| لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ (1) אני נשבע ביום תחיית-המתים |
| وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ (2) ואני נשבע בנפש הנוזפת בעצמה |
| أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَهُ (3) החושב האדם כי לא נוכל לחבר את עצמותיו |
| بَلَىٰ قَادِرِينَ عَلَىٰ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُ (4) אכן כן! יכולים אנו לעצב מחדש את פרקי אצבעותיו |
| بَلْ يُرِيدُ الْإِنسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ (5) ואולם האדם מתעקש וממשיך להכחיש |
| يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ (6) ושואל, מתי יום תחיית-המתים |
| فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ (7) אך, כאשר יקפא המבט בתדהמה |
| وَخَسَفَ الْقَمَرُ (8) והירח יאבד את אורו |
| وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ (9) ויתקבצו השמש והירח |
| يَقُولُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ (10) ויאמרו בני האדם ביום ההוא: “איפה דרך המילוט?!” |
| كَلَّا لَا وَزَرَ (11) אך, לא תהיה שום דרך מילוט עבורם |
| إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ (12) כי, רק אצל ריבונך ביום ההוא יהיה המחסה |
| يُنَبَّأُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ (13) ייאמר לאדם ביום ההוא את מה שהקדים לעשות ואת מה שאיחר לעשות |
| بَلِ الْإِنسَانُ عَلَىٰ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ (14) אכן, האדם יעיד ביום ההוא על עצמו |
| وَلَوْ أَلْقَىٰ مَعَاذِيرَهُ (15) אפילו אם ישמיע את תירוציו |
| لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ (16) אל תיחפז לקרוא אותו (את הקוראן) |
| إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ (17) שאכן, אנחנו בעצמנו מופקדים על הקריאה שלו |
| فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ (18) אך, כאשר אנו מקריאים אותו (דרך גבריאל המלאך), עקוב אחר קריאתו |
| ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ (19) ולאחר כל (לאחר קריאתו) זה יהיה תפקידנו לבאר לך את המשמעות שלו |
| كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ (20) אכן, אתם אוהבים את הרווח המידי (את העולם הזה) |
| وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ (21) ומזניחים את העולם הבא |
| وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ (22) יהיו פנים זוהרות |
| إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌ (23) אשר מביטות אל ריבונו |
| وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ (24) ופנים ביום ההוא חשוכות |
| تَظُنُّ أَن يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ (25) הפוחדות ממהלומה מוחצת |
| كَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِيَ (26) כאשר תגיע הנשמה עד הגרון |
| وَقِيلَ مَنْ ۜ رَاقٍ (27) ויאמרו (האנשים): “יש קוסם שירפא אותו?” |
| وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ (28) וייווכח (הגוסס) כי זו היא ההיפרדות |
| وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ (29) והרגליים יוצמדו זו אל זו |
| إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ (30) אל ריבונך הוא יתקדם ביום ההוא |
| فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ (31) הוא לא האמין ולא התפלל |
| وَلَٰكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ (32) רק התכחש והפנה את גבו |
| ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰ أَهْلِهِ يَتَمَطَّىٰ (33) והיה חוזר אל חבריו ביוהרה |
| أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (34) אוי ואבוי לך |
| ثُمَّ أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (35) ושוב, אוי ואבוי לך |
| أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَن يُتْرَكَ سُدًى (36) החושב האדם כי נעזוב אותו סתם (בלי מסרה) |
| أَلَمْ يَكُ نُطْفَةً مِّن مَّنِيٍّ يُمْنَىٰ (37) הלא היה רק טיפה |
| ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ (38) ואחו כן היה דם מעובה, וכן בוא אותו ועיצבו |
| فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنثَىٰ (39) ועשה ממנה את שני המינים הזכר והנקבה |
| أَلَيْسَ ذَٰلِكَ بِقَادِرٍ عَلَىٰ أَن يُحْيِيَ الْمَوْتَىٰ (40) האם הוא (אללה הבורא) אינו יכול להחיות את המתים |