عَبَسَ وَتَوَلَّىٰ (1)
چهره درهم کشید, وروی بر گردانید |
أَن جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ (2)
از این که (عبد الله بن ام مکتوم) نابینا به نزدش آمد |
وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّىٰ (3)
و (ای پیامبر) چه می دانی شاید که او پاک می شد |
أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّكْرَىٰ (4)
یا پندگیرد, واین پند به او نفع می داد |
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَىٰ (5)
اما آن کس که مجد نیازی نمود |
فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّىٰ (6)
پس تو به او روی من آوری |
وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ (7)
در حالی که اگر او خود را (از کفر) پاک نسازد, چیزی بر تو نیست |
وَأَمَّا مَن جَاءَكَ يَسْعَىٰ (8)
اما کسی شتابان به مراغ تو می آید |
وَهُوَ يَخْشَىٰ (9)
و او (از خدا) می ترسد |
فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ (10)
پس تو از او غافل می شوی (وبه ار تو جه نمی کنی؟) |
كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ (11)
هرگز چنین نیست, بی گمان این (سوره) تذکر ویاد آوری است |
فَمَن شَاءَ ذَكَرَهُ (12)
پس هرکس بخواهد از آن پند گیرد |
فِي صُحُفٍ مُّكَرَّمَةٍ (13)
در صحیفه های پر ارزشی (ثبت) است |
مَّرْفُوعَةٍ مُّطَهَّرَةٍ (14)
بلند پایه وپاکیزه |
بِأَيْدِي سَفَرَةٍ (15)
به دست (فرشتگان =) سفیران (وحی است) |
كِرَامٍ بَرَرَةٍ (16)
بزرگوار ونیکو کار |
قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَكْفَرَهُ (17)
مرگ بر (این) انسان, چقدر نا سپاس است؟ |
مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ (18)
(خداوند) او را از چه چیز آفریده است؟ |
مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ (19)
او را از نطفه ای (نا چیز) آفریده است, آنگاه او را موزون ساخت |
ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ (20)
سپس راه را برای او آسان نمود |
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ (21)
آنگاه (بعد از پایان عمر) او را میراند, پس او را در قبر (پنهان) کرد |
ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنشَرَهُ (22)
سپس هرگاه که بخواهد او را (زیاده می کند و از قبر) بر می انگیزد |
كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ (23)
هرگز چنین نیست, (که او می پندارد) او هنوز آنچه را که (خدا) فرمان داده, به جای نیاورده است |
فَلْيَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ (24)
پس انسان باید به غذای خود بنگرد |
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا (25)
بی گمان ما آب فراوان (از آسمان) فروریختیم |
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا (26)
سپس زمین را به نیکی شگافتیم |
فَأَنبَتْنَا فِيهَا حَبًّا (27)
آنگاه در آن دانه (های فراون) رویاندیم |
وَعِنَبًا وَقَضْبًا (28)
وانگور وسبزی (بسیار) |
وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا (29)
و زیتون ونخل |
وَحَدَائِقَ غُلْبًا (30)
وبا غهایی (ابنوه و) پردرخت |
وَفَاكِهَةً وَأَبًّا (31)
و(انواع) میوه و علوفه (پدید آوردیم) |
مَّتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ (32)
(همۀ اینها) برای بهره گیری شما وچهار یایانتان است |
فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ (33)
پس هنگامی که (آن) صدای مهیب (قیامت) فرا رسد |
يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ (34)
روزی که انسان از برادرش می گریزد |
وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ (35)
واز ما درش و از پدرش |
وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ (36)
واز زنش وفرزندانش (نیز می گریزد) |
لِكُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ (37)
در آن روز هرکس را کاری است که اورا به خود مشغولش دارد |
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ (38)
چهره هایی در آن روز گشاده وروشن است |
ضَاحِكَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ (39)
خندان وشاد است |
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ (40)
وچهره هایی در آن روز غبار آلود است |
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ (41)
سیاهی (وتاریکی) آنهارا پوشانده است |
أُولَٰئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ (42)
اینان همان کافران فاجرند |
