لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ (1)
قسم می‌خورم به روز قیامت |
وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ (2)
و قسم می‌خورم به نفس ملامت کننده (و پشیمان‌شونده) |
أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَهُ (3)
آیا انسان گمان می‌کند که استخوان‌هایش را جمع نخواهیم کرد؟ |
بَلَىٰ قَادِرِينَ عَلَىٰ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُ (4)
بلی! (چنین خواهیم کرد) در حالیکه قادریم بر آن که (حتى) سرانگشتان او را (هم) برابر سازیم |
بَلْ يُرِيدُ الْإِنسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ (5)
بلکه انسان می‌خواهد (با انکار نمودن) راه فسق و فجور را پیش روی خود باز کند |
يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ (6)
(و به طور استهزا) می‌پرسد: روز قیامت چه وقت است؟ |
فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ (7)
پس وقتی که چشم‌ها خیره شود |
وَخَسَفَ الْقَمَرُ (8)
و ماه بی‌نور و تاریک شود |
وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ (9)
و آفتاب و ماه یکجا جمع شود |
يَقُولُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ (10)
و (وقتی روز قیامت برپا شود) انسان می‌گوید: راه گریز کجاست؟ |
كَلَّا لَا وَزَرَ (11)
نه! هرگز جای (گریز و) پناه نیست |
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ (12)
(بلکه) در آن روز قرارگاه تنها به‌سوی پروردگار توست |
يُنَبَّأُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ (13)
انسان در آن روز به آنچه پیش فرستاده و به آنچه پس گذاشته است خبر داده می‌شود |
بَلِ الْإِنسَانُ عَلَىٰ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ (14)
بلکه انسان به (خوب و بد) نفس خود بیناست |
وَلَوْ أَلْقَىٰ مَعَاذِيرَهُ (15)
اگرچه (در آن روز) عذرهایی پیش کند |
لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ (16)
(ای پیغمبر! در وقت نزول وحی) زبانت را حرکت مده تا در یاد کردن آن شتاب کنی |
إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ (17)
بی‌گمان جمع کردن آن در سینۀ تو و خواندنش بر عهدۀ ماست |
فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ (18)
پس چون آن را (به زبان جبریل) خواندیم، پس قرائت آن را پیروی کن |
ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ (19)
باز بیان (حقایق و تفسیر) آن بر عهدۀ ماست |
كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ (20)
نه، چنین نیست (که می‌گویید) بلکه شما دنیای زودگذر را دوست می‌دارید |
وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ (21)
و آخرت را ترک می‌کنید |
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ (22)
(حال آن که کامیاب و ناکام در آخرت معلوم شود) در آن روز چهره‌هایی شاداب (و خرم) هستند |
إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌ (23)
(چرا که) به پروردگار خود می‌نگرند |
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ (24)
و چهره‌هایی در آن روز گرفته (و غمگین) است |
تَظُنُّ أَن يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ (25)
(چون) یقین دارند که به معصیت کمرشکن گرفتار می‌شوند |
كَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِيَ (26)
چنین نیست (که ایشان گمان دارند) هنگامی که جان به گلوگاه رسد |
وَقِيلَ مَنْ ۜ رَاقٍ (27)
و گفته شود: آیا کسی هست که افسون بخواند؟ |
وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ (28)
و (محتضر) يقين کند که زمان جدایی (روح از بدن) فرا رسیده است |
وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ (29)
و ساق پا به ساق دیگر بپیچد (که دیگر حرکت نتواند) |
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ (30)
آن روز، روز سوق دادنش به‌سوی پروردگار توست |
فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ (31)
پس (انسان نافرمان) نه تصدیق کرد و نه نماز گزارد |
وَلَٰكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ (32)
بلکه دروغ شمرد و اعراض نمود |
ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰ أَهْلِهِ يَتَمَطَّىٰ (33)
باز متکبرانه و خرامان به‌سوی خانواده‌اش رفت |
أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (34)
وای بر تو، باز وای بر تو |
ثُمَّ أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (35)
باز وای بر تو، وای بر تو |
أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَن يُتْرَكَ سُدًى (36)
آیا انسان گمان می‌کند که به حال خود گذاشته می‌شود (و با او حساب و کتاب صورت نمی‌گیرد)؟ |
أَلَمْ يَكُ نُطْفَةً مِّن مَّنِيٍّ يُمْنَىٰ (37)
آیا او نطفه‌ای از منی که در رحم ریخته شده، نبود؟ |
ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ (38)
باز خون بسته‌ای بود که (الله آن را) آفرید باز (خلقت او را) استوار و برابر کرد |
فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنثَىٰ (39)
پس از آن (قطرۀ منی) دو جفت مرد و زن را آفرید |
أَلَيْسَ ذَٰلِكَ بِقَادِرٍ عَلَىٰ أَن يُحْيِيَ الْمَوْتَىٰ (40)
و آیا همین (آفرینندۀ انسان‌ها از منی) قادر نیست که (بار دوم) مُرده‌ها را زنده کند؟ |
