وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا (1)
Andolsun şiddetle çekip alanlara |
وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا (2)
Ve neşeli neşeli yürüyenlere |
وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا (3)
Ve yüze yüze gidenlere |
فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا (4)
Ve herkesi geçenlere |
فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا (5)
Ve işi tedbirle yapanlara |
يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ (6)
O gün, bir sarsıntıdır, sarsar |
تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ (7)
Ardından bir sarsıntı daha gelir çatar |
قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ (8)
Yürekler, belinleyip korkar |
أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ (9)
Gözleri yere dikilir |
يَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ (10)
Onlar derler ki: Çukura atıldıktan sonra mı dirileceğiz de çıkacağız |
أَإِذَا كُنَّا عِظَامًا نَّخِرَةً (11)
Ufalanmış bir kemik yığını haline geldikten sonra mı olacak bu iş |
قَالُوا تِلْكَ إِذًا كَرَّةٌ خَاسِرَةٌ (12)
Öyleyse derler, bu, pek ziyanlı bir dönüş |
فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ (13)
Halbuki o, bir tek haykırış |
فَإِذَا هُم بِالسَّاهِرَةِ (14)
Derken onlar dümdüz bir yerde toplanırlar |
هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ مُوسَىٰ (15)
Gelmedi mi Musa'ya ait söz sana |
إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى (16)
Hani Rabbi, kutlu Tuva vadisinde nida etmişti ona |
اذْهَبْ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰ (17)
Git Firavun'a, şüphe yok ki o, azdı |
فَقُلْ هَل لَّكَ إِلَىٰ أَن تَزَكَّىٰ (18)
De ki: İster misin temizlenmeyi |
وَأَهْدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخْشَىٰ (19)
Ve sana Rabbinin yolunu göstereyim de korkasın, saygı duyasın |
فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَىٰ (20)
Derken ona en büyük delili göstermişti |
فَكَذَّبَ وَعَصَىٰ (21)
Oysa yalanlamıştı, karşı gelmişti |
ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَىٰ (22)
Sonra da geri dönmüştü de koşup gitmişti |
فَحَشَرَ فَنَادَىٰ (23)
Derken halkı toplamıştı da bağırmıştı |
فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَىٰ (24)
Ben, sizin en yüce Rabbinizim demişti |
فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَىٰ (25)
Derken Allah onu, dünyada da, ahirette de azaplandırarak helak etmişti |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَعِبْرَةً لِّمَن يَخْشَىٰ (26)
Şüphe yok ki bunda bir ibret var korkanlara |
أَأَنتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ ۚ بَنَاهَا (27)
Sizi yaratmak mı daha güç sizce, yoksa göğü yaratmak mı? Onu kurdu |
رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا (28)
Tavanını yücelti, düzüp koştu |
وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا (29)
Ve gecesini kararttı, kuşluk çağını meydana çıkarttı |
وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَاهَا (30)
Ve yeryüzünü de bundan sonra yaydı, döşedi |
أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا (31)
Oradan suyunu, otlağını çıkarıp meydana getirdi |
وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا (32)
Ve dağlarını oturttu |
مَتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ (33)
Sizin ve hayvanlarınızın faydası için |
فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَىٰ (34)
Derken o pek büyük felaket gelip çatınca |
يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ مَا سَعَىٰ (35)
İnsan, o gün anlar, hatırlar neye çalıştığını |
وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَن يَرَىٰ (36)
Ve cehennem, belirtilir görene |
فَأَمَّا مَن طَغَىٰ (37)
Artık kim azmışsa |
وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا (38)
Dünya yaşayışını üstün tutmuşsa |
فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَىٰ (39)
Artık cehennemdir onun yeriyurdu |
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَىٰ (40)
Ve ama kim, Rabbinin durağından korkup da nefsi, dileğinden çekmişse |
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَىٰ (41)
Şüphe yok ki cennettir onun yeriyurdu |
يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا (42)
Senden sorarlar kıyameti, ne vakit kopacak |
فِيمَ أَنتَ مِن ذِكْرَاهَا (43)
Sen, onu ne bilirsin ki ne anlatacaksın |
إِلَىٰ رَبِّكَ مُنتَهَاهَا (44)
Onun sonu, Rabbine aittir, o bilir |
إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرُ مَن يَخْشَاهَا (45)
Sen ancak, korkanı korkutansın |
كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا (46)
Onu gördükleri gün, bir akşamcık yaşamışa dönerler, yahut da günün kuşluk çağı |
