طسم (1)
طسم. (مراد از این حروف را الله می‌داند) |
تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ (2)
این است آیات کتاب مبین |
لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَّفْسَكَ أَلَّا يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ (3)
شاید از این که ایمان نمی‌آورند جان خود را هلاک کنی |
إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّنَ السَّمَاءِ آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ (4)
اگر ما بخواهیم از آسمان معجزه‌ای بر آنان نازل می‌کنیم که گردن‌هایشان در مقابل آن خم و منقاد گردد |
وَمَا يَأْتِيهِم مِّن ذِكْرٍ مِّنَ الرَّحْمَٰنِ مُحْدَثٍ إِلَّا كَانُوا عَنْهُ مُعْرِضِينَ (5)
و به آنها هیچ موعظه و اندرز تازه از سوی پروردگار بخشنده نمی‌آید، مگر این که از آن روی‌گردان هستند |
فَقَدْ كَذَّبُوا فَسَيَأْتِيهِمْ أَنبَاءُ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ (6)
به یقین که تکذیب کردند، پس به زودی اخبار چیزی که به آن تمسخر می‌کردند، به آنها خواهد رسید |
أَوَلَمْ يَرَوْا إِلَى الْأَرْضِ كَمْ أَنبَتْنَا فِيهَا مِن كُلِّ زَوْجٍ كَرِيمٍ (7)
آیا به زمین ندیده‌اند که چقدر از هرگونه جفت ارزشمندی در آن رویانده‌ایم؟ |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (8)
یقیناً در این کار نشانه‌ای است، ولی بیشترشان ایمان‌آرنده نیستند |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (9)
و البته پروردگار تو همان غالبِ مهربان است |
وَإِذْ نَادَىٰ رَبُّكَ مُوسَىٰ أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ (10)
و یادآور شو وقتی که پروردگار تو به موسی ندا کرد (امر کرد) که به نزد آن قوم ظالم برو |
قَوْمَ فِرْعَوْنَ ۚ أَلَا يَتَّقُونَ (11)
قوم فرعون، آیا (از شرک و آمدن عذاب) نمی‌پرهیزند؟ |
قَالَ رَبِّ إِنِّي أَخَافُ أَن يُكَذِّبُونِ (12)
(موسی) گفت: ای پروردگارم! من می‌ترسم از این که مرا تکذیب کنند |
وَيَضِيقُ صَدْرِي وَلَا يَنطَلِقُ لِسَانِي فَأَرْسِلْ إِلَىٰ هَارُونَ (13)
و دلم (از غم تکذیب آنها) تنگ می‌گردد و زبانم (به سبب لکنت) گشاده نمی‌شود، پس (وحی را) به‌سوی هارون بفرست |
وَلَهُمْ عَلَيَّ ذَنبٌ فَأَخَافُ أَن يَقْتُلُونِ (14)
و (دیگر این که) آنان بر ذمۀ من گناهی دارند و می‌ترسم که مرا بکشند |
قَالَ كَلَّا ۖ فَاذْهَبَا بِآيَاتِنَا ۖ إِنَّا مَعَكُم مُّسْتَمِعُونَ (15)
الله فرمود: نه، چنین نیست. پس هر دوی شما با آیات ما بروید، البته ما با شما (هستیم و) شنونده‌ایم |
فَأْتِيَا فِرْعَوْنَ فَقُولَا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِينَ (16)
پس به نزد فرعون بیایید و بگویید: همانا ما فرستادۀ پروردگار عالمیان هستیم |
أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ (17)
این که بنی اسرائیل را با ما بفرست |
قَالَ أَلَمْ نُرَبِّكَ فِينَا وَلِيدًا وَلَبِثْتَ فِينَا مِنْ عُمُرِكَ سِنِينَ (18)
(فرعون) گفت: (ای موسی!) آیا ما تو را در طفولیت میان خود پرورش ندادیم؟ و سال‌ها از عمرت را در بین ما به سر نبردی؟ |
وَفَعَلْتَ فَعْلَتَكَ الَّتِي فَعَلْتَ وَأَنتَ مِنَ الْكَافِرِينَ (19)
و آن کاری که (با قبطی) انجام دادی از تو سر زد و تو از ناسپاسان هستی |
قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّينَ (20)
(موسی) گفت: آن را وقتی مرتکب شدم که (به علم و دانایی نبوت) از بی‌خبران بودم |
فَفَرَرْتُ مِنكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكْمًا وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُرْسَلِينَ (21)
پس وقتی از شما ترسیدم، از شما گریختم، پس پروردگارم به من علم و فهم بخشید و مرا از پیغمبران گردانید |
وَتِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَيَّ أَنْ عَبَّدتَّ بَنِي إِسْرَائِيلَ (22)
و آیا این نعمتی است که (آن را) بر من منت می‌نهی؟ در حالی که بنی اسرائیل را به بردگی گرفته‌ای |
قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَمِينَ (23)
فرعون گفت: و پروردگار عالمیان چیست؟ |
قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا ۖ إِن كُنتُم مُّوقِنِينَ (24)
(موسی) گفت: پروردگار آسمان‌ها و زمین و آنچه میان هردو است، اگر یقین‌کنندگانید |
قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلَا تَسْتَمِعُونَ (25)
(فرعون) به اطرافیان خود گفت: آیا نمی‌شنوید؟ (که موسی چه می‌گوید؟) |
