لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ (1) Betohem, seriozisht, në Ditën e Kijametit |
وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ (2) Dhe betohem, seriozisht, në shpirtin që veten e qorton |
أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَهُ (3) A mendon njeriu se nuk do t’i tubojmë eshtrat e tij |
بَلَىٰ قَادِرِينَ عَلَىٰ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُ (4) Po, si jo! Ne kemi mundësi të rikrijojmë eedhe majet e thonjve të gishtërinjve të tij |
بَلْ يُرِيدُ الْإِنسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ (5) Por njeriu dëshiron të gabojë në jetë |
يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ (6) Ai pyet: “Kur do të bëhet kijameti” |
فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ (7) Por kur t’i shtanget shikimi |
وَخَسَفَ الْقَمَرُ (8) Edhe hëna të errësohet |
وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ (9) Dhe Dielli me hënë të bashkohet |
يَقُولُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ (10) Atë ditë njeriu do të thotë: “Kah të iket?!” |
كَلَّا لَا وَزَرَ (11) Askund! Nuk ka strehim |
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ (12) Atë ditë cakur është te Zoti yt |
يُنَبَّأُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ (13) Atë ditë njeriu do të informohet për atë që e ka shpejtuar ose e ka vonuar |
بَلِ الْإِنسَانُ عَلَىٰ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ (14) Por njeriu është dëshmitarë kundër vetes |
وَلَوْ أَلْقَىٰ مَعَاذِيرَهُ (15) Edhe pse përpiqet të sjellë arsyetimet e tij |
لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ (16) Atë (Kur’anin) mos e shqipto me gjuhë për ta shpejtuar |
إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ (17) Ne kemi detyrë tubimin dhe leximin e tij |
فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ (18) E kur e lexojmë, ti përcille leximin e tij |
ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ (19) E pastaj, është detyrë e jona ta shkoqisim |
كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ (20) Por ani! Ju e dashuroni këtë jetë të kalueshme |
وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ (21) Dhe e leni pas shpine atë tjetrën |
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ (22) Atë ditë disa fytyra do të shkelqejnë |
إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌ (23) E disa fytyra atë ditë do të jenë të ngrysura |
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ (24) Zotin e vet do ta shikojnë |
تَظُنُّ أَن يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ (25) Duke menduar se do t’i godit fatkeqësi |
كَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِيَ (26) Po, si jo! Kur (shpirti) depërton në eshtrat kyqe |
وَقِيلَ مَنْ ۜ رَاقٍ (27) dhe të thuhet, “Kush është shërues” |
وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ (28) Dhe mendoi se është momenti i ndarjes |
وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ (29) Dhe këmba me këmbë ndërlidhet |
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ (30) Te Zoti yt do të sillen atë ditë |
فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ (31) “Dhe nuk ka besuar as e ka kryer faljen |
وَلَٰكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ (32) por ka kthyer shpinën dhe ka përgënjeshtruar |
ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰ أَهْلِهِ يَتَمَطَّىٰ (33) E pastaj shkon tek të vetët, mendjemadh” |
أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (34) I mjeri ti! I mjeri ti |
ثُمَّ أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (35) Dhe prapë, i mjeri ti! I mjeri ti |
أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَن يُتْرَكَ سُدًى (36) A mendon njeriu se do të lihet në vullnet të vetin, pa përgjegjësi |
أَلَمْ يَكُ نُطْفَةً مِّن مَّنِيٍّ يُمْنَىٰ (37) A nuk ka qenë një pikë fare që hudhet |
ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ (38) Pastaj ka qenë gjak i trashur dhe e ka krijuar në formën e përsosur, të fundit |
فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنثَىٰ (39) Dhe prej atij bëri dy qifte, mashkull dhe femër |
أَلَيْسَ ذَٰلِكَ بِقَادِرٍ عَلَىٰ أَن يُحْيِيَ الْمَوْتَىٰ (40) Po a nuk ka Ai mundësi të ngjallë të vdekurin |