طسم (1)
Та-син-мим |
تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ (2)
Ова се ајети од Книгата јасна |
لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَّفْسَكَ أَلَّا يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ (3)
Зарем ќе се уништиш себеси затоа што тие не сакаат да станат верници |
إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّنَ السَّمَاءِ آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ (4)
Кога би сакале, Ние од небото еден знак би им пратиле пред кој тие своите глави би ги наведнале |
وَمَا يَأْتِيهِم مِّن ذِكْرٍ مِّنَ الرَّحْمَٰنِ مُحْدَثٍ إِلَّا كَانُوا عَنْهُ مُعْرِضِينَ (5)
И ним не им доаѓа ниту една нова опомена од Семилосниот, а од неа да не се свртат |
فَقَدْ كَذَّبُوا فَسَيَأْتِيهِمْ أَنبَاءُ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ (6)
И тие негираат, а ќе им дојдат вести за тоа за што се исмејуваа |
أَوَلَمْ يَرَوْا إِلَى الْأَرْضِ كَمْ أَنبَتْنَا فِيهَا مِن كُلِّ زَوْجٍ كَرِيمٍ (7)
Зарем тие негледаат како правиме одземјата да никнуваат разновидни благородни растенија |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (8)
Навистина во тоа има Знак, но повеќето од нив не веруваат |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (9)
а Господарот твој навистина е Силен и Милостив |
وَإِذْ نَادَىٰ رَبُّكَ مُوسَىٰ أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ (10)
А кога Господарот твој го повика Муса: „Оди кај народот насилнички |
قَوْمَ فِرْعَوْنَ ۚ أَلَا يَتَّقُونَ (11)
народот на фараонот за да се исплаши од Аллах“ |
قَالَ رَبِّ إِنِّي أَخَافُ أَن يُكَذِّبُونِ (12)
тој рече: „Господару мој, се плашам тие да не ме обвинат за лага |
وَيَضِيقُ صَدْرِي وَلَا يَنطَلِقُ لِسَانِي فَأَرْسِلْ إِلَىٰ هَارُونَ (13)
Да не ми стане тешко во душата и јазикот да не ми се сплетка; па подај му пратеништво и на Харун, за да ми помогне |
وَلَهُمْ عَلَيَّ ذَنبٌ فَأَخَافُ أَن يَقْتُلُونِ (14)
а тие за мене обвинение за злодело имаат, па се плашам да не ме убијат“ |
قَالَ كَلَّا ۖ فَاذْهَبَا بِآيَاتِنَا ۖ إِنَّا مَعَكُم مُّسْتَمِعُونَ (15)
„Нема!“ - рече тој. - „Одете двајцата со доказите Наши, Ние со вас ќе бидеме и ќе слушаме |
فَأْتِيَا فِرْعَوْنَ فَقُولَا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِينَ (16)
Одете кај фараонот и кажете: „Ние сме Пратеници од Господарот на световите |
أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ (17)
Дозволи им на синовите Израилови да појдат со нас!“ |
قَالَ أَلَمْ نُرَبِّكَ فِينَا وَلِيدًا وَلَبِثْتَ فِينَا مِنْ عُمُرِكَ سِنِينَ (18)
„Зарем не те одгледавме додека беше дете и зарем толку години од својот живот не помина меѓу нас?“ - рече фараонот |
وَفَعَلْتَ فَعْلَتَكَ الَّتِي فَعَلْتَ وَأَنتَ مِنَ الْكَافِرِينَ (19)
„и ти го стори неделото кое го стори и згора на тоа си неблагодарен?!“ |
قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّينَ (20)
„Јас тогаш тоа го сторив, а бев во заблуда“ - рече |
فَفَرَرْتُ مِنكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكْمًا وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُرْسَلِينَ (21)
„а од вас избегав затоа што од вас се плашев, па Господарот мој мудрост ми подари и Пратеник ме направи |
وَتِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَيَّ أَنْ عَبَّدتَّ بَنِي إِسْرَائِيلَ (22)
А за добродетелството за кое ми го префрлаш – да не е тоа што синовите Израилови робови ги направи?“ |
قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَمِينَ (23)
„А кој е Господарот на световите?“ - запраша фараонот |
قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا ۖ إِن كُنتُم مُّوقِنِينَ (24)
„Господарот на небесата и на Земјата и на тоа што е меѓу нив, ако цврсто верувате“ - одоговори тој |
قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلَا تَسْتَمِعُونَ (25)
„Слушате ли?“ - им рече фараонот на тие околу себе |
قَالَ رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ (26)
„Господарот ваши Господарот навашите дамнешни предци“ - рече Муса |
قَالَ إِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذِي أُرْسِلَ إِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ (27)
„Пратеникот кој ви е испратен, навистина е луд“ - рече фараонот |
قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَيْنَهُمَا ۖ إِن كُنتُمْ تَعْقِلُونَ (28)
„Господарот на истокот и на западот и на тоа што е меѓу нив, ако разбирате“ - рече Муса |
قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَٰهًا غَيْرِي لَأَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُونِينَ (29)
А фараонот рече: „Ако, освен мене, признаеш некој друг за бог, сигурно во зандана ќе те фрлам!“ |
قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُكَ بِشَيْءٍ مُّبِينٍ (30)
„Зарем и тогаш кога нешто очигледно ќе ти донесам?“ - запраша тој |
قَالَ فَأْتِ بِهِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (31)
„Па дај го, ако Вистината ја говориш!“ - рече фараонот |
فَأَلْقَىٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُّبِينٌ (32)
И Муса го фрли својот стап, кога тој - вистинска змија |
وَنَزَعَ يَدَهُ فَإِذَا هِيَ بَيْضَاءُ لِلنَّاظِرِينَ (33)
И раката своја ја извлече, кога таа, за тие што ја гледаа – бела |
قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَٰذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ (34)
„Тој е навистина вешт маѓепсник“, - им рече фараонот на главешините околу себе |
يُرِيدُ أَن يُخْرِجَكُم مِّنْ أَرْضِكُم بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ (35)
„сака со својата маѓија од земјата ваша да ве изведе. Па што советувате?’ |
قَالُوا أَرْجِهْ وَأَخَاهُ وَابْعَثْ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ (36)
„Остави ги него и брат му,“ - рекоа - „а во градовите испрати собирачи |
يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَحَّارٍ عَلِيمٍ (37)
сите вешти меѓепсници ќе ти ги донесат!“ |
فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِيقَاتِ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ (38)
И маѓепсниците во одреденото време и во означениот ден се собраа |
وَقِيلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنتُم مُّجْتَمِعُونَ (39)
а на народот му беше кажано: „Сакате ли да се соберете |
لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِن كَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ (40)
да бидеме со маѓепсниците, ако тие бидат победници?“ |
فَلَمَّا جَاءَ السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِن كُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِينَ (41)
А кога дојдоа, маѓепсниците го запрашаа фараонот: „Дали за нас, навистина, ќе има награда ако бидеме победници?“ |
قَالَ نَعَمْ وَإِنَّكُمْ إِذًا لَّمِنَ الْمُقَرَّبِينَ (42)
„Да,“ - одговори тој - „и тогаш сигурно ќе ми бидете најблиски“ |
قَالَ لَهُم مُّوسَىٰ أَلْقُوا مَا أَنتُم مُّلْقُونَ (43)
Муса им рече: „Фрлете го тоа што сакате да го фрлите!“ |
فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَعِصِيَّهُمْ وَقَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ (44)
И тие ги фрлија јажињата свои и стаповите свои, и рекоа: „Со моќта на фараонот, ние секако ќе победиме!“ |
فَأَلْقَىٰ مُوسَىٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ (45)
Потоа Муса го фрли својот стап, кој одеднаш го проголта тоа што тие лажно го изведоа |
فَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سَاجِدِينَ (46)
Волшебниците тогаш, поклонувајќи се, на земја се фрлија |
قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِينَ (47)
и рекоа: „Ние веруваме во Господарот на световите |
رَبِّ مُوسَىٰ وَهَارُونَ (48)
Господарот на Муса и на Харун |
قَالَ آمَنتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ ۖ إِنَّهُ لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ ۚ لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُم مِّنْ خِلَافٍ وَلَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ (49)
„Зарем му поверувавте нему пред јас да ви дозволам?!“ - извика фараонот. „Тој е вашиот учител, тој ве научил на маѓепсништвото – а вие ќе запомните: ќе ви ги исечам вашите нозе и раце накрст и сите ќе ве распнам |
قَالُوا لَا ضَيْرَ ۖ إِنَّا إِلَىٰ رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ (50)
„Ништо страшно!“ - рекоа тие - „ние на Господарот свој ќе Мусе вратиме |
إِنَّا نَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَايَانَا أَن كُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِينَ (51)
Ние се надеваме дека Господарот наш гревовите ќе ни ги прости затоа што сме вистински верници.“ |
۞ وَأَوْحَيْنَا إِلَىٰ مُوسَىٰ أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي إِنَّكُم مُّتَّبَعُونَ (52)
И Ние му објавивме на Муса: „Тргни во ноќта со робовите Мои, но ќе бидете гонети.“ |
فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ (53)
И фараонот по градовите испрати собирачи |
