| وَالسَّمَاءِ وَالطَّارِقِ (1) Савганд ба осмону ба он чӣ дар шаб ояд |
| وَمَا أَدْرَاكَ مَا الطَّارِقُ (2) Ва ту чӣ донӣ, ки он чӣ дар шаб ояд, чист |
| النَّجْمُ الثَّاقِبُ (3) Ситораест дурахшанда |
| إِن كُلُّ نَفْسٍ لَّمَّا عَلَيْهَا حَافِظٌ (4) Ҳеҷ кас нест, кӣ бар ӯ нигаҳбоне набошад |
| فَلْيَنظُرِ الْإِنسَانُ مِمَّ خُلِقَ (5) Пас одамӣ бингарад, ки аз чӣ чиз офариша шудааст |
| خُلِقَ مِن مَّاءٍ دَافِقٍ (6) Аз обе ҷаҳанда офарида шудааст |
| يَخْرُجُ مِن بَيْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ (7) ки аз миёни пушту сина берун меояд |
| إِنَّهُ عَلَىٰ رَجْعِهِ لَقَادِرٌ (8) Худо ба бозгардонидани ӯ тавоност |
| يَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ (9) рӯзе, ки розҳо (сирҳо) ошкор мешаванд |
| فَمَا لَهُ مِن قُوَّةٍ وَلَا نَاصِرٍ (10) Ӯро на қувватест, ва на ёваре |
| وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الرَّجْعِ (11) Қасам ба осмони бозборанда |
| وَالْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ (12) Қасам ба замини руёни шикофхӯрда, (барои гиёҳ) |
| إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ (13) ки ин китоб ҳақро аз ботил ҷудо кунад |
| وَمَا هُوَ بِالْهَزْلِ (14) ва сухани ҳазл нест |
| إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْدًا (15) Онон ҳилае меандешанд |
| وَأَكِيدُ كَيْدًا (16) ва Ман ҳам ҳилае меандешам |
| فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا (17) Пас кофиронро мӯҳлат деҳ андак мӯҳлаташон деҳ |