الر ۚ تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْحَكِيمِ (1)
Ingsun, Allah, Ingkang- Angudaneni. Iki ayat-ayating Kitab kang wicaksana |
أَكَانَ لِلنَّاسِ عَجَبًا أَنْ أَوْحَيْنَا إِلَىٰ رَجُلٍ مِّنْهُمْ أَنْ أَنذِرِ النَّاسَ وَبَشِّرِ الَّذِينَ آمَنُوا أَنَّ لَهُمْ قَدَمَ صِدْقٍ عِندَ رَبِّهِمْ ۗ قَالَ الْكَافِرُونَ إِنَّ هَٰذَا لَسَاحِرٌ مُّبِينٌ (2)
Apa tumrape para manusa anggumunake, dene Ingsun wus amedhar sabda marang sawijining wong lanang saka bangsane, pangandika: Apepelinga marang para manusa sarta aweha warta bubungah marang para kang padha angestu, yen dheweke bakal padha oleh dhadhasar kukuh ana ing ngarsaning Pangerane. Para kafir padha calathu: sayekti temen iki ahli kemayan kang tetela |
إِنَّ رَبَّكُمُ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْشِ ۖ يُدَبِّرُ الْأَمْرَ ۖ مَا مِن شَفِيعٍ إِلَّا مِن بَعْدِ إِذْنِهِ ۚ ذَٰلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ فَاعْبُدُوهُ ۚ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ (3)
Sayekti, Pangeranira iku Allah, Kang wus anitahake langit- langit lan bumi ing dalem nem mangsaa sartab Panjenengane angasta purba wisesa ing karaton iku,c anata sagung prakara; ora ana pantara, kajaba ing sawise idin-E;d mangkono iku Allah, Pangeranira, mulane padha ngabdia Panjene- ngane; lah apa ta sira padha ora eling |
إِلَيْهِ مَرْجِعُكُمْ جَمِيعًا ۖ وَعْدَ اللَّهِ حَقًّا ۚ إِنَّهُ يَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ لِيَجْزِيَ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ بِالْقِسْطِ ۚ وَالَّذِينَ كَفَرُوا لَهُمْ شَرَابٌ مِّنْ حَمِيمٍ وَعَذَابٌ أَلِيمٌ بِمَا كَانُوا يَكْفُرُونَ (4)
Marang Panjenengane bali- nira, kabeh bae; janjining Allah kalawan nyata; sayekti Panjene- ngane amiwiti purwaning tumitah, tumuli angambal-ambali iku, amurih Panjenengane aparing wales kalawan jejeg para kang padha angestu sarta anglakoni panggawe becik; wondene para kang padha kafir, iku bakal padha oleh omben-omben wedang panas sarta siksa kang nglarani, amarga saka anggone padha angafiri |
هُوَ الَّذِي جَعَلَ الشَّمْسَ ضِيَاءً وَالْقَمَرَ نُورًا وَقَدَّرَهُ مَنَازِلَ لِتَعْلَمُوا عَدَدَ السِّنِينَ وَالْحِسَابَ ۚ مَا خَلَقَ اللَّهُ ذَٰلِكَ إِلَّا بِالْحَقِّ ۚ يُفَصِّلُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ (5)
Panjenengane iku Kang wus andadekake srengenge sumorot gumebyar sarta rembulan cahya sumunu sarta anamtokake wa- wangunan tumrap iku, supaya sira padha weruha wilanganing taun sarta petungan. Anggone Allah anitahake iku ora liya kajaba kala- wan yekti; tandha-tandha yekti tumrap wong kang padha we- ruh |
إِنَّ فِي اخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَمَا خَلَقَ اللَّهُ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَتَّقُونَ (6)
Sayekti, ing dalem gilir gu- mantine wengi kalawan rina, sarta apa kang katitahake dening Allah ing langit-langit lan bumi, iku temen tandha-tandha tumrap wong kang padha anjaga dhirine |
إِنَّ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا وَرَضُوا بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَاطْمَأَنُّوا بِهَا وَالَّذِينَ هُمْ عَنْ آيَاتِنَا غَافِلُونَ (7)
Sayekti para kang padha ora angarep-arep sapatemon Ingsun, sarta apirena kalawan kauripan donya, tuwin wus marem marang iku, apa dene para kang padha lena ing tandha-tandha Ningsun |
أُولَٰئِكَ مَأْوَاهُمُ النَّارُ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ (8)
Iki, geni padunungane, amar- ga saka apa kang wus padha ditindakake |
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ يَهْدِيهِمْ رَبُّهُم بِإِيمَانِهِمْ ۖ تَجْرِي مِن تَحْتِهِمُ الْأَنْهَارُ فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ (9)
Sayekti, para kang padha angestu sarta padha anglakoni panggawe becik, Pangerane bakal anuntun dheweke kalawan imane;a bakal mili kali-kaline saka ing sangisore, ing sajroning patamanan nugraha |
دَعْوَاهُمْ فِيهَا سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَتَحِيَّتُهُمْ فِيهَا سَلَامٌ ۚ وَآخِرُ دَعْوَاهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ (10)
Bakal panguwuhe ana ing kono: Mahasuci Tuwan punika dhuh Allah! sarta bakal pakurma-te ing kono: Rahayu! Sarta bakal wekasaning panguwuhe: sadaya pangalembana punika kagunga- nipun Allah, Pangeraning sadaya ngalam |
۞ وَلَوْ يُعَجِّلُ اللَّهُ لِلنَّاسِ الشَّرَّ اسْتِعْجَالَهُم بِالْخَيْرِ لَقُضِيَ إِلَيْهِمْ أَجَلُهُمْ ۖ فَنَذَرُ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا فِي طُغْيَانِهِمْ يَعْمَهُونَ (11)
Lan saupama Allah angeng- galake ala tumrap para manusa kaya dene anggone padha angajab enggale ing becik, amasthi, putu- sane wus tinamtu tumrap marang dheweke; ananging para kang padha ora angarep-arep sapatemon Ingsun, Ingsun togake bae abilulungan ing dalem pan- daluyane |
وَإِذَا مَسَّ الْإِنسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنبِهِ أَوْ قَاعِدًا أَوْ قَائِمًا فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَن لَّمْ يَدْعُنَا إِلَىٰ ضُرٍّ مَّسَّهُ ۚ كَذَٰلِكَ زُيِّنَ لِلْمُسْرِفِينَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (12)
Lan samangsa manusa ka- taman susah, anguwuh marang Ingsun, kalawan miring, utawa kalawan ngadeg; ananging bareng kasusahane wus Ingsun birat saka ing awake, anglungani, kaya-kaya ora tau anguwuh marang Ingsun karana kasusahan kang ang- gepok awake; kaya mangkono, apa kang padha dilakoni dipaes-paesi tumrap para wong kang padha langkah wates |
