لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ (1)
Betohem, seriozisht, në Ditën e Kijametit |
وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ (2)
Dhe betohem, seriozisht, në shpirtin që veten e qorton |
أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَهُ (3)
A mendon njeriu se nuk do t’i tubojmë eshtrat e tij |
بَلَىٰ قَادِرِينَ عَلَىٰ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُ (4)
Po, si jo! Ne kemi mundësi të rikrijojmë eedhe majet e thonjve të gishtërinjve të tij |
بَلْ يُرِيدُ الْإِنسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ (5)
Por njeriu dëshiron të gabojë në jetë |
يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ (6)
Ai pyet: “Kur do të bëhet kijameti” |
فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ (7)
Por kur t’i shtanget shikimi |
وَخَسَفَ الْقَمَرُ (8)
Edhe hëna të errësohet |
وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ (9)
Dhe Dielli me hënë të bashkohet |
يَقُولُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ (10)
Atë ditë njeriu do të thotë: “Kah të iket?!” |
كَلَّا لَا وَزَرَ (11)
Askund! Nuk ka strehim |
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ (12)
Atë ditë cakur është te Zoti yt |
يُنَبَّأُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ (13)
Atë ditë njeriu do të informohet për atë që e ka shpejtuar ose e ka vonuar |
بَلِ الْإِنسَانُ عَلَىٰ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ (14)
Por njeriu është dëshmitarë kundër vetes |
وَلَوْ أَلْقَىٰ مَعَاذِيرَهُ (15)
Edhe pse përpiqet të sjellë arsyetimet e tij |
لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ (16)
Atë (Kur’anin) mos e shqipto me gjuhë për ta shpejtuar |
إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ (17)
Ne kemi detyrë tubimin dhe leximin e tij |
فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ (18)
E kur e lexojmë, ti përcille leximin e tij |
ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ (19)
E pastaj, është detyrë e jona ta shkoqisim |
كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ (20)
Por ani! Ju e dashuroni këtë jetë të kalueshme |
وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ (21)
Dhe e leni pas shpine atë tjetrën |
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ (22)
Atë ditë disa fytyra do të shkelqejnë |
إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌ (23)
E disa fytyra atë ditë do të jenë të ngrysura |
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ (24)
Zotin e vet do ta shikojnë |
تَظُنُّ أَن يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ (25)
Duke menduar se do t’i godit fatkeqësi |
كَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِيَ (26)
Po, si jo! Kur (shpirti) depërton në eshtrat kyqe |
وَقِيلَ مَنْ ۜ رَاقٍ (27)
dhe të thuhet, “Kush është shërues” |
وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ (28)
Dhe mendoi se është momenti i ndarjes |
وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ (29)
Dhe këmba me këmbë ndërlidhet |
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ (30)
Te Zoti yt do të sillen atë ditë |
فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ (31)
“Dhe nuk ka besuar as e ka kryer faljen |
وَلَٰكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ (32)
por ka kthyer shpinën dhe ka përgënjeshtruar |
ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰ أَهْلِهِ يَتَمَطَّىٰ (33)
E pastaj shkon tek të vetët, mendjemadh” |
أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (34)
I mjeri ti! I mjeri ti |
ثُمَّ أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (35)
Dhe prapë, i mjeri ti! I mjeri ti |
أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَن يُتْرَكَ سُدًى (36)
A mendon njeriu se do të lihet në vullnet të vetin, pa përgjegjësi |
أَلَمْ يَكُ نُطْفَةً مِّن مَّنِيٍّ يُمْنَىٰ (37)
A nuk ka qenë një pikë fare që hudhet |
ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ (38)
Pastaj ka qenë gjak i trashur dhe e ka krijuar në formën e përsosur, të fundit |
فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنثَىٰ (39)
Dhe prej atij bëri dy qifte, mashkull dhe femër |
أَلَيْسَ ذَٰلِكَ بِقَادِرٍ عَلَىٰ أَن يُحْيِيَ الْمَوْتَىٰ (40)
Po a nuk ka Ai mundësi të ngjallë të vdekurin |
