وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَىٰ (1)
Sarıp örttüğü zaman geceye andolsun |
وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّىٰ (2)
Parıldayıp aydınlandığı zaman gündüze |
وَمَا خَلَقَ الذَّكَرَ وَالْأُنثَىٰ (3)
Erkeği ve dişiyi yaratana |
إِنَّ سَعْيَكُمْ لَشَتَّىٰ (4)
Gerçekten sizin çabalarınız (çelişkili, parça parça) darmadağınıktır |
فَأَمَّا مَنْ أَعْطَىٰ وَاتَّقَىٰ (5)
Fakat kim verir ve korkup sakınırsa |
وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَىٰ (6)
Ve en güzel olanı doğrularsa |
فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْيُسْرَىٰ (7)
Biz de onu kolay olan için başarılı kılacağız |
وَأَمَّا مَن بَخِلَ وَاسْتَغْنَىٰ (8)
Kim de cimrilik eder, kendini müstağni görürse |
وَكَذَّبَ بِالْحُسْنَىٰ (9)
Ve en güzel olanı da yalan sayarsa |
فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْعُسْرَىٰ (10)
Biz de ona en zorlu olanı (azaba uğramasını) kolaylaştıracağız |
وَمَا يُغْنِي عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّىٰ (11)
Tereddi edeceği (başaşağı düşüşe uğrayacağı) zaman, malı ona hiç yarar sağlamaz |
إِنَّ عَلَيْنَا لَلْهُدَىٰ (12)
Şüphesiz, bize ait olan, yol göstermektir |
وَإِنَّ لَنَا لَلْآخِرَةَ وَالْأُولَىٰ (13)
Gerçekten, son da, ilk de (ahiret ve dünya) bizimdir |
فَأَنذَرْتُكُمْ نَارًا تَلَظَّىٰ (14)
Artık sizi, ´alevleri kabardıkça kabaran´ bir ateşle uyardım |
لَا يَصْلَاهَا إِلَّا الْأَشْقَى (15)
Ona, ancak en bedbaht olandan başkası yollanmaz |
الَّذِي كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ (16)
Ki o, yalanlamış ve yüz çevirmişti |
وَسَيُجَنَّبُهَا الْأَتْقَى (17)
Korkup sakınan ise, ondan uzak tutulacaktır |
الَّذِي يُؤْتِي مَالَهُ يَتَزَكَّىٰ (18)
Ki o, malını vererek temizlenip arınır |
وَمَا لِأَحَدٍ عِندَهُ مِن نِّعْمَةٍ تُجْزَىٰ (19)
Onun yanında hiç kimsenin karşılığı verilecek bir nimeti (borcu, nimeti) yoktur |
إِلَّا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَىٰ (20)
Ancak yüce Rabbinin rızasını aramak için (verir) |
وَلَسَوْفَ يَرْضَىٰ (21)
Muhakkak kendisi de ileride razı olacaktır |