قَالَ رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ (26)
(موسی) گفت: پروردگار شما و پروردگار نیاکان پیشین شماست |
قَالَ إِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذِي أُرْسِلَ إِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ (27)
(فرعون) گفت: به یقین پیغمبرتان که به‌سوی شما فرستاده شده، دیوانه است |
قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَيْنَهُمَا ۖ إِن كُنتُمْ تَعْقِلُونَ (28)
(موسی) گفت: اوست پروردگار مشرق و مغرب و آنچه میان آنهاست، اگر عقلمند هستید |
قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَٰهًا غَيْرِي لَأَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُونِينَ (29)
(فرعون) گفت: اگر غیر از من معبودی اختیار کنی، حتماً تو را از جملۀ زندانیان می‌گردانم |
قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُكَ بِشَيْءٍ مُّبِينٍ (30)
(موسی) گفت: آیا اگر چیز آشکار هم برایت بیاورم؟ |
قَالَ فَأْتِ بِهِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (31)
(فرعون) گفت: اگر (در ادعایت) از راستگویان هستی، پس آن (چیز آشکار) را بیاور |
فَأَلْقَىٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُّبِينٌ (32)
پس موسی عصایش را انداخت و ناگهان اژدهای نمایان شد |
وَنَزَعَ يَدَهُ فَإِذَا هِيَ بَيْضَاءُ لِلنَّاظِرِينَ (33)
و دست خود را از گریبانش بیرون آورد، پس ناگهان آن برای بینندگان سفید و درخشان معلوم شد |
قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَٰذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ (34)
(فرعون) به اشراف و بزرگان دور و پیش خود گفت: یقیناً این مرد جادوگر بسیار داناست |
يُرِيدُ أَن يُخْرِجَكُم مِّنْ أَرْضِكُم بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ (35)
می‌خواهد با جادوی خود شما را از دیارتان بیرون کند، اکنون شما چه رأی می‌دهید؟ |
قَالُوا أَرْجِهْ وَأَخَاهُ وَابْعَثْ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ (36)
(اشراف قوم) گفتند: او و برادرش را متوقف ساز و افراد را به تمام شهرها بفرست تا جادوگران را جمع کنند |
يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَحَّارٍ عَلِيمٍ (37)
تا هر جادوگر ماهر و دانا را نزد تو بیاورند |
فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِيقَاتِ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ (38)
پس جادوگران در وعده‌گاه روزی معین جمع کرده شدند |
وَقِيلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنتُم مُّجْتَمِعُونَ (39)
و به مردم گفته شد: آیا شما هم جمع می‌شوید؟ |
لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِن كَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ (40)
تا اگر جادوگران غالب شوند، از آنان پیروی کنیم. |
فَلَمَّا جَاءَ السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِن كُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِينَ (41)
پس وقتی که جادوگران آمدند، به فرعون گفتند: اگر ما غالب شویم آیا برای ما پاداشی خواهد بود؟ |
قَالَ نَعَمْ وَإِنَّكُمْ إِذًا لَّمِنَ الْمُقَرَّبِينَ (42)
(فرعون) گفت: بلی! (پاداش چه بلکه) شما در آن صورت از جمله (درباریان و) نزدیکان من خواهید بود |
قَالَ لَهُم مُّوسَىٰ أَلْقُوا مَا أَنتُم مُّلْقُونَ (43)
موسی به آنان گفت: آنچه را که می‌خواهید بیندازید، بیندازید |
فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَعِصِيَّهُمْ وَقَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ (44)
پس آنان ریسمان‌ها و عصاهای خود را انداختند و گفتند: به عزت فرعون قسم! ما حتما غالب و پیروزیم |
فَأَلْقَىٰ مُوسَىٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ (45)
پس موسی عصایش را انداخت، ناگهان (اژدهایی شد که) ساخته‌های دروغین آنان را بلعید. |
فَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سَاجِدِينَ (46)
پس جادوگران سجده‌کنان بر زمین افتادند |
قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِينَ (47)
گفتند: به پروردگار جهانیان ایمان آوردیم |
رَبِّ مُوسَىٰ وَهَارُونَ (48)
پروردگار موسی و هارون |
قَالَ آمَنتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ ۖ إِنَّهُ لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ ۚ لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُم مِّنْ خِلَافٍ وَلَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ (49)
