| الر ۚ تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ (1) Alif. Lam. Ra. To su znaci Kitaba jasnog |
| إِنَّا أَنزَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لَّعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ (2) Uistinu, Mi ga objavljujemo (kao) Kur’an na arapskom, da biste vi razumjeli |
| نَحْنُ نَقُصُّ عَلَيْكَ أَحْسَنَ الْقَصَصِ بِمَا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ هَٰذَا الْقُرْآنَ وَإِن كُنتَ مِن قَبْلِهِ لَمِنَ الْغَافِلِينَ (3) Mi ti kazujemo najljepse kazivanje (time) sto ti objavljujemo ovaj Kur’an, iako si prije njega sigurno bio od nemarnih |
| إِذْ قَالَ يُوسُفُ لِأَبِيهِ يَا أَبَتِ إِنِّي رَأَيْتُ أَحَدَ عَشَرَ كَوْكَبًا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ رَأَيْتُهُمْ لِي سَاجِدِينَ (4) Kad rece Jusuf ocu svom: “O oce moj! Uistinu sam ja vidio jedanaest planeta i Sunce i Mjesec. Vidio sam ih sebi potcinjene.” |
| قَالَ يَا بُنَيَّ لَا تَقْصُصْ رُؤْيَاكَ عَلَىٰ إِخْوَتِكَ فَيَكِيدُوا لَكَ كَيْدًا ۖ إِنَّ الشَّيْطَانَ لِلْإِنسَانِ عَدُوٌّ مُّبِينٌ (5) Rece: “O sincicu moj! Ne kazuj snoviđenje svoje braci svojoj, pa da ti ispletu spletku. Uistinu! Sejtan je covjeku neprijatelj otvoreni.” |
| وَكَذَٰلِكَ يَجْتَبِيكَ رَبُّكَ وَيُعَلِّمُكَ مِن تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ وَيُتِمُّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكَ وَعَلَىٰ آلِ يَعْقُوبَ كَمَا أَتَمَّهَا عَلَىٰ أَبَوَيْكَ مِن قَبْلُ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ ۚ إِنَّ رَبَّكَ عَلِيمٌ حَكِيمٌ (6) I tako te je odabrao Gospodar tvoj i poucio te tumacenju hadisa, i upotpunjuje blagodat Svoju nad tobom i na porodici Jakubovoj, kao sto ju je upotpunio na precima tvojim prije, Ibrahimom i Ishakom. Uistinu! Gospodar tvoj je Znalac, Mudri |
| ۞ لَّقَدْ كَانَ فِي يُوسُفَ وَإِخْوَتِهِ آيَاتٌ لِّلسَّائِلِينَ (7) Doista su u Jusufu i braci njegovoj znaci za one koji pitaju |
| إِذْ قَالُوا لَيُوسُفُ وَأَخُوهُ أَحَبُّ إِلَىٰ أَبِينَا مِنَّا وَنَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّ أَبَانَا لَفِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ (8) Kad rekose: “Sigurno su Jusuf i brat njegov drazi ocu nasem od nas, a mi smo druzina. Uistinu, nas otac je u zabludi ocitoj |
| اقْتُلُوا يُوسُفَ أَوِ اطْرَحُوهُ أَرْضًا يَخْلُ لَكُمْ وَجْهُ أَبِيكُمْ وَتَكُونُوا مِن بَعْدِهِ قَوْمًا صَالِحِينَ (9) Ubijte Jusufa ili ga odbacite u (neku) zemlju, bice samo za vas lice oca vaseg, i bicete poslije toga narod dobrih.” |
| قَالَ قَائِلٌ مِّنْهُمْ لَا تَقْتُلُوا يُوسُفَ وَأَلْقُوهُ فِي غَيَابَتِ الْجُبِّ يَلْتَقِطْهُ بَعْضُ السَّيَّارَةِ إِن كُنتُمْ فَاعِلِينَ (10) Govornik između njih rece: “Ne ubijte Jusufa, a bacite ga na dno bunara; pokupice ga neki karavan, ako ste radini.” |
| قَالُوا يَا أَبَانَا مَا لَكَ لَا تَأْمَنَّا عَلَىٰ يُوسُفَ وَإِنَّا لَهُ لَنَاصِحُونَ (11) Rekose: “O oce nas! Sta ti je, ne bi nam povjerio Jusufa, a uistinu, mi smo njegovi iskreni savjetnici |
| أَرْسِلْهُ مَعَنَا غَدًا يَرْتَعْ وَيَلْعَبْ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ (12) Posalji ga s nama sutra da se provede i izigra, a uistinu, mi cemo biti njegovi cuvari.” |
| قَالَ إِنِّي لَيَحْزُنُنِي أَن تَذْهَبُوا بِهِ وَأَخَافُ أَن يَأْكُلَهُ الذِّئْبُ وَأَنتُمْ عَنْهُ غَافِلُونَ (13) (Jakub) rece: “Uistinu, mene zalosti da ga odvedete, i bojim se da ce ga pojesti vuk, a vi biti o njemu nemarni.” |
| قَالُوا لَئِنْ أَكَلَهُ الذِّئْبُ وَنَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّا إِذًا لَّخَاسِرُونَ (14) Rekose: “Ako ga pojede vuk - a mi druzina - uistinu bismo mi tad bili gubitnici.” |
| فَلَمَّا ذَهَبُوا بِهِ وَأَجْمَعُوا أَن يَجْعَلُوهُ فِي غَيَابَتِ الْجُبِّ ۚ وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِ لَتُنَبِّئَنَّهُم بِأَمْرِهِمْ هَٰذَا وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ (15) Pa posto ga odvedose i saglasise se da ga smjeste na dno bunara, i objavismo mu: “Sigurno ces ih obavijestiti o odluci njihovoj, a oni nece opaziti.” |
| وَجَاءُوا أَبَاهُمْ عِشَاءً يَبْكُونَ (16) I dođose ocu svom jacijom placuci |
| قَالُوا يَا أَبَانَا إِنَّا ذَهَبْنَا نَسْتَبِقُ وَتَرَكْنَا يُوسُفَ عِندَ مَتَاعِنَا فَأَكَلَهُ الذِّئْبُ ۖ وَمَا أَنتَ بِمُؤْمِنٍ لَّنَا وَلَوْ كُنَّا صَادِقِينَ (17) Rekose: “O oce nas! Uistinu, mi smo isli da se utrkujemo, a ostavili smo Jusufa kod opreme nase, pa ga je pojeo vuk. A nisi ti taj koji ce nam povjerovati, iako smo istiniti.” |
