| الْقَارِعَةُ (1) بلای بزرگ |
| مَا الْقَارِعَةُ (2) بلای بزرگ چیست و چگونه است؟ |
| وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْقَارِعَةُ (3) تو چه می‌دانی بلای بزرگ چیست و چگونه است؟ |
| يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ (4) روزی است که مردمان، همچو پروانگانِ پراکنده (در اینجا و آنجا حیران و سرگردان) می‌گردند |
| وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ الْمَنفُوشِ (5) و کوهها، همسان پشمِ رنگارنگِ حلّاجی شده می‌شوند |
| فَأَمَّا مَن ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ (6) کسی که ترازوی (حسنات و نیکیهای) او سنگین باشد |
| فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَّاضِيَةٍ (7) او در زندگی رضایت بخشی بسر می‌برد |
| وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ (8) و امّا کسی که ترازوی (حسنات و نیکیهای) او سبک شود |
| فَأُمُّهُ هَاوِيَةٌ (9) مادرِ (مهربان) او، پرتگاه (ژرف دوزخ) است (و برای در آغوش کشیدن او، دهان خود را به سویش باز کرده است) |
| وَمَا أَدْرَاكَ مَا هِيَهْ (10) تو چه می‌دانی، پرتگاه دوزخ چیست و چگونه است؟ |
| نَارٌ حَامِيَةٌ (11) آتش بزرگ بسیار گرم و سوزانی است |