وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا (1)
قسم به فرشته‌های که ارواح کافران را به سختی می‌گیرند |
وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا (2)
و قسم به فرشته‌های که ارواح مؤمنان را به آسانی می‌گیرند |
وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا (3)
و قسم به فرشتگانی که (در اجرای اوامر الهی) به سرعت شناورند |
فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا (4)
پس قسم به فرشتگانی که (در اجرای اوامر الهی) از یکدیگر سبقت می‌گیرند |
فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا (5)
باز قسم به فرشتگانی که همۀ کارها را تدبیر می‌کنند |
يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ (6)
روزی که زلزلۀ سخت همه چیز را به لرزه درمی‌آورد |
تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ (7)
به تعقیب آن لرزۀ دیگر واقع شود |
قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ (8)
برخی از دل‌ها (در آن روز) ترسان و لرزان است |
أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ (9)
(و) چشم‌های ایشان پایین افتاده است |
يَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ (10)
می‌گویند: آیا ما دوباره بازگردانیده می‌شویم (به حالت نخستین؟) |
أَإِذَا كُنَّا عِظَامًا نَّخِرَةً (11)
آیا (باز زنده می‌شویم که) استخوان‌های پوسیده شویم؟ |
قَالُوا تِلْكَ إِذًا كَرَّةٌ خَاسِرَةٌ (12)
گویند (اگر چنین باشد) آن زندگی زیانبار خواهد بود |
فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ (13)
(الله در جواب آن‌ها فرمود): جز این نیست که آن تنها آواز بلند است |
فَإِذَا هُم بِالسَّاهِرَةِ (14)
پس ناگهان در میدان محشر (که جای بی‌خوابی است) حاضر شوند |
هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ مُوسَىٰ (15)
آیا داستانِ (دعوت) موسی به تو رسیده است؟ |
إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى (16)
وقتی که پروردگارش او را در وادی پاک طوی صدا کرد |
اذْهَبْ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰ (17)
(به او گفت): به‌سوی فرعون برو که سرکشی و طغیان کرده است |
فَقُلْ هَل لَّكَ إِلَىٰ أَن تَزَكَّىٰ (18)
پس به او بگو: آیا می‌خواهی که (از کفر) پاک شوی؟ |
وَأَهْدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخْشَىٰ (19)
و تو را به‌سوی پروردگارت راهنمائی کنم تا (بعد از شناختن پروردگارت) بترسی (و ایمان آوری و سرکشی نکنی) |
فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَىٰ (20)
پس (موسی) معجزۀ بزرگ را به او نشان داد |
فَكَذَّبَ وَعَصَىٰ (21)
اما او دروغ شمرد و نافرمانی کرد |
ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَىٰ (22)
باز پشت کرد (از مجلس موسی و برای فساد) سعی می‌نمود |
فَحَشَرَ فَنَادَىٰ (23)
پس (ساحران را) جمع کرد و اعلان نمود |
فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَىٰ (24)
پس گفت: من پروردگار بزرگتر شما هستم |
فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَىٰ (25)
پس الله او را به عذاب آخرت و دنیا گرفتار کرد |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَعِبْرَةً لِّمَن يَخْشَىٰ (26)
یقیناً در این (ماجرا) برای کسی که (از عذاب الله) بترسد، عبرت است |
أَأَنتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ ۚ بَنَاهَا (27)
آیا (دوباره) آفریدن شما سخت‌تر است یا آفریدن آسمانی که او (الله) آن را بنا کرده؟ |
رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا (28)
و بلندی آن را بر افراشت، پس آن را استوار و برابر کرد |
وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا (29)
و شبش را تاریک و روزش را روشن گردانید |
وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَاهَا (30)
و بعد از آن زمین را هموار نمود |
أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا (31)
از آن (زمین) آب و چراگاهش را بیرون کرد |
وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا (32)
و کوه‌ها را (بر زمین) محکم و پابرجا کرد |
مَتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ (33)
(این همه را پیدا کرد) برای منفعت شما و چهارپایان‌تان |
فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَىٰ (34)
پس وقتی که بزرگ‌ترین حادثۀ (قیامت) بیاید |
يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ مَا سَعَىٰ (35)
روزی که انسان آن کوشش خود را (در دنیا) به یاد می‌آورد |
وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَن يَرَىٰ (36)
و دوزخ برای هر بیننده‌ای آشکار و نمایان شود |
فَأَمَّا مَن طَغَىٰ (37)
اما هر کسی طغیان و سرکشی کرد |
وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا (38)
و زندگانی دنیا را (بر آخرت) ترجیح داد |
فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَىٰ (39)
پس یقیناً دوزخ جایگاه اوست |
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَىٰ (40)
و اما کسی که از ایستادن در حضور پروردگارش ترسید و نفسش را از هوی و هوس باز داشت |
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَىٰ (41)
پس یقیناً جنت جایگاه اوست |
يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا (42)
دربارۀ قیامت از تو می‌پرسند که چه وقتی برپا می‌شود؟ |
فِيمَ أَنتَ مِن ذِكْرَاهَا (43)
تو را چه خبر از (وقت برپا شدن) آن |
إِلَىٰ رَبِّكَ مُنتَهَاهَا (44)
پایان و سرانجام آن با پروردگار توست |
إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرُ مَن يَخْشَاهَا (45)
تو تنها بیم‌دهندۀ کسی هستی که از آن (قیامت) می‌ترسد |
كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا (46)
روزی که آن را می‌بینند، گویا که آنان جز (به قدر) شب یا چاشتی (در دنیا و برزخ) درنگ نکرده‌اند |
