وَيْلٌ لِّلْمُطَفِّفِينَ (1)
وای بر کم‌کنندگان (حقوق مردم) |
الَّذِينَ إِذَا اكْتَالُوا عَلَى النَّاسِ يَسْتَوْفُونَ (2)
کسانی که وقتی از مردم پیمانه بگیرند به تمام و کمال می‌گیرند |
وَإِذَا كَالُوهُمْ أَو وَّزَنُوهُمْ يُخْسِرُونَ (3)
و چون به ایشان پیمانه دهند یا وزن کنند، کم می‌کنند |
أَلَا يَظُنُّ أُولَٰئِكَ أَنَّهُم مَّبْعُوثُونَ (4)
آیا به این گمان نیستند (و نمی‌دانند) که دوباره زنده می‌شوند |
لِيَوْمٍ عَظِيمٍ (5)
برای روزی بس بزرگ؟ |
يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ (6)
روزی که مردم در پیشگاه پروردگار جهانیان (برای جواب دادن) می‌ایستند |
كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٍ (7)
چنین نیست (که آنان گمان دارند) البته عمل‌نامۀ بدکاران در سجّین (درج) است |
وَمَا أَدْرَاكَ مَا سِجِّينٌ (8)
و تو چه می‌دانی که سجّین چیست؟ |
كِتَابٌ مَّرْقُومٌ (9)
کتاب نوشته شده است |
وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِّلْمُكَذِّبِينَ (10)
وای بر تکذیب‌کنندگان (منکران) در آن روز |
الَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ (11)
آنانی که روز جزا را انکار می‌کنند |
وَمَا يُكَذِّبُ بِهِ إِلَّا كُلُّ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ (12)
و تکذیب (و انکار) نمی‌کند روز جزا را مگر هر تجاوزگر گنهگار |
إِذَا تُتْلَىٰ عَلَيْهِ آيَاتُنَا قَالَ أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ (13)
چون آیات ما بر او خوانده شود می‌گوید: این افسانه‌های پیشینیان است |
كَلَّا ۖ بَلْ ۜ رَانَ عَلَىٰ قُلُوبِهِم مَّا كَانُوا يَكْسِبُونَ (14)
چنین نیست، بلکه آنچه می‌کردند (از کفر و معاصی) بر دل‌هایشان زنگ نهاده است |
كَلَّا إِنَّهُمْ عَن رَّبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَّمَحْجُوبُونَ (15)
چنین نیست؛ بی‌گمان آنان آن روز از (دیدار) پروردگارشان در حجاب‌اند |
ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُو الْجَحِيمِ (16)
باز بی‌گمان آن‌ها در دوزخ داخل خواهند شد |
ثُمَّ يُقَالُ هَٰذَا الَّذِي كُنتُم بِهِ تُكَذِّبُونَ (17)
باز (برای‌شان) گفته خواهد شد که این همان عذابی است که آن را دروغ می‌دانستید |
كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ (18)
چنین نیست، حقا که عمل‌نامۀ نیکان در علیین (درج) است |
وَمَا أَدْرَاكَ مَا عِلِّيُّونَ (19)
و تو چه می‌دانی که علیین چیست؟ |
كِتَابٌ مَّرْقُومٌ (20)
کتاب نوشته شده است |
يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ (21)
مقربان (دربار الهی) در آن جا حضور می‌یابند |
إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ (22)
بی‌گمان نیکان در نعمت‌ها‌اند |
عَلَى الْأَرَائِكِ يَنظُرُونَ (23)
بر تخت‌ها نشسته (تکیه زده و) می‌نگرند |
تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ (24)
(تو ای مخاطب) خوشی و خرمیِ نعمت را در چهره‌هایشان می‌بینی |
يُسْقَوْنَ مِن رَّحِيقٍ مَّخْتُومٍ (25)
از شراب خالص و مهر شده، نوشانیده می‌شوند |
خِتَامُهُ مِسْكٌ ۚ وَفِي ذَٰلِكَ فَلْيَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ (26)
مهر آن مشک است. و رغبت‌کنندگان باید در (حصول) این نعمت رغبت کنند |
وَمِزَاجُهُ مِن تَسْنِيمٍ (27)
و مخلوط آن از تسنیم است |
عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ (28)
(تسنیم) چشمه‌ای است که مقربان از آن می‌نوشند |
إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كَانُوا مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ (29)
بی‌گمان گناهکاران (در دنیا) به مؤمنان می‌خندیدند |
وَإِذَا مَرُّوا بِهِمْ يَتَغَامَزُونَ (30)
و هرگاه مسلمانان از کنار آن‌ها می‌گذشتند (به طور استهزا با چشم و ابرو) به یکدیگر اشاره می‌کردند |
وَإِذَا انقَلَبُوا إِلَىٰ أَهْلِهِمُ انقَلَبُوا فَكِهِينَ (31)
و هنگامی که گناهکاران به خانوادۀ خود بازمی‌گشتند، شادمان برمی‌گشتند |
وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَٰؤُلَاءِ لَضَالُّونَ (32)
و چون مؤمنان را می‌دیدند می‌گفتند: یقیناً این گروه گمراه‌اند |
وَمَا أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حَافِظِينَ (33)
در حالی که بر آنان (مؤمنان) نگهبانان فرستاده نشده‌اند |
فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُوا مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ (34)
پس امروز (روز قیامت) مؤمنان بر کافران می‌خندند |
عَلَى الْأَرَائِكِ يَنظُرُونَ (35)
بر تخت‌ها نشسته (تکیه زده و) می‌نگرند |
هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ مَا كَانُوا يَفْعَلُونَ (36)
و (می‌پرسند) آیا به کافران سزای کارهایی که می‌کردند داده شده است؟ |
