وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا (1)
ขอสาบานด้วย (มะลาอิกะฮฺ) ผู้ฉุดกระชาก (วิญญาณของผู้ปฏิเสธศรัทธา) อย่างแรง |
وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا (2)
ขอสาบานด้วย (มะลาอิกะฮฺ) ผู้ชัก (วิญญาณของผู้ศรัทธา) อย่างแผ่วเบา |
وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا (3)
ขอสาบานด้วย (มะลาอิกะฮฺ) ที่แหวกว่ายในท้องนภากาศ |
فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا (4)
แล้วพวกเขา (มะลาอิกะฮฺ) ผู้รีบรุดหน้าไปอย่างว่องไว |
فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا (5)
แล้วพวกเขา (มะลาอิกะฮฺ) ผู้บริหารกิจการ |
يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ (6)
วันซึ่งการเป่าสังข์ครั้งแรกทำให้สั่นสะเทือน |
تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ (7)
การเป่าสังข์ครั้งสองจะติดตามมา |
قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ (8)
ในวันนั้นดวงจิตทั้งหลายจะตระหนก |
أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ (9)
สายตาของพวกเขาจะละห้อย |
يَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ (10)
พวกเขาจะกล่าวว่า พวกเราจะถูกให้กลับไปอยู่ในสภาพเดิมอีกกระนั้นหรือ |
أَإِذَا كُنَّا عِظَامًا نَّخِرَةً (11)
เมื่อเราได้กลายเป็นกระดูกที่ผุแล้วกระนั้นหรือ |
قَالُوا تِلْكَ إِذًا كَرَّةٌ خَاسِرَةٌ (12)
พวกเขากล่าวว่า ถ้าเป็นเช่นนั้นก็เป็นการกลับไปที่ขาดทุน |
فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ (13)
ความจริงมันเป็นเพียงเสียงก้อนครั้งเดียวเท่านั้น |
فَإِذَا هُم بِالسَّاهِرَةِ (14)
แล้วเมื่อนั้นพวกเขาก็จะออกมายังที่ราบโล่ง |
هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ مُوسَىٰ (15)
เรื่องราวของมูซาได้มาถึงได้มาถึงเจ้าแล้วมิใช่หรือ |
إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى (16)
ขณะที่พระเจ้าของเขาทรงเรียกเขาที่หว่างหุบเขาฏวาอันบริสุทธิ์ |
اذْهَبْ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰ (17)
เจ้าจงไปหาฟิรเอานฺ เพราะเขาละเมิดฝ่าฝืน |
فَقُلْ هَل لَّكَ إِلَىٰ أَن تَزَكَّىٰ (18)
แล้วจงกล่าวว่า ท่านประสงค์จะซักฟอกไหม |
وَأَهْدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخْشَىٰ (19)
และจะให้ฉันนำท่านไปสู่พระเจ้าของท่านไหม ? เพื่อท่านจะได้ยำเกรง |
فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَىٰ (20)
แล้วมูซาก็แสดงให้เขาเห็นสัญญาณอันยิ่งใหญ่ |
فَكَذَّبَ وَعَصَىٰ (21)
แต่เขาได้ปฏิเสธและดื้นดัน |
ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَىٰ (22)
แล้วเขาก็ผินหลังกลับหนีออกไปอย่างเร็ว |
فَحَشَرَ فَنَادَىٰ (23)
แล้วเขาก็ได้เรียกชุมนุม แล้วประกาศออกไป |
فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَىٰ (24)
แล้วกล่าวว่า ฉันคือพระเจ้าสูงสุดของพวกท่าน |
فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَىٰ (25)
ดังนั้นอัลลอฮฺจึงคร่าเขาเป็นการลงโทษที่เป็นแบบอย่างทั้งในปรโลกและในโลกนี้ |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَعِبْرَةً لِّمَن يَخْشَىٰ (26)
แท้จริงในการนี้ย่อมเป็นข้อเตือนใจสำหรับผู้ยำเกรงของอัลลอฮฺ |
أَأَنتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ ۚ بَنَاهَا (27)
พวกเจ้าลำบากยิ่งในการสร้างกระนั้นหรือ ? หรือว่าชั้นฟ้าที่พระองค์ทรงสร้างมัน |
رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا (28)
พระองค์ทรงยกให้มันสูงขึ้นแล้วทรง ทำให้มันสมบูรณ์ |
وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا (29)
และทรงทำให้กลางคืนของมันมืดทึบ และทรงทำให้ความสว่างของมันออกมา |
وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَاهَا (30)
และหลังจากนั้นทรงทำให้แผ่นดินเป็นพื้นราบเรียบ |
أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا (31)
ทรงให้ออกมาจากแผ่นดินเป็นน้ำของมัน และทุ่งหญ้าของมัน |
وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا (32)
ส่วนเทือกเขานั้นทรงทำให้มันมั่นคง |
مَتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ (33)
ทั้งหมดนี้เป็นปัจจัยยังชีพสำหรับพวกเจ้า และสำหรับปศุสัตว์ของพวกเจ้า |
فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَىٰ (34)
ดังนั้นเมื่อความหายนะอันใหญ่หลวงได้เกิดขึ้น |
يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ مَا سَعَىٰ (35)
เป็นวันที่มนุษย์จะนึกถึงสิ่งที่เขาได้ขวนขวายไว้ |
وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَن يَرَىٰ (36)
และนรกหรือเปลวไฟจะถูกเผยให้แก่ผู้ที่มองมัน |
فَأَمَّا مَن طَغَىٰ (37)
ส่วนผู้ที่ละเมิดฝ่าฝืนนั้น |
وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا (38)
และเขาได้เลือกเอาการมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ |
فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَىٰ (39)
ดังนั้นนรกหรือเปลวไฟคือที่พำนักของเขา |
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَىٰ (40)
และส่วนผู้ที่หวาดหวั่นต่อการยืนเบื้องหน้าพระเจ้าของเขา และได้หน่วงเหนี่ยวจิตใจจากกิเลสต่ำ |
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَىٰ (41)
ดังนั้นสวนสวรรค์ก็จะเป็นที่พำนักของเขา |
يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا (42)
พวกเขาจะถามเจ้าถึงยามอวสาน (วันกิยามะฮฺ) ว่า เมื่อใดเล่ามันจะเกิดขึ้น |
فِيمَ أَنتَ مِن ذِكْرَاهَا (43)
ด้วยเหตุอันใดเจ้าจึงชอบกล่าวถึงมันนัก |
إِلَىٰ رَبِّكَ مُنتَهَاهَا (44)
ยังพระเจ้าของเจ้าเท่านั้นคือวาระ |
إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرُ مَن يَخْشَاهَا (45)
ความจริงเจ้าเป็นแต่เพียงผู้ตักเตือนแก่คนที่หวาดหวั่นมัน (วันกิยามะฮฺ) เท่านั้น |
كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا (46)
วันที่พวกเขาจะเห็นมัน (วันกิยามะฮฺ) ประหนึ่งว่าพวกเขามิได้พำนักอยู่โลกนี้เว้นแต่เพียงชั่วครู่หนึ่งของยามเย็นและยามเช้าของมันเท่านั้น |
