سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ (1)
تقاضاکننده‌ای، تقاضای عذابی وقوع یافتنی کرد |
لِّلْكَافِرِينَ لَيْسَ لَهُ دَافِعٌ (2)
(این عذاب) برای کافران است. هیچ دفع‌کننده‌ای ندارد |
مِّنَ اللَّهِ ذِي الْمَعَارِجِ (3)
از سوی الله صاحب مراتب و درجات است |
تَعْرُجُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِينَ أَلْفَ سَنَةٍ (4)
فرشتگان و روح (جبرئیل) به سوی او عروج می‌کنند، در روزی که مقدارش پنجاه هزار سال است |
فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِيلًا (5)
پس تو (ای پیامبر!) صبر جمیل پیشه کن |
إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيدًا (6)
بی‌گمان آنها آن (روز) را دور می‌بینند |
وَنَرَاهُ قَرِيبًا (7)
و ما آن را نزدیک می‌بینیم |
يَوْمَ تَكُونُ السَّمَاءُ كَالْمُهْلِ (8)
(همان) روزی که اسمان چون مس گداخته شود |
وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ (9)
و کوه‌ها مانند پشم رنگین (متلاشی و پراکنده) شود |
وَلَا يَسْأَلُ حَمِيمٌ حَمِيمًا (10)
و هیچ دوست صمیمی (و خویشاوندی) از (حال) دوست صمیمی (و خویشاوند خود) نپرسد |
يُبَصَّرُونَهُمْ ۚ يَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ يَفْتَدِي مِنْ عَذَابِ يَوْمِئِذٍ بِبَنِيهِ (11)
(در حالی که) آنان به یکدیگر نشان داده می‌شوند گناهکار (دوست دارد و) آرزو کند خویشتن را از عذاب آن روز باز خرد به فرزندانش |
وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِيهِ (12)
و زنش و برادرش |
وَفَصِيلَتِهِ الَّتِي تُؤْوِيهِ (13)
و قبیله اش که ( همیشه) او را جای و پناه می‌داد |
وَمَن فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ يُنجِيهِ (14)
و همة آنهایی که روی زمین اند (همگی فدا کند) سپس او نجات یابد |
كَلَّا ۖ إِنَّهَا لَظَىٰ (15)
(اما) هرگز چنین نیست، بی‌گمان آن شعله‌های (آتش) سوزان است |
نَزَّاعَةً لِّلشَّوَىٰ (16)
پوست از سر و صورت بر می‌کند |
تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّىٰ (17)
کسانی را که (به فرمان الله) پشت کردند و (از حق) روی گرداندند، فرا می‌خواند |
وَجَمَعَ فَأَوْعَىٰ (18)
و (نیز کسانی را که) اموال را جمع‌آوری و ذخیره کردند. (و حق آن را نپرداختند) |
۞ إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا (19)
یقیناً انسان کم طاقت (و حریص) آفریده شده است |
إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا (20)
هنگامی که بدی (و مصیبتی) به او رسد، بی‌تابی می‌کند |
وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا (21)
و هنگامی که خوبی به او رسد، بازدارنده (و بخیل) می‌شود |
إِلَّا الْمُصَلِّينَ (22)
مگر نمازگزاران |
الَّذِينَ هُمْ عَلَىٰ صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ (23)
همان کسانی که بر نمازهایشان همیشه مداومت می‌کنند |
وَالَّذِينَ فِي أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَّعْلُومٌ (24)
و کسانی که در اموال‌شان حق (معین و) معلومی است |
لِّلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ (25)
برای گدا و محروم |
وَالَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ (26)
و کسانی که روز جزا را تصدیق می‌کنند |
وَالَّذِينَ هُم مِّنْ عَذَابِ رَبِّهِم مُّشْفِقُونَ (27)
و کسانی که از عذاب پروردگارشان می‌ترسند |
إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمْ غَيْرُ مَأْمُونٍ (28)
بی‌گمان از عذاب پروردگارشان در امان نتواند بود |
وَالَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ (29)
و کسانی که شرمگاه‌هایشان را نگه می‌دارند |
إِلَّا عَلَىٰ أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَيْرُ مَلُومِينَ (30)
مگر با همسران و کنیزانی که مالک آنها هستند که (در این صورت) ملامت و سرزنشی بر آنها نیست |
فَمَنِ ابْتَغَىٰ وَرَاءَ ذَٰلِكَ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْعَادُونَ (31)
پس هرکس غیر از اینها را بخواهد، آنان متجاوزان هستند |
وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ (32)
و کسانی که امانت‌ها و عهدشان را رعایت می‌کنند |
وَالَّذِينَ هُم بِشَهَادَاتِهِمْ قَائِمُونَ (33)
و کسانی که به شهادت‌های خود متعهد هستند |
وَالَّذِينَ هُمْ عَلَىٰ صَلَاتِهِمْ يُحَافِظُونَ (34)
و کسانی که بر نمازشان محافظت می‌کنند |
أُولَٰئِكَ فِي جَنَّاتٍ مُّكْرَمُونَ (35)
اینان در باغ‌های (بهشت) گرامی داشته می‌شوند |
فَمَالِ الَّذِينَ كَفَرُوا قِبَلَكَ مُهْطِعِينَ (36)
پس (ای پیامبر!) کافران را چه شده که به سوی تو می‌شتابند؟ |
عَنِ الْيَمِينِ وَعَنِ الشِّمَالِ عِزِينَ (37)
از راست و چپ، گروه گروه (و پراکنده) می‌شوند؟ |
أَيَطْمَعُ كُلُّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ أَن يُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٍ (38)
آیا هرکدام از آنها (با آن اعمال ناپسندش) طمع دارد که او در بهشت پرنعمت (الهی) درآورده شود؟ |
كَلَّا ۖ إِنَّا خَلَقْنَاهُم مِّمَّا يَعْلَمُونَ (39)
هرگز چنین نیست، بی‌گمان ما آنها را از آنچه (خودشان) می‌دانند آفریده ایم |
فَلَا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَالْمَغَارِبِ إِنَّا لَقَادِرُونَ (40)
پس به پروردگار مشرق‌ها و مغرب‌ها سوگند می‌خورم که ما یقیناً قادریم |
عَلَىٰ أَن نُّبَدِّلَ خَيْرًا مِّنْهُمْ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ (41)
بر آن که (کسانی دیگر) بهتر از آنها را جایگزین کنیم، و ما (برای این کار) عاجز و ناتوان نیستیم |
فَذَرْهُمْ يَخُوضُوا وَيَلْعَبُوا حَتَّىٰ يُلَاقُوا يَوْمَهُمُ الَّذِي يُوعَدُونَ (42)
پس (ای پیامبر!) آنان را به حال خود واگذار تا در باطل خود فرو روند، و بازی کنند تا به روزی که به آنها وعده داده شده است برسند |
يَوْمَ يَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ سِرَاعًا كَأَنَّهُمْ إِلَىٰ نُصُبٍ يُوفِضُونَ (43)
(همان) روزی که شتابان از قبرها خارج می‌شوند، گویی به سوی نشانه (و بتها) می‌دوند |
خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ۚ ذَٰلِكَ الْيَوْمُ الَّذِي كَانُوا يُوعَدُونَ (44)
(در حالی که) چشم‌هایشان (از شرم و وحشت) به زیر افتاده، و ذلت (و خواری) آنها را پوشانده است. این همان روزی است که به آنها وعده داده می‌شد |
