| أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ (1) آیا ما سینه تو را نگشودیم (و دلت را از بند غم حیرت رها نساختیم، و تاب تحمّل نابسامانیهای محیط جاهلیّت و سختیهای مسؤولیّت بزرگ نبوّت را به تو عطاء نکردیم؟) |
| وَوَضَعْنَا عَنكَ وِزْرَكَ (2) و بار سنگین (تلاش فراوان، برای هدایت مردمان) را از (دوش) تو برنداشتیم؟ |
| الَّذِي أَنقَضَ ظَهْرَكَ (3) همان بار سنگینی که پشت تو را در هم شکسته بود؟ |
| وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ (4) و آوازه‌ی تو را بلند نکردیم و بالا نبردیم؟ |
| فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا (5) چرا که همراه با سختی و دشواری، آسایش و آسودگی است |
| إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا (6) مسلّماً با سختی و دشواری، آسایش و آسودگی است |
| فَإِذَا فَرَغْتَ فَانصَبْ (7) هرگاه (از کار مهمّی) بپرداختی، به دنبال آن (به کار مهمّ دیگری بپرداز و در آن بکوش و) رنج ببر (و فرجام کاری را آغاز کار دیگری‌کن) |
| وَإِلَىٰ رَبِّكَ فَارْغَب (8) و یکسره به سوی پروردگارت روی آر (و تنها بدو دل و امید ببند، و جز به او خود را مشغول مساز) |