وَلَقَدْ أَهْلَكْنَا الْقُرُونَ مِن قَبْلِكُمْ لَمَّا ظَلَمُوا ۙ وَجَاءَتْهُمْ رُسُلُهُم بِالْبَيِّنَاتِ وَمَا كَانُوا لِيُؤْمِنُوا ۚ كَذَٰلِكَ نَجْزِي الْقَوْمَ الْمُجْرِمِينَ (13)
Lan yekti temen Ingsun wus anglebur umat ing sadurunge sira, bareng padha atindak dudu, lan para utusane wus padha anekani dheweke kalawan bukti-bukti te- rang, lan dheweke padha ora gelem angestu; kaya mangkono anggon- Ingsun males para wong duraka |
ثُمَّ جَعَلْنَاكُمْ خَلَائِفَ فِي الْأَرْضِ مِن بَعْدِهِمْ لِنَنظُرَ كَيْفَ تَعْمَلُونَ (14)
Tumuli Ingsun andadekake sira dadi para pamarentah ing bumi ing sapungkure dheweke, amurih Ingsun amirsanana, kapriye tin- dakira |
وَإِذَا تُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا بَيِّنَاتٍ ۙ قَالَ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا ائْتِ بِقُرْآنٍ غَيْرِ هَٰذَا أَوْ بَدِّلْهُ ۚ قُلْ مَا يَكُونُ لِي أَنْ أُبَدِّلَهُ مِن تِلْقَاءِ نَفْسِي ۖ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا يُوحَىٰ إِلَيَّ ۖ إِنِّي أَخَافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (15)
Lan samangsa timbalan-tim- balan-Ingsun kang terang diwaca- kake marang dheweke, para kang padha ora angarep-arep sapatemon Ingsun acalathu: Ane- kakna Quran saliyane iki, utawa iku owahana. Calathua: ora layak tumrape aku yen ta ango- wahana iki saka mogaku dhewe; aku ora liya mung manut apa kang diwedharake marang aku: sayekti aku iki wedi siksa ing dina kang agung, yen ta aku andhaga ing Pangeranku |
قُل لَّوْ شَاءَ اللَّهُ مَا تَلَوْتُهُ عَلَيْكُمْ وَلَا أَدْرَاكُم بِهِ ۖ فَقَدْ لَبِثْتُ فِيكُمْ عُمُرًا مِّن قَبْلِهِ ۚ أَفَلَا تَعْقِلُونَ (16)
Calathua: Upama Allah angarsakna , ora bakal iku dakwacakake marang kowe, sarta ora bakal iku di- wulangake kowe; lah temen sadu- runge iki aku salawase manggon nunggal kowe; lah apa ta kowe padha ora ngerti |
فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَىٰ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا أَوْ كَذَّبَ بِآيَاتِهِ ۚ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الْمُجْرِمُونَ (17)
Lah sapa ta kang luwih atindak dudu tinimbang wong kang agawe doracara marang Allah utawa anggorohake tim- balan-timbalan-E? Sayekti para dosa iku ora bakal begja |
وَيَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ مَا لَا يَضُرُّهُمْ وَلَا يَنفَعُهُمْ وَيَقُولُونَ هَٰؤُلَاءِ شُفَعَاؤُنَا عِندَ اللَّهِ ۚ قُلْ أَتُنَبِّئُونَ اللَّهَ بِمَا لَا يَعْلَمُ فِي السَّمَاوَاتِ وَلَا فِي الْأَرْضِ ۚ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَىٰ عَمَّا يُشْرِكُونَ (18)
Lan dheweke padha angabdi marang barang saliyane Allah, kang ora bisa mitunani lan ora bisa migunani marang dheweke, sarta padha calathua: Iki pantaraku ana ing ngarsaning Allah. Calathua: Apa ta kowe padha amartani Allah barang kang Panjenengane ora udani ing langit-langit lan ing bumi? Mahasuci Panjenengane lan Mahaluhur saka barang kang padha didadekake sisihan-E |
وَمَا كَانَ النَّاسُ إِلَّا أُمَّةً وَاحِدَةً فَاخْتَلَفُوا ۚ وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِن رَّبِّكَ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ فِيمَا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ (19)
Lan manusa iku ora liya kajaba umat sawiji,a wasana padha sulaya; lan saupama oraa wus ana sabda saka Pangeranira kang andhisiki, yekti ing kono tumrap barang kang dheweke padha sulaya wis dipancasi ing antarane dheweke |
وَيَقُولُونَ لَوْلَا أُنزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِّن رَّبِّهِ ۖ فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلَّهِ فَانتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُم مِّنَ الْمُنتَظِرِينَ (20)
Lan dheweke padha calathu: Yagene ora ana tandha tinurunake marang dheweke saka Pangerane? Lan calathua: Barang kang ora katon iku mung kagungane Allah, mulane padha sira ngentenana; sayekti aku iki barenganira, uga golongane para kang padha angen- teni |
وَإِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً مِّن بَعْدِ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُمْ إِذَا لَهُم مَّكْرٌ فِي آيَاتِنَا ۚ قُلِ اللَّهُ أَسْرَعُ مَكْرًا ۚ إِنَّ رُسُلَنَا يَكْتُبُونَ مَا تَمْكُرُونَ (21)
Lan samangsa Ingsun angi- cipake manusa ing wilasa ing sawise kasusahan angenani dhe- weke, lah, ing kono dheweke padha angrekadaya lumawan ing timbalan-timbalan-Ingsun. Cala- thua: Allah iku luwih rikat ing pangrekadaya; sayekti para utusan- Ingsun iku padha anulisi apa pang- rekadayanira |
هُوَ الَّذِي يُسَيِّرُكُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ ۖ حَتَّىٰ إِذَا كُنتُمْ فِي الْفُلْكِ وَجَرَيْنَ بِهِم بِرِيحٍ طَيِّبَةٍ وَفَرِحُوا بِهَا جَاءَتْهَا رِيحٌ عَاصِفٌ وَجَاءَهُمُ الْمَوْجُ مِن كُلِّ مَكَانٍ وَظَنُّوا أَنَّهُمْ أُحِيطَ بِهِمْ ۙ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ لَئِنْ أَنجَيْتَنَا مِنْ هَٰذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ (22)
Panjenengane iku Kang ang- lakokake sira ana ing dharatan lan sagara; nganti, nalika sira padha ana ing prau, lan alalayaran ange- mot dheweke kalawan angin becik, sarta padha seneng dening mang- kono iku, angin ribut tumiyup anekani kono, sarta alun anempuh dheweke saka sadhengah pang- gonan, tuwin dadi padha yakin yen awake kalimputan dening iku, padha nyunyuwun ing Allah, kalawan tulus ing pam- bangun-turut marang Panjenenga- ne: Manawi Tuwan amilujengaken saking punika, saestu kawula badhe dados golonganipun para ingkang angaturaken panuwun |