| وَجَاءُوا عَلَىٰ قَمِيصِهِ بِدَمٍ كَذِبٍ ۚ قَالَ بَلْ سَوَّلَتْ لَكُمْ أَنفُسُكُمْ أَمْرًا ۖ فَصَبْرٌ جَمِيلٌ ۖ وَاللَّهُ الْمُسْتَعَانُ عَلَىٰ مَا تَصِفُونَ (18) I dođose s kosuljom njegovom sa krvlju laznom. Rece: “Naprotiv, zavele su vas duse vase (toj) stvari. Pa strpljivost je lijepa. A Allah je Onaj od kojeg se trazi pomoc protiv onog sta opisujete.” |
| وَجَاءَتْ سَيَّارَةٌ فَأَرْسَلُوا وَارِدَهُمْ فَأَدْلَىٰ دَلْوَهُ ۖ قَالَ يَا بُشْرَىٰ هَٰذَا غُلَامٌ ۚ وَأَسَرُّوهُ بِضَاعَةً ۚ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِمَا يَعْمَلُونَ (19) I dođe karavan, pa poslase vodonosu svog, te spusti svoju kofu. Rece: “O radosne vijesti! Ovo je djecak.” I sakrise ga (kao) robu, a Allah je Znalac onog sta su uradili |
| وَشَرَوْهُ بِثَمَنٍ بَخْسٍ دَرَاهِمَ مَعْدُودَةٍ وَكَانُوا فِيهِ مِنَ الزَّاهِدِينَ (20) I prodase ga po niskoj cijeni, dirhema nekoliko; a bili su o njemu ravnodusni |
| وَقَالَ الَّذِي اشْتَرَاهُ مِن مِّصْرَ لِامْرَأَتِهِ أَكْرِمِي مَثْوَاهُ عَسَىٰ أَن يَنفَعَنَا أَوْ نَتَّخِذَهُ وَلَدًا ۚ وَكَذَٰلِكَ مَكَّنَّا لِيُوسُفَ فِي الْأَرْضِ وَلِنُعَلِّمَهُ مِن تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ ۚ وَاللَّهُ غَالِبٌ عَلَىٰ أَمْرِهِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ (21) I onaj iz Misra koji ga je kupio rece zeni svojoj: “Casnim ucini boraviste njegovo. Mozda ce nam koristiti ili (da) ga uzmemo (kao) dijete.” I tako ucvrstismo Jusufa na zemlji, i da bismo ga naucili tumacenju hadisa. A Allah je Taj koji dominira komandom Svojom, ali, vecina ljudi ne zna |
| وَلَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُ آتَيْنَاهُ حُكْمًا وَعِلْمًا ۚ وَكَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ (22) I posto dostize zrelost svoju, dadosmo mu sud i znanje. A tako nagrađujemo dobrocinitelje |
| وَرَاوَدَتْهُ الَّتِي هُوَ فِي بَيْتِهَا عَن نَّفْسِهِ وَغَلَّقَتِ الْأَبْوَابَ وَقَالَتْ هَيْتَ لَكَ ۚ قَالَ مَعَاذَ اللَّهِ ۖ إِنَّهُ رَبِّي أَحْسَنَ مَثْوَايَ ۖ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ (23) I htjede da ga zavede ona u cijoj je on kuci bio i zamandali (sva) vrata i rece: “Dođi ti!” Rece: “MeazAllah! Uistinu, On, Gospodar moj, ucinio je lijepim boraviste moje. Uistinu, to nece uspjeti zalimi.” |
| وَلَقَدْ هَمَّتْ بِهِ ۖ وَهَمَّ بِهَا لَوْلَا أَن رَّأَىٰ بُرْهَانَ رَبِّهِ ۚ كَذَٰلِكَ لِنَصْرِفَ عَنْهُ السُّوءَ وَالْفَحْشَاءَ ۚ إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُخْلَصِينَ (24) A doista ga je zeljela i pozelio bi (on) nju da nije vidio jasan znak Gospodara svog. Tako je bilo, da bismo otklonili od njega zlo i razvrat. Uistinu, on je bio od robova Nasih iskrenih |
| وَاسْتَبَقَا الْبَابَ وَقَدَّتْ قَمِيصَهُ مِن دُبُرٍ وَأَلْفَيَا سَيِّدَهَا لَدَى الْبَابِ ۚ قَالَتْ مَا جَزَاءُ مَنْ أَرَادَ بِأَهْلِكَ سُوءًا إِلَّا أَن يُسْجَنَ أَوْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (25) I potrcase vratima, i razdera kosulju njegovu straga, i zatekose muza njenog kod vrata. Ona rece: “Sta je placa onom ko tvojoj porodici pozeli zlo, osim da bude zatvoren - ili kazna bolna?” |
| قَالَ هِيَ رَاوَدَتْنِي عَن نَّفْسِي ۚ وَشَهِدَ شَاهِدٌ مِّنْ أَهْلِهَا إِن كَانَ قَمِيصُهُ قُدَّ مِن قُبُلٍ فَصَدَقَتْ وَهُوَ مِنَ الْكَاذِبِينَ (26) (Jusuf) rece: “Ona je htjela da me zavede.” I posvjedoci svjedok iz porodice njene: “Ako je kosulja njegova razderana sprijeda, onda je istinu rekla, a on je od lazaca |
| وَإِن كَانَ قَمِيصُهُ قُدَّ مِن دُبُرٍ فَكَذَبَتْ وَهُوَ مِنَ الصَّادِقِينَ (27) A ako je kosulja njegova razderana otpozadi, onda je slagala, a on je od istinitih.” |
| فَلَمَّا رَأَىٰ قَمِيصَهُ قُدَّ مِن دُبُرٍ قَالَ إِنَّهُ مِن كَيْدِكُنَّ ۖ إِنَّ كَيْدَكُنَّ عَظِيمٌ (28) Pa posto vidje kosulju njegovu razderanu otpozadi, rece: “Uistinu, to je neka vasa (zenska) spletka. Uistinu, spletka vasa je strasna.” |
| يُوسُفُ أَعْرِضْ عَنْ هَٰذَا ۚ وَاسْتَغْفِرِي لِذَنبِكِ ۖ إِنَّكِ كُنتِ مِنَ الْخَاطِئِينَ (29) Jusufe! Ostavi se ovog. I trazi (o zeno) oprost za grijeh svoj. Uistinu, ti si od onih koji cine greske |
| ۞ وَقَالَ نِسْوَةٌ فِي الْمَدِينَةِ امْرَأَتُ الْعَزِيزِ تُرَاوِدُ فَتَاهَا عَن نَّفْسِهِ ۖ قَدْ شَغَفَهَا حُبًّا ۖ إِنَّا لَنَرَاهَا فِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ (30) I govorise zene u gradu: “Zena Azizova je nastojala da zavede slugu svog, doista je nju zaludio ljubavlju. Uistinu, mi je vidimo u zabludi ocitoj.” |
