| وَالضُّحَىٰ (1) قسم به وقت چاشت |
| وَاللَّيْلِ إِذَا سَجَىٰ (2) و قسم به شب چون (تاریک شود و) آرام گیرد |
| مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَىٰ (3) پروردگارت تو را رها نکرده و بر تو خشم نگرفته است |
| وَلَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَّكَ مِنَ الْأُولَىٰ (4) و البته آخرت برای تو بهتر از دنیاست |
| وَلَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضَىٰ (5) و البته پروردگارت به تو (نعمت) خواهد داد که راضی و شادمان شوی |
| أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيمًا فَآوَىٰ (6) آیا تو را یتیم نیافت پس تو را جای داد؟ |
| وَوَجَدَكَ ضَالًّا فَهَدَىٰ (7) و تو را بی‌خبر (از احکام شرع) یافت پس هدایت کرد |
| وَوَجَدَكَ عَائِلًا فَأَغْنَىٰ (8) و تو را فقیر یافت پس غنی گردانید |
| فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلَا تَقْهَرْ (9) پس بر یتیم قهر مکن |
| وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ (10) و سائل و گدا را از خود مران |
| وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ (11) و اما نعمت‌های پروردگارت را بازگو کن |