سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ (1)
درخواست کننده‌ای (به تمسخر) عذاب واقع شدنی را طلب کرد |
لِّلْكَافِرِينَ لَيْسَ لَهُ دَافِعٌ (2)
بر کافران است (و) هیچ دفع‌کننده‌ای برای آن نیست |
مِّنَ اللَّهِ ذِي الْمَعَارِجِ (3)
از سوی الله صاحب درجات و مراتب بلند (است) |
تَعْرُجُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِينَ أَلْفَ سَنَةٍ (4)
فرشتگان و (نیز) روح در روزی که مقدارش پنجاه هزار سال است به‌سوی او بالا می‌روند |
فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِيلًا (5)
پس صبر کن صبری نیکو (و بدون شکوه) |
إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيدًا (6)
البته آنان آن (روز) را دور می‌بیند |
وَنَرَاهُ قَرِيبًا (7)
و ما آن را نزدیک می‌بینیم |
يَوْمَ تَكُونُ السَّمَاءُ كَالْمُهْلِ (8)
(قیامت آن) روزی که آسمان مانند مس گداخته شود |
وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ (9)
و کوه‌ها مانند پشم حلاجی شده و رنگین گردد |
وَلَا يَسْأَلُ حَمِيمٌ حَمِيمًا (10)
و هیچ دوستی از (حال) دوست دیگر نمی‌پرسد |
يُبَصَّرُونَهُمْ ۚ يَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ يَفْتَدِي مِنْ عَذَابِ يَوْمِئِذٍ بِبَنِيهِ (11)
(دوستان و خویشاوندان) به ایشان نشان داده می‌شوند، گناهکار آرزو می‌کند که فرزندان خود را فديه (برای نجات) از عذاب آن روز قرار دهد |
وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِيهِ (12)
همچنین همسر و برادرش را |
وَفَصِيلَتِهِ الَّتِي تُؤْوِيهِ (13)
و قبیلۀ خود را که به او جای میدادند (و مدد می‌کردند) |
وَمَن فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ يُنجِيهِ (14)
(بلکه می‌خواهد که) تمام انسان‌های روی زمین را (فدا کند) تا (این کار) او را نجات دهد |
كَلَّا ۖ إِنَّهَا لَظَىٰ (15)
هرگز نه، دوزخ آتش سوزان و سراپا شعله است |
نَزَّاعَةً لِّلشَّوَىٰ (16)
که پوست بدن را به شدت جدا می‌کند |
تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّىٰ (17)
کسی را طلب می‌کند که پشت کرده و (از حق) روی گردانیده است |
وَجَمَعَ فَأَوْعَىٰ (18)
و (نیز کسی را که) مال جمع کرد و نگاه داشت |
۞ إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا (19)
واقعا که انسان بی‌تاب و بی‌صبر (و حريص) آفریده شده است |
إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا (20)
چون به او مصيبت رسد بی‌تاب و پریشان می‌گردد |
وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا (21)
و چون خوبی به او رسد بخيل می‌گردد (و منع می‌کند) |
إِلَّا الْمُصَلِّينَ (22)
مگر نمازگزاران |
الَّذِينَ هُمْ عَلَىٰ صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ (23)
آنانی که بر نماز‌شان (پایبندی و) مداومت دارند |
وَالَّذِينَ فِي أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَّعْلُومٌ (24)
و آنانی که در اموالشان سهمی معین و معلوم است |
لِّلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ (25)
برای گدا و محروم |
وَالَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ (26)
و آنانی که به روز جزا (قیامت) یقین کامل دارند |
وَالَّذِينَ هُم مِّنْ عَذَابِ رَبِّهِم مُّشْفِقُونَ (27)
و آنانی که از عذاب پروردگارشان بیمناک و ترسناکند |
إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمْ غَيْرُ مَأْمُونٍ (28)
چون از عذاب پروردگارشان ایمنی نیست |
وَالَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ (29)
و آنانی که شرمگاه‌هایشان را (از حرام) محافظت می‌کنند |
إِلَّا عَلَىٰ أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَيْرُ مَلُومِينَ (30)
مگر بر زنان و کنیزان خود که (در این صورت) ملامتی برایشان نیست |
فَمَنِ ابْتَغَىٰ وَرَاءَ ذَٰلِكَ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْعَادُونَ (31)
پس هر کس فراتر از این را (برای قضای شهوت خود) بجوید آنانند که تجاوزکارند |
وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ (32)
و آنان که ایشان امانتها و عهدشان را رعایت می‌کنند |
وَالَّذِينَ هُم بِشَهَادَاتِهِمْ قَائِمُونَ (33)
و آنان که به (ادای) گواهی‌هایشان قایم هستند (و از آن انکار نمی‌کنند) |
وَالَّذِينَ هُمْ عَلَىٰ صَلَاتِهِمْ يُحَافِظُونَ (34)
و آنان که ایشان بر نمازهای خود محافظت و مواظبت می‌کنند |
أُولَٰئِكَ فِي جَنَّاتٍ مُّكْرَمُونَ (35)
ایشان‌اند که در باغ‌های جنت باعزت و گرامی داشته می‌شوند |
فَمَالِ الَّذِينَ كَفَرُوا قِبَلَكَ مُهْطِعِينَ (36)
پس کافران را چه شده که به‌سوی تو شتابان می‌آیند؟ |
عَنِ الْيَمِينِ وَعَنِ الشِّمَالِ عِزِينَ (37)
گروه گروه از جانب راست و از جانب چپ |
أَيَطْمَعُ كُلُّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ أَن يُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٍ (38)
آیا هر یک از ایشان آرزو دارد که به بهشت پرناز و نعمت در آورده شود؟ |
كَلَّا ۖ إِنَّا خَلَقْنَاهُم مِّمَّا يَعْلَمُونَ (39)
نه، چنین نیست، يقينا ما آنان را از آنچه می‌دانند آفریده‌ایم |
فَلَا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَالْمَغَارِبِ إِنَّا لَقَادِرُونَ (40)
سوگند به پروردگار مغربها و مشرقها که ما توانائیم |
عَلَىٰ أَن نُّبَدِّلَ خَيْرًا مِّنْهُمْ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ (41)
بر اینکه بهتر از آنان را جایگزین کنیم و ما ناتوان نیستیم |
فَذَرْهُمْ يَخُوضُوا وَيَلْعَبُوا حَتَّىٰ يُلَاقُوا يَوْمَهُمُ الَّذِي يُوعَدُونَ (42)
پس آنان را به حال خود بگذار تا در باطل خود فرو روند و (به متاع دنیا) بازی کنند تا روزی را که وعده داده شده‌اند ملاقات کنند |
يَوْمَ يَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ سِرَاعًا كَأَنَّهُمْ إِلَىٰ نُصُبٍ يُوفِضُونَ (43)
روزی که شتابان از قبرهای خود بیرون می‌شوند. گویی آنان به‌سوی نشانه‌های (بت‌های) نصب شده می‌دوند |
خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ۚ ذَٰلِكَ الْيَوْمُ الَّذِي كَانُوا يُوعَدُونَ (44)
در حالیکه چشمانشان زیر افتاده و خواری و ذلت ایشان را فرا گرفته است، این است آن روزی که وعده داده می‌شدند |