فَلَمَّا أَنجَاهُمْ إِذَا هُمْ يَبْغُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ ۗ يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا بَغْيُكُمْ عَلَىٰ أَنفُسِكُم ۖ مَّتَاعَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۖ ثُمَّ إِلَيْنَا مَرْجِعُكُمْ فَنُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ (23)
Ananging bareng padha Di- slametake, ing kono banjur padha mirong ana ing bumi kalawan ora bener. E, para manusa! Pamirong- ira iku mung mitunani marang jiwanira dhewe – pasadhi- yane kauripan donya iki – tumuli marang Ingsun bakal enggonira bali, banjur Ingsun bakal amartani sira tumrap apa kang wus padha sira lakoni |
إِنَّمَا مَثَلُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا كَمَاءٍ أَنزَلْنَاهُ مِنَ السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الْأَرْضِ مِمَّا يَأْكُلُ النَّاسُ وَالْأَنْعَامُ حَتَّىٰ إِذَا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَهَا وَازَّيَّنَتْ وَظَنَّ أَهْلُهَا أَنَّهُمْ قَادِرُونَ عَلَيْهَا أَتَاهَا أَمْرُنَا لَيْلًا أَوْ نَهَارًا فَجَعَلْنَاهَا حَصِيدًا كَأَن لَّمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ ۚ كَذَٰلِكَ نُفَصِّلُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ (24)
Sanepane kauripan donya iku mung kaya banyu, kang Ingsun turunake saka ing mendhung, ban- jur nuwuhake angrembaka tutuwu- haning bumi, kang minangka panganing manusa lan rajakaya; nganti, samangsa bumi manganggo panganggone mas-masan sarta apapaes, lan wonge padha nyana yen dheweke anguwasani marang iku, parentah-Ingsun tumeka mro- no ing wengi utawa ing raina; mulane, iku Ingsun dadekake kaya wus dieneni, kaya-kaya iku dhek wingi ora ana; kaya mangkono Ingsun amijangake timbalan- timbalan tumrap wong kang padha mikir-mikir |
وَاللَّهُ يَدْعُو إِلَىٰ دَارِ السَّلَامِ وَيَهْدِي مَن يَشَاءُ إِلَىٰ صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ (25)
Lan Allah iku anguwuh ma- rang enggon karahayon sarta anun- tun sapa kang dadi karsane marang dalan kang bener |
۞ لِّلَّذِينَ أَحْسَنُوا الْحُسْنَىٰ وَزِيَادَةٌ ۖ وَلَا يَرْهَقُ وُجُوهَهُمْ قَتَرٌ وَلَا ذِلَّةٌ ۚ أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ ۖ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ (26)
Tumrap para kang padha anindakake kabecikan, becik, lan luwih ; sarta keluwus ora bakal anglimputi rai-raine, mangkono uga ina; yaiki wonging patamanan, padha ana ing kono pamanggone |
وَالَّذِينَ كَسَبُوا السَّيِّئَاتِ جَزَاءُ سَيِّئَةٍ بِمِثْلِهَا وَتَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ۖ مَّا لَهُم مِّنَ اللَّهِ مِنْ عَاصِمٍ ۖ كَأَنَّمَا أُغْشِيَتْ وُجُوهُهُمْ قِطَعًا مِّنَ اللَّيْلِ مُظْلِمًا ۚ أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ ۖ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ (27)
Wondene para kang padha amakolih ing ala, pidanane ala iku samurwate, sarta ina bakal anekani dheweke – ora bakal duwe tata- meng panulaking Allah – kaya- kaya raine kalimputan ing pera- nganing wengi kang peteng lilimengan: ya iki wonging geni, padha ana ing kono pamanggone |
وَيَوْمَ نَحْشُرُهُمْ جَمِيعًا ثُمَّ نَقُولُ لِلَّذِينَ أَشْرَكُوا مَكَانَكُمْ أَنتُمْ وَشُرَكَاؤُكُمْ ۚ فَزَيَّلْنَا بَيْنَهُمْ ۖ وَقَالَ شُرَكَاؤُهُم مَّا كُنتُمْ إِيَّانَا تَعْبُدُونَ (28)
Lan ing dina bakale Ingsun angimpun dheweke kabeh, tumuli Ingsun bakal angandika marang para kang padha anjejerake sesem- bahan : Tetepa ing panggonanira, sira sarta jejeranira! Tumuli bakal Ingsun pisahake antarane dheweke, sarta jejerane acalathu: Rak ora marang aku anggonira padha angawula |
فَكَفَىٰ بِاللَّهِ شَهِيدًا بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمْ إِن كُنَّا عَنْ عِبَادَتِكُمْ لَغَافِلِينَ (29)
Lah wis cukup Allah minang- ka saksi antarane aku lan kowe, yen aku marang pangawulamu temen ora ngrumangsani |
هُنَالِكَ تَبْلُو كُلُّ نَفْسٍ مَّا أَسْلَفَتْ ۚ وَرُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلَاهُمُ الْحَقِّ ۖ وَضَلَّ عَنْهُم مَّا كَانُوا يَفْتَرُونَ (30)
Ing kono siji-sijining jiwa padha dadi weruh apa kang wus padha dilakoni ing dhingin-dhi- ngin, sarta bakal padha dibalekake marang Allah, Bandarane kang satuhu, sarta sirna saka ing dhe- weke apa bawa-anggite dhewe |
قُلْ مَن يَرْزُقُكُم مِّنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ أَمَّن يَمْلِكُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَمَن يُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَيُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ وَمَن يُدَبِّرُ الْأَمْرَ ۚ فَسَيَقُولُونَ اللَّهُ ۚ فَقُلْ أَفَلَا تَتَّقُونَ (31)
Calathua: Sapa sing angrije- keni sira saka ing langit lan bumi? Utawa sapa kang anguwasani pangrungu lan pandeleng? Lan sapa kang angetokake barang urip saka barang mati sarta angetokake barang mati saka barang urip? Lan sapa kang mranata sakehing pra- kara? Lah dheweke bakal padha mangsuli: Allah. Tumuli calathua: Lah apa ta sira ora bakal anjaga dhiri |
فَذَٰلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمُ الْحَقُّ ۖ فَمَاذَا بَعْدَ الْحَقِّ إِلَّا الضَّلَالُ ۖ فَأَنَّىٰ تُصْرَفُونَ (32)
Lah yaiku Allah, Pangera- nira, kang satuhu. Lah apa maneh saliyane kang satuhu kajaba kang sasar; lah kapriye anggonira padha diengokake |