| فَلَمَّا سَمِعَتْ بِمَكْرِهِنَّ أَرْسَلَتْ إِلَيْهِنَّ وَأَعْتَدَتْ لَهُنَّ مُتَّكَأً وَآتَتْ كُلَّ وَاحِدَةٍ مِّنْهُنَّ سِكِّينًا وَقَالَتِ اخْرُجْ عَلَيْهِنَّ ۖ فَلَمَّا رَأَيْنَهُ أَكْبَرْنَهُ وَقَطَّعْنَ أَيْدِيَهُنَّ وَقُلْنَ حَاشَ لِلَّهِ مَا هَٰذَا بَشَرًا إِنْ هَٰذَا إِلَّا مَلَكٌ كَرِيمٌ (31) Pa posto je cula spletku njihovu, posla po njih i pripremi za njih naslonjac, i dade svakoj od njih pojedinacno noz i rece: “Izađi pred njih!” Pa posto ga vidjese, zadivise mu se i posjekose ruke svoje i rekose: “Haselillah! Nije ovo covjek! Ovo je jedino melek plemeniti.” |
| قَالَتْ فَذَٰلِكُنَّ الَّذِي لُمْتُنَّنِي فِيهِ ۖ وَلَقَدْ رَاوَدتُّهُ عَن نَّفْسِهِ فَاسْتَعْصَمَ ۖ وَلَئِن لَّمْ يَفْعَلْ مَا آمُرُهُ لَيُسْجَنَنَّ وَلَيَكُونًا مِّنَ الصَّاغِرِينَ (32) Rece: “Pa to vam je onaj zbog kojeg ste me korile. I doista, nastojala sam da ga zavedem, pa se uzdrzao. I ako ne ucini sta mu naređujem, sigurno ce biti zatvoren i sigurno ce biti od ponizenih.” |
| قَالَ رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَيَّ مِمَّا يَدْعُونَنِي إِلَيْهِ ۖ وَإِلَّا تَصْرِفْ عَنِّي كَيْدَهُنَّ أَصْبُ إِلَيْهِنَّ وَأَكُن مِّنَ الْجَاهِلِينَ (33) Rece: “Gospodaru moj! Tamnica mi je draza od onog cemu me pozivaju. I ako ne odvratis od mene spletku njihovu, tezit cu njima i bicu od dzahila.” |
| فَاسْتَجَابَ لَهُ رَبُّهُ فَصَرَفَ عَنْهُ كَيْدَهُنَّ ۚ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (34) Tad mu se odazva Gospodar njegov, te odvrati od njega spletku njihovu. Uistinu On, On je Onaj koji cuje, Znalac |
| ثُمَّ بَدَا لَهُم مِّن بَعْدِ مَا رَأَوُا الْآيَاتِ لَيَسْجُنُنَّهُ حَتَّىٰ حِينٍ (35) Zatim im se ucini (najboljim), nakon sto su vidjeli znakove, da ga zatvore neko vrijeme |
| وَدَخَلَ مَعَهُ السِّجْنَ فَتَيَانِ ۖ قَالَ أَحَدُهُمَا إِنِّي أَرَانِي أَعْصِرُ خَمْرًا ۖ وَقَالَ الْآخَرُ إِنِّي أَرَانِي أَحْمِلُ فَوْقَ رَأْسِي خُبْزًا تَأْكُلُ الطَّيْرُ مِنْهُ ۖ نَبِّئْنَا بِتَأْوِيلِهِ ۖ إِنَّا نَرَاكَ مِنَ الْمُحْسِنِينَ (36) I s njim u tamnicu uđose dva mladica. Jedan od njih dvojice rece: “Uistinu ja, ja sam vidio (da) cijedim vino.” A drugi rece: “Uistinu ja, ja sam vidio (kako) na svojoj glavi nosim hljeb kojeg je jela ptica.” “Obavijesti nas o tumacenju toga, uistinu, mi vidimo (da) si ti od dobrocinitelja.” |
| قَالَ لَا يَأْتِيكُمَا طَعَامٌ تُرْزَقَانِهِ إِلَّا نَبَّأْتُكُمَا بِتَأْوِيلِهِ قَبْلَ أَن يَأْتِيَكُمَا ۚ ذَٰلِكُمَا مِمَّا عَلَّمَنِي رَبِّي ۚ إِنِّي تَرَكْتُ مِلَّةَ قَوْمٍ لَّا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَهُم بِالْآخِرَةِ هُمْ كَافِرُونَ (37) Rece: “Vama dvojici nece doci hrana kojom se opskrbljujete, a da vas ne obavijestim o tumacenju toga prije no vam dođe. To je od onog sta me je naucio Gospodar moj. Uistinu! Ja sam napustio millet naroda koji ne vjeruje u Allaha, a oni su u Ahiret nevjernici |
| وَاتَّبَعْتُ مِلَّةَ آبَائِي إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ ۚ مَا كَانَ لَنَا أَن نُّشْرِكَ بِاللَّهِ مِن شَيْءٍ ۚ ذَٰلِكَ مِن فَضْلِ اللَّهِ عَلَيْنَا وَعَلَى النَّاسِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَشْكُرُونَ (38) I slijedim millet predaka svojih, Ibrahima i Ishaka i Jakuba. Nije za nas da Allahu pridruzujemo ikakvu stvar. To je iz blagodati Allahove prema nama i prema ljudima. Ali, vecina ljudi ne zahvaljuje |
| يَا صَاحِبَيِ السِّجْنِ أَأَرْبَابٌ مُّتَفَرِّقُونَ خَيْرٌ أَمِ اللَّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ (39) O drugovi moji u tamnici! Jesu li gospodi raznoliki bolji, ili Allah Jedini, Nesavladivi |
| مَا تَعْبُدُونَ مِن دُونِهِ إِلَّا أَسْمَاءً سَمَّيْتُمُوهَا أَنتُمْ وَآبَاؤُكُم مَّا أَنزَلَ اللَّهُ بِهَا مِن سُلْطَانٍ ۚ إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ ۚ أَمَرَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ ۚ ذَٰلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ (40) Obozavate mimo Njega samo imena koja ste nadjenuli vi i preci vasi - nije objavio Allah za njih nikakav dokaz. Sud je samo Allahov. Naredio je da obozavate jedino Njega. To je vjera prava, ali, vecina ljudi ne zna |
