عَمَّ يَتَسَاءَلُونَ (1)
(این مردم) درباره‌ی چه چیز از یکدیگر می‌پرسند؟ |
عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ (2)
از خبر بزرگ (و مهمّ رستاخیز می‌پرسند) |
الَّذِي هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ (3)
آن خبری که راجع بدان اختلاف دارند |
كَلَّا سَيَعْلَمُونَ (4)
نه چنین است (که می‌پندارند)! به زودی خواهند فهمید |
ثُمَّ كَلَّا سَيَعْلَمُونَ (5)
باز هم نه چنین است (که می‌پندارند)! به زودی خواهند فهمید |
أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا (6)
آیا ما زمین را جایگاه آماده‌ای (برای زندگی شما انسانها) نساخته‌ایم؟ |
وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا (7)
و آیا کوهها را میخهائی (برای نگاهداری زمین در برابر فشار موادّ مذاب درونی) ننموده‌ایم؟ |
وَخَلَقْنَاكُمْ أَزْوَاجًا (8)
و شما را به صورت جفتهای (نر و ماده) نیافریده‌ایم؟ |
وَجَعَلْنَا نَوْمَكُمْ سُبَاتًا (9)
و خوابتان را مایه‌ی آرامش و آسایشتان نکرده‌ایم؟ |
وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ لِبَاسًا (10)
و شب را جامه و پوشش ننموده‌ایم؟ (تا در خلوت شب، دور از دیدگان مردمان آرامش و آسایش کنید، و به تجدید قوا بپردازید) |
وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا (11)
و روز را وقت تلاش و کوشش زندگی نکرده‌ایم؟ (تا پس از تجدید قوا در شب، در روز به کار و کسب بپردازید) |
وَبَنَيْنَا فَوْقَكُمْ سَبْعًا شِدَادًا (12)
و بالای سر شما هفت آسمان استوار نساخته‌ایم؟ (و بر فراز فرش زمین، خرگاه آسمان را برافراشته نکرده‌ایم؟) |
وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا (13)
و چراغ درخشان و فروزانی را نیافریده‌ایم؟ (تا در بزمگاه جهان محیط را برایتان روشن و گرم دارد؟) |
وَأَنزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا (14)
و از ابرهای افشارنده، آب فراوان ریزنده فرو نفرستاده‌ایم؟ |
لِّنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا (15)
تا با آن برویانیم دانه‌ها و گیاهها را |
وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا (16)
و باغهای درهم و انبوه را |
إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كَانَ مِيقَاتًا (17)
روزِ داوری (خداوند جهان در بین مردمان) و جدائی (حق از باطل، و حقائق از اوهام، و مؤمنان از کافران)، وقت مقرّر (رستاخیز همگان) است |
يَوْمَ يُنفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا (18)
همان روزی که در صور دمیده می‌شود و شما گروه گروه و دسته دسته (به سوی میدان محشر) می‌آئید |
وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَكَانَتْ أَبْوَابًا (19)
و آسمان باز و گشوده می‌گردد و به درها و دروازه‌ها تبدیل می‌شود |
وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَابًا (20)
و کوهها به حرکت انداخته می‌شوند (و روان می‌گردند و در فضا به شکل غباری در می‌آیند) و یک سراب بزرگی را تشکیل می‌دهند |
إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتْ مِرْصَادًا (21)
دوزخ کمینگاه بزرگی است (و در انتظار نخجیرهای گریزان از فرمان یزدان، و ورودشان به کام خود است) |
لِّلطَّاغِينَ مَآبًا (22)
مرجع و مأوای سرکشان است |
لَّابِثِينَ فِيهَا أَحْقَابًا (23)
روزگاران متوالی بیکران، در آن می‌مانند |
لَّا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا (24)