كَذَٰلِكَ حَقَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ عَلَى الَّذِينَ فَسَقُوا أَنَّهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ (33)
Kaya mangkono, kayekten sabdaning Pangeranira anibani para kang padha murang yekti, dene padha ora angestu |
قُلْ هَلْ مِن شُرَكَائِكُم مَّن يَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ ۚ قُلِ اللَّهُ يَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ ۖ فَأَنَّىٰ تُؤْفَكُونَ (34)
Calathua: Apa sawenehe para jejeranira ana kang bisa analesi dumadi, banjur andadekake iku? Calathua: Allah kang analesi dumadi banjur andadekake iku; lah kapriye anggonira padha diengokake |
قُلْ هَلْ مِن شُرَكَائِكُم مَّن يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ ۚ قُلِ اللَّهُ يَهْدِي لِلْحَقِّ ۗ أَفَمَن يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَن يُتَّبَعَ أَمَّن لَّا يَهِدِّي إِلَّا أَن يُهْدَىٰ ۖ فَمَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ (35)
Calathua: Apa sawenehe para jejeranira ana kang nuntun marang yakti? Calathua: Allah kang nun- tun marang yakti, iku sing luwih bener tinuruta, apa ta sing ora ngambah dalan bener kajaba yen tinuntuna? Lah apa ta iku tumrape sira: kapriye anggonira padha mutusi |
وَمَا يَتَّبِعُ أَكْثَرُهُمْ إِلَّا ظَنًّا ۚ إِنَّ الظَّنَّ لَا يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئًا ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِمَا يَفْعَلُونَ (36)
Lan akeh-akehe ora liya kajaba padha manut panyana; sayekti panyana iku ora makolehi apa-apa ingatase barang yekti; sayekti Allah iku udani marang apa kang padha dilakoni |
وَمَا كَانَ هَٰذَا الْقُرْآنُ أَن يُفْتَرَىٰ مِن دُونِ اللَّهِ وَلَٰكِن تَصْدِيقَ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَتَفْصِيلَ الْكِتَابِ لَا رَيْبَ فِيهِ مِن رَّبِّ الْعَالَمِينَ (37)
Lan ora pisan kok Quran iki kena dianggit ing saliyane Allah, ananging iku minangka ambe- nerake kang sangarepea sarta kate- rangan awijang kitab, ora ana semange ing kono, saka Pangeraning ngalam ka- beh |
أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ ۖ قُلْ فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِّثْلِهِ وَادْعُوا مَنِ اسْتَطَعْتُم مِّن دُونِ اللَّهِ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ (38)
Apa ta dheweke padha cala- thu: Iku dheweke sing nganggit? Calathua: lah mara nekakna saebab kang padha karo iku, sarta ngajaka sapa sabisamu, saliyane Allah, manawa kowe padha temen.a |
بَلْ كَذَّبُوا بِمَا لَمْ يُحِيطُوا بِعِلْمِهِ وَلَمَّا يَأْتِهِمْ تَأْوِيلُهُ ۚ كَذَٰلِكَ كَذَّبَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ ۖ فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الظَّالِمِينَ (39)
Ora, balik padha anggoro- hake marang barang kang dheweke ora amumpuni kawruhe, sarta wekasaning kadadeane durung tumeka marang dheweke; kaya mangkono para ing sadurunge anggorohake ; lah delengen, kapriye temahane para wong atindak dudu |
وَمِنْهُم مَّن يُؤْمِنُ بِهِ وَمِنْهُم مَّن لَّا يُؤْمِنُ بِهِ ۚ وَرَبُّكَ أَعْلَمُ بِالْمُفْسِدِينَ (40)
Lan sawenehe ana kang angestu ing iku, sarta sawenehe ana kang ora angestu iku, lan Pangeranira iku luwih Angudaneni marang para kang agawe wisuna |
وَإِن كَذَّبُوكَ فَقُل لِّي عَمَلِي وَلَكُمْ عَمَلُكُمْ ۖ أَنتُم بَرِيئُونَ مِمَّا أَعْمَلُ وَأَنَا بَرِيءٌ مِّمَّا تَعْمَلُونَ (41)
Lan manawa dheweke padha anggorohake sira, lah calathua: Tumanja aku dhewe panggaweku, lan tumanja sira dhewe panggawe- nira; sira lebaran saka panggaweku lan aku lebaran saka panggawe sira |
وَمِنْهُم مَّن يَسْتَمِعُونَ إِلَيْكَ ۚ أَفَأَنتَ تُسْمِعُ الصُّمَّ وَلَوْ كَانُوا لَا يَعْقِلُونَ (42)
Lan sawenehe ana kang padha angrungokake marang sira, nanging apa ta sira bisa aweh rungu wong budheg, sanajan padha ora gelem ngerti |
وَمِنْهُم مَّن يَنظُرُ إِلَيْكَ ۚ أَفَأَنتَ تَهْدِي الْعُمْيَ وَلَوْ كَانُوا لَا يُبْصِرُونَ (43)
Lan sawenehe ana kang ang- ingetake marang sira, ananging apa ta sira bisa anuduhake dalan wong wuta sanajan padha ora gelem andeleng |
إِنَّ اللَّهَ لَا يَظْلِمُ النَّاسَ شَيْئًا وَلَٰكِنَّ النَّاسَ أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (44)
Sayekti Allah iku ora atindak dudu marang manusa, ananging manusa iku kang atindak dudu marang awake dhewe |
وَيَوْمَ يَحْشُرُهُمْ كَأَن لَّمْ يَلْبَثُوا إِلَّا سَاعَةً مِّنَ النَّهَارِ يَتَعَارَفُونَ بَيْنَهُمْ ۚ قَدْ خَسِرَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِلِقَاءِ اللَّهِ وَمَا كَانُوا مُهْتَدِينَ (45)
Lan ing dinane Panjenengane bakal angimpun dheweke, kaya- kaya ora liya mung saejam ing wayah raina anggone manggon, bakal padha weruh siji marang sijine. Temen rusak para kang padha anggorohake marang sapa- temon karo Allah, sarta dudu wong kang padha manut dadalan bener |
وَإِمَّا نُرِيَنَّكَ بَعْضَ الَّذِي نَعِدُهُمْ أَوْ نَتَوَفَّيَنَّكَ فَإِلَيْنَا مَرْجِعُهُمْ ثُمَّ اللَّهُ شَهِيدٌ عَلَىٰ مَا يَفْعَلُونَ (46)
Lan lamuna Ingsun ameruh- ake sira sawenehe kang Ingsun ancamake dheweke, utawa Ingsun agawe patinira, lah iya marang Ingsun baline, sartaa Allah iku Saksi tumrap sabarang panggawe- ne |
وَلِكُلِّ أُمَّةٍ رَّسُولٌ ۖ فَإِذَا جَاءَ رَسُولُهُمْ قُضِيَ بَيْنَهُم بِالْقِسْطِ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ (47)
Lan tumrap siji-sijining bang- sa wis ana Utusan; Lah sa- mangsa Utusane wis teka, prakara antarane dheweke dipancasi kala- wan jejeg, sarta ora bakal padha kinaniaya |
وَيَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا الْوَعْدُ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ (48)
Lan dheweke padha calathu: Kapan kalakone pangancam iki, manawa kowe temen |
قُل لَّا أَمْلِكُ لِنَفْسِي ضَرًّا وَلَا نَفْعًا إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ ۗ لِكُلِّ أُمَّةٍ أَجَلٌ ۚ إِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ فَلَا يَسْتَأْخِرُونَ سَاعَةً ۖ وَلَا يَسْتَقْدِمُونَ (49)
Calathua: Marang awakku dhewe aku ora anguwasani kang mitunani lan kang migunani, ka- jaba apa kaparenging Allah; siji-sijining bangsa iku ana wa- wangening mangsane; samangsa wawange-ning mangsane wis teka, lah ora bakal angereni saejam sarta ora bakal andhisiki |
قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَتَاكُمْ عَذَابُهُ بَيَاتًا أَوْ نَهَارًا مَّاذَا يَسْتَعْجِلُ مِنْهُ الْمُجْرِمُونَ (50)
Calathua: Aku kandhanana manawa siksa-Ne anekani sira ing wengi utawa raina! Apa ta kara- nane, dene prakara iku para wong duraka padha anggege |
أَثُمَّ إِذَا مَا وَقَعَ آمَنتُم بِهِ ۚ آلْآنَ وَقَدْ كُنتُم بِهِ تَسْتَعْجِلُونَ (51)
Apa ta samangsa wis kalakon sira bakal angestu ing iku? Apa! saiki ! lan temen sira wus padha anggege ing prakara iku |
ثُمَّ قِيلَ لِلَّذِينَ ظَلَمُوا ذُوقُوا عَذَابَ الْخُلْدِ هَلْ تُجْزَوْنَ إِلَّا بِمَا كُنتُمْ تَكْسِبُونَ (52)
Tumuli dipangandikakake marang para kang padha atindak dudu: Padha ngrasakana siksa kang awet; ora pisan sira winales kajaba karana apa kang wus padha sira pakolih |
۞ وَيَسْتَنبِئُونَكَ أَحَقٌّ هُوَ ۖ قُلْ إِي وَرَبِّي إِنَّهُ لَحَقٌّ ۖ وَمَا أَنتُم بِمُعْجِزِينَ (53)
Lan dheweke padha nyuwun nerang marang sira: Apa nyata iku? Kandhanana: Iya, dhemi Pa- ngeranku, sayekti iku temen nyata, lan ora bakal sira bisa suminggah |
وَلَوْ أَنَّ لِكُلِّ نَفْسٍ ظَلَمَتْ مَا فِي الْأَرْضِ لَافْتَدَتْ بِهِ ۗ وَأَسَرُّوا النَّدَامَةَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ ۖ وَقُضِيَ بَيْنَهُم بِالْقِسْطِ ۚ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ (54)
Lan manawa siji-sijining jiwa kang atindak dudu andarbenana sabarang kang ana ing bumi, iku masthi arep dienggo nebusi sarta angatonake piduwunge kalane andeleng siksa lan ing kono prakara iku dipancasi kalawan jejeg, tuwin dheweke padha ora dianiaya |
أَلَا إِنَّ لِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۗ أَلَا إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (55)
O, sayekti kagungane Allah sabarang kang ana ing langit-langit lan bumi; O, sayekti janjine Allah iku nyata, ananging keh-kehane padha ora weruh |
هُوَ يُحْيِي وَيُمِيتُ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (56)
Panjenengane iku kang apa- ring urip lan aparing pati, lan marang Panjenengane sira bakal dibalekake |
يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَتْكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَشِفَاءٌ لِّمَا فِي الصُّدُورِ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ (57)
E, para manusa! temen wis tumeka marang sira pitutur saka Pangeranira, sarta tamba tumrap apa kang ana ing sajroning ati-ati, sarta tuntunan tuwin wilasa tumrap para angestu |
قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَبِرَحْمَتِهِ فَبِذَٰلِكَ فَلْيَفْرَحُوا هُوَ خَيْرٌ مِّمَّا يَجْمَعُونَ (58)
Calathua: Kalawan lubering paparinge Allah sarta kalawan wilasa-Ne, _ lah iya kalawan iku anggone bakal padha seneng; iku luwih becik tinimbang apa kang diklumpukake |
قُلْ أَرَأَيْتُم مَّا أَنزَلَ اللَّهُ لَكُم مِّن رِّزْقٍ فَجَعَلْتُم مِّنْهُ حَرَامًا وَحَلَالًا قُلْ آللَّهُ أَذِنَ لَكُمْ ۖ أَمْ عَلَى اللَّهِ تَفْتَرُونَ (59)
Calatuhua: aku kandhanana barang kang katurunake dening Allah marang sira arupa rejeki, banjur iku kang saweneh sira dadekake larangan sarta kaiden. Calathua: Apa Allah aparing idin marang sira apa ta sira agawe-gawe goroh tumrap marang Allah |
وَمَا ظَنُّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَشْكُرُونَ (60)
Lan apa baya panyanane para kang padha agawe-gawe goroh tumrap marang Allah ing dinane kiyamat? Sayekti Allah iku temen Kang kagungan lubering paparing marang para manusa, ananging keh-kehane padha ora atur panu- wun |
وَمَا تَكُونُ فِي شَأْنٍ وَمَا تَتْلُو مِنْهُ مِن قُرْآنٍ وَلَا تَعْمَلُونَ مِنْ عَمَلٍ إِلَّا كُنَّا عَلَيْكُمْ شُهُودًا إِذْ تُفِيضُونَ فِيهِ ۚ وَمَا يَعْزُبُ عَن رَّبِّكَ مِن مِّثْقَالِ ذَرَّةٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا فِي السَّمَاءِ وَلَا أَصْغَرَ مِن ذَٰلِكَ وَلَا أَكْبَرَ إِلَّا فِي كِتَابٍ مُّبِينٍ (61)
Lah ora kena ora, manawa sira lagi anglakoni apa-apa, utawa lagi maca saperangane Quran, utawa lagi anindakake sawijining panggawe masthi Ingsun dadi Saksi ingatase sira, kalane sira tumindak ing kono apa dene ora pisan kasamaran ing Pangeranira bobot samen- dhang ing bumi utawa ing langit, sarta ora kena ora kang luwih cilik saka iku utawa luwih gedhe, masthi ana ing jeroning kitab kang terang |
أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ (62)
O, sayekti para mitraning Allah – iku ora bakal padha kata- man wedi sarta ora bakal susah |
الَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ (63)
Para kang padha angestu sarta padha prayitna |
لَهُمُ الْبُشْرَىٰ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ ۚ لَا تَبْدِيلَ لِكَلِمَاتِ اللَّهِ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (64)