| يَا صَاحِبَيِ السِّجْنِ أَمَّا أَحَدُكُمَا فَيَسْقِي رَبَّهُ خَمْرًا ۖ وَأَمَّا الْآخَرُ فَيُصْلَبُ فَتَأْكُلُ الطَّيْرُ مِن رَّأْسِهِ ۚ قُضِيَ الْأَمْرُ الَّذِي فِيهِ تَسْتَفْتِيَانِ (41) O drugovi moji u tamnici! Sto se tice jednog od vas dvojice, pa napajace gospodara svog vinom; a sto se tice drugog, pa bice raspet te ce jesti ptica iz glave njegove. Presuđena je stvar - ona o kojoj pitate.” |
| وَقَالَ لِلَّذِي ظَنَّ أَنَّهُ نَاجٍ مِّنْهُمَا اذْكُرْنِي عِندَ رَبِّكَ فَأَنسَاهُ الشَّيْطَانُ ذِكْرَ رَبِّهِ فَلَبِثَ فِي السِّجْنِ بِضْعَ سِنِينَ (42) I rece onom od njih dvojice za kojeg je mislio da ce on biti spasen: “Spomeni me kod gospodara svog.” Pa ucini sejtan da on zaboravi spomen gospodaru njegovom, te provede u tamnici nekoliko godina |
| وَقَالَ الْمَلِكُ إِنِّي أَرَىٰ سَبْعَ بَقَرَاتٍ سِمَانٍ يَأْكُلُهُنَّ سَبْعٌ عِجَافٌ وَسَبْعَ سُنبُلَاتٍ خُضْرٍ وَأُخَرَ يَابِسَاتٍ ۖ يَا أَيُّهَا الْمَلَأُ أَفْتُونِي فِي رُؤْيَايَ إِن كُنتُمْ لِلرُّؤْيَا تَعْبُرُونَ (43) I rece vladar: “Uistinu! Ja sam vidio sedam krava debelih, jede ih sedam mrsavih; i sedam klasova zelenih i drugih suhih. O uglednici! Objasnite mi snoviđenje moje, ako san tumacite.” |
| قَالُوا أَضْغَاثُ أَحْلَامٍ ۖ وَمَا نَحْنُ بِتَأْوِيلِ الْأَحْلَامِ بِعَالِمِينَ (44) Rekose: “Zbrka snova! A nismo mi za tumacenje snova znalci.” |
| وَقَالَ الَّذِي نَجَا مِنْهُمَا وَادَّكَرَ بَعْدَ أُمَّةٍ أَنَا أُنَبِّئُكُم بِتَأْوِيلِهِ فَأَرْسِلُونِ (45) I onaj od njih dvojice koji se spasio i sjetio nakon (dugo) vremena, rece: “Ja cu vas obavijestiti o tumacenju njegovom, zato posaljite mene.” |
| يُوسُفُ أَيُّهَا الصِّدِّيقُ أَفْتِنَا فِي سَبْعِ بَقَرَاتٍ سِمَانٍ يَأْكُلُهُنَّ سَبْعٌ عِجَافٌ وَسَبْعِ سُنبُلَاتٍ خُضْرٍ وَأُخَرَ يَابِسَاتٍ لَّعَلِّي أَرْجِعُ إِلَى النَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَعْلَمُونَ (46) “Jusufe! O istiniti! Objasni nam o sedam krava debelih (kako) ih jede sedam mrsavih, i sedam klasova zelenih i drugih suhih, da bih se ja vratio ljudima, da bi oni znali.” |
| قَالَ تَزْرَعُونَ سَبْعَ سِنِينَ دَأَبًا فَمَا حَصَدتُّمْ فَذَرُوهُ فِي سُنبُلِهِ إِلَّا قَلِيلًا مِّمَّا تَأْكُلُونَ (47) Rece: “Sijacete sedam godina uobicajeno. Pa ono sto pokosite, tad to ostavite u klasu njegovom, osim malo od cega cete jesti |
| ثُمَّ يَأْتِي مِن بَعْدِ ذَٰلِكَ سَبْعٌ شِدَادٌ يَأْكُلْنَ مَا قَدَّمْتُمْ لَهُنَّ إِلَّا قَلِيلًا مِّمَّا تُحْصِنُونَ (48) Zatim, doci ce poslije toga sedam zestokih, (koje) ce pojesti sta ste pripremili za njih, izuzev malo sta cete sacuvati |
| ثُمَّ يَأْتِي مِن بَعْدِ ذَٰلِكَ عَامٌ فِيهِ يُغَاثُ النَّاسُ وَفِيهِ يَعْصِرُونَ (49) Zatim, doci ce poslije toga godina u kojoj ce ljudima kisiti, i u kojoj ce cijediti.” |
| وَقَالَ الْمَلِكُ ائْتُونِي بِهِ ۖ فَلَمَّا جَاءَهُ الرَّسُولُ قَالَ ارْجِعْ إِلَىٰ رَبِّكَ فَاسْأَلْهُ مَا بَالُ النِّسْوَةِ اللَّاتِي قَطَّعْنَ أَيْدِيَهُنَّ ۚ إِنَّ رَبِّي بِكَيْدِهِنَّ عَلِيمٌ (50) I rece vladar: “Dovedite mi ga!” Pa posto mu izaslanik dođe, (Jusuf) rece: “Vrati se gospodaru svom pa ga upitaj kakvo je stanje zena koje su posjekle ruke svoje. Uistinu, Gospodar moj je o spletki njihovoj Znalac.” |
| قَالَ مَا خَطْبُكُنَّ إِذْ رَاوَدتُّنَّ يُوسُفَ عَن نَّفْسِهِ ۚ قُلْنَ حَاشَ لِلَّهِ مَا عَلِمْنَا عَلَيْهِ مِن سُوءٍ ۚ قَالَتِ امْرَأَتُ الْعَزِيزِ الْآنَ حَصْحَصَ الْحَقُّ أَنَا رَاوَدتُّهُ عَن نَّفْسِهِ وَإِنَّهُ لَمِنَ الصَّادِقِينَ (51) Rece: “Sta je bila stvar vasa kad ste nastojale da Jusufa zavedete?” Rekose: “Haselillah! Ne znamo o njemu nista zlog.” Zena Azizova rece: “Sad ce se pokazati istina. Ja sam nastojala da ga zavedem, a uistinu, on je od istinitih.” |
| ذَٰلِكَ لِيَعْلَمَ أَنِّي لَمْ أَخُنْهُ بِالْغَيْبِ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي كَيْدَ الْخَائِنِينَ (52) To zato da zna da ga ja nisam izdala u odsustvu, i da Allah ne vodi spletku izdajica |
| ۞ وَمَا أُبَرِّئُ نَفْسِي ۚ إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا مَا رَحِمَ رَبِّي ۚ إِنَّ رَبِّي غَفُورٌ رَّحِيمٌ (53) I ne oslobađam dusu svoju. Uistinu, dusa je sklona zlu, izuzev onom cemu se smiluje Gospodar moj. Uistinu, Gospodar moj je Oprosnik, Milosrdni |
| وَقَالَ الْمَلِكُ ائْتُونِي بِهِ أَسْتَخْلِصْهُ لِنَفْسِي ۖ فَلَمَّا كَلَّمَهُ قَالَ إِنَّكَ الْيَوْمَ لَدَيْنَا مَكِينٌ أَمِينٌ (54) I rece vladar: “Dovedite mi ga. Izabracu ga za dusu svoju.” Pa posto je govorio s njim, rece: “Uistinu, ti si danas kod nas uticajan, pouzdan.” |
