إِذَا السَّمَاءُ انفَطَرَتْ (1)
هنگامی که آسمان شکافته میگردد |
وَإِذَا الْكَوَاكِبُ انتَثَرَتْ (2)
و هنگامی که ستارگان از هم میپاشند و پخش و پراکنده میشوند |
وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ (3)
و هنگامی که دریاها شکاف برمیدارند. و به هم میپیوندند |
وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ (4)
و هنگامی که گورها زیر و رو میگردند (و مردگان زنده میشوند و بیرون میآیند و برای حساب آماده میشوند) |
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَّا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ (5)
آن گاه هرکسی میداند چه چیزهائی را پیشاپیش فرستاده است، و چه چیزهائی را واپس نهاده است و بر جای گذاشته است |
يَا أَيُّهَا الْإِنسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ (6)
ای انسان! چه چیز تو را در برابر پروردگار بزرگوارت مغرور ساخته است و در حق او گولت زده است (که چنان بیباکانه نافرمانی میکنی و خود را به گناهان آلوده میسازی؟) |
الَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ (7)
پروردگاری که تو را آفریده است و سپس سر و سامانت داده است و بعد معتدل و متناسبت کرده است |
فِي أَيِّ صُورَةٍ مَّا شَاءَ رَكَّبَكَ (8)
و آن گاه به هر شکلی که خواسته است تو را درآورده است و ترکیب بسته است |
كَلَّا بَلْ تُكَذِّبُونَ بِالدِّينِ (9)
هرگزا هرگز! (آن چنان که میپندارید نیست). اصلاً شما (روز) سزا و جزا را دروغ میپندارید و نادرست میدانید |
وَإِنَّ عَلَيْكُمْ لَحَافِظِينَ (10)
بدون شکّ نگاهبانانی بر شما گمارده شدهاند |
كِرَامًا كَاتِبِينَ (11)
نگاهبانانی که (در پیشگاه پروردگار مقرّب و) محترم هستند و پیوسته (اعمال شما را) مینویسند |
يَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ (12)
میدانند هرکاری را که میکنید |
إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ (13)
مسلّماً نیکان در میان نعمت فراوان بهشت بسر خواهند برد |
وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ (14)
و مسلّماً بدکاران در میان آتش سوزان دوزخ بسر خواهند برد |
يَصْلَوْنَهَا يَوْمَ الدِّينِ (15)
در روز سزا و جزا داخل آن میگردند و با آتش آن میسوزند |
وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِينَ (16)
و آنان هیچ گاه از دوزخ بیرون نمیآیند و از آن دور نمیشوند |
وَمَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ (17)
(ای انسان!) تو چه میدانی که روز سزا و جزا چگونه است؟ |
ثُمَّ مَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ (18)
آخر تو (ای انسان!) چه میدانی که روز سزا و جزا چگونه است؟ |
يَوْمَ لَا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِّنَفْسٍ شَيْئًا ۖ وَالْأَمْرُ يَوْمَئِذٍ لِّلَّهِ (19)
روزی است که هیچ کسی برای هیچ کسی کاری نمیتواند بکند و از دست کسی برای کسی کاری ساخته نیست، و در آن روز فرمان، فرمان خدا است و بس، و کارو بار کلّاً بدو واگذار میگردد |