إِنَّ هَٰؤُلَاءِ لَشِرْذِمَةٌ قَلِيلُونَ (54)
„Овие се, навистина, мала група |
وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ (55)
и тие, навистина, нè разгневуваат |
وَإِنَّا لَجَمِيعٌ حَاذِرُونَ (56)
а сите ние сме внимателни!“ |
فَأَخْرَجْنَاهُم مِّن جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (57)
И Ние ги изведовме од градините и реките |
وَكُنُوزٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ (58)
од ризниците и од дворците восхитувачки |
كَذَٰلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِي إِسْرَائِيلَ (59)
Ете, така беше, и Ние дадовме тоа да го наследат синовите Израилови |
فَأَتْبَعُوهُم مُّشْرِقِينَ (60)
И тие, кога сонцето изгреваше, ги стигнаа |
فَلَمَّا تَرَاءَى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَىٰ إِنَّا لَمُدْرَكُونَ (61)
и кога едни со други се видоа, другарите на Муса повикаа: „Навистина нè стигнаа!“ |
قَالَ كَلَّا ۖ إِنَّ مَعِيَ رَبِّي سَيَهْدِينِ (62)
„Нема,“ - рече тој - „Господарот мој е со мене, Тој патот ќе ми го покаже“ |
فَأَوْحَيْنَا إِلَىٰ مُوسَىٰ أَنِ اضْرِب بِّعَصَاكَ الْبَحْرَ ۖ فَانفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ (63)
И Ние му објавиме на Муса: „Удри со стапот свој по морето!“ - и тоа се раздели и секоја негова страна беше како голема планина |
وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الْآخَرِينَ (64)
и Ние тогаш другите таму ги приближивме |
وَأَنجَيْنَا مُوسَىٰ وَمَن مَّعَهُ أَجْمَعِينَ (65)
а Муса и сите што беа со него ги спасивме |
ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ (66)
потоа тие другите ги потопивме |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (67)
Тоа е навистина поука, и повеќето од нив не беа верници |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (68)
а Господарот твој е навистина Силен и Милостив |
وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْرَاهِيمَ (69)
И кажи им ја веста за Ибрахим |
إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ (70)
кога таткото свој и народот свој ги запраша: „Што обожувате вие?“ |
قَالُوا نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاكِفِينَ (71)
а тие одговорија: „Ги обожуваме киповите и везден им се молиме“ |
قَالَ هَلْ يَسْمَعُونَكُمْ إِذْ تَدْعُونَ (72)
Тој им рече: „Дали тие ве слушаат кога им се молите |
أَوْ يَنفَعُونَكُمْ أَوْ يَضُرُّونَ (73)
или дали можат да ви користат или наштетат?“ |
قَالُوا بَلْ وَجَدْنَا آبَاءَنَا كَذَٰلِكَ يَفْعَلُونَ (74)
„Не“ - одговорија - „но ние запомнивме дека предците наши така постапуваа“ |
قَالَ أَفَرَأَيْتُم مَّا كُنتُمْ تَعْبُدُونَ (75)
„А дали гледате“ - запраша тој - „дека тие кои вие ги обожувате |
أَنتُمْ وَآبَاؤُكُمُ الْأَقْدَمُونَ (76)
и кои ги обожувале предците ваши |
فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِّي إِلَّا رَبَّ الْعَالَمِينَ (77)
се, навистина, мои непријатели? Освен Господарот на световите |
الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ (78)
Кој ме создаде и на Вистинскиот пат ме упати |
وَالَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَيَسْقِينِ (79)
и Кој ме храни и пои |
وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ (80)
и Кој, кога ќе се разболам, ме лечи |
وَالَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ (81)
и Кој животот ќе ми го одземе, и Кој потоа ќе ме оживее |
وَالَّذِي أَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدِّينِ (82)
и Кој, копнеам за тоа, грешките мои на Судниот ден ќе ми ги прости |
رَبِّ هَبْ لِي حُكْمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ (83)
Господару мој, подари ми мудрост и придружи ме кон добрите |
وَاجْعَل لِّي لِسَانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ (84)
и направи по добро да ме спомнуваат тие што по мене ќе дојдат |
وَاجْعَلْنِي مِن وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِيمِ (85)
и направи ме еден од тие кој џеннетските благодати ќе ги наследи |
وَاغْفِرْ لِأَبِي إِنَّهُ كَانَ مِنَ الضَّالِّينَ (86)
и на татко ми прости му, тој е еден од заталканите |
وَلَا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ (87)
и не посрамотувај ме на Денот кога луѓето ќе бидат оживеани |
يَوْمَ لَا يَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ (88)
на Денот кога никакво богатство, а ни синовите, нема од корист да бидат |
إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ (89)
само тој што кај Аллах со чисто срце ќе дојде, спасен ќе биде.“ |
وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ (90)
И џеннетот на богобојазните ќе им се приближи |
وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِلْغَاوِينَ (91)
а џехеннемот на заталканите ќе им се укаже |
وَقِيلَ لَهُمْ أَيْنَ مَا كُنتُمْ تَعْبُدُونَ (92)
и ќе им се каже: „Каде се тие што ги обожувавте |
مِن دُونِ اللَّهِ هَلْ يَنصُرُونَكُمْ أَوْ يَنتَصِرُونَ (93)
освен Аллах? Можат ли тие да ви помогнат, а можат ли и себеси да си помогнат?“ |
فَكُبْكِبُوا فِيهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ (94)
па тие и тие кои во заблуда ги донеле во него ќе бидат фрлени |
وَجُنُودُ إِبْلِيسَ أَجْمَعُونَ (95)
и војските на Иблис – сите заедно |
قَالُوا وَهُمْ فِيهَا يَخْتَصِمُونَ (96)
и тие, карајќи се во него, ќе зборуваат |
تَاللَّهِ إِن كُنَّا لَفِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ (97)
„Се колнеме во Аллах, навистина бевме во очигледна заблуда |
إِذْ نُسَوِّيكُم بِرَبِّ الْعَالَمِينَ (98)
кога со Господарот на световите ве изедначувавме |
وَمَا أَضَلَّنَا إِلَّا الْمُجْرِمُونَ (99)
а на лошиот пат не заведоа само злосторниците |
فَمَا لَنَا مِن شَافِعِينَ (100)
па немаме ни заземач |
وَلَا صَدِيقٍ حَمِيمٍ (101)
ни близок пријател |
فَلَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (102)
ние само да се вратиме, па да станеме верници!“ |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (103)
Тоа е поука, но повеќето од нив не се верници |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (104)
а Господарот твој е навистина Силен и Милостив |
كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ (105)
И народот на Нух ги сметаше Пратениците за лажни |
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ (106)
Кога братот нивен, Нух, им рече: „Како тоа да не се плашите од Аллах |
إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (107)
Јас сум ви, сигурно, поверлив Пратеник |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (108)
затоа, плашете се од Аллах и бидете ми послушни |
وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (109)
За ова од вас не барам никаква награда, мене Господарот на световите ќе ме награди |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (110)
Затоа плашете се од Аллах и бидете ми послушни!“ |
۞ قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَكَ وَاتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ (111)
Тие рекоа: „Како да те послушаме кога најниската класа на луѓе те следи?“ |
قَالَ وَمَا عِلْمِي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (112)
„Јас не знам што прават тие,“ - рече тој |
إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّي ۖ لَوْ تَشْعُرُونَ (113)
„сите пред Господарот мој, да знаете, сметка ќе полагаат |
وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ (114)
а јас верниците нема да ги избркам |
إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُّبِينٌ (115)
јас само јавно опоменувам.“ |
قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ (116)
„Ако не престанеш, о, Нух,“ - рекоа тие - „сигурно ќе бидеш каменуван!“ |
قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ (117)
„Господару мој,“ - рече тој - „народот мој за лага ме обвинува |
فَافْتَحْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِي وَمَن مَّعِيَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (118)
па Ти мене и ним пресуди ни, а мене и верниците кои се со мене, спаси нè!“ |
فَأَنجَيْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ (119)
И Ние него и тие што беа со него, во натоварен брод ги спасивме |
ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِينَ (120)
а останатите ги потопивме |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (121)
Тоа е поука, но повеќето од нив не се верници |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (122)
а Господарот твој е навистина Силен и Милостив |
كَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِينَ (123)
И Ад ги сметаше Пратениците за лажни |
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ (124)
Кога братот нивен, Худ, им рече: „Како тоа да не се плашите од Аллах |
إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (125)
Јас сум ви, сигурно, поверлив Пратеник |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (126)
затоа, плаешете се од Аллах и бидете ми послушни |
وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (127)