در آنجا نه (هوای) خنکی می‌چشند، و نه نوشیدنی گوارائی می‌نوشند |
إِلَّا حَمِيمًا وَغَسَّاقًا (25)
ولیکن آب جوشان و سوزان، و زردابه و خونابه (ی زخم دوزخیان) را می‌نوشند |
جَزَاءً وِفَاقًا (26)
(این) کیفری است مناسب و موافق (با اعمال آنان. ایشان در دنیا از فرمان خدا سرکشی کردند، دلهای ستمدیدگان را سوزاندند، جانشان را به آتش کشیدند، و با ظلم و زر و زور خود بر کسی رحم ننمودند، هم اینک سزاوار است که در دوزخ کیفرشان چنان و نوشابه‌هایشان چنین باشد) |
إِنَّهُمْ كَانُوا لَا يَرْجُونَ حِسَابًا (27)
این بدان خاطر است که ایشان توقّع بازپرسی و حسابرسی نداشتند (و معتقد به رستاخیز و دادگاهیِ آخرت و سزا و جزای نیکان و بدان نبودند) |
وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا كِذَّابًا (28)
آنان، آیه‌های ما را به کلّی تکذیب می‌کردند، و کاملاً دروغ می‌انگاشتند |
وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ كِتَابًا (29)
ما همه‌ی چیزها را کاملاً شمارش نموده‌ایم و با دقّت ثبت و ضبط کرده‌ایم |
فَذُوقُوا فَلَن نَّزِيدَكُمْ إِلَّا عَذَابًا (30)
پس بچشید! ما هرگز چیزی جز عذاب و درد و رنج، برایتان نمی‌افزائیم |
إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفَازًا (31)
مسلّماً پرهیزگاران، رستگاری (از دوزخ) و دستیابی (به بهشت) بهره‌ی ایشان می‌گردد |
حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا (32)
باغهای سرسبز، و انواع رزها (بهره‌ی ایشان می‌گردد) |
وَكَوَاعِبَ أَتْرَابًا (33)
و دختران نوجوان نارپستان همسنّ و سال |
وَكَأْسًا دِهَاقًا (34)
و جام پر از شراب |
لَّا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا كِذَّابًا (35)
بهشتیان در آنجا نه سخن پوچ و بیهوده‌ای می‌شنوند، و نه دروغگوئی و دروغگو نامیدنی |
جَزَاءً مِّن رَّبِّكَ عَطَاءً حِسَابًا (36)
این پاداش پروردگار تو است و عطیّه‌ی بسنده‌ای (برای برآوردن خواستها و آرزوهای بهشتیان است) |
رَّبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا الرَّحْمَٰنِ ۖ لَا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطَابًا (37)
پروردگار مهربان آسمانها و زمین و همه‌ی چیزهائی که در میان آنها قرار دارد. هیچ کسی توان گفتن و یارای آغاز سخن با او را ندارد |
يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِكَةُ صَفًّا ۖ لَّا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَٰنُ وَقَالَ صَوَابًا (38)
در آن روزی که جبرئیل و فرشتگان به صف می‌ایستند، و هیچ کدام زبان به سخن نمی‌گشایند، مگر کسی که خداوند مهربان بدو اجازه دهد و او نیز سخن راست و درست بگوید |
ذَٰلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ ۖ فَمَن شَاءَ اتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِ مَآبًا (39)
آن روز واقعیّت دارد (و حتمی و قطعی است؛ نه پندار و خیال و داستان و افسانه). پس هرکس که بخواهد می‌تواند به سوی پروردگارش برگردد و (راه رضای خدا و خوشبختی را در پیش گیرد) |
إِنَّا أَنذَرْنَاكُمْ عَذَابًا قَرِيبًا يَوْمَ يَنظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ يَدَاهُ وَيَقُولُ الْكَافِرُ يَا لَيْتَنِي كُنتُ تُرَابًا (40)
ما شما را از عذاب نزدیکی بیم می‌دهیم (که رخ می‌دهد در) آن روزی که انسان همه‌ی کارهائی را که کرده است می‌بیند، و انسان کافر فریاد برمی‌آورد: کاش من خاک می‌بودم |