(فرعون) گفت: آیا پیش از اینکه به شما اجازه دهم به او ایمان آوردید؟ البته او بزرگترتان است که به شما جادو آموخته است. پس به زودی خواهید دانست، حتما دست‌ها و پاهای شما را بر خلاف جهت همدیگر خواهم برید و همۀ شما را به دار خواهم کشید |
قَالُوا لَا ضَيْرَ ۖ إِنَّا إِلَىٰ رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ (50)
گفتند: باکی نیست، چون که ما به‌سوی پروردگار خود باز می‌گردیم |
إِنَّا نَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَايَانَا أَن كُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِينَ (51)
البته ما امیدواریم که پروردگارما گناهان ما را به خاطر اینکه نخستین ایمان‌آورندگان بوده‌ایم، بیامرزد |
۞ وَأَوْحَيْنَا إِلَىٰ مُوسَىٰ أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي إِنَّكُم مُّتَّبَعُونَ (52)
و به موسی وحی کردیم که بندگانم را در شب ببر، شما حتما تعقیب می‌شوید |
فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ (53)
پس فرعون جمع‌کنندگان (مردم) را به شهرها فرستاد |
إِنَّ هَٰؤُلَاءِ لَشِرْذِمَةٌ قَلِيلُونَ (54)
(و گفت:) البته این‌ها گروه اندک و ناچیز هستند |
وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ (55)
و به يقين که آنها ما را به خشم آورده‌اند |
وَإِنَّا لَجَمِيعٌ حَاذِرُونَ (56)
و در حالیکه ما گروه بیدار و آماده هستیم |
فَأَخْرَجْنَاهُم مِّن جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (57)
پس ما آنان (فرعون و فرعونیان) را از میان باغ‌ها و چشمه‌ها بیرون کردیم |
وَكُنُوزٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ (58)
و (ایشان را) از گنج‌ها و منزلگاه‌های پرناز و نعمت بیرون کردیم |
كَذَٰلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِي إِسْرَائِيلَ (59)
این چنین (آنها را به عذاب خود گرفتار کردیم) و آنها را به بنی اسرائیل به میراث دادیم |
فَأَتْبَعُوهُم مُّشْرِقِينَ (60)
پس فرعون و لشکر او، موسی و بنی اسرائیل را در وقت طلوع آفتاب تعقیب کردند |
فَلَمَّا تَرَاءَى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَىٰ إِنَّا لَمُدْرَكُونَ (61)
پس چون هر دو گروه یکدیگر را دیدند، یاران موسی گفتند: يقينا ما گرفتار می‌شویم |
قَالَ كَلَّا ۖ إِنَّ مَعِيَ رَبِّي سَيَهْدِينِ (62)
(موسی) گفت: چنین نیست، زیرا پروردگارم با من است، به زودی مرا راهنمایی خواهد کرد |
فَأَوْحَيْنَا إِلَىٰ مُوسَىٰ أَنِ اضْرِب بِّعَصَاكَ الْبَحْرَ ۖ فَانفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ (63)
پس به موسی وحی کردیم که با عصایت به بحر بزن، پس (بحر) شگافت و هر بخشی مانند کوه بزرگ گردید |
وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الْآخَرِينَ (64)
و دیگران را (نیز) در آنجا نزدیک کردیم |
وَأَنجَيْنَا مُوسَىٰ وَمَن مَّعَهُ أَجْمَعِينَ (65)
و موسی و همه همراهانش را نجات دادیم |
ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ (66)
باز دیگران را غرق کردیم |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (67)
بی‌گمان در این (رویداد) نشانه‌ای است، و بیشترشان مؤمن نبودند |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (68)
و یقینا پروردگارت توانا و مهربان است |
وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْرَاهِيمَ (69)
و خبر ابراهیم را برایشان بخوان |
إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ (70)
وقتی که به پدر و قوم خود گفت: شما چه را می‌پرستید؟ |
قَالُوا نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاكِفِينَ (71)
گفتند: بت‌ها را می‌پرستیم، و همیشه بر عبادت‌شان معتکف می‌باشیم |
قَالَ هَلْ يَسْمَعُونَكُمْ إِذْ تَدْعُونَ (72)
ابراهیم گفت: آیا وقتی که آنها را می‌خوانید سخن شما را می‌شنوند؟ |
أَوْ يَنفَعُونَكُمْ أَوْ يَضُرُّونَ (73)
یا به شما فائده یا ضرری می‌رسانند؟ |
قَالُوا بَلْ وَجَدْنَا آبَاءَنَا كَذَٰلِكَ يَفْعَلُونَ (74)
گفتند: نه، بلکه پدران خود را دیدیم که چنین می‌کردند |
قَالَ أَفَرَأَيْتُم مَّا كُنتُمْ تَعْبُدُونَ (75)
ابراهیم گفت: آیا آنچه را که شما می‌پرستید، دیده‌اید (در آن تأمل کرده‌اید) |
أَنتُمْ وَآبَاؤُكُمُ الْأَقْدَمُونَ (76)
و (آنچه را) پدران پیشین‌تان می‌پرستیدند؟ |
فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِّي إِلَّا رَبَّ الْعَالَمِينَ (77)
پس بدانید که همۀ آنها دشمن من‌اند، غیر از پروردگار جهانیان |
الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ (78)
آن ذاتی که مرا آفریده است، پس او مرا هدایت می‌کند |
وَالَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَيَسْقِينِ (79)
آن ذاتی که مرا (غذا) می‌خوراند و (آشامیدنی) می‌نوشاند |
وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ (80)
و چون بیمار شوم، پس وی مرا شفا می‌دهد |
وَالَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ (81)
و آن ذاتی که مرا می‌میراند، باز زنده‌ام می‌گرداند |
وَالَّذِي أَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدِّينِ (82)
و آن ذاتی که امیدوارم در روز جزا خطایم را بیامرزد |
رَبِّ هَبْ لِي حُكْمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ (83)
ای پروردگارم! به من حكم (علم و نبوت) ببخش و مرا با صالحان ملحق بگردان |
وَاجْعَل لِّي لِسَانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ (84)
و برای من در میان آیندگان نام نیک بگذار |
وَاجْعَلْنِي مِن وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِيمِ (85)
و مرا از جملۀ وارثان جنت پرناز و نعمت بگردان |
وَاغْفِرْ لِأَبِي إِنَّهُ كَانَ مِنَ الضَّالِّينَ (86)
و پدرم را بیامرز، زیرا او از گمراهان بود |
وَلَا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ (87)
و مرا رسوا مکن روزی که (مردم) برانگیخته می‌شوند |
يَوْمَ لَا يَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ (88)
روزی که مال و اولاد (هیچ) سودی نمی‌رسانند |
إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ (89)
مگر کسی (نجات می‌یابد و سود می‌بیند) که با دل پاک (از شرک و نفاق) نزد الله بیاید |
وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ (90)
و (در آن روز) جنت برای پرهیزگاران نزدیک آورده شود |
وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِلْغَاوِينَ (91)
و دوزخ برای گمراهان آشکار گردانیده شود |
وَقِيلَ لَهُمْ أَيْنَ مَا كُنتُمْ تَعْبُدُونَ (92)
و به آنها گفته می‌شود: کجا هستند معبودانی که (آنها را) عبادت می‌کردید؟ |
مِن دُونِ اللَّهِ هَلْ يَنصُرُونَكُمْ أَوْ يَنتَصِرُونَ (93)
(معبودهایی) غیر از الله، آیا شما را مدد می‌کنند یا خودشان مدد می‌شوند؟ |
فَكُبْكِبُوا فِيهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ (94)
پس، آنان و گمراهان یکی بعد از دیگری در آن (دوزخ) انداخته می‌شوند |
وَجُنُودُ إِبْلِيسَ أَجْمَعُونَ (95)
و (نیز) لشکریان ابلیس همه (در دوزخ انداخته می‌شوند) |
قَالُوا وَهُمْ فِيهَا يَخْتَصِمُونَ (96)
آنان در آنجا (با معبودان خود) به نزاع می‌پردازند و می‌گویند |
تَاللَّهِ إِن كُنَّا لَفِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ (97)
قسم به الله ما در گمراهی آشکار بودیم |
إِذْ نُسَوِّيكُم بِرَبِّ الْعَالَمِينَ (98)
آن وقت که شما را با پروردگار جهانیان برابر می‌ساختیم |
وَمَا أَضَلَّنَا إِلَّا الْمُجْرِمُونَ (99)
و ما را گمراه نساخت مگر مجرمان |
فَمَا لَنَا مِن شَافِعِينَ (100)
(اکنون) ما هیچ شفاعت‌کننده‌ای نداریم |
وَلَا صَدِيقٍ حَمِيمٍ (101)
و هیچ دوست صمیمی و دلسوزی (نداریم) |
فَلَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (102)
پس ای کاش برای ما یکبار برگشت (به دنیا) بود تا از جملۀ مؤمنان می‌شدیم |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (103)
البته در این (داستان ابراهيم) نشانه‌ای است، و بیشترشان مؤمن نبودند |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (104)
و البته پروردگارت غالب (و) مهربان است |
كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ (105)
قوم نوح پیغمبران را تکذیب کردند |
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ (106)
چون برادرشان نوح به آنان گفت: آیا از الله نمی‌ترسید؟ |
إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (107)
يقينا من برایتان پیغمبر امین هستم |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (108)
پس از الله بترسید و از من اطاعت کنید |
وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (109)
من بر این (دعوت) هیچ مزدی از شما نمی‌خواهم، مزد من نیست مگر بر عهدۀ پروردگار جهانیان |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (110)