Bakal padha oleh warta bubu- ngah ing dalem kauripan donya lan ing dalem akhirat; Ora ana owah-owahe tumrap sabdaning Allah; iku pakoleh kang gedhe |
وَلَا يَحْزُنكَ قَوْلُهُمْ ۘ إِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا ۚ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (65)
Lan aja nganti pangucape anusahake sira, sayekti kawasa iku kagungane Allah kabeh; Panjene- ngane iku Ingkang-Miyarsa, Ing- kang-Ngudaneni |
أَلَا إِنَّ لِلَّهِ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَمَن فِي الْأَرْضِ ۗ وَمَا يَتَّبِعُ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ شُرَكَاءَ ۚ إِن يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَإِنْ هُمْ إِلَّا يَخْرُصُونَ (66)
O, sayekti kagungane Allah sadhengah kang ana ing langit- langit lan sadhengah kang ana ing bumi; lan para kang padha anguwuh saliyane Allah iku ora temenan manute sekuthone; ora liya kajaba mung padha manut panyana lan ora liya kajaba mung padha goroh |
هُوَ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ اللَّيْلَ لِتَسْكُنُوا فِيهِ وَالنَّهَارَ مُبْصِرًا ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَسْمَعُونَ (67)
Panjenengane iku Kang anda- dekake wengi tumrap ing sira, supaya ing kono sira padha lerem, sarta raina kang amadhangi; sayekti ing kono iku temen ana tandha-tandha tumrap wong ngru- ngokake |
قَالُوا اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَدًا ۗ سُبْحَانَهُ ۖ هُوَ الْغَنِيُّ ۖ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ ۚ إِنْ عِندَكُم مِّن سُلْطَانٍ بِهَٰذَا ۚ أَتَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ (68)
Dheweke padha calathu: Allah iku angalap putra! Mahasuci Panjenengane; Panjenengane iku Ingkang-Sugih; kagungan-E samu- barang kang ana ing langit-langit lan samubarang kang ana ing bumi; sira ora duwe wisesa tumrap iki; apa ta sira iku padha calathu amitunani Allah barang kang sira padha ora weruh |
قُلْ إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ لَا يُفْلِحُونَ (69)
Calathua: Sayekti, para kang padha agawe-gawe goroh marang Allah, iku ora bakal begja |
مَتَاعٌ فِي الدُّنْيَا ثُمَّ إِلَيْنَا مَرْجِعُهُمْ ثُمَّ نُذِيقُهُمُ الْعَذَابَ الشَّدِيدَ بِمَا كَانُوا يَكْفُرُونَ (70)
pasadhiyan ing donya, tumuli marang Ingsun bakal padha baline, banjur bakal padha Ingsun icipake siksa kang abanget, amarga saka anggone padha angafiri |
۞ وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ نُوحٍ إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ يَا قَوْمِ إِن كَانَ كَبُرَ عَلَيْكُم مَّقَامِي وَتَذْكِيرِي بِآيَاتِ اللَّهِ فَعَلَى اللَّهِ تَوَكَّلْتُ فَأَجْمِعُوا أَمْرَكُمْ وَشُرَكَاءَكُمْ ثُمَّ لَا يَكُنْ أَمْرُكُمْ عَلَيْكُمْ غُمَّةً ثُمَّ اقْضُوا إِلَيَّ وَلَا تُنظِرُونِ (71)
Lan sira macakna marang dheweke warta marang lalakone Nuha nalika calathu marang bangsane: E, bangsaku! Manawa pamanggonku sarta pepelingku kalawan timba- lan-timbalane Allah abot ingatase sira, _ lah marang Allah anggonku sumendhe – lah pancasana praka- ranira sarta para seku- tonira, tumuli aja nganti prakara- nira iku semang-semang ing atase sira, banjur padha ngrampungana marang aku, ora susah aku sira wenehi sumene |
فَإِن تَوَلَّيْتُمْ فَمَا سَأَلْتُكُم مِّنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ ۖ وَأُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ مِنَ الْمُسْلِمِينَ (72)
Dene manawa sira padha mlengos, lah ora pisan aku anjaluk pituwas ing sira; ora liya pitu- wasku kajaba ana ing Allah, sarta aku didhawuhi supaya aku dadi golongane wong sing padha sumarah |
فَكَذَّبُوهُ فَنَجَّيْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ فِي الْفُلْكِ وَجَعَلْنَاهُمْ خَلَائِفَ وَأَغْرَقْنَا الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا ۖ فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُنذَرِينَ (73)
Ananging padha angemohi dheweke, mulane Ingsun anyala- metake dheweke karo rewange ana ing prau sarta padha Ingsun dadekake pamarentah lan para kang padha angemohi ing timba- lan-timbalan Ingsun padha Ingsun kelem;a Lah delengan kapriye katemahane wong kang padha dielingake |
ثُمَّ بَعَثْنَا مِن بَعْدِهِ رُسُلًا إِلَىٰ قَوْمِهِمْ فَجَاءُوهُم بِالْبَيِّنَاتِ فَمَا كَانُوا لِيُؤْمِنُوا بِمَا كَذَّبُوا بِهِ مِن قَبْلُ ۚ كَذَٰلِكَ نَطْبَعُ عَلَىٰ قُلُوبِ الْمُعْتَدِينَ (74)
Tumuli ing sawise dheweke Ingsun anjumenengake utusan- utusan marang bangsa-bangsane; mulane padha anekani dheweke kalawan bukti-bukti cetha, ana- nging dheweke padha ora gelem angestu marang apa kang padha diemohi dhek sadurunge; kaya mangkono Ingsun angecap ati-ati- ne para kang mlangkah wates |
ثُمَّ بَعَثْنَا مِن بَعْدِهِم مُّوسَىٰ وَهَارُونَ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ بِآيَاتِنَا فَاسْتَكْبَرُوا وَكَانُوا قَوْمًا مُّجْرِمِينَ (75)
Tumuli ing sawise dheweke Ingsun anjumenengake Musa lan Harun marang Fir’aun sarta kepala-kepalanea kalawan tandha- tandha-Ningsun,b ananging dhewe- ke padha gumedhe sarta dheweke iku bangsa kang duraka |
فَلَمَّا جَاءَهُمُ الْحَقُّ مِنْ عِندِنَا قَالُوا إِنَّ هَٰذَا لَسِحْرٌ مُّبِينٌ (76)
Lah bareng kanyataan saka ngarsa-Ningsun anekani dheweke, padha calathu: Sayekti iki temen kemayan kang terang |
قَالَ مُوسَىٰ أَتَقُولُونَ لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَكُمْ ۖ أَسِحْرٌ هَٰذَا وَلَا يُفْلِحُ السَّاحِرُونَ (77)