За ова од вас не барам никаква награда, мене Господарот на световите ќе ме награди |
أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ (128)
Зошто на секоја височинка, забавувајќи се, палати ѕидате |
وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ (129)
и градите тврдини како вечно да ќе живеете |
وَإِذَا بَطَشْتُم بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ (130)
а кога казнувате, казнувате како насилници |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (131)
Плашете се од Аллах и бидете ми послушни |
وَاتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُم بِمَا تَعْلَمُونَ (132)
Плашете се од Тој што ви го дарува тоа што го знаете |
أَمَدَّكُم بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ (133)
ви дарува добиток и синови |
وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (134)
и градини и извори |
إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (135)
Јас, навистина, се плашам за вас од страдањето на Големиот ден.“ |
قَالُوا سَوَاءٌ عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُن مِّنَ الْوَاعِظِينَ (136)
Тие рекоа: „Нам ни е сеедно ако нè советуваш или не нè советуваш |
إِنْ هَٰذَا إِلَّا خُلُقُ الْأَوَّلِينَ (137)
вака веруваа древните народи |
وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ (138)
и ние нема да бидеме измачувани.“ |
فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْنَاهُمْ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (139)
И тие продолжија за лага да го обвинуваат, па Ние ги уништивме. Тоа е поука, но повеќето од нив не се верници |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (140)
а Господарот твој е навистина Силен и Милостив |
كَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِينَ (141)
И Семуд ги сметаше Пратениците за лажни |
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ (142)
Кога братот нивен, Салих, им рече: „Како тоа да не се плашите од Аллах |
إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (143)
Јас сум ви, сигурно, поверлив Пратеник |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (144)
затоа, плашете се од Аллах и бидете ми послушни |
وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (145)
За ова од вас не барам никаква награда, мене Господарот на световите ќе ме награди |
أَتُتْرَكُونَ فِي مَا هَاهُنَا آمِنِينَ (146)
Зарем мислите дека тука ќе бидете оставени безбедни |
فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (147)
во градините и меѓу изворите |
وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِيمٌ (148)
во посевите и меѓу палмите со плодовите зрели |
وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا فَارِهِينَ (149)
Вие во планините многу вешто куќи клесате |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (150)
затоа плашете се од Аллах и бидете ми послушни |
وَلَا تُطِيعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِينَ (151)
и не слушајте ги наредбите на тие што во злото претеруваат |
الَّذِينَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ (152)
кои на Земјата ред не воспоставуваат, туку неред.“ |
قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (153)
Тие рекоа: „Ти си само маѓепсан |
مَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا فَأْتِ بِآيَةٍ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (154)
ти си човек како и ние; затоа донеси едно чудо ако е Вистина тоа што го зборуваш!“ |
قَالَ هَٰذِهِ نَاقَةٌ لَّهَا شِرْبٌ وَلَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ (155)
„Еве, тоа е камила,“ - рече тој - „еден ден таа ќе пие, а во другиот ден вие |
وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَظِيمٍ (156)
и не правете ѝ никакво зло за да не ве стигне страдањето на Големиот ден!“ |
فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِينَ (157)
Но, тие ја заклаа и потоа се покајаа |
فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (158)
и ги стигна казната! Тоа е поука, но повеќето од нив не се верници |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (159)
а Господарот твој е навистина Силен и Милостив |
كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِينَ (160)
И Лутовиот народ ги сметаше Пратениците за лажни |
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ (161)
Кога братот нивен, Лут, им рече: „Како тоа да не се плашите од Аллах |
إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (162)
