لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ (1)
به روز قیامت سوگند می‌خورم |
وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ (2)
و به نفس ملامتگر سوگند می‌خورم |
أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَهُ (3)
آیا انسان می‌پندارد که (پس از مرگ) هرگز استخوان‌هایش را جمع نخواهیم کرد؟ |
بَلَىٰ قَادِرِينَ عَلَىٰ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُ (4)
آری، ما قادریم که (حتی خطوط سر) انگشتانش را یکسان و مرتب کنیم |
بَلْ يُرِيدُ الْإِنسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ (5)
بلکه انسان می‌خواهد که (آزادانه و بدون ترس از آخرت) در گناه و بدکاری مداومت داشته باشد |
يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ (6)
(از این رو) می‌پرسد: «روز قیامت کی خواهد بود؟!» |
فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ (7)
پس هنگامی که چشم خیره شود |
وَخَسَفَ الْقَمَرُ (8)
و ماه تیره (و بی‌نور) گردد |
وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ (9)
و خوشرید و ماه یکجا جمع کرده شود |
يَقُولُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ (10)
آن روز انسان می‌گوید: «راه گریز کجاست؟» |
كَلَّا لَا وَزَرَ (11)
هرگز، هیچ گریزگاهی وجود ندارد |
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ (12)
آن روز قرارگاه (نهایی) به سوی پروردگار توست |
يُنَبَّأُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ (13)
در آن روز انسان را از آنچه پیش یا پس فرستاده است خبر داده می‌شود |
بَلِ الْإِنسَانُ عَلَىٰ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ (14)
بلکه انسان به خوبی بر خویشتن آگاه است |
وَلَوْ أَلْقَىٰ مَعَاذِيرَهُ (15)
اگر چه (در دفاع از خود) عذرهایش را در میان آورد |
لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ (16)
(ای پیامبر! هنگام نزول قرآن) زبانت را برای (تکرار و خواندن) آن شتابزده حرکت مده |
إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ (17)
مسلماً جمع‌آوری و خواندن آن بر (عهدة) ماست |
فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ (18)
پس هرگاه (توسط جبرئیل) آن را (بر تو) خواندیم، خواندن او را پیروی کن |
ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ (19)
سپس بیان‌کردنش بر (عهدة) ماست |
كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ (20)
هرگز چنین نیست (که شما مشرکان می‌پندارید) بلکه شما دنیا (ی زودگذر) را دوست دارید |
وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ (21)
و آخرت را رها می‌کنید |
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ (22)
آن روز چهره‌هایی تازه (و شاداب) است |
إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌ (23)
به سوی پروردگارش می‌نگرد |
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ (24)
و در آن روز چهره‌هایی عبوس (و درهم کشیده) است |
تَظُنُّ أَن يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ (25)
یقین دارد که آسیبی کمرشکن به او می‌رسد |
كَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِيَ (26)
آری، چون (جان) به گلوگاهش برسد |
وَقِيلَ مَنْ ۜ رَاقٍ (27)
و گفته شود: چه کسی است که افسون بخواند؟ (و او را نجات دهد) |
وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ (28)
و یقین کند که زمان جدایی (از دنیا) است |
وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ (29)
و ساقها (ی پایش) به هم بپیچد |
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ (30)
در آن روز راندن (و مسیر همه) به سوی پروردگارت خواهد بود |
فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ (31)
پس (او) نه تصدیق کرده است و نه نماز گزارده است |
وَلَٰكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ (32)
بلکه (قرآن را) تکذیب کرد و (از ایمان) روی گرداند |
ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰ أَهْلِهِ يَتَمَطَّىٰ (33)
سپس خرامان به سوی خانواده اش بازگشت |
أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (34)
وای برتو! پس وای برتو |
ثُمَّ أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (35)
بازهم وای برتو! پس وای برتو |
أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَن يُتْرَكَ سُدًى (36)
آیا انسان گمان می‌کند که (بی‌هدف و بدون حساب و جزا) به خود رها می‌شود؟ |
أَلَمْ يَكُ نُطْفَةً مِّن مَّنِيٍّ يُمْنَىٰ (37)
آیا (او) نطفه‌ای از منی که (در رحم) ریخته می‌شود نبود؟ |
ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ (38)
آنگاه به صورت خون بسته درآمد، پس (الله او را) آفرید، و درست و استوار ساخت |
فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنثَىٰ (39)
پس از او دو زوج نر و ماده پدید آورد |
أَلَيْسَ ذَٰلِكَ بِقَادِرٍ عَلَىٰ أَن يُحْيِيَ الْمَوْتَىٰ (40)
آیا (چنین آفریدگاری) قادر نیست که مردگان را (دوباره) زنده کند؟ |
