| طسم (1) טא. סין. מים |
| تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ (2) אלה אותותיו (משפטיו) של הספר (הקוראן) אשר מבהיר את הכול |
| لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَّفْسَكَ أَلَّا يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ (3) דומה שאתה מקשה על עצמך מיגון בגלל אי רצונם להיות מאמינים |
| إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّنَ السَّمَاءِ آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ (4) אם נרצה נוריד אליהם נס מן השמים שיהיו צוואריהם כפופים לו בהכנעה |
| وَمَا يَأْتِيهِم مِّن ذِكْرٍ مِّنَ الرَّحْمَٰنِ مُحْدَثٍ إِلَّا كَانُوا عَنْهُ مُعْرِضِينَ (5) בכל פעם שבאה אליהם אזהרה חדשה מן הרחמן, הם סולדים ממנה |
| فَقَدْ كَذَّبُوا فَسَيَأْتِيهِمْ أَنبَاءُ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ (6) וכבר התכחשו לה, אולם עוד יבוא עליהם העונש שהיו לועגים לו |
| أَوَلَمْ يَرَوْا إِلَى الْأَرْضِ كَمْ أَنبَتْنَا فِيهَا مِن كُلِّ زَوْجٍ كَرِيمٍ (7) האם אינם צופים את האדמה, כמה הצמחנו בה מכל זוג של מין מפואר |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (8) הן, בזה יש אות, אך רובם אינם מאמינים |
| وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (9) והן, ריבונך הוא העזוז והרחום |
| وَإِذْ نَادَىٰ رَبُّكَ مُوسَىٰ أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ (10) ועת כי קרא ריבונך אל משה: “לך אל בני העם המקפחים |
| قَوْمَ فِرْعَوْنَ ۚ أَلَا يَتَّقُونَ (11) העם של פרעה, הלא ייראו (מפני העונש של אללה) |
| قَالَ رَبِّ إِنِّي أَخَافُ أَن يُكَذِّبُونِ (12) הוא אמר: “ריבוני, חושש אני שלא יאמינו לדבריי |
| وَيَضِيقُ صَدْرِي وَلَا يَنطَلِقُ لِسَانِي فَأَرْسِلْ إِلَىٰ هَارُونَ (13) ותהיה בלבי מצוקה ולשוני כבדה, לכן שלח לי את אהרון |
| وَلَهُمْ عَلَيَّ ذَنبٌ فَأَخَافُ أَن يَقْتُلُونِ (14) מלבד זה הם גם מאשימים אותי בפשע, ומפחד אני פן יהרגוני” |
| قَالَ كَلَّا ۖ فَاذْهَبَا بِآيَاتِنَا ۖ إِنَّا مَعَكُم مُّسْتَمِعُونَ (15) (אללה) אמר: “לא ולא! לכו שניכם עם ניסינו ואותותינו, ואנו מאזינים לכם |
| فَأْتِيَا فِرْعَوْنَ فَقُولَا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِينَ (16) לכו אל פרעה לאמור: אנו שליחי ריבון העולמים |
| أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ (17) שלח נא עמנו, את בני- ישראל” |
| قَالَ أَلَمْ نُرَبِّكَ فِينَا وَلِيدًا وَلَبِثْتَ فِينَا مِنْ عُمُرِكَ سِنِينَ (18) אמר: “האם לא גידלנו אותך מלידתך ונשארת עמנו מספר שנים מחייך |
| وَفَعَلْتَ فَعْلَتَكَ الَّتِي فَعَلْتَ وَأَنتَ مِنَ الْكَافِرِينَ (19) ועשית מה שעשית, ואתה אינך מכיר לי טובה” |
| قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّينَ (20) אמר (משה): “מה שעשיתי היה כשהייתי מן התועים |
| فَفَرَرْتُ مِنكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكْمًا وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُرْسَلِينَ (21) ואז ברחתי מכם כאשר פחדתי מכם, והעניק לי ריבוני חכמה והפך אותי אחד השליחים |
| وَتِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَيَّ أَنْ عَبَّدتَّ بَنِي إِسْرَائِيلَ (22) וזה חסד שעשית לי, (בזמן) ששעבדה את בני-ישראל?” |
| قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَمِينَ (23) אמר פרעה: “ומה הוא ריבון העולמים?” |
| قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا ۖ إِن كُنتُم مُّوقِنِينَ (24) אמר: “הוא ריבון השמים והארץ וכל אשר ביניהם, אם בטוחים בזה אתם, על כן האמינו?” |
| قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلَا تَسْتَمِعُونَ (25) ואמר לסובבים אותו ״השומעים אתם?” |
| قَالَ رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ (26) (ומשה) הוסיף: “והוא ריבונכם וריבון אבותיכם הראשונים” |
| قَالَ إِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذِي أُرْسِلَ إِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ (27) אמר: “אכן שליחכם אשר נשלח אליכם משוגע” |
| قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَيْنَهُمَا ۖ إِن كُنتُمْ تَعْقِلُونَ (28) אמר: “ריבון המזרח והמערב, וכל אשר ביניהם, אם משכילים אתם” |
| قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَٰهًا غَيْرِي لَأَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُونِينَ (29) אמר (פרעה): “אכן אם תיקח לך אלוה מלבדי, אשים אותך בין האסירים” |
| قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُكَ بِشَيْءٍ مُّبِينٍ (30) אמר (משה): “האף גם אם אבוא אליך עם הוכחה בהירה?” |
| قَالَ فَأْتِ بِهِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (31) ואמר (פרעה): “הבא אותה אם צדק תדבר” |
| فَأَلْقَىٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُّبِينٌ (32) אז זרק משה את מקלו ואז הפך לנחש אמתי |
| وَنَزَعَ يَدَهُ فَإِذَا هِيَ بَيْضَاءُ لِلنَّاظِرِينَ (33) ואת ידו הוציא מחיקו והנה לבנה ומבריקה היא לרואים |
| قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَٰذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ (34) ואמר (פרעה) למנהיגים אשר סביבו: “אכן זה הוא קוסם מאומן |
| يُرِيدُ أَن يُخْرِجَكُم مِّنْ أَرْضِكُم بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ (35) רוצה לנשלכם מארצכם בקסמיו. ומה אתם מציעים?” |
| قَالُوا أَرْجِهْ وَأَخَاهُ وَابْعَثْ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ (36) אמרו: “עכב אותו ואת אחיו לזמן־מה, ושלח בערים מקבצים |
| يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَحَّارٍ عَلِيمٍ (37) ויביאו לך כל קוסם אומן” |
| فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِيقَاتِ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ (38) והקוסמים כונסו למועד היום אשר נקבע |
| وَقِيلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنتُم مُّجْتَمِعُونَ (39) ונאמר לאנשים: “האם אתם מתאספים |
| لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِن كَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ (40) אולי נלך אחרי הקוסמים אם הם המנצחים.” |
| فَلَمَّا جَاءَ السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِن كُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِينَ (41) ויהי כאשר באו הקוסמים אמרו לפרעה: “האם נקבל גמול אם אנו המנצחים?” |
| قَالَ نَعَمْ وَإِنَّكُمْ إِذًا لَّمِنَ الْمُقَرَّبِينَ (42) אמר: “אכן, וגם תהיו אז מן המקורבים ״ |
| قَالَ لَهُم مُّوسَىٰ أَلْقُوا مَا أَنتُم مُّلْقُونَ (43) אז אמר משה לקוסמים: ״זרקו מה שברצונכם להשליך” |
| فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَعِصِيَّهُمْ وَقَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ (44) והם זרקו חבליהם ומסותיהם בעודם נשבעים “בעוז פרעה אנו מנצחים” |
| فَأَلْقَىٰ مُوسَىٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ (45) והנה משה זרק את מקלו והוא בלע את קסמיהם השקריים |
| فَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سَاجِدِينَ (46) ונפלו הקוסמים משתחווים |
| قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِينَ (47) ואמרו: “מאמינים אנו בריבון העולמים |
| رَبِّ مُوسَىٰ وَهَارُونَ (48) ריבונם של משה ואהרון.” |
| قَالَ آمَنتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ ۖ إِنَّهُ لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ ۚ لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُم مِّنْ خِلَافٍ وَلَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ (49) אמר (פרעה): “האם האמנתם לו לפני שהרשיתי לכם? אכן, כנראה הוא הגדול שבכם שלימד אתכם את הקסמים! סופכם לדעת כי אקטע את ידיכם ורגליכם, ואחר כך אצלוב אתכם יחד” |
| قَالُوا لَا ضَيْرَ ۖ إِنَّا إِلَىٰ رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ (50) אמרו: “אין בזה שום דבר רע. אכן אנחנו חוזרים אל ריבוננו |
| إِنَّا نَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَايَانَا أَن كُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِينَ (51) ואנו מקווים שמכיוון שאנו מראשוני המאמינים, יסלח לנו ריבוננו על חטאינו” |
| ۞ وَأَوْحَيْنَا إِلَىٰ مُوسَىٰ أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي إِنَّكُم مُّتَّبَعُونَ (52) אחר כך הורינו למשה: “צא עם עבדיי בלילה, כי רודפים אחריכם.” |
| فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ (53) ושלח פרעה בערים מקבצים לאיסוף החיילים |
| إِنَّ هَٰؤُلَاءِ لَشِرْذِمَةٌ قَلِيلُونَ (54) (ואמר פרעה) "אלה הם עדה קטנה מוזנחת |
| وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ (55) והם אשר הרגיזו אותנו |
| وَإِنَّا لَجَمِيعٌ حَاذِرُونَ (56) ואנחנו מוכנים עם נשק.” |
| فَأَخْرَجْنَاهُم مِّن جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (57) וגירשנו אותם (פרעה ואנשיו) מגנים ומעיינות מים |
| وَكُنُوزٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ (58) ומאוצרות ומקום נכבד |
| كَذَٰلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِي إِسْرَائِيلَ (59) כך, והורשנו אותם לבני ישראל |
| فَأَتْبَعُوهُم مُّشْرِقِينَ (60) ורדפו אחריהם עם עלות הבוקר |
| فَلَمَّا تَرَاءَى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَىٰ إِنَّا لَمُدْرَكُونَ (61) וכאשר ראו שני המחנות זה את זה, אמרו אנשיו של משה: “הם עומדים להשיג אותנו” |
| قَالَ كَلَّا ۖ إِنَّ مَعِيَ رَبِّي سَيَهْدِينِ (62) אמר (משה): “לא ולא, כי ריבוני עמי והוא ידריכני בדרך הישר” |
| فَأَوْحَيْنَا إِلَىٰ مُوسَىٰ أَنِ اضْرِب بِّعَصَاكَ الْبَحْرَ ۖ فَانفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ (63) אז הורינו למשה: “הכה במקלך את הים”, והים נקרע, וכל חלק (מן הים) התנשא כהר האדיר |
| وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الْآخَرِينَ (64) ובאותו הזמן גרמנו לשאר האנשים להגיע לשם |
| وَأَنجَيْنَا مُوسَىٰ وَمَن مَّعَهُ أَجْمَعِينَ (65) וחילצנו את משה ואת כל אלה אשר אתו |
| ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ (66) לאחר מכן, הטבענו את האחרים (פרעה ואנשיו) |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (67) אכן יש בזה אות, אך רובם לא יאמינו |
| وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (68) ריבונך הוא העזוז הרחום |
| وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْرَاهِيمَ (69) וקרא לפניהם אודות אברהם |
| إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ (70) באומרו לאביו ובני עמו: “מה אתם עובדים?” |
| قَالُوا نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاكِفِينَ (71) אמרו: “אנו עובדים פסלים ונישאר מסורים להם” |
| قَالَ هَلْ يَسْمَعُونَكُمْ إِذْ تَدْعُونَ (72) ואמר: “הישמעו אתכם כאשר תקראו (אליהם) בתפילה |
| أَوْ يَنفَعُونَكُمْ أَوْ يَضُرُّونَ (73) או להועיל או להזיק לכם מביאים לכם תועלת או גורמים לכם נזק?” |
| قَالُوا بَلْ وَجَدْنَا آبَاءَنَا كَذَٰلِكَ يَفْعَلُونَ (74) ואמרו: “לא, אבל מצאנו את אבותינו עושים כן” |
| قَالَ أَفَرَأَيْتُم مَّا كُنتُمْ تَعْبُدُونَ (75) אמר: “החזיתם באשר תעבדו |
| أَنتُمْ وَآبَاؤُكُمُ الْأَقْدَمُونَ (76) אתם ואבותיכם הקדמונים |
| فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِّي إِلَّا رَبَّ الْعَالَمِينَ (77) הם כולם אויביי, מלבד ריבון העולמים |
| الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ (78) אשר ברא אותי, הוא מדריכני |
| وَالَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَيَسْقِينِ (79) והוא אשר יעניק לי מזון ומשקה |
| وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ (80) ואם אחלה הוא אשר ירפאני |
| وَالَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ (81) והוא אשר ימיתני, לאחר מכן, יחייני |
| وَالَّذِي أَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدِّينِ (82) והוא אשר אקווה כי יסלח לי על עווני ביום הדין |
| رَبِّ هَبْ لِي حُكْمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ (83) ריבוני! תן לי חכמה והצמד אותי אל עושי הישר |
| وَاجْعَل لِّي لِسَانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ (84) ותן לי לשון צדק לדורות הבאים |
| وَاجْعَلْنِي مِن وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِيمِ (85) וקבע אותי בין אלה שיירשו גני הנועם |
| وَاغْفِرْ لِأَبِي إِنَّهُ كَانَ مِنَ الضَّالِّينَ (86) וסלח לאבי, כי הוא היה בתועים |
| وَلَا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ (87) ואל תביישני ביום תחיית-המתים |
| يَوْمَ لَا يَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ (88) ביום שלא יועילו לא נכסים ולא בנים |
| إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ (89) בלתי אם אשר יגיע אל אללה בלב שלם.” |
| وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ (90) וכאשר יתקרב גן העדן אל יראי אללה |
| وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِلْغَاوِينَ (91) ויתגלה הגיהינום לכופרים |
| وَقِيلَ لَهُمْ أَيْنَ مَا كُنتُمْ تَعْبُدُونَ (92) ייאמר להם: “איפה הם (האלילים) אשר הייתם עובדים |
| مِن دُونِ اللَّهِ هَلْ يَنصُرُونَكُمْ أَوْ يَنتَصِرُونَ (93) מלבד אללה? האם יוכלו לסייע לכם או לסייע לעצמם?” |
| فَكُبْكِبُوا فِيهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ (94) ויוטלו אל תוכה (אל אש הגיהינום) הם והסוסים |
| وَجُنُودُ إِبْلِيسَ أَجْمَعُونَ (95) וגייסות איבליס (השטן) בצוותא |
| قَالُوا وَهُمْ فِيهَا يَخْتَصِمُونَ (96) ובעודם רבים בינם לבין עצמם הם יגידו (לאליליהם) |
| تَاللَّهِ إِن كُنَّا لَفِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ (97) “חי אללה! אכן היינו בתעייה מוחלטת |
| إِذْ نُسَوِّيكُم بِرَبِّ الْعَالَمِينَ (98) בהשוותנו אתכם אל ריבון העולמים |
| وَمَا أَضَلَّنَا إِلَّا الْمُجْرِمُونَ (99) תעייתנו היא רק באשמת המתעים |
| فَمَا لَنَا مِن شَافِعِينَ (100) אין מי שיאמר עלינו מליצת יושר |
| وَلَا صَدِيقٍ حَمِيمٍ (101) ולא ידיד נאמן |
| فَلَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (102) אילו התאפשר לנו לחזור (לעולם), היינו מן המאמינים” |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (103) אכן בזה אות, אך רובם לא יאמינו |
| وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (104) וריבונך הוא העזוז הרחום |
| كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ (105) ובני עם נוח גם הם התכחשו לשליחים |
| إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ (106) באמור להם אחיהם נוח: “האם לא תיראו מאללה |
| إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (107) שליח נאמן אני לכם |
| فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (108) אי לכך, יראו את אללה והישמעו לי |
| وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (109) ואינני דורש מכם שום גמול על הדבר הזה, כי גמולי מריבון העולמים |
| فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (110) אי לכך, יראו את אללה והישמעו לי״ |
| ۞ قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَكَ وَاتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ (111) אמרו: “הייתכן שנאמין לך, בעוד השפלים הם המאמינים שלך?” |
| قَالَ وَمَا عِلْمِي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (112) אמר (נוח): “ומה יודע אני על מעשיהם |
| إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّي ۖ لَوْ تَشْعُرُونَ (113) רק ריבוני יביא אותם לתת את הדין, לו רק יכולתם להבין |
| وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ (114) לא אסלק מעל פניי את המאמינים |
| إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُّبِينٌ (115) אין אני אלא מזהיר בבהירות” |
| قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ (116) אמרו: “הוי, נוח! אם לא תפסיק, תהיה בין הנרגמים” |
| قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ (117) אמר לי ריבוני! בני עמי מתכחשים לי |
| فَافْتَحْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِي وَمَن مَّعِيَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (118) שפוט אתה ביני לביניהם וחלץ אותי ואת המאמינים שעמי” |
| فَأَنجَيْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ (119) וחילצנו אותו ואת אשר אתו באונייה העמוסה |
| ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِينَ (120) והטבענו אחרי כן את הנשארים (הכופרים) |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (121) ואכן בזה אות, אך רובם לא יאמינו |
| وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (122) וריבונך הוא העזוז הרחום |
| كَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِينَ (123) גם אנשי עאד התכחשו לשליחים (לנביא הוד) |
| إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ (124) באמור להם אחיהם הוד: “הלא תיראו (את אללה) |
| إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (125) שליח נאמן אני לכם |
| فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (126) יראו את אללה והישמעו לי |
| وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (127) ולא אבקש מאתכם כל גמול על הדבר הזה, כי כל גמולי מריבון העולמים |
| أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ (128) האם תבנו לכם על כל מקום גבוה בניינים מפוארים לשעשועים |
| وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ (129) ותבנו מבצרים, ומזמים שחייכם נצחיים |
| وَإِذَا بَطَشْتُم بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ (130) ובהתקיפכם (אנשים) תתקפו (אותם) כעריצים |
| فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (131) יראו אפוא את אללה והישמעו לי |
| وَاتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُم بِمَا تَعْلَمُونَ (132) ויראו את זה אשר נתן לכם את אשר ידעתם |
| أَمَدَّكُم بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ (133) נתן לכם מקנה, ובנים |
| وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (134) וגנות, ומעיינות |
| إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (135) אכן מפחז אני פן יבוא עליכם עונש היום העצום.” |
| قَالُوا سَوَاءٌ عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُن مِّنَ الْوَاعِظِينَ (136) אמרו: “אחת היא לנו אם תתרה בנו ובין אם לא תתרה בנו |
| إِنْ هَٰذَا إِلَّا خُلُقُ الْأَوَّلِينَ (137) אין זה (דבריך) אלא סיפורי הקדמונים |
| وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ (138) ולא נוענש.” |
| فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْنَاهُمْ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (139) הם התכחשו להתראותיו ואנו הכחדנו אותם. אכן יש בזה אות, אף רובם לא יאמינו |
| وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (140) ריבונך הוא העזוז הרחום |
| كَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِينَ (141) בני ת'מוד התכחשו גם לשליחים |
| إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ (142) באמור אחיהם צאלח, “האם לא תיראו!” |
| إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (143) אני שליח נאמן לכם |
| فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (144) יראו את אללה והישמעו לי |
| وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (145) אין אני דורש מכם שכר, כי שכרי מריבון העולמים |
| أَتُتْرَكُونَ فِي مَا هَاهُنَا آمِنِينَ (146) החושבים אתם כי תישארו כאן בטוחים |
| فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (147) בגינות ומעיינות |
| وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِيمٌ (148) ושדות תבואה ודקלים ועצי תמרים בשלים |
| وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا فَارِهِينَ (149) ותחצבו בתים בהרים בכישרון |
| فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (150) יראו את אללה והישמעו לי |
| وَلَا تُطِيعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِينَ (151) ואל תצייתו לדברי מפיצי השחיתות |
| الَّذِينَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ (152) אשר ישחיתו על הארץ ולא יעשו הישר” |
| قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (153) אמרו, “אכן, אתה מן המוקסמים |
| مَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا فَأْتِ بِآيَةٍ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (154) אין אתה אלא אזם כמונו, הבא אות אם צדק אתה מזכר!” |
| قَالَ هَٰذِهِ نَاقَةٌ لَّهَا شِرْبٌ وَلَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ (155) אמר “הנה נאקה. היא תשתה מהבאר כפי שאתם תשתו, כל אחד בתורו |
| وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَظِيمٍ (156) ולא תגעו בה לרעה, פן יאחז בכם עונש היום העצום” |
| فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِينَ (157) ואולם הם פגעו בה והרגו אותה, אך עד מהרה התחרטו |
| فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (158) כי בא עליהם העונש. אכן בזה אות, אך רובם לא יאמינו |
| وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (159) ריבונך הוא העזוז והרחום |
| كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِينَ (160) גם בני עם לוט התכחשו לשליחים |
| إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ (161) אמר להם אחיהם לוט: “הלא תיראו את אללה |
| إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (162) אכן אני שליח נאמן לכם |
| فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (163) יראו את אללה והישמעו לי |
| وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (164) אין אני דורש מכם גמולי, כי גמולי מריבון העולמים |
| أَتَأْتُونَ الذُّكْرَانَ مِنَ الْعَالَمِينَ (165) בצדק תבואו אל הזכרים בתאווה מכלל בני האדם |
| وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَكُمْ رَبُّكُم مِّنْ أَزْوَاجِكُم ۚ بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ (166) ומזניחים את נשותיכם שברא אללה עבורכם? אכן, אנשים חוטאים ופושעים אתם” |
| قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِينَ (167) אמרו: “אם לא תפסיק לוט, אנחנו נגלה אותך” |
| قَالَ إِنِّي لِعَمَلِكُم مِّنَ الْقَالِينَ (168) אמר: “אני שונא את מעשיכם |
| رَبِّ نَجِّنِي وَأَهْلِي مِمَّا يَعْمَلُونَ (169) ריבוני! חלץ אותי עם בני ביתי מאשר יעשו” |
| فَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ (170) ואמנם חילצנו אותו יחד עם בני ביתו |
| إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ (171) מלבד ישישה אחת שהתעכבה (אשת לוט) |
| ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ (172) אחר כך הכחדנו את האחרים הנשארים |
| وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِم مَّطَرًا ۖ فَسَاءَ مَطَرُ الْمُنذَرِينَ (173) והורדנו עליהם גשם של אבנים. ומה רע ונורא של המוזהרים |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (174) אכן בזה אות, אך רובם לא יאמינו |
| وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (175) ריבונך הוא העזוז הרחום |
| كَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ (176) אנשי אל-איכה (מדיין) התכחשו להתראות השליחים |
| إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ (177) אמר להם שועייב: “הלא תיראו את אללה |
| إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (178) אכן שליח נאמן אני לכם |
| فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (179) יראו את אללה והישמעו לי |
| وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (180) אין אני דורש מכם גמול, כי גמולי מריבון העולמים |
| ۞ أَوْفُوا الْكَيْلَ وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِينَ (181) תנו את המידה שלמה, ואל הפחיתו ממנה (שלא ירמו במסחר) |
| وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ (182) ושקלו במשקל יושר וצדק |
| وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءَهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ (183) ואל החסירו מאומה מאשר לאנשים, ואל תעוררו שחיתות בארץ |
| وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ (184) ויראו את אשר ברא אתכם ואת הדורות הקודמים” |
| قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (185) אמרו: “אמנם אתה אחוז קסם |
| وَمَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَإِن نَّظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ (186) ואינך אלא אדם כמונו, ואנו נוטים לחשוב כי אתה מהשקרנים |
| فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِّنَ السَّمَاءِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (187) השלך עלינו חלקי (עינוי) מהשמיים אם מדוברי הצדק אתה” |
| قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ (188) אמר: "ריבוני מכיר היטב את מעשיכם״ |
| فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ ۚ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (189) הם התכחשו להתראותיו, ויאחזם עונש היום החשוך. אכן הוא היה עונש היום האדיר |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (190) אכן בזה אות, אך רובם אינם מאמינים |
| وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (191) ואכן ריבונך הוא העזוז הרחום |
| وَإِنَّهُ لَتَنزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ (192) ואכן הוא (הקוראן) הורד מאת ריבון העולמים |
| نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ (193) הורידה אותו הרוח הנאמנה (המלאך גבריאל) |
| عَلَىٰ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنذِرِينَ (194) על לבך למען תהיה מן המתרים |
| بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُّبِينٍ (195) בלשון ערבית בהירה |
| وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ (196) והוא מוזכר בזובור (בכתבי הקודש) של אלה אשר קדמו |