| قَالَ اجْعَلْنِي عَلَىٰ خَزَائِنِ الْأَرْضِ ۖ إِنِّي حَفِيظٌ عَلِيمٌ (55) Rece: “Postavi me nad magacinima zemlje. Uistinu, ja sam cuvar, znalac.” |
| وَكَذَٰلِكَ مَكَّنَّا لِيُوسُفَ فِي الْأَرْضِ يَتَبَوَّأُ مِنْهَا حَيْثُ يَشَاءُ ۚ نُصِيبُ بِرَحْمَتِنَا مَن نَّشَاءُ ۖ وَلَا نُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ (56) I tako ucvrstismo Jusufa na Zemlji. Stupao je po njoj kud god je htio. Pogađamo miloscu Nasom koga hocemo i ne unistavamo nagradu dobrocinitelja |
| وَلَأَجْرُ الْآخِرَةِ خَيْرٌ لِّلَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ (57) A sigurno je nagrada Ahireta bolja za one koji vjeruju i boje se |
| وَجَاءَ إِخْوَةُ يُوسُفَ فَدَخَلُوا عَلَيْهِ فَعَرَفَهُمْ وَهُمْ لَهُ مُنكِرُونَ (58) I dođose braca Jusufova, te mu uđose, pa ih prepozna, a oni njega ne prepoznase |
| وَلَمَّا جَهَّزَهُم بِجَهَازِهِمْ قَالَ ائْتُونِي بِأَخٍ لَّكُم مِّنْ أَبِيكُمْ ۚ أَلَا تَرَوْنَ أَنِّي أُوفِي الْكَيْلَ وَأَنَا خَيْرُ الْمُنزِلِينَ (59) I posto ih je snabdio potrepstinom njihovom, rece: “Dovedite mi brata vaseg, po ocu vasem. Zar ne vidite da ja dajem po mjeri i da sam ja najbolji od usluzitelja |
| فَإِن لَّمْ تَأْتُونِي بِهِ فَلَا كَيْلَ لَكُمْ عِندِي وَلَا تَقْرَبُونِ (60) Pa ako mi ga ne dovedete, tad kod mene nece biti mjere za vas, i ne priblizujte mi se.” |
| قَالُوا سَنُرَاوِدُ عَنْهُ أَبَاهُ وَإِنَّا لَفَاعِلُونَ (61) Rekose: “Nastojacemo ga pridobiti od oca njegovog, a uistinu, mi smo djelatni.” |
| وَقَالَ لِفِتْيَانِهِ اجْعَلُوا بِضَاعَتَهُمْ فِي رِحَالِهِمْ لَعَلَّهُمْ يَعْرِفُونَهَا إِذَا انقَلَبُوا إِلَىٰ أَهْلِهِمْ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (62) I rece (Jusuf) momcima svojim: “Stavite robu njihovu u vrece njihove, da bi je oni prepoznali kad se vrate porodici svojoj, da bi se oni vratili.” |
| فَلَمَّا رَجَعُوا إِلَىٰ أَبِيهِمْ قَالُوا يَا أَبَانَا مُنِعَ مِنَّا الْكَيْلُ فَأَرْسِلْ مَعَنَا أَخَانَا نَكْتَلْ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ (63) Pa posto se vratise ocu svom, rekose: “O oce nas! Uskracena nam je mjera, zato posalji s nama brata naseg, dobicemo mjeru, a uistinu, mi cemo biti njegovi cuvari.” |
| قَالَ هَلْ آمَنُكُمْ عَلَيْهِ إِلَّا كَمَا أَمِنتُكُمْ عَلَىٰ أَخِيهِ مِن قَبْلُ ۖ فَاللَّهُ خَيْرٌ حَافِظًا ۖ وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ (64) Rece: “Zar da vam ga povjerim, osim kao sto sam vam povjerio brata njegovog ranije? Pa Allah je Najbolji Cuvar i On je Najmilosrdniji od milosrdnih.” |
| وَلَمَّا فَتَحُوا مَتَاعَهُمْ وَجَدُوا بِضَاعَتَهُمْ رُدَّتْ إِلَيْهِمْ ۖ قَالُوا يَا أَبَانَا مَا نَبْغِي ۖ هَٰذِهِ بِضَاعَتُنَا رُدَّتْ إِلَيْنَا ۖ وَنَمِيرُ أَهْلَنَا وَنَحْفَظُ أَخَانَا وَنَزْدَادُ كَيْلَ بَعِيرٍ ۖ ذَٰلِكَ كَيْلٌ يَسِيرٌ (65) I posto otvorise svoj prtljag nađose svoju robu njima vracenu. Rekose: “O oce nas! Sta da trazimo? Evo nase robe, vracena nam je, i snabdjecemo porodicu nasu i cuvacemo brata naseg, i dodat cemo mjeru deve. To je mjera lahka.” |
| قَالَ لَنْ أُرْسِلَهُ مَعَكُمْ حَتَّىٰ تُؤْتُونِ مَوْثِقًا مِّنَ اللَّهِ لَتَأْتُنَّنِي بِهِ إِلَّا أَن يُحَاطَ بِكُمْ ۖ فَلَمَّا آتَوْهُ مَوْثِقَهُمْ قَالَ اللَّهُ عَلَىٰ مَا نَقُولُ وَكِيلٌ (66) (Ja’kub) rece: “Necu ga poslati s vama, dok mi ne date zavjet Allahom, da cete mi ga sigurno dovesti, izuzev ako vi budete opkoljeni.” Pa posto mu dadose zavjet svoj, rece: “Allah je nad onim sta govorimo, Jamac.” |
| وَقَالَ يَا بَنِيَّ لَا تَدْخُلُوا مِن بَابٍ وَاحِدٍ وَادْخُلُوا مِنْ أَبْوَابٍ مُّتَفَرِّقَةٍ ۖ وَمَا أُغْنِي عَنكُم مِّنَ اللَّهِ مِن شَيْءٍ ۖ إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ ۖ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ ۖ وَعَلَيْهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُتَوَكِّلُونَ (67) I rece: “O sinovi moji! Ne ulazite na jednu kapiju, a ulazite na kapije razlicite. I necu vam ja koristiti protiv Allaha nimalo. Sud je samo Allahov. U Njega se pouzdavam, i u Njega zato neka se pouzdaju pouzdavatelji.” |
| وَلَمَّا دَخَلُوا مِنْ حَيْثُ أَمَرَهُمْ أَبُوهُم مَّا كَانَ يُغْنِي عَنْهُم مِّنَ اللَّهِ مِن شَيْءٍ إِلَّا حَاجَةً فِي نَفْسِ يَعْقُوبَ قَضَاهَا ۚ وَإِنَّهُ لَذُو عِلْمٍ لِّمَا عَلَّمْنَاهُ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ (68) I posto uđose kako im je naredio otac njihov, nije im pomoglo protiv Allaha nista, izuzev zudnje u dusi Jakubovoj, koju je zadovoljio. A uistinu, on je bio posjednik znanja jer smo ga naucili; međutim, vecina ljudi ne zna |
| وَلَمَّا دَخَلُوا عَلَىٰ يُوسُفَ آوَىٰ إِلَيْهِ أَخَاهُ ۖ قَالَ إِنِّي أَنَا أَخُوكَ فَلَا تَبْتَئِسْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (69) I posto uđose Jusufu, (on) primi k sebi brata svog. Rece: “Uistinu! Ja, ja sam brat tvoj, zato se ne zalosti zbog onoga sta su radili.” |
| فَلَمَّا جَهَّزَهُم بِجَهَازِهِمْ جَعَلَ السِّقَايَةَ فِي رَحْلِ أَخِيهِ ثُمَّ أَذَّنَ مُؤَذِّنٌ أَيَّتُهَا الْعِيرُ إِنَّكُمْ لَسَارِقُونَ (70) Pa posto im je pripremio potrepstinu njihovu, stavi pehar za pice u vrecu brata svog, potom pozva muezzin: “O karavano! Uistinu, vi ste kradljivci!” |
| قَالُوا وَأَقْبَلُوا عَلَيْهِم مَّاذَا تَفْقِدُونَ (71) Rekose - a pristupili su njima: “Sta ste to zagubili?” |
| قَالُوا نَفْقِدُ صُوَاعَ الْمَلِكِ وَلِمَن جَاءَ بِهِ حِمْلُ بَعِيرٍ وَأَنَا بِهِ زَعِيمٌ (72) Rekose: “Zagubili smo pehar vladarev, a ko ga donese imace on devin tovar, a ja sam tome jamac.” |
| قَالُوا تَاللَّهِ لَقَدْ عَلِمْتُم مَّا جِئْنَا لِنُفْسِدَ فِي الْأَرْضِ وَمَا كُنَّا سَارِقِينَ (73) Rekose: “Tako nam Allaha, doista znate da nismo dosli da cinimo fesad na zemlji i nismo lopovi.” |
| قَالُوا فَمَا جَزَاؤُهُ إِن كُنتُمْ كَاذِبِينَ (74) Rekose: “Pa sta je kazna za to, ako ste lazljivci?” |
| قَالُوا جَزَاؤُهُ مَن وُجِدَ فِي رَحْلِهِ فَهُوَ جَزَاؤُهُ ۚ كَذَٰلِكَ نَجْزِي الظَّالِمِينَ (75) Rekose: “Kazna za to - onaj u cijoj vreci bude nađen - pa on je kazna za to. Tako kaznjavamo zalime.” |
| فَبَدَأَ بِأَوْعِيَتِهِمْ قَبْلَ وِعَاءِ أَخِيهِ ثُمَّ اسْتَخْرَجَهَا مِن وِعَاءِ أَخِيهِ ۚ كَذَٰلِكَ كِدْنَا لِيُوسُفَ ۖ مَا كَانَ لِيَأْخُذَ أَخَاهُ فِي دِينِ الْمَلِكِ إِلَّا أَن يَشَاءَ اللَّهُ ۚ نَرْفَعُ دَرَجَاتٍ مَّن نَّشَاءُ ۗ وَفَوْقَ كُلِّ ذِي عِلْمٍ عَلِيمٌ (76) Tad poce s vrecama njihovim prije vrece brata svog, zatim ga izvadi iz vrece brata svog. Tako smo splanili za Jusufa. Mogao je po zakonu vladarevom uzeti brata svog, jedino sto je htio Allah. Uzvisujemo stepene kome hocemo. A nad svakim posjednikom znanja je Znalac |
| ۞ قَالُوا إِن يَسْرِقْ فَقَدْ سَرَقَ أَخٌ لَّهُ مِن قَبْلُ ۚ فَأَسَرَّهَا يُوسُفُ فِي نَفْسِهِ وَلَمْ يُبْدِهَا لَهُمْ ۚ قَالَ أَنتُمْ شَرٌّ مَّكَانًا ۖ وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا تَصِفُونَ (77) Rekose: “Ako krade, pa vec je ukrao brat njegov prije.” Tad to pritaji Jusuf u dusi svojoj i ne otkri to njima. Rece: “Vi ste goreg polozaja, a Allah je Najbolji znalac onog sto navodite.” |
| قَالُوا يَا أَيُّهَا الْعَزِيزُ إِنَّ لَهُ أَبًا شَيْخًا كَبِيرًا فَخُذْ أَحَدَنَا مَكَانَهُ ۖ إِنَّا نَرَاكَ مِنَ الْمُحْسِنِينَ (78) Rekose: “O cijenjeni! Uistinu, njegov otac je jako star, zato uzmi jednog od nas umjesto njega. Uistinu, mi tebe vidimo (jednim) od dobrocinitelja.” |
| قَالَ مَعَاذَ اللَّهِ أَن نَّأْخُذَ إِلَّا مَن وَجَدْنَا مَتَاعَنَا عِندَهُ إِنَّا إِذًا لَّظَالِمُونَ (79) Rece: “Sacuvaj Allahu! Da uzmemo, izuzev onog kod koga smo nasli stvar nasu; uistinu, mi bismo tad bili zalimi.” |
| فَلَمَّا اسْتَيْأَسُوا مِنْهُ خَلَصُوا نَجِيًّا ۖ قَالَ كَبِيرُهُمْ أَلَمْ تَعْلَمُوا أَنَّ أَبَاكُمْ قَدْ أَخَذَ عَلَيْكُم مَّوْثِقًا مِّنَ اللَّهِ وَمِن قَبْلُ مَا فَرَّطتُمْ فِي يُوسُفَ ۖ فَلَنْ أَبْرَحَ الْأَرْضَ حَتَّىٰ يَأْذَنَ لِي أَبِي أَوْ يَحْكُمَ اللَّهُ لِي ۖ وَهُوَ خَيْرُ الْحَاكِمِينَ (80) Pa posto izgubise nadu u njega, odvojise se za dogovor. Najstariji između njih rece: “Zar ne znate da je vas otac vec uzeo od vas zavjet (u ime) Allaha, i od ranije sto ste Jusufa zanemarili? Zato necu napustiti zemlju dok mi ne dopusti otac moj ili mi Allah dosudi; a On je Najbolji od sudaca |
| ارْجِعُوا إِلَىٰ أَبِيكُمْ فَقُولُوا يَا أَبَانَا إِنَّ ابْنَكَ سَرَقَ وَمَا شَهِدْنَا إِلَّا بِمَا عَلِمْنَا وَمَا كُنَّا لِلْغَيْبِ حَافِظِينَ (81) Vratite se ocu svom i recite: “O oce nas! Uistinu, sin tvoj je ukrao. A ne svjedocimo, izuzev ono sta znamo, i nismo za nevidljivo cuvari |
| وَاسْأَلِ الْقَرْيَةَ الَّتِي كُنَّا فِيهَا وَالْعِيرَ الَّتِي أَقْبَلْنَا فِيهَا ۖ وَإِنَّا لَصَادِقُونَ (82) I pitaj grad - onaj u kojem smo bili - i karavan s kojim smo putovali, a doista, mi smo istiniti.” |