پس از الله بترسید و از من اطاعت کنید |
۞ قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَكَ وَاتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ (111)
گفتند: آیا به تو ایمان بیاوریم حال آنکه فرومایگان از تو پیروی کرده‌اند؟ |
قَالَ وَمَا عِلْمِي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (112)
نوح گفت: من از آنچه آنها می‌کنند چه می‌دانم؟ |
إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّي ۖ لَوْ تَشْعُرُونَ (113)
حساب ایشان جز بر عهدۀ پروردگارم نیست اگر بدانید |
وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ (114)
و من طرد کنندۀ مؤمنان از خود نیستم |
إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُّبِينٌ (115)
من جز بیم‌دهندۀ آشکار نیستم |
قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ (116)
گفتند: ای نوح! اگر (از دعوتت) دست برنداری، البته از جمله سنگسار شدگان خواهی بود |
قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ (117)
گفت: ای پروردگارم! همانا قومم مرا تکذیب کردند |
فَافْتَحْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِي وَمَن مَّعِيَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (118)
پس میان من و آنها به حکمی فیصله کن و من و هر کس از مؤمنان را که با من است، نجات ده |
فَأَنجَيْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ (119)
پس او و آنانی را که با وی بودند در کشتی پر و گرانبار نجات دادیم |
ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِينَ (120)
باز باقی ماندگان را غرق کردیم |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (121)
البته در این (داستان) نشانه‌ای است، و اکثر‌شان مؤمن نبودند |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (122)
واقعا پروردگارت غالب مهربان است |
كَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِينَ (123)
(قوم) عاد پیغمبران را تکذیب کردند |
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ (124)
وقتی که برادرشان هود به ایشان گفت: آیا از الله نمی‌ترسید |
إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (125)
البته من برای شما پیغمبر امین هستم |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (126)
پس از الله بترسید و از من اطاعت کنید |
وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (127)
و در مقابل دعوت خود مزدی از شما نمی‌طلبم و مزد من جز بر عهدۀ پروردگار جهانیان نیست |
أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ (128)
آیا بر هر بلندیی بنایی می‌سازید که (در آن) به عبث و بیهوده‌کاری مشغول شوید؟ |
وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ (129)
و قصرها و قلعه‌های محکم می‌سازید، به امید آنکه همیشه بمانید؟ |
وَإِذَا بَطَشْتُم بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ (130)
و چون (کسی را) مؤاخذه کنید، ظالمانه مؤاخذه می‌کنید |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (131)
پس از الله بترسید و از من اطاعت کنید |
وَاتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُم بِمَا تَعْلَمُونَ (132)
و از آن ذاتی بترسید که شما را به آنچه خود می‌دانید، مدد کرده است |
أَمَدَّكُم بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ (133)
شما را با دادن چهارپایان و فرزندان مدد کرده است |
وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (134)
و (نیز با دادن) باغ‌ها و چشمه‌ها (شما را مدد کرد) |
إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (135)
البته من از عذاب روزی بزرگ بر شما بیمناکم |
قَالُوا سَوَاءٌ عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُن مِّنَ الْوَاعِظِينَ (136)
گفتند: بر ما برابر است، خواه به ما پند دهی یا از پند دهندگان نباشی |
إِنْ هَٰذَا إِلَّا خُلُقُ الْأَوَّلِينَ (137)
این (تکذیب و طغيانگری) جز شیوۀ پیشینیان نیست |
وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ (138)
و ما عذاب داده نمی‌شویم |
فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْنَاهُمْ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (139)
پس (قوم عاد)، هود را تکذیب کردند، در نتیجه آنها را هلاک کردیم. بدون شک در این نشانه است، و اکثر‌شان مؤمن نبودند |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (140)
