﴿وَلَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُۥ وَٱسۡتَوَىٰٓ ءَاتَيۡنَٰهُ حُكۡمٗا وَعِلۡمٗاۚ وَكَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلۡمُحۡسِنِينَ ﴾
[القَصَص: 14]
တစ်ဖန် (တမန်တော်) မူဆာသည် လူလားမြောက်သောအရွယ်သို့ရောက်၍ (အသိဉာဏ်) ရင့်သန်လာ သောအခါ၊ ငါအရှင်မြတ်သည် သူ့အား (ပြတ်သားစွာ စီရင်ဆုံးဖြတ်နိုင်မည့်) ဉာဏ်အမြော်အမြင်နှင့်အသိ ပညာကို ချီးမြှင့်ပေးအပ်တော်မူခဲ့၏။ စင်စစ်သော်ကား၊ ငါအရှင်မြတ်သည် မုဟ်စန် (ခေါ် လုပ်ရပ်ဟူသမျှကို အရှင်မြတ်က အကြွင်းမဲ့ မြင်နေတော်မူကြောင်း သိနားလည်၍ အရာရာအား အရှင့်ကို သိစိတ်မြဲမြံစွာဖြင့် အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် ပြမူကျင့်ကြံသော) သူတော်ကောင်းတို့အား ထိုနည်းအတိုင်းပင် ဆုလဒ်များ ပေးတော်မူ၏။
ترجمة: ولما بلغ أشده واستوى آتيناه حكما وعلما وكذلك نجزي المحسنين, باللغة البورمية
﴿ولما بلغ أشده واستوى آتيناه حكما وعلما وكذلك نجزي المحسنين﴾ [القَصَص: 14]