| قَالَ بَلْ سَوَّلَتْ لَكُمْ أَنفُسُكُمْ أَمْرًا ۖ فَصَبْرٌ جَمِيلٌ ۖ عَسَى اللَّهُ أَن يَأْتِيَنِي بِهِمْ جَمِيعًا ۚ إِنَّهُ هُوَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ (83) (Ja’kub) rece: “Naprotiv, zavele su vas duse vase (toj) stvari. Pa strpljenje je lijepo. Mozda ce Allah sve da mi ih dovede. Uistinu! On, On je Znalac, Mudri.” |
| وَتَوَلَّىٰ عَنْهُمْ وَقَالَ يَا أَسَفَىٰ عَلَىٰ يُوسُفَ وَابْيَضَّتْ عَيْنَاهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ كَظِيمٌ (84) I okrenu se od njih i rece: “O zalosti moja nad Jusufom!” A izbijelile su oci njegove od zalosti, pa se on savlađivao |
| قَالُوا تَاللَّهِ تَفْتَأُ تَذْكُرُ يُوسُفَ حَتَّىٰ تَكُونَ حَرَضًا أَوْ تَكُونَ مِنَ الْهَالِكِينَ (85) Rekose: “Tako nam Allaha, neces prestati spominjati Jusufa, dok se ne razbolis ili budes od propalih!” |
| قَالَ إِنَّمَا أَشْكُو بَثِّي وَحُزْنِي إِلَى اللَّهِ وَأَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ (86) Rece: “Samo se zalim za jad svoj i tugu svoju Allahu, a znam od Allaha ono sta ne znate |
| يَا بَنِيَّ اذْهَبُوا فَتَحَسَّسُوا مِن يُوسُفَ وَأَخِيهِ وَلَا تَيْأَسُوا مِن رَّوْحِ اللَّهِ ۖ إِنَّهُ لَا يَيْأَسُ مِن رَّوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ (87) O sinovi moji! Idite pa se raspitajte za Jusufa i brata njegova, i ne gubite nadu u rewh Allahov. Uistinu, u rewh Allahov nadu gubi jedino narod nevjernika.” |
| فَلَمَّا دَخَلُوا عَلَيْهِ قَالُوا يَا أَيُّهَا الْعَزِيزُ مَسَّنَا وَأَهْلَنَا الضُّرُّ وَجِئْنَا بِبِضَاعَةٍ مُّزْجَاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْكَيْلَ وَتَصَدَّقْ عَلَيْنَا ۖ إِنَّ اللَّهَ يَجْزِي الْمُتَصَدِّقِينَ (88) Pa posto uđose kod njega, rekose: “O cijenjeni! Dotakla je nas i porodicu nasu nevolja, donijeli smo robu beznacajnu. Pa napuni nam mjeru i daj nam sadaku. Uistinu! Allah ce nagraditi davaoce sadake.” |
| قَالَ هَلْ عَلِمْتُم مَّا فَعَلْتُم بِيُوسُفَ وَأَخِيهِ إِذْ أَنتُمْ جَاهِلُونَ (89) Rece: “Znate li sta ste ucinili sa Jusufom i bratom njegovim, kad ste vi bili neznalice?” |
| قَالُوا أَإِنَّكَ لَأَنتَ يُوسُفُ ۖ قَالَ أَنَا يُوسُفُ وَهَٰذَا أَخِي ۖ قَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَيْنَا ۖ إِنَّهُ مَن يَتَّقِ وَيَصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ (90) Rekose: “Jesi li uistinu ti, ti Jusuf?” Rece: “Ja sam Jusuf, a ovo je brat moj. Doista nas je Allah obdario. Uistinu, onaj ko se boji (Allaha) i strpi se - pa uistinu, Allah nece dati da propadne nagrada dobrocinitelja.” |
| قَالُوا تَاللَّهِ لَقَدْ آثَرَكَ اللَّهُ عَلَيْنَا وَإِن كُنَّا لَخَاطِئِينَ (91) Rekose: “Tako nam Allaha, doista te je Allah odlikovao nad nama, a zaista smo bili gresnici.” |
| قَالَ لَا تَثْرِيبَ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ ۖ يَغْفِرُ اللَّهُ لَكُمْ ۖ وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ (92) Rece: “Nema vam prijekora danas. Vama ce oprostiti Allah, a On je Najmilosrdniji od milosrdnih |
| اذْهَبُوا بِقَمِيصِي هَٰذَا فَأَلْقُوهُ عَلَىٰ وَجْهِ أَبِي يَأْتِ بَصِيرًا وَأْتُونِي بِأَهْلِكُمْ أَجْمَعِينَ (93) Idite sa ovom mojom kosuljom, te je bacite na lice oca mog, postace onim koji vidi. I dođite mi sa porodicom svojom svi.” |
| وَلَمَّا فَصَلَتِ الْعِيرُ قَالَ أَبُوهُمْ إِنِّي لَأَجِدُ رِيحَ يُوسُفَ ۖ لَوْلَا أَن تُفَنِّدُونِ (94) I posto ode karavan, otac njihov rece: “Uistinu, ja nalazim miris Jusufov, makar smatrali da buncam.” |
| قَالُوا تَاللَّهِ إِنَّكَ لَفِي ضَلَالِكَ الْقَدِيمِ (95) Rekose: “Tako nam Allaha, uistinu si ti u zabludi svojoj staroj.” |
| فَلَمَّا أَن جَاءَ الْبَشِيرُ أَلْقَاهُ عَلَىٰ وَجْهِهِ فَارْتَدَّ بَصِيرًا ۖ قَالَ أَلَمْ أَقُل لَّكُمْ إِنِّي أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ (96) Pa posto dođe donosilac radosnih vijesti, baci je na lice njegovo, pa se povrati u onog koji vidi. Rece: “Zar vam nisam rekao: ’Ja uistinu znam od Allaha ono sta ne znate?” |
| قَالُوا يَا أَبَانَا اسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا كُنَّا خَاطِئِينَ (97) Rekose: “O oce nas! Trazi nam oprost grijeha nasih, uistinu, mi smo bili gresnici.” |
| قَالَ سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَكُمْ رَبِّي ۖ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ (98) Rece: “Trazicu vam oprost Gospodara svog. Uistinu! On je Oprosnik, Milosrdni.” |
| فَلَمَّا دَخَلُوا عَلَىٰ يُوسُفَ آوَىٰ إِلَيْهِ أَبَوَيْهِ وَقَالَ ادْخُلُوا مِصْرَ إِن شَاءَ اللَّهُ آمِنِينَ (99) Pa posto uđose Jusufu, primi k sebi roditelje svoje i rece: “Uđite u Egipt, insaAllah, sigurni!” |
