| وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا (1) Andolsun soluya soluya koşanlara |
| فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا (2) Tırnaklarıyle bastıkça taştan kıvılcım saçanlara |
| فَالْمُغِيرَاتِ صُبْحًا (3) Sabah çağı, düşmanı basanlara |
| فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا (4) Derken her yanı toza, dumana boğanlara |
| فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا (5) Derken düşman topluluğunun ta ortasına dalanlara |
| إِنَّ الْإِنسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ (6) Şüphe yok ki insan, Rabbine karşı pek inatçıdır, pek nankördür |
| وَإِنَّهُ عَلَىٰ ذَٰلِكَ لَشَهِيدٌ (7) Ve şüphe yok ki o, buna tanıktır |
| وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ (8) Ve şüphe yok ki insan, hayrına yarıyan malamülke karşı da pek düşkündür, pek nekestir |
| ۞ أَفَلَا يَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِي الْقُبُورِ (9) Fakat bilmez mi ki kabirlerdekiler, dışarı çıkınca |
| وَحُصِّلَ مَا فِي الصُّدُورِ (10) Ve gönüllerdekiler, meydana vurulup bilinince |
| إِنَّ رَبَّهُم بِهِمْ يَوْمَئِذٍ لَّخَبِيرٌ (11) Şüphe yok ki Rabbin, o gün, onların her şeyini bilir elbette |