لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ (1)
Andolsun kıyamet gününe |
وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ (2)
Ve andolsun kendini kınayıp duran nefse |
أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَهُ (3)
Sanıyor mu insan, kemiklerini hiç mi toplayamayız |
بَلَىٰ قَادِرِينَ عَلَىٰ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُ (4)
Evet, değil kemiklerini, parmak uçlarını bile düzüp koşmaya gücümüz yeter |
بَلْ يُرِيدُ الْإِنسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ (5)
Hayır, insan, ilerde olanı yalanlamak ister |
يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ (6)
Ve kıyamet günü ne vakit diye sorar |
فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ (7)
Ve şaşırıp gözler dikilince |
وَخَسَفَ الْقَمَرُ (8)
Ve ay tutulunca |
وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ (9)
Ve güneşle ay birleştirilince |
يَقُولُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ (10)
İnsan der ki o gün, nerede kaçacak yer |
كَلَّا لَا وَزَرَ (11)
Hayır, yok kaçacak, sığınacak yer |
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ (12)
O gün Rabbinin katındadır karar edilecek yer |
يُنَبَّأُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ (13)
O gün önce yaptığı da haber verilir insana, sonra yaptığı da |
بَلِ الْإِنسَانُ عَلَىٰ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ (14)
Hayır, insanın azası, aleyhine tanıklık eder |
وَلَوْ أَلْقَىٰ مَعَاذِيرَهُ (15)
Özürlerini ortaya dökse de |
لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ (16)
Vahyi, acele edip okumak için dilini oynatıp durma |
إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ (17)
Şüphe yok ki onu toplayıp unutturmamak da bize düşer, okumak ve tertib etmek de |
فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ (18)
Onu okuduk mu, uy okuyuşuna |
ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ (19)
Onu anlatıp bildirmek de şüphesiz, bize düşer |
كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ (20)
Hayır, siz geçip gideni seversiniz |
وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ (21)
Ve ahireti bırakırsınız |
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ (22)
O gün yüzler parlar, güzelleşir |
إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌ (23)
Ve Rablerine bakar |
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ (24)
Ve yüzler, asılır, kararır |
تَظُنُّ أَن يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ (25)
Bellerini kıracak bir felaketi bekler |
كَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِيَ (26)
Hayır; can, köprücük kemiklerine gelince |
وَقِيلَ مَنْ ۜ رَاقٍ (27)
Ve bir okuyup üfleyen yok mu denince |
وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ (28)
Ve şüphe yok ki bu çağın, bir ayrılık çağı olduğunu anlayınca |
وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ (29)
Ve baldır, baldıra dolaşınca |
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ (30)
O gün, Rabbinin tapısına götürülür |
فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ (31)
O, ne birşeyi vermiştir sadaka olarak, ne namaz kılmıştır |
وَلَٰكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ (32)
Ve fakat yalanlamıştır, yüz çevirmiştir |
ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰ أَهْلِهِ يَتَمَطَّىٰ (33)
Sonra da salınasalına yakınlarının yanına gitmiştir |
أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (34)
Kötülük sana gerek, gene de kötülük sana |
ثُمَّ أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (35)
Sonra da kötülük sana gerek de gene kötülük sana |
أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَن يُتْرَكَ سُدًى (36)
Yoksa insan, sanır mı ki kendi keyfine bırakılır |
أَلَمْ يَكُ نُطْفَةً مِّن مَّنِيٍّ يُمْنَىٰ (37)
Erlik suyundan dökülen bir katre değil miydi |
ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ (38)
Sonra bir kan pıhtısı oldu da onu yarattı, azasını düzüp koştu |
فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنثَىٰ (39)
Derken ondan da erkek, dişi, çiftler yarattı |
أَلَيْسَ ذَٰلِكَ بِقَادِرٍ عَلَىٰ أَن يُحْيِيَ الْمَوْتَىٰ (40)
Bunları yapanın, ölüyü diriltmeye gücü mü yetmez |
