لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ (1)
قيامت جي ڏينھن جو قسم کڻان ٿو |
وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ (2)
۽ ملامت ڪرڻ واري نفس جو قسم ٿو کڻان (ته قيامت ۾ سڀ اُٿندا) |
أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَهُ (3)
ماڻھو ڀائيندو آھي ڇا ته سندس ھڏا ڪڏھن گڏ نه ڪنداسون |
بَلَىٰ قَادِرِينَ عَلَىٰ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُ (4)
ھائو! سنديس آڱرين جي ڏوڏين جي سڌي ڪرڻ تي وسوارا آھيون |
بَلْ يُرِيدُ الْإِنسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ (5)
بلڪ ماڻھو ھي گھرندو آھي ته پنھنجي اڳ (جي وقت) لاءِ گناھ ڪري |
يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ (6)
پڇي ٿو ته قيامت جو ڏينھن ڪڏھن ٿيندو؟ |
فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ (7)
پوءِ جڏھن اکيون ڦاٽي وينديون |
وَخَسَفَ الْقَمَرُ (8)
۽ چنڊ گرھبو |
وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ (9)
۽ سج ۽ چنڊ (ھڪ جاءِ) گڏ ڪبا |
يَقُولُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ (10)
(تڏھن) چوندو ماڻھو ته ڀڄڻ جي واھ ڪٿي آھي؟ |
كَلَّا لَا وَزَرَ (11)
نه نه! ڪا واھ ڪانھي |
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ (12)
تنھنجي پالڻھار وٽ اُن ڏينھن ٽڪاءُ جو ھنڌ آھي |
يُنَبَّأُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ (13)
اُن ڏينھن ماڻھوءَ کي (انھيءَ بابت) خبردار ڪبو جيڪي اڳي موڪليو ھوائين ۽ پوئتي رھايائين |
بَلِ الْإِنسَانُ عَلَىٰ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ (14)
بلڪ ماڻھو پنھنجي لاءِ (پاڻ) ھڪ حُجت آھي |
وَلَوْ أَلْقَىٰ مَعَاذِيرَهُ (15)
توڻيڪ پنھنجا بھانا پيش پيو ڪري |
لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ (16)
(اي پيغمبر وحي جي) قرآن پڙھڻ مھل پنھنجي زبان کي (ھن لاءِ) نه چور ته اُھو جلدي (ياد ڪري) وٺين |
إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ (17)
ڇوته (تنھنجي سيني ۾) قرآن جو گڏ ڪرڻ ۽ اُن جو پڙھڻ (آسان ڪرڻ) اسان جي ذمي آھي |
فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ (18)
پوءِ جڏھن قرآن (ملائڪ کان) پڙھايون تڏھن (پنھنجي دل) اُنجي پڙھڻ جي پٺيان لڳاءِ |
ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ (19)
وري بيشڪ اُنجو پڌرو ڪرڻ اسان جي ذمي آھي |
كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ (20)
نه نه! بلڪ (اي ڪافرؤ) دنيا کي دوست رکندا آھيو |
وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ (21)
۽ آخرت کي ڇڏيندا آھيو |
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ (22)
ڪي مُنھن اُن ڏينھن سرھا ھوندا |
إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌ (23)
پنھنجي پالڻھار ڏانھن ڏسندڙ ھوندا |
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ (24)
۽ ڪي مُنھن اُن ڏينھن ڪارا ٿيل ھوندا |
تَظُنُّ أَن يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ (25)
ڀانئيندا ته ساڻن پٺيءَ توڙ معاملو ڪيو ويندؤ |
كَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِيَ (26)
نه نه! جڏھن (ساھ) نِڙ گھٽ تي پھچندو |
وَقِيلَ مَنْ ۜ رَاقٍ (27)
۽ چيو ويندو ته ڪو، ڦيڻو رکڻ وارو آھي |
وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ (28)
۽ ڀانئيندو ته (ھاڻي روح جي) جُدا ٿيڻ (جو) وقت اچي ويو |
وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ (29)
۽ ھڪ پِني ٻئي پِنيءَ سان وچڙندي |
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ (30)
اُن ڏينھن تنھنجي پالڻھار وٽ ھلڻو آھي |
فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ (31)
پوءِ نڪي (الله جي ڪلام کي) سچو ڪيائين ۽ نڪي نماز پڙھيائين |
وَلَٰكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ (32)
پر ڪوڙ ڀانيائين ۽ منھن موڙيائين |
ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰ أَهْلِهِ يَتَمَطَّىٰ (33)
وري پنھنجي گھر وارن ڏانھن آڪڙجي ھليو |
أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (34)
توتي خرابي ھجي پوءِ توتي خرابي ھجي |
ثُمَّ أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (35)
وري (ٻيھر چوان ٿو ته) توتي خرابي ھجي |
أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَن يُتْرَكَ سُدًى (36)
ماڻھو (ايئن) ڀانئي ٿو ڇا ته (کيس) بيڪار ڇڏي ڏبو |
أَلَمْ يَكُ نُطْفَةً مِّن مَّنِيٍّ يُمْنَىٰ (37)
(اھو) منيءَ جو ٽيپو نه ھو ڇا جو (ماءُ جي ڳڀيرڻ ۾) اڇليو ٿي ويو |
ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ (38)
وري (رت ۾) دڳ ھو پوءِ الله (اُن کي) بڻايو ۽ اُن کي سئين لڱين ڪيائين |
فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنثَىٰ (39)
پوءِ منيءَ مان ٻه جنسون نَر ۽ مادي بڻايائين |
أَلَيْسَ ذَٰلِكَ بِقَادِرٍ عَلَىٰ أَن يُحْيِيَ الْمَوْتَىٰ (40)
اھو الله ھن (ڳالھ) تي وس وارو نه آھي ڇا جو مُئن کي جياري؟ |
