| بِّسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ وَالتِّينِ وَالزَّيْتُونِ (1) سوگند به انجیر و زیتون |
| وَطُورِ سِينِينَ (2) و سوگند به طور سینین |
| وَهَٰذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ (3) و سوگند به این شهر امین (مکّه) |
| لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ (4) ما انسان را (از نظر جسم و روح) در بهترین شکل و زیباترین سیما آفریده‌ایم |
| ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِينَ (5) سپس ما او را به میان پست‌ترینِ پستان برمی‌گردانیم (و از زمره‌ی بدترینِ مردمان می‌گردانیم) |
| إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ (6) مگر کسانی که ایمان بیاورند و کارهای شایسته بکنند که آنان پاداش قطع ناشدنی و بی‌منّت دارند |
| فَمَا يُكَذِّبُكَ بَعْدُ بِالدِّينِ (7) پس (ای انسان ناسپاس! به دنبال مشاهده‌ی این همه دلائل و نشانه‌های معاد) دیگر چه چیز تو را بر آن می‌دارد که روز سزا (و جزای قیامت) را دروغ پنداری (و در دادگاه الهی خویشتن را محکوم به سقوط از درجه‌ی انسانیّت سازی؟) |
| أَلَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحَاكِمِينَ (8) مگر خداوند فرمانرواترین فرمانروایان (و داورترین داوران) نمی‌باشد؟ |