Јас сум ви, сигурно, поверлив Пратеник |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (163)
затоа, плашете се од Аллах и бидете ми послушни |
وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (164)
За ова од вас не барам никаква награда, мене Господарот на световите ќе ме награди |
أَتَأْتُونَ الذُّكْرَانَ مِنَ الْعَالَمِينَ (165)
Зошто вие, покрај целиот свет, имате односи со мажи |
وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَكُمْ رَبُّكُم مِّنْ أَزْوَاجِكُم ۚ بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ (166)
а жените свои, кои за вас Господарот ваш ги создал, ги оставате? Вие сте луѓе кои секоја граница на злото ја преминувате“ |
قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِينَ (167)
Тие рекоа: „Ако не престанеш, о, Лут, сигурно ќе бидеш протеран!“ |
قَالَ إِنِّي لِعَمَلِكُم مِّنَ الْقَالِينَ (168)
„Јас се згрозувам од тоа што вие го правите!“ - рече тој |
رَبِّ نَجِّنِي وَأَهْلِي مِمَّا يَعْمَلُونَ (169)
„Господару мој, сочувај ме мене и семејството мое, од казната за тоа што тие го прават!“ |
فَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ (170)
И Ние го сочувавме него и семејството негово – сите |
إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ (171)
освен старицата, која остана со тие што казната ја искусија |
ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ (172)
а потоа останатите ги уништивме |
وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِم مَّطَرًا ۖ فَسَاءَ مَطَرُ الْمُنذَرِينَ (173)
спуштајќи врз нив дожд, а страшен ли дожд за тие што беа предупредени |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (174)
Тоа е поука, но повеќето од нив не се верници |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (175)
а Господарот твој е навистина Силен и Милостив |
كَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ (176)
И жителите на Ејка ги сметаа Пратениците за лажни |
إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ (177)
Кога Шуајб им рече: „Како тоа да не се плашите од Аллах |
إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (178)
Јас сум ви, сигурно, поверлив Пратеник |
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (179)
затоа, плашете се од Аллах и бидете ми послушни |
وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (180)
За ова од вас не барам никаква награда, мене Господарот на световите ќе ме награди |
۞ أَوْفُوا الْكَيْلَ وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِينَ (181)
На литарот правилно мерете и не скусувајте |
وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ (182)
и на вагата со исправна мерка мерете |
وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءَهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ (183)
и на луѓето правата нивни не им ги намалувајте и безредие по Земјата не правете |
وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ (184)
и плашете се од Тој што ве создаде и вас и народите дамнешни |
قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (185)
Тие рекоа: „Ти си само маѓепсан |
وَمَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَإِن نَّظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ (186)
и ти си само човек како и ние; за нас ти си вистински лажливец |
فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِّنَ السَّمَاءِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (187)
затоа спушти врз нас парче од небото, ако Вистината ја зборуваш |
قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ (188)
„Господарот мој добро знае што правите вие.“ - рече тој |
فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ ۚ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (189)
И тие продолжија да го обвнинуваат за лага, па ги стигна казна од темниот облак; а тоа беше ден на големата казна |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ (190)
Тоа е поука, но повеќето од нив се неверници |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (191)
а Господарот твој, е навистина Силен и Милостив |
وَإِنَّهُ لَتَنزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ (192)
И Куранот сигурно е објава од Господарот на световите |
نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ (193)
поверливиот Џибрил го донесува |
عَلَىٰ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنذِرِينَ (194)
на срцето твое, за да опоменуваш |
بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُّبِينٍ (195)
на јасен арапски јазик |
وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ (196)
Тој е спомнат во книгите на претходните Пратеници |
أَوَلَمْ يَكُن لَّهُمْ آيَةً أَن يَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِي إِسْرَائِيلَ (197)
зарем на овие не им е доказ тоа што за него знаат учените луѓе на синовите Израилови |
وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَىٰ بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ (198)
А да го објавуваме и на некој неарап |
فَقَرَأَهُ عَلَيْهِم مَّا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ (199)
па тој да им го чита, повторно во него не би поверувале |
كَذَٰلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ (200)
Ете така, Ние во срцата на грешниците внесуваме |
لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّىٰ يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ (201)
тие во него нема да веруваат сè додека не го видат неиздржливото страдање |
فَيَأْتِيَهُم بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ (202)
кое одеднаш ќе им дојде, кога најмалку ќе го очекуваат |
فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنظَرُونَ (203)
па ќе речат: „Ќе ни се даде ли малку време?“ |
أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (204)
Па зарем тие казната Наша ја избрзуваат |
أَفَرَأَيْتَ إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ (205)
Што мислиш, ако Ние им дозволиме со години да уживаат |
ثُمَّ جَاءَهُم مَّا كَانُوا يُوعَدُونَ (206)
и на крајот ги снајде заканата |
مَا أَغْنَىٰ عَنْهُم مَّا كَانُوا يُمَتَّعُونَ (207)
зарем ќе имаат нешто од слаткиот живот кој го поминувале |
وَمَا أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنذِرُونَ (208)
Ние ниту еден град не разурнавме, пред да им дојдат тие што ги опоменувале |
ذِكْرَىٰ وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ (209)
за да примат поука; Ние не бевме неправедни |
وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ (210)
Куранот не го донесуваат шејтани |
وَمَا يَنبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ (211)
незамисливо е тие да го прават тоа; тие не се способни за тоа |
إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ (212)
тие никако не можат да го прислушкуваат |
فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ (213)
Затоа, покрај Аллах, не му се моли на друг бог – за да не бидеш еден од тие што ќе бидат мачени |
وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ (214)
И опоменувај ги своите најблиски роднини |
وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (215)
и биди љубезен кон верниците кои те следат |
فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِّمَّا تَعْمَلُونَ (216)
А ако не те послушаат, ти кажи: „Јас немам ништо со тоа што вие го правите |
وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ (217)
И потпри се на Силниот и Милостивиот |
الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ (218)
Кој те гледа кога стануваш |
وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ (219)
и твоето наведнување меѓу тие кои чинат сеџда |
إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (220)
бидејќи Тој, навистина, сè слуша и сè знае |
هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَىٰ مَن تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ (221)
Дали да ве известам кому му доаѓаат шејтаните |
تَنَزَّلُ عَلَىٰ كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ (222)
Тие му доаѓаат на секој лажливец, грешник |
يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ (223)
тие прислушкуваат, а повеќе лажат |
وَالشُّعَرَاءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ (224)
А заведениот ги следи поетите |
أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ (225)
Зарем не знаеш дека тие во секој говор навлегуваат |
وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ (226)
и дека го говорат тоа што не го прават |
إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانتَصَرُوا مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُوا ۗ وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ (227)
а така не говорат само тие што веруваат и добри дела што прават, и кои често Аллах Го спомнуваат, и кои возвраќаат на навредите. А насилниците сигурно ќе сознаат во каква мака ќе се вовлечат |
