سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ (1)
خواستاری (از روی تمسخر) درخواست عذابی کرد که به وقوع می‌پیوندد |
لِّلْكَافِرِينَ لَيْسَ لَهُ دَافِعٌ (2)
(این عذاب) گریبانگیر کافران می‌گردد، و هیچ کس نمی‌تواند آن را از ایشان باز دارد |
مِّنَ اللَّهِ ذِي الْمَعَارِجِ (3)
از ناحیه‌ی خدائی به وقوع می‌پیوندد که صاحب درجات و مقامات عالی است |
تَعْرُجُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِينَ أَلْفَ سَنَةٍ (4)
فرشتگان و جبرئیل به سوی او (پر می‌کشند و) بالا می‌روند در مدّتی که پنجاه هزار سال (معمولی برای انسانها) طول می‌کشد |
فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِيلًا (5)
صبر جمیل داشته باش (و جزع و فزع و یأس و نومیدی به خود راه مده) |
إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيدًا (6)
آنان آن روز را بعید و دور می‌دانند |
وَنَرَاهُ قَرِيبًا (7)
و ما آن را ممکن و نزدیک می‌دانیم |
يَوْمَ تَكُونُ السَّمَاءُ كَالْمُهْلِ (8)
روزی، آسمان، همسان فلز گداخته‌ای می‌شود |
وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ (9)
و کوهها همسان پشم رنگین می‌گردد |
وَلَا يَسْأَلُ حَمِيمٌ حَمِيمًا (10)
هیچ دوست صمیمی و خویشاوند نزدیکی، سراغ دوست صمیمی و خویشاوند نزدیکی را نمی‌گیرد و از او نمی‌پرسد |
يُبَصَّرُونَهُمْ ۚ يَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ يَفْتَدِي مِنْ عَذَابِ يَوْمِئِذٍ بِبَنِيهِ (11)
(دوستان صمیمی و خویشاوندان نزدیک) به همدیگر نشان داده می‌شوند و معرّفی می‌گردند (امّا هر کس گرفتار کار خویشتن است، و هول و هراس بیش از آن است که کسی بتواند به دیگری بیندیشد. وضع چنان است که) شخص گناهکار آرزو می‌کند کاش می‌شد برای رهائی خود از عذاب آن روز، پسران خود را فدا سازد |
وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِيهِ (12)
همچنین همسر و برادرش را |
وَفَصِيلَتِهِ الَّتِي تُؤْوِيهِ (13)
همچنین فامیل و قبیله و عشیره‌ای که او را در پناه خود می‌گرفتند |
وَمَن فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ يُنجِيهِ (14)
و حتّی تمام کسانی را که در روی زمین هستند (همگی را فدا کند) تا این که مایه‌ی نجاتش شود |
كَلَّا ۖ إِنَّهَا لَظَىٰ (15)
هرگز! (این تمنّاها و آرزوها بر آورده نمی‌گردد، و هیچ فدیه و فدائی پذیرفته نمی‌شود). این، آتش سوزان و سراپا شعله (ی دوزخ) است |
نَزَّاعَةً لِّلشَّوَىٰ (16)
پوست بدن را می‌کند و با خود می‌برد |
تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّىٰ (17)
به سوی خود می‌خواند (و نام می‌برد) کسی را که پشت (به فرمان خدا) کرده است و (از اطاعت او) روی‌گردان بوده است |
وَجَمَعَ فَأَوْعَىٰ (18)
و دارائی را جمع آورده است و در خزینه‌ها نگاهداری کرده است (و در خیرات و حسنات آن را مصرف ننموده است) |
۞ إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا (19)
آدمی کم‌طاقت و ناشکیبا، آفریده شده است |
إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا (20)
هنگامی که بدی بدو رو می‌کند، سخت بی‌تاب و بیقرار می‌گردد |
وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا (21)
و زمانی که خوبی بدو رو می‌کند، سخت (از حسنات و خیرات دست باز می‌دارد و) دریغ می‌ورزد |
إِلَّا الْمُصَلِّينَ (22)
مگر نمازگزاران |
الَّذِينَ هُمْ عَلَىٰ صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ (23)
نمازگزارانی که همیشه نماز خود را به موقع می‌خوانند و بر آن مداومت و مواظبت دارند |
وَالَّذِينَ فِي أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَّعْلُومٌ (24)
همان کسانی که در دارائی ایشان سهم مشخّصی است |
لِّلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ (25)
برای دادن به گدا و بی‌چیز |
وَالَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ (26)
آن کسانی که به روز جزا و سزا ایمان دارند |
وَالَّذِينَ هُم مِّنْ عَذَابِ رَبِّهِم مُّشْفِقُونَ (27)
کسانی که از عذاب پروردگارشان بیمناک و ترسانند |
إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمْ غَيْرُ مَأْمُونٍ (28)
آخر، عذاب پروردگارشان امان نمی‌دهد (کسی را که در آن بیفتد) |
وَالَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ (29)
و آن کسانی که عورت خود را محافظت می‌دارند |
إِلَّا عَلَىٰ أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَيْرُ مَلُومِينَ (30)
مگر از زنان و کنیزان خود، که در این صورت لومه و سرزنشی بر ایشان نیست |
فَمَنِ ابْتَغَىٰ وَرَاءَ ذَٰلِكَ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْعَادُونَ (31)
آنان که فراتر از این را بطلبند، متعدّی و متجاوز بشمارند (و از حلال به حرام گرائیده‌اند) |
وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ (32)
و کسانی که امانتدار بوده و نگاهدارنده‌ی عهد و پیمان خود هستند |
وَالَّذِينَ هُم بِشَهَادَاتِهِمْ قَائِمُونَ (33)
و کسانی که گواهیهائی را که باید بدهند، چنان که باید اداء می‌کنند (و شهادت لازم را پنهان و کتمان نمی‌کنند) |
وَالَّذِينَ هُمْ عَلَىٰ صَلَاتِهِمْ يُحَافِظُونَ (34)
و کسانی که مواظب و مراقب (اوقات و ارکان) نمازهای خود می‌باشند |
أُولَٰئِكَ فِي جَنَّاتٍ مُّكْرَمُونَ (35)
آنان (که دارای چنین صفاتی باشند) در باغهای بهشت مورد احترام و اکرام هستند |
فَمَالِ الَّذِينَ كَفَرُوا قِبَلَكَ مُهْطِعِينَ (36)
کافران را چه شده است که به سوی تو شتابان می‌آیند (و گردن می‌کشند و به سخنان تو گوش فرا می‌دهند؟) |
عَنِ الْيَمِينِ وَعَنِ الشِّمَالِ عِزِينَ (37)
دسته دسته، در راست و چپ (تو حلقه می‌زنند و) قرار می‌گیرند |
أَيَطْمَعُ كُلُّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ أَن يُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٍ (38)
آیا هر یک از ایشان امیدوارند که به بهشت پر نعمت وارد شوند (چرا که خویشتن را در پیشگاه خدا بالاتر و گرامی‌تر از مؤمنان می‌دانند؟) |
كَلَّا ۖ إِنَّا خَلَقْنَاهُم مِّمَّا يَعْلَمُونَ (39)
هرگز! (این همه غرور بیجا چیست؟). ما ایشان را از چیزی که خودشان می‌دانند (از قطره‌ی آب گندیده و بدبوئی، منی نام) آفریده‌ایم |
فَلَا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَالْمَغَارِبِ إِنَّا لَقَادِرُونَ (40)
سوگند به پروردگار خاورها و باخترها که توانائیم |
عَلَىٰ أَن نُّبَدِّلَ خَيْرًا مِّنْهُمْ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ (41)
توانائیم بر این که جای ایشان را به کسانی بدهیم که از آنان بهترند، و ما هیچ وقت مغلوب و شکست خورده نخواهیم بود |
فَذَرْهُمْ يَخُوضُوا وَيَلْعَبُوا حَتَّىٰ يُلَاقُوا يَوْمَهُمُ الَّذِي يُوعَدُونَ (42)
آنان را به حال خود واگذار تا به باطل خود فرو روند و به بازیچه بنشینند، تا زمانی که به روزی می‌رسند که بدیشان وعده داده شده است، (آن وقت می‌دانند که چه کار کرده‌اند) |
يَوْمَ يَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ سِرَاعًا كَأَنَّهُمْ إِلَىٰ نُصُبٍ يُوفِضُونَ (43)
آن روزی که از گورها شتابان بیرون می‌شوند، گوئی که به سوی بتهایشان می‌دوند |
خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ۚ ذَٰلِكَ الْيَوْمُ الَّذِي كَانُوا يُوعَدُونَ (44)
در حالی که چشمانشان (از هول و هراس) به زیر افتاده است، و خواری و پستی ایشان را فرو گرفته است. (بدیشان گفته می‌شود:) این همان روزی است که به شما وعده داده می‌شد |
