﴿لَا يَسۡمَعُونَ حَسِيسَهَاۖ وَهُمۡ فِي مَا ٱشۡتَهَتۡ أَنفُسُهُمۡ خَٰلِدُونَ ﴾
[الأنبيَاء: 102]
သူတို့သည် ထိုငရဲဘုံနှင့်စပ်လျဉ်း၍ မည်သည့်အသံကိုမျှ သဲ့သဲ့မျှပင် ကြားကြရလိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။ စင်စစ် သူတို့သည် သူတို့ဆန္ဒရှိသမျှ၌ သူတို့၏နဖ်စ် (ခေါ် မျိုးရိုးဗီဇထဲ၌ ထည့်ပေးတော်မူထားသော ဉာဉ်စဉ်စရိုက်၊ ပင်ကိုယ်အရည်အသွေး၊ စွမ်းရည်အစွမ်းအစနှင့်စိတ်ဆန္ဒများကို အရှင့်စည်းမျဉ်းတော်အတိုင်းဖြစ်စေ၊ သို့မဟုတ် စိတ်အလိုဆန္ဒအတိုင်းဖြစ်စေ၊ ရှာဖွေသုံးစွဲနိုင်ရန် အသုံးချနိုင်သော စိတ်ဝိဉာဉ်) ဖြင့် ထာဝစဉ်ကာလ အကန့်အသတ်မဲ့ မွေ့လျော်ခံစားသူများပင် ဖြစ်ကြပေမည်။
ترجمة: لا يسمعون حسيسها وهم في ما اشتهت أنفسهم خالدون, باللغة البورمية
﴿لا يسمعون حسيسها وهم في ما اشتهت أنفسهم خالدون﴾ [الأنبيَاء: 102]