إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ (1)
هنگامی که خورشید درهم پیچیده می‌شود (و نظام جهان درهم می‌ریزد) |
وَإِذَا النُّجُومُ انكَدَرَتْ (2)
و هنگامی که ستارگان تیره و تار می‌گردند و فرو می‌افتند |
وَإِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ (3)
و هنگامی که کوهها (از جای خود برکنده می‌شوند و به این سو و آن سو) رانده می‌شوند |
وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ (4)
و هنگامی که (با ارزش‌ترین اموال، از جمله) شتران آبستنی که ده ماه از حمل آنها گذشته است به دست فراموشی سپرده می‌شوند |
وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ (5)
و هنگامی که ددان و جانداران گرد آورده می‌شوند (و خوی درندگی و رمندگی را از ترس فراموش می‌کنند، و برای کاستن از وحشت در کنار هم قرار می‌گیرند و به هم می‌آمیزند) |
وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ (6)
و هنگامی که دریاها سراسر برافروخته می‌گردند (و گدازه‌ها و گازهای درون زمین طوفانهای آتشین و انفجارهای هولناکی پدید می‌آورند) |
وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ (7)
و هنگامی که دوباره جانها به پیکرها درآورده می‌شوند و جفت یکدیگر می‌گردند |
وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ (8)
و هنگامی که از دختر زنده‌بگور پرسیده می‌شود |
بِأَيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ (9)
به سبب کدامین گناه کشته شده است؟ |
وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ (10)
و هنگامی که نامه‌های اعمال پخش و گشوده می‌شود |
وَإِذَا السَّمَاءُ كُشِطَتْ (11)
و هنگامی که آسمان (همچون پوست حیوان) برکنده می‌شود |
وَإِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ (12)
و هنگامی که دوزخ کاملاً برافروخته و شعله‌ور می‌شود |
وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ (13)
و هنگامی که بهشت (برای پرهیزگاران) نزدیک آورده می‌شود |
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَّا أَحْضَرَتْ (14)
(آری! در آن موقع) هرکسی می‌داند چه چیزی را آماده کرده است و تهیّه دیده است (و با خود به قیامت آورده است) |
فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ (15)
سوگند به ستارگانی که واپس می‌روند (و در پرتو خورشید از دیدگان مردمان پنهان می‌شوند) |
الْجَوَارِ الْكُنَّسِ (16)
سیّارگانی که (حرکت می‌کنند و از دیده‌ها) پنهان و مخفی می‌شوند |
وَاللَّيْلِ إِذَا عَسْعَسَ (17)
و سوگند به شب بدان گاه که پشت می‌کند و به آخر می‌رسد (و رو به سوی روشنائی و نور می‌رود) |
وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ (18)
و سوگند به صبح بدان گاه که می‌دمد (و با طلوع سپیده، چهره‌ی نورانی و پرفروغ خود را به جهانیان می‌نمایاند، و با نسیم حیات‌بخش خویش خفتگان را به حرکت و تلاش می‌کشاند، و از بی‌خبری به بیداری و هوشیاری می‌رساند) |
إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ (19)
این قرآن، کلام (خدا و توسّط) فرستاده‌ی بزرگواری (جبرئیل نام برای محمّد پیغمبر اسلام، روانه شده) است |
ذِي قُوَّةٍ عِندَ ذِي الْعَرْشِ مَكِينٍ (20)
او (در ادای مأموریّت خود توانا و) نیرومند است، و نزد خداوندِ صاحبِ عرش دارای منزلت و مکانت والائی است |
مُّطَاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ (21)
او در آنجا (که ملکوت اعلی و عالم فرشتگان است) فرمانروا، و (در کار ابلاغِ وحی و پیام الهی) امین و درستکار است |
وَمَا صَاحِبُكُم بِمَجْنُونٍ (22)
همدم و معاشر شما (محمّد پسر عبدالله) دیوانه نیست (و خوب او را می‌شناسید و به عقل و شخصیّت و بزرگی او اعتراف دارید) |
وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ (23)
محمّد به طور مسلّم جبرئیل را در کرانه‌ی روشن (عالم بالا، در سدرةالمُنْتَهی، به صورت فرشتگی خود) مشاهده کرده است |
وَمَا هُوَ عَلَى الْغَيْبِ بِضَنِينٍ (24)
او (که محمّد امین است، مطالب وحی آسمانی را بر شما پوشیده نمی‌دارد، و از اعلام آن دریغ نمی‌ورزد و) نسبت به شما درباره‌ی غیب بخل نشان نمی‌دهد |
وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَيْطَانٍ رَّجِيمٍ (25)
و این قرآن، گفتار اهریمن رانده و مانده (از درگاه رحمت الهی) نیست |
فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ (26)
پس کجا می‌روید؟ (محمّد با بیان حجّت و رساندن حق و حقیقت بر شما اتمام حجّت کرده است. پس هرجائی و راهی که بروید، گمراهی و سرگشتگی است) |
إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِّلْعَالَمِينَ (27)
این قرآن جز پند و اندرز جهانیان نیست (و سراسر آن بیدارباش و هوشیار باش شعور و فطرتهای خفته است) |
لِمَن شَاءَ مِنكُمْ أَن يَسْتَقِيمَ (28)
برای کسانی از شما که (خواستار راستی و درستی و طیّ طریق جاده‌ی مستقیم باشند و) بخواهند راستای راه را در پیش بگیرند |
وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَن يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ (29)
و حال این که نمی‌توانید بخواهید جز چیزهائی را که خداوند جهانیان بخواهد |