| أَوَلَمْ يَكُن لَّهُمْ آيَةً أَن يَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِي إِسْرَائِيلَ (197) האם אין בזה אות בשבילם, כי הכירוהו חכמי בני-ישראל |
| وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَىٰ بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ (198) ולו הורדנו אותו על מעטים מהלא ערבים |
| فَقَرَأَهُ عَلَيْهِم مَّا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ (199) ואז היה קורא אותו להם, לא היו בו מאמינים |
| كَذَٰلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ (200) אולם אנו הובלנו אותו אל לבבות הכופרים המכחשים |
| لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّىٰ يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ (201) אך הם לא יאמינו בו עד שיראו את העונש הכואב |
| فَيَأْتِيَهُم بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ (202) אשר יגיע אליהם פתאום כשהם לא ישימו לב |
| فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنظَرُونَ (203) ואז יאמרו: “אפשר לתת לנו השהיה?” |
| أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (204) הרוצים הם לזרז את עונשנו |
| أَفَرَأَيْتَ إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ (205) חשוב: אפילו אם נאפשר להם ליהנות למשך שנים |
| ثُمَّ جَاءَهُم مَّا كَانُوا يُوعَدُونَ (206) ואחר-כך בא עליהם מה שהוזהרו ממנו |
| مَا أَغْنَىٰ عَنْهُم مَّا كَانُوا يُمَتَّعُونَ (207) לא יועילו להם הטוב ההנאות אשר ניתנו להם |
| وَمَا أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنذِرُونَ (208) ולא הכחדנו כל עיר מבלי ששלחנו לה מי שיתרה בה |
| ذِكْرَىٰ وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ (209) כדי להזכיר להם: שאנחנו לעולם לא נוהגים באי צדק |
| وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ (210) ולא הורידו אותו (את הקוראן) השטנים |
| وَمَا يَنبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ (211) הם אינם מתאימים לכך, וזה לא יעלה בידם |
| إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ (212) כי הם מורחקים מאפשרות שמיעת ההשראות |
| فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ (213) לכן אל תבקש להתפלל לאלוה אחר מלבד אללה, אחרת תיענש |
| وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ (214) והתרה בבני משפחתך הקרובים |
| وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (215) והצטנע ורחם על אשר הלכו אחריך מן המאמינים |
| فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِّمَّا تَعْمَلُونَ (216) ואולם אם מסרבים לך, אמור: “אין אני אחראי למעשיכם” |
| وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ (217) וסמוך על העזוז הרחום |
| الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ (218) הצופה בך בקומך לתפילה |
| وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ (219) ובהיותך במצבי התפילה בין הסוגדים |
| إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (220) כי אכן הוא השומע הכול והיודע הכול |
| هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَىٰ مَن تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ (221) האם אגיד לכם אל מי יורדים השטנים |
| تَنَزَّلُ عَلَىٰ كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ (222) הם יורדים אל כל דובר שקרים המרבה לחטוא |
| يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ (223) ומעבירים את אשר שמעו (עם שקריהם), אך רובם משקרים |
| وَالشُّعَرَاءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ (224) והמשוררים, אלה אשר המתעים ילכו בעקבותיהם |
| أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ (225) האם לא תראה, כי הם בכל נחל ישוטטו |
| وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ (226) וכי יאמרו את אשר לא יעשו |
| إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانتَصَرُوا مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُوا ۗ وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ (227) מלבד אלה (חלק מהמשוררים) אשר האמינו ועשו את הטוב והרבו להזכיר את אללה, כי הם ינצחו אחרי שקופחו, ואכן יידעו אלה אשר קיפחו במהרה את תהפוכות גורלם |