إِذَا السَّمَاءُ انفَطَرَتْ (1)
Kiedy niebo rozdzieli sie |
وَإِذَا الْكَوَاكِبُ انتَثَرَتْ (2)
I kiedy gwiazdy zostana rozproszone |
وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ (3)
Kiedy morza sie wzburza |
وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ (4)
I kiedy groby zostana wywrocone |
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَّا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ (5)
Wtedy kazda dusza sie dowie, co sobie przygotowała i co zaniedbała |
يَا أَيُّهَا الْإِنسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ (6)
O człowieku! Coz ciebie zwiodło wzgledem twego Pana, Szlachetnego |
الَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ (7)
Tego, ktory ciebie stworzył i ukształtował cie harmonijnie, i wymierzył proporcjonalnie |
فِي أَيِّ صُورَةٍ مَّا شَاءَ رَكَّبَكَ (8)
ułozył cie w takiej postaci, w jakiej chciał |
كَلَّا بَلْ تُكَذِّبُونَ بِالدِّينِ (9)
Otoz wrecz przeciwnie! Za kłamstwo uwazaja Sad |
وَإِنَّ عَلَيْكُمْ لَحَافِظِينَ (10)
Zaprawde, nad wami sa stroze |
كِرَامًا كَاتِبِينَ (11)
Szlachetni, ktorzy zapisuja |
يَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ (12)
Oni wiedza, co wy czynicie |
إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ (13)
Zaprawde, sprawiedliwi beda w szczesliwosci |
وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ (14)
Zaprawde, grzesznicy beda w ogniu piekielnym |
يَصْلَوْنَهَا يَوْمَ الدِّينِ (15)
Oni beda sie tam palic w Dniu Sadu |
وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِينَ (16)
I nie beda mogli oddalic sie od niego |
وَمَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ (17)
A co ciebie pouczy, co to jest Dzien Sadu |
ثُمَّ مَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ (18)
I jeszcze raz: co ciebie pouczy, co to Dzien Sadu |
يَوْمَ لَا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِّنَفْسٍ شَيْئًا ۖ وَالْأَمْرُ يَوْمَئِذٍ لِّلَّهِ (19)
Tego Dnia zadna dusza nie bedzie w stanie nic pomoc innej duszy. Rozkaz, tego Dnia, bedzie nalezec do Boga |