| وَرَفَعَ أَبَوَيْهِ عَلَى الْعَرْشِ وَخَرُّوا لَهُ سُجَّدًا ۖ وَقَالَ يَا أَبَتِ هَٰذَا تَأْوِيلُ رُؤْيَايَ مِن قَبْلُ قَدْ جَعَلَهَا رَبِّي حَقًّا ۖ وَقَدْ أَحْسَنَ بِي إِذْ أَخْرَجَنِي مِنَ السِّجْنِ وَجَاءَ بِكُم مِّنَ الْبَدْوِ مِن بَعْدِ أَن نَّزَغَ الشَّيْطَانُ بَيْنِي وَبَيْنَ إِخْوَتِي ۚ إِنَّ رَبِّي لَطِيفٌ لِّمَا يَشَاءُ ۚ إِنَّهُ هُوَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ (100) I podize roditelje svoje na prijesto i padose njemu nicice, i rece: “O oce moj! Ovo je tumacenje snoviđenja mog od prije. Doista ga je ucinio Gospodar moj istinitim. I doista mi je ucinio dobro kad me je izveo iz tamnice i doveo vas iz pustinje, nakon sto je sejtan posijao razdor između mene i između brace moje. Uistinu, Gospodar moj je fin kome hoce. Uistinu On, On je Znalac, Mudri |
| ۞ رَبِّ قَدْ آتَيْتَنِي مِنَ الْمُلْكِ وَعَلَّمْتَنِي مِن تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ ۚ فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ أَنتَ وَلِيِّي فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ ۖ تَوَفَّنِي مُسْلِمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ (101) Gospodaru moj! Doista si mi dao nesto vlasti i naucio me tumacenju hadisa; Stvoritelj nebesa i Zemlje. Ti si Zastitnik moj na Dunjau i Ahiretu. Uzmi me (kao) muslimana, i prikljuci me dobrima.” |
| ذَٰلِكَ مِنْ أَنبَاءِ الْغَيْبِ نُوحِيهِ إِلَيْكَ ۖ وَمَا كُنتَ لَدَيْهِمْ إِذْ أَجْمَعُوا أَمْرَهُمْ وَهُمْ يَمْكُرُونَ (102) To je (nesto) od vijesti nevidljivog kojeg objavljujemo tebi. I nisi bio kod njih kad su pripremali stvar svoju, a oni su spletkarili |
| وَمَا أَكْثَرُ النَّاسِ وَلَوْ حَرَصْتَ بِمُؤْمِنِينَ (103) A vecina ljudi nece biti - makar zudio - vjernici |
| وَمَا تَسْأَلُهُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۚ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِّلْعَالَمِينَ (104) I ne trazis od njih za to nikakvu nagradu. To je samo Opomena svjetovima |
| وَكَأَيِّن مِّنْ آيَةٍ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ يَمُرُّونَ عَلَيْهَا وَهُمْ عَنْهَا مُعْرِضُونَ (105) A koliko je znakova na nebesima i Zemlji, prolaze pored njih, a oni su od njih odvraceni |
| وَمَا يُؤْمِنُ أَكْثَرُهُم بِاللَّهِ إِلَّا وَهُم مُّشْرِكُونَ (106) A vecina njih vjeruje u Allaha, jedino kao musrici |
| أَفَأَمِنُوا أَن تَأْتِيَهُمْ غَاشِيَةٌ مِّنْ عَذَابِ اللَّهِ أَوْ تَأْتِيَهُمُ السَّاعَةُ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ (107) Pa jesu li sigurni da im nece doci pokrov kazne Allahove ili im doci Cas iznenada, a oni nece opaziti |
| قُلْ هَٰذِهِ سَبِيلِي أَدْعُو إِلَى اللَّهِ ۚ عَلَىٰ بَصِيرَةٍ أَنَا وَمَنِ اتَّبَعَنِي ۖ وَسُبْحَانَ اللَّهِ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ (108) Reci: “Ovo je put moj: pozivam Allahu sa uvidom, ja i ko me slijedi. I slava Allahu; a nisam ja od musrika.” |
| وَمَا أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ إِلَّا رِجَالًا نُّوحِي إِلَيْهِم مِّنْ أَهْلِ الْقُرَىٰ ۗ أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ ۗ وَلَدَارُ الْآخِرَةِ خَيْرٌ لِّلَّذِينَ اتَّقَوْا ۗ أَفَلَا تَعْقِلُونَ (109) I prije tebe smo samo ljude slali između stanovnika gradova, kojima smo objavljivali. Pa zar nisu putovali po Zemlji, te vidjeli kakav je bio kraj onih prije njih? A sigurno je kuca Ahireta bolja za one koji se boje. Pa zar ne razumijete |
| حَتَّىٰ إِذَا اسْتَيْأَسَ الرُّسُلُ وَظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ كُذِبُوا جَاءَهُمْ نَصْرُنَا فَنُجِّيَ مَن نَّشَاءُ ۖ وَلَا يُرَدُّ بَأْسُنَا عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمِينَ (110) Dok, kad su ocajavali poslanici i mislili da ce oni doista biti negirani, dosla bi im pomoc Nasa, pa bi bio spasen onaj koga smo htjeli. I nece biti vracena sila Nasa s naroda zlocinaca |
| لَقَدْ كَانَ فِي قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِّأُولِي الْأَلْبَابِ ۗ مَا كَانَ حَدِيثًا يُفْتَرَىٰ وَلَٰكِن تَصْدِيقَ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَتَفْصِيلَ كُلِّ شَيْءٍ وَهُدًى وَرَحْمَةً لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (111) Doista je u pricama njihovim ibret za posjednike razuma. Nije prica koja se izmislja, nego je potvrda onoga prije nje i objasnjenje svake stvari, i Uputa i milost za ljude koji vjeruju |