و البته پروردگارت همان غالبِ مهربان است |
كَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِينَ (141)
(قوم) ثمود نیز پیغمبران را تکذیب کردند |
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ (142)
وقتی که برادرشان صالح به آنها گفت: آیا (از الله) نمی‌ترسید؟ |
إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (143)
البته من برای شما پیغمبر امین هستم |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (144)
پس از الله بترسید و از من اطاعت کنید |
وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (145)
و بر تبلیغ این رسالت از شما مزد و پاداشی نمی‌خواهم، مزد و پاداش من جز بر عهدۀ پروردگار جهانیان نیست |
أَتُتْرَكُونَ فِي مَا هَاهُنَا آمِنِينَ (146)
آیا در آنچه (از نعمت‌ها که) اینجاست ایمن (از عذاب و مرگ) گذاشته می‌شوید؟ |
فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (147)
در (میان) باغ‌ها و (در کنار) چشمه‌سارها؟ |
وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِيمٌ (148)
و کشتزارها و نخلستان‌هایی که میوه و شگوفۀ آن‌تر و تازه است؟ |
وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا فَارِهِينَ (149)
و با مهارت از کوه‌ها خانه‌هایی برای خود می‌تراشید |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (150)
پس از الله بترسید و از من اطاعت کنید |
وَلَا تُطِيعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِينَ (151)
و از فرمان اسراف کاران اطاعت مکنید |
الَّذِينَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ (152)
آنان که در زمین فساد می‌کنند و اصلاح نمی‌کنند |
قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (153)
گفتند: جز این نیست که تو از جملۀ جادوشده‌گانی |
مَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا فَأْتِ بِآيَةٍ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (154)
تو انسانی مگر مانند ما نیستی، پس اگر از راستگویانی معجزه‌ای بیاور |
قَالَ هَٰذِهِ نَاقَةٌ لَّهَا شِرْبٌ وَلَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ (155)
صالح گفت: این ماده شتر است که یک نوبت آب خوردن برای اوست و روزی معین نوبت آب شماست |
وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَظِيمٍ (156)
و به آن آسیب نرسانید، (که در آن صورت) عذاب روز بزرگ شما را فرا خواهد گرفت |
فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِينَ (157)
پس آن شتر را کشتند، باز پشیمان شدند |
فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (158)
پس عذاب آنان را فرا گرفت. البته در این نشانه است، ولی بیشترشان ایمان‌آرنده نبودند |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (159)
و البته پروردگارت غالب مهربان است |
كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِينَ (160)
قوم لوط پیغمبران را تکذیب کردند |
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ (161)
وقتی برادرشان لوط به آنها گفت: آیا از الله نمی‌ترسید؟ |
إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (162)
البته من برای شما پیغمبر امین هستم |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (163)
پس از الله بترسید و از من اطاعت کنید |
وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (164)
و بر تبلیغ این رسالت از شما مزد و پاداشی نمی‌خواهم، مزد و پاداش من جز بر عهدۀ پروردگار جهانیان نیست |
أَتَأْتُونَ الذُّكْرَانَ مِنَ الْعَالَمِينَ (165)
آیا از (فطرت پاک) مردم جهان (مخالفت می‌کنید و زنان را گذاشته) به سراغ مردان می‌روید |
وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَكُمْ رَبُّكُم مِّنْ أَزْوَاجِكُم ۚ بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ (166)
و همسران را که پروردگارتان برای شما آفریده است، می‌گزارید؟ بلکه شما مردم تجاوزکارید |
قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِينَ (167)
گفتند: ای لوط! اگر (از عیبجویی ما) دست برنداری، حتما از بیرون رانده‌شدگان خواهی بود |
قَالَ إِنِّي لِعَمَلِكُم مِّنَ الْقَالِينَ (168)
(لوط) گفت: من از دشمنان (این) کارتان هستم |
رَبِّ نَجِّنِي وَأَهْلِي مِمَّا يَعْمَلُونَ (169)
ای پروردگارم! مرا و خانواده‌ام را از شر آنچه می‌کنند نجات ده |
فَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ (170)
پس او و خانواده‌اش همگی را یکجا نجات دادیم |
إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ (171)
به جز پیرزنی که در جملۀ باقی‌ماندگان (در عذاب) بود |
ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ (172)
باز دیگران را هلاک کردیم |
وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِم مَّطَرًا ۖ فَسَاءَ مَطَرُ الْمُنذَرِينَ (173)
و بر آنان باران سخت باراندیم، پس چه بد بود باران بیم داده شدگان |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (174)
حقا که در این (عقوبت) نشانه‌ایست، و بیشترشان ایمان‌آرنده نبودند |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (175)
و البته پروردگارت همان غالب مهربان است |
كَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ (176)
اصحاب ایکه (جنگل) پیغمبران را تکذیب کردند |
إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ (177)
وقتی که شعیب به آنان گفت: آیا (از الله) نمی‌ترسید؟ |
إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (178)
البته من برای شما پیغمبر امین هستم |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (179)
پس از الله بترسید و از من اطاعت کنید |
وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (180)
و بر تبلیغ این رسالت از شما مزد و پاداشی نمی‌خواهم، مزد و پاداش من جز بر عهدۀ پروردگار جهانیان نیست |
۞ أَوْفُوا الْكَيْلَ وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِينَ (181)
(شعیب گفت:) پیمانه را به تمام و کمال دهید و از کم‌کنندگان مباشید |
وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ (182)
و با ترازوی برابر و درست وزن کنید |
وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءَهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ (183)
و به مردم اشیای‌شان راکم ندهید و در زمین فسادکار نگردید |
وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ (184)
و بترسید از ذاتی که شما و امت‌های گذشته را آفریده است |
قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (185)
گفتند: تو حتما از جملۀ جادوشدگانی |
وَمَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَإِن نَّظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ (186)
و تو جز بشری مانند ما نیستی، و یقینا تو را از دروغگویان می‌پنداریم |
فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِّنَ السَّمَاءِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (187)
اگر از راستگویانی، پس قطعه‌ای از آسمان را بر ما بیفگن |
قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ (188)
(شعيب) گفت: پروردگارم به آنچه می‌کنید داناتر است |
فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ ۚ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (189)
پس او را تکذیب کردند و عذاب روز ابر (آتشبار) آنان را فرو گرفت، البته آن عذاب روزی سخت و بزرگ بود |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (190)
البته در این (هلاک ساختن) نشانه است. و بیشترشان ایمان‌آرنده نبودند |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (191)
و يقيناً پروردگار تو غالب (و) مهربان است |
وَإِنَّهُ لَتَنزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ (192)
و البته این (قرآن) فرو فرستادۀ پروردگار جهانیان است |
نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ (193)
که جبرئیل آن را فرود آورده است |
عَلَىٰ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنذِرِينَ (194)
(فرود آورده) بر دل تو تا از بيم‌دهندگان باشی، |
بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُّبِينٍ (195)
(آن قرآن) به زبان عربی واضح و روشن |
وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ (196)
و البته (وصف) آن در صحیفه‌های پیشینیان آمده است |
أَوَلَمْ يَكُن لَّهُمْ آيَةً أَن يَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِي إِسْرَائِيلَ (197)
آیا برایشان نشانۀ (حقانیت قرآن) نیست که علمای بنی اسرائیل آن را می‌دانستند؟ |
وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَىٰ بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ (198)
و اگر آن را بر بعضی از عجمیان نازل می‌کردیم |
فَقَرَأَهُ عَلَيْهِم مَّا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ (199)
باز آن را برایشان می‌خواند، به آن ایمان نمی‌آوردند |
كَذَٰلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ (200)
ما این چنین آن را در دل‌های مجرمان راه دادیم |
لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّىٰ يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ (201)
که به آن ایمان نمی‌آورند، تا آن که عذاب دردناک را ببینند |
فَيَأْتِيَهُم بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ (202)
پس عذاب به طور ناگهانی بر سر آنان می‌آید، در حالیکه بی‌خبرند |
فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنظَرُونَ (203)
پس می‌گویند: آیا به ما مهلت داده می‌شود؟ |
أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (204)
پس آیا عذاب ما را به شتاب می‌طلبند؟ |
أَفَرَأَيْتَ إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ (205)
مگر نمی‌دانی که اگر سال‌ها آنها را (مهلت دهیم و از نعمت‌ها) برخوردار سازیم |
ثُمَّ جَاءَهُم مَّا كَانُوا يُوعَدُونَ (206)
باز آنچه که به آن وعده داده می‌شوند، به ایشان برسد |
مَا أَغْنَىٰ عَنْهُم مَّا كَانُوا يُمَتَّعُونَ (207)
آن برخورداریشان چیزی را از آنان دفع نمی‌کند؟ |
وَمَا أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنذِرُونَ (208)
و (اهل) هیچ قریه را نابود نکردیم مگر اینکه ترسانندگانی (از پیامبران و نائبان آنها) داشتند |
ذِكْرَىٰ وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ (209)
برای پند دادن و ما ظلم‌کننده نبودیم |
وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ (210)
و این قرآن را شیاطین فرود نیاورده‌اند |
وَمَا يَنبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ (211)
و سزاوارشان نیست، و نمی‌توانند (آن را نازل کنند) |
إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ (212)
و چون آنها از شنیدن (قرآن و سخن فرشتگان) دور و محروم‌اند |
فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ (213)
پس با الله معبود دیگری را به دعا مخوان که از عذاب‌شدگان خواهی بود |
وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ (214)
و خویشاوندان نزدیکت را (از عذاب) بترسان |
وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (215)
و بال مهربانی و شفقت خود را برای مؤمنانی که از تو پیروی می‌کنند، بگستران |
فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِّمَّا تَعْمَلُونَ (216)
پس اگر از تو نافرمانی کردند، بگو: البته من از آنچه می‌کنید بیزارم |
وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ (217)
و بر توانای مهربان توکل کن |
الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ (218)
آن ذاتی که چون (برای نماز شب) می‌ایستی، تو را می‌بیند |
وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ (219)
و (همچنین می‌بیند) حرکت (قیام و رکوع و نشست و برخاست) تو را در میان سجده‌کنندگان |
إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (220)
يقينا او شنوای داناست |
هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَىٰ مَن تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ (221)
آیا شما را خبر دهم که شیاطین بر چه کسى نازل می‌شوند؟ |
تَنَزَّلُ عَلَىٰ كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ (222)
بر هر دروغگوی گناهکار نازل می‌شوند |
يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ (223)
گوش می‌دهند (به سخن فرشتگان) و بیشترشان دروغگو‌اند |
وَالشُّعَرَاءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ (224)
و شاعران را گمراهان پیروی می‌کنند |
أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ (225)
آیا ندیدی که آنان در هر وادیی حیران و سرگردانند؟ |
وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ (226)
و آنها کسانی‌اند که چیزهایی می‌گویند که خود انجام نمی‌دهند |
إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانتَصَرُوا مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُوا ۗ وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ (227)
مگر آنان که ایمان آورده‌اند و کارهای نیک انجام داده‌اند و الله را بسیار یاد کرده‌اند و پس از آنکه مورد ظلم قرار گرفته‌اند، انتقام گرفته‌اند. و زود است که ظالمان بدانند که به کدام بازگشتگاه باز می‌گردند |
