عَبَسَ وَتَوَلَّىٰ (1)
Hij fronste en keerde zich af |
أَن جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ (2)
toen de blinde man bij hem kwam |
وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّىٰ (3)
Maar hoe kun jij het weten, misschien dat hij zich loutert |
أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّكْرَىٰ (4)
of zich Iaat vermanen, zodat de vermaning hem baat |
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَىٰ (5)
Maar de zelfgenoegzame rijke |
فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّىٰ (6)
aan hem wijd je alle tijd |
وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ (7)
Toch deert het jou niet dat hij zich niet loutert |
وَأَمَّا مَن جَاءَكَ يَسْعَىٰ (8)
Maar wie op jou toe komt snellen |
وَهُوَ يَخْشَىٰ (9)
en daarbij vol vrees is |
فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ (10)
aan hem schenk jij geen aandacht |
كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ (11)
Nee toch, zij zijn een vermaning |
فَمَن شَاءَ ذَكَرَهُ (12)
Dus, wie wil denkt eraan |
فِي صُحُفٍ مُّكَرَّمَةٍ (13)
[geschreven als zij zijn] op vereerde bladen |
مَّرْفُوعَةٍ مُّطَهَّرَةٍ (14)
die verheven zijn en reingemaakt |
بِأَيْدِي سَفَرَةٍ (15)
met de hand van schrijvers |
كِرَامٍ بَرَرَةٍ (16)
die edel zijnen vroom |
قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَكْفَرَهُ (17)
De mens kan doodvallen, ondankbaar als hij is |
مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ (18)
Waaruit heeft Hij hem geschapen |
مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ (19)
Uit een druppel heeft Hij hem geschapen en toen heeft Hij zijn maat bepaald |
ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ (20)
Dan heeft Hij de weg voor hem gebaand |
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ (21)
Dan laat Hij hem sterven en begraaft hem |
ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنشَرَهُ (22)
Dan, wanneer Hij wil, wekt Hij hem op |
كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ (23)
Welnee, hij heeft nog niets uitgevoerd van wat Hij geboden heeft |
فَلْيَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ (24)
De mens moet maar eens zijn voedsel bekijken |
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا (25)
Dat Wij het water in gutsen uitgieten |
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا (26)
dan de aarde in voren openbreken |
فَأَنبَتْنَا فِيهَا حَبًّا (27)
en dan erin laten ontspruiten: graan |
وَعِنَبًا وَقَضْبًا (28)
wijnstokken en voedergewassen |
وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا (29)
olijfbomen en palmen |
وَحَدَائِقَ غُلْبًا (30)
in dichtbegroeide boomgaarden |
وَفَاكِهَةً وَأَبًّا (31)
vruchten en foerage |
مَّتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ (32)
als vruchtgebruik voor jullie en jullie vee |
فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ (33)
En wanneer dan de overdonderende komt |
يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ (34)
op de dag dat de man voor zijn broer vlucht |
وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ (35)
en voor zijn vader en zijn moeder |
وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ (36)
en voor zijn metgezellin en zijn zonen |
لِكُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ (37)
op die dag heeft elk van hen een zaak die hem bezighoudt |
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ (38)
Gezichten zullen er op die dag stralend zijn |
ضَاحِكَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ (39)
lachend en verheugd |
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ (40)
En gezichten zullen er op die dag zijn met stof erop |
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ (41)
en met grauwheid overdekt |
أُولَٰئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ (42)
Dat zijn zij, de ongelovigen, de overtreders |