Musa calathu: Apa sira padha angarani barang yakti bareng wus anekani sira? Apa ta iki kemayan? Lan para ahli kemayan iku ora bakal begja |
قَالُوا أَجِئْتَنَا لِتَلْفِتَنَا عَمَّا وَجَدْنَا عَلَيْهِ آبَاءَنَا وَتَكُونَ لَكُمَا الْكِبْرِيَاءُ فِي الْأَرْضِ وَمَا نَحْنُ لَكُمَا بِمُؤْمِنِينَ (78)
Dheweke padha calathu: Apa tekanira mrene amriha aku padha oncat saka apa kang padha dak temu ing bapak-bapakku, sarta kaagungan ing bumi dadia darbekira wong loro? Lan ora pisan aku bakal angestu ing sira sakarone |
وَقَالَ فِرْعَوْنُ ائْتُونِي بِكُلِّ سَاحِرٍ عَلِيمٍ (79)
Lan Fir’aun calathu: Tekakna mrene sarupane ahli kemayan kang wegig |
فَلَمَّا جَاءَ السَّحَرَةُ قَالَ لَهُم مُّوسَىٰ أَلْقُوا مَا أَنتُم مُّلْقُونَ (80)
Lah bareng para ahli kema- yan wus padha teka, Musa acalathu marang dheweke kabeh: Padha tibakna apa kang bakal padha kok tibakake |
فَلَمَّا أَلْقَوْا قَالَ مُوسَىٰ مَا جِئْتُم بِهِ السِّحْرُ ۖ إِنَّ اللَّهَ سَيُبْطِلُهُ ۖ إِنَّ اللَّهَ لَا يُصْلِحُ عَمَلَ الْمُفْسِدِينَ (81)
Lah bareng dheweke wis padha anibakake, Musa acalathu: Apa kang padha kotekakake iku kemayan; sayekti Allah bakal anjugarake iku;a sayekti Allah iku ora bakal nyempulurake pangga- wene para kang agawe wisuna |
وَيُحِقُّ اللَّهُ الْحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُجْرِمُونَ (82)
Lah Allah bakal anetepake kayektening barang yakti kalawan sabda-sabda-Ne sanajan para dura- ka padha gething |
فَمَا آمَنَ لِمُوسَىٰ إِلَّا ذُرِّيَّةٌ مِّن قَوْمِهِ عَلَىٰ خَوْفٍ مِّن فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِمْ أَن يَفْتِنَهُمْ ۚ وَإِنَّ فِرْعَوْنَ لَعَالٍ فِي الْأَرْضِ وَإِنَّهُ لَمِنَ الْمُسْرِفِينَ (83)
Ananging ora ana wong angestu marang Musa kajaba turuning bangsane, saking wedine marang Fir’aun sarta kepala- kepalane yen bakal padha kinuya- kuya; lan sayekti Fir’aun iku luhur temenan ana ing bumi , lan sayekti dheweke iku ewone wong kang padha keladuk |
وَقَالَ مُوسَىٰ يَا قَوْمِ إِن كُنتُمْ آمَنتُم بِاللَّهِ فَعَلَيْهِ تَوَكَّلُوا إِن كُنتُم مُّسْلِمِينَ (84)
Lan Musa acalathu: E, bang- saku, manawa kowe padha angestu ing Allah, lah padha sumendhea marang Panjenengane , manawa kowe iku padha wong sumarah |
فَقَالُوا عَلَى اللَّهِ تَوَكَّلْنَا رَبَّنَا لَا تَجْعَلْنَا فِتْنَةً لِّلْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (85)
Mulane dheweke padha cala- thu: Ing Allah sendhen kawula: Dhuh Pangeran kawula! mugi kawula sampun Tuwan dadosaken puruging panguya-uyanipun titi- yang ingkang atindak aniaya |
وَنَجِّنَا بِرَحْمَتِكَ مِنَ الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ (86)
Saha mugi kawula Tuwan wilujengaken saking titiyang ing- kang kafir kalayan wilasa Tuwan |
وَأَوْحَيْنَا إِلَىٰ مُوسَىٰ وَأَخِيهِ أَن تَبَوَّآ لِقَوْمِكُمَا بِمِصْرَ بُيُوتًا وَاجْعَلُوا بُيُوتَكُمْ قِبْلَةً وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ ۗ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ (87)
Lan Ingsun amedhar sabda marang Musa sarta sadulure, sabda-Ningsun: Ameka omah ing Mesir kanggo wong-wongira, sarta omah-omahira padha sira dadekna pasalatan, tuwin padha anju- menengna salat, apa dene aweha warta bubungah marang para angestu |
وَقَالَ مُوسَىٰ رَبَّنَا إِنَّكَ آتَيْتَ فِرْعَوْنَ وَمَلَأَهُ زِينَةً وَأَمْوَالًا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا رَبَّنَا لِيُضِلُّوا عَن سَبِيلِكَ ۖ رَبَّنَا اطْمِسْ عَلَىٰ أَمْوَالِهِمْ وَاشْدُدْ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ فَلَا يُؤْمِنُوا حَتَّىٰ يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ (88)
Sarta Musa munjuk: Pange- ran kawula! Saestu Tuwan sampun maringi Fir’aun dalah para kepala- kepalanipun papaes saha bandha ing salebetipun gesang ing donya, Pangeran kawula! temah sami dipun angge nasaraken saking margi Tuwan: Pangeran kawula! mugi Tuwan nyirnakaken bandhanipun saha angatosaken manah-manahipun, lah piyam- bakipun sami boten angestu ngan- tos sami aningali siksa ingkang nyakiti |
قَالَ قَدْ أُجِيبَت دَّعْوَتُكُمَا فَاسْتَقِيمَا وَلَا تَتَّبِعَانِّ سَبِيلَ الَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ (89)
Panjenengane angandika: Te- men wis sinembadan panyuwunira wong loro, mulane padha ditetep ing dadalan kang bener lan aja padha manut dadalane para kang padha ora weruh |
۞ وَجَاوَزْنَا بِبَنِي إِسْرَائِيلَ الْبَحْرَ فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ وَجُنُودُهُ بَغْيًا وَعَدْوًا ۖ حَتَّىٰ إِذَا أَدْرَكَهُ الْغَرَقُ قَالَ آمَنتُ أَنَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا الَّذِي آمَنَتْ بِهِ بَنُو إِسْرَائِيلَ وَأَنَا مِنَ الْمُسْلِمِينَ (90)
Lan Ingsun ngarsakake ing turuning Israil anyabrang sagara,a tumuli Fir’aun sawadyabalane anututi dheweke karana panindhe- san lan panganiaya, nganti nalika pangelem anempuh dheweke, dhe- weke acalathu: kula angestu, bilih boten wonten sesembahan kajawi ingkang dipun estu para turun Israil, sarta kula punika ewonipun para ingkang sami sumarah |
آلْآنَ وَقَدْ عَصَيْتَ قَبْلُ وَكُنتَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ (91)
Apa! saiki! Lan temen maune sira andaga lan sira dadi ewone para kang agawe wisuna |
فَالْيَوْمَ نُنَجِّيكَ بِبَدَنِكَ لِتَكُونَ لِمَنْ خَلْفَكَ آيَةً ۚ وَإِنَّ كَثِيرًا مِّنَ النَّاسِ عَنْ آيَاتِنَا لَغَافِلُونَ (92)
