرا آنان از (فرمان) فرستادۀ پروردگارشان نافرمانی کردند، و الله ایشان را به سختی گرفت |
إِنَّا لَمَّا طَغَى الْمَاءُ حَمَلْنَاكُمْ فِي الْجَارِيَةِ (11)
البته وقتی که آب (به امر ما) طغیان کرد، شما را در کشتی روان برداشتیم |
لِنَجْعَلَهَا لَكُمْ تَذْكِرَةً وَتَعِيَهَا أُذُنٌ وَاعِيَةٌ (12)
تا آن (عذاب) را برایتان پندی قرار دهیم و گوش‌هایی شنوا آن را به خاطر بسپارد |
فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ نَفْخَةٌ وَاحِدَةٌ (13)
پس چون در صور دمیده شود یک دمیدنی |
وَحُمِلَتِ الْأَرْضُ وَالْجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةً وَاحِدَةً (14)
و زمین و کوه‌ها برداشته شوند، پس يکباره درهم کوبیده شوند |
فَيَوْمَئِذٍ وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ (15)
پس در آن روز واقعه (قیامت) رخ دهد |
وَانشَقَّتِ السَّمَاءُ فَهِيَ يَوْمَئِذٍ وَاهِيَةٌ (16)
و آسمان (نیز) بشگافد و در آن روز سست گردد |
وَالْمَلَكُ عَلَىٰ أَرْجَائِهَا ۚ وَيَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ يَوْمَئِذٍ ثَمَانِيَةٌ (17)
و فرشته‌ها بر اطراف آن (آسمان) خواهند بود و عرش پروردگارت را در آن روز هشت فرشته بالای سر خود حمل می‌کنند |
يَوْمَئِذٍ تُعْرَضُونَ لَا تَخْفَىٰ مِنكُمْ خَافِيَةٌ (18)
در آن روز شما (به بارگاه پروردگارتان) عرضه می‌شوید، هیچ پوشیدۀ شما (که آنرا انجام داده بودید) مخفی نماند |
فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَيَقُولُ هَاؤُمُ اقْرَءُوا كِتَابِيَهْ (19)
پس هر کس که نامۀ اعمالش به دست راستش داده شود (شادی کنان) می‌گوید: بگیرید نامۀ اعمال مرا بخوانید |
إِنِّي ظَنَنتُ أَنِّي مُلَاقٍ حِسَابِيَهْ (20)
چون من یقین داشتم که البته با حساب خودم روبرو خواهم شد |
فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَّاضِيَةٍ (21)
پس او در زندگانی خوش و رضایت بخش خواهد بود |
فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٍ (22)
در بهشت (بسیار) بلند خواهد بود |
قُطُوفُهَا دَانِيَةٌ (23)
که میوۀ آن در دسترس است |
كُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِيئًا بِمَا أَسْلَفْتُمْ فِي الْأَيَّامِ الْخَالِيَةِ (24)
(گفته می‌شود) گوارا بخورید و بنوشید به (پاداش) آنچه در روزگاران گذشته انجام میدادید |
وَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِشِمَالِهِ فَيَقُولُ يَا لَيْتَنِي لَمْ أُوتَ كِتَابِيَهْ (25)
و اما کسی که نامۀ اعمالش به دست چپش داده شود، پس می‌گوید: ای کاش نامه‌ام بمن داده نمی‌شد |
وَلَمْ أَدْرِ مَا حِسَابِيَهْ (26)
و (ای کاش) نمی‌دانستم که حساب من چیست |
يَا لَيْتَهَا كَانَتِ الْقَاضِيَةَ (27)
و ای کاش مرگ فیصله کننده و پایان کارم بود |
مَا أَغْنَىٰ عَنِّي مَالِيَهْ ۜ (28)
دارایی من هیچ نفعی بمن نرساند |
هَلَكَ عَنِّي سُلْطَانِيَهْ (29)
قدرت و پادشاهی من از دستم رفت |
خُذُوهُ فَغُلُّوهُ (30)
(گفته می‌شود) او را بگیرید، پس به زنجیرش کشید |
ثُمَّ الْجَحِيمَ صَلُّوهُ (31)
باز او را در دوزخ داخل کنید |
ثُمَّ فِي سِلْسِلَةٍ ذَرْعُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعًا فَاسْلُكُوهُ (32)
باز در زنجیری که درازی آن هفتاد گز باشد او را ببندید |
إِنَّهُ كَانَ لَا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ الْعَظِيمِ (33)
چون او به الله بزرگ ایمان نمی‌آورد |
وَلَا يَحُضُّ عَلَىٰ طَعَامِ الْمِسْكِينِ (34)
و (مردم را) بر طعام دادن مسکین ترغیب نمی‌کرد |
فَلَيْسَ لَهُ الْيَوْمَ هَاهُنَا حَمِيمٌ (35)
پس او امروز در این جا هیچ دوست مهربانی ندارد |
وَلَا طَعَامٌ إِلَّا مِنْ غِسْلِينٍ (36)
و نه طعامی دارد جز زرداب دوزخیان |
لَّا يَأْكُلُهُ إِلَّا الْخَاطِئُونَ (37)
که جز گنهگاران آن را نمی‌خورند |
فَلَا أُقْسِمُ بِمَا تُبْصِرُونَ (38)
پس قسم به آنچه می‌بینید |
وَمَا لَا تُبْصِرُونَ (39)
و به آنچه نمی‌بینید |
إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ (40)
که این (قرآن) سخن فرستاده (فرشته) بزرگوار است |
وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَاعِرٍ ۚ قَلِيلًا مَّا تُؤْمِنُونَ (41)
و آن سخن شاعری نیست، اندکی ایمان می‌آورید |
وَلَا بِقَوْلِ كَاهِنٍ ۚ قَلِيلًا مَّا تَذَكَّرُونَ (42)
و (قرآن) گفتۀ غیبگو و کاهن نیست، اندکی عبرت می‌گیرید |
تَنزِيلٌ مِّن رَّبِّ الْعَالَمِينَ (43)
(بلکه) از سوی پروردگار جهانیان نازل شده است |
وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنَا بَعْضَ الْأَقَاوِيلِ (44)
و اگر (بالفرض) پیغمبر بعضی از سخنان را به دروغ به ما نسبت می‌کرد |
لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْيَمِينِ (45)
البته او را با قدرت می‌گرفتیم |
ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِينَ (46)
باز رگ دلش را قطع می‌کردیم |
فَمَا مِنكُم مِّنْ أَحَدٍ عَنْهُ حَاجِزِينَ (47)
پس هیچ کس از شما منع کننده‌ای (جزای ما) از او نیست |
وَإِنَّهُ لَتَذْكِرَةٌ لِّلْمُتَّقِينَ (48)
البته قرآن برای پرهیزگاران نصیحت و پند است |
وَإِنَّا لَنَعْلَمُ أَنَّ مِنكُم مُّكَذِّبِينَ (49)
و البته ما به یقین می‌دانیم که برخی از شما تکذیب‌کننده‌اید |
وَإِنَّهُ لَحَسْرَةٌ عَلَى الْكَافِرِينَ (50)
و البته آن (تکذیب) مایۀ حسرت بر کافران است |
وَإِنَّهُ لَحَقُّ الْيَقِينِ (51)
و البته آن (قرآن سخن) حق و یقینی است |
فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ (52)
پس نام پروردگار بزرگت را به پاکی یاد کن |