Ananging tumrap badanira, ing dina iki sira bakal Ingsun slametake, supaya sira dadia tan- dha tumrap sapa-sapa ing sa- pungkurira, lan sayekti keh-kehe manusa iku marang tandha-tandha- Ningsun temen padha lena |
وَلَقَدْ بَوَّأْنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ مُبَوَّأَ صِدْقٍ وَرَزَقْنَاهُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ فَمَا اخْتَلَفُوا حَتَّىٰ جَاءَهُمُ الْعِلْمُ ۚ إِنَّ رَبَّكَ يَقْضِي بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيمَا كَانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ (93)
Lan sayekti temen Ingsun agenggonake turuning Israil ana ing panggonan kang utama sarta padha Ingsun paringi rejeki arupa barang apik-apik; lah dheweke pa- dha ora pasulayan nganti satekane kawruh ing dheweke; sayekti Pangeranira bakal amancasi ing antarane dheweke, ing dina kiya- mat, tumrap prakara, kang ing kono dheweke padha apasulayan |
فَإِن كُنتَ فِي شَكٍّ مِّمَّا أَنزَلْنَا إِلَيْكَ فَاسْأَلِ الَّذِينَ يَقْرَءُونَ الْكِتَابَ مِن قَبْلِكَ ۚ لَقَدْ جَاءَكَ الْحَقُّ مِن رَّبِّكَ فَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِينَ (94)
Lah lamun sira ana ing dalem semang-semang marang apa kang wus Ingsun dhawuhake ma- rang sira, lah takokna para kang padha maca Kitab ing saduru- ngira; sayekti temen wus tumeka marang sira kanyataan saka Pange- ranira, mulane aja sira dadi ewone wong kang padha amadoni |
وَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِ اللَّهِ فَتَكُونَ مِنَ الْخَاسِرِينَ (95)
Lan aja sira dadi ewone para wong kang padha anggorohake marang timbalan-timbalaning Allah, mundhak sira dadi ewone wong kang padha kapitunan |
إِنَّ الَّذِينَ حَقَّتْ عَلَيْهِمْ كَلِمَتُ رَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ (96)
Sayekti ora bakal angestu para kang sabdaning Pangeranira wus kanyataan anibani dheweke |
وَلَوْ جَاءَتْهُمْ كُلُّ آيَةٍ حَتَّىٰ يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ (97)
Lan sanajan sarupane tandha- tandha wus tumeka dheweke, nganti tumeka dheweke padha amanoni siksa kang nglarani |
فَلَوْلَا كَانَتْ قَرْيَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِيمَانُهَا إِلَّا قَوْمَ يُونُسَ لَمَّا آمَنُوا كَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الْخِزْيِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَىٰ حِينٍ (98)
Lah yagene ora ana kutha sa- wiji kang angestu, kang satemah anggone angestu iku amigunani marang dheweke, kajaba bangsane Yunus? Bareng padha angestu, Ingsun ambirat siksa kang anga- sorake ing dalem kauripan donya saka dheweke, sarta Ingsun apa- ring pasadhiyan dheweke tumeka samangsa |
وَلَوْ شَاءَ رَبُّكَ لَآمَنَ مَن فِي الْأَرْضِ كُلُّهُمْ جَمِيعًا ۚ أَفَأَنتَ تُكْرِهُ النَّاسَ حَتَّىٰ يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ (99)
Lan lamun Pangeranira angar- sakna, amasthi sapa bae sarupane kang ana ing bumi padha angestu kabeh; lah apa ta sira bakal meksa wong-wong iku nganti dadi wong angestu |
وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَن تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَيَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ (100)
Lan ora mungguh tumrape jiwa yen ta angestua, kajaba kala- wan idining Allah; Panjenengane andhawahake jejember marang pa- ra kang padha ora gelem ngerti |
قُلِ انظُرُوا مَاذَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ وَمَا تُغْنِي الْآيَاتُ وَالنُّذُرُ عَن قَوْمٍ لَّا يُؤْمِنُونَ (101)
Calathua: Padha awasna, apa ta kang ana ing langit-langit lan ing bumi. Lan tandha-tandha sarta juru-pepeling iku ora mako- lehi marang wong kang padha ora angestu |
فَهَلْ يَنتَظِرُونَ إِلَّا مِثْلَ أَيَّامِ الَّذِينَ خَلَوْا مِن قَبْلِهِمْ ۚ قُلْ فَانتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُم مِّنَ الْمُنتَظِرِينَ (102)
Lah dheweke padha anga- rep-arep apa ta kajaba sapadhane dina-dinane para kang wus padha kliwat sadurunge? Calathua: Lah padha angarep-arepa; lan sayekti, aku iki barenganira, ewone para wong kang padha angarep-arep |
ثُمَّ نُنَجِّي رُسُلَنَا وَالَّذِينَ آمَنُوا ۚ كَذَٰلِكَ حَقًّا عَلَيْنَا نُنجِ الْمُؤْمِنِينَ (103)
Tumuli Ingsun anylametake para utusan-Ingsun sarta para kang padha angestu – kaya mangkono, wus wajib ingatase Ingsun Ingsun anyalametake para wong kang padha angestu |
قُلْ يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِن كُنتُمْ فِي شَكٍّ مِّن دِينِي فَلَا أَعْبُدُ الَّذِينَ تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ وَلَٰكِنْ أَعْبُدُ اللَّهَ الَّذِي يَتَوَفَّاكُمْ ۖ وَأُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (104)
Calathua: E, para manusa, manawa sira padha dumunung ana ing sajroning semang-semang ma- rang agamaku, lah aku ora angawulani kang padha sira kawulani saliyane Allah, ananging aku ngawulani Allah, kang bakal agawe patinira, sarta aku didhawuhi supaya aku dadi golongane wong kang padha angestu |
وَأَنْ أَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا وَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (105)
Sarta supaya sira anjejegna adhepira marang agama kanthi tulus, lan aja sira dadi golongane wong kang manembah pangeran akeh |
وَلَا تَدْعُ مِن دُونِ اللَّهِ مَا لَا يَنفَعُكَ وَلَا يَضُرُّكَ ۖ فَإِن فَعَلْتَ فَإِنَّكَ إِذًا مِّنَ الظَّالِمِينَ (106)
Lan aja anyunyuwun ing saliyane Allah, sabarang kang ora bisa amakolehi sira sarta ora bisa amitunani sira; amarga manawa sira tumindak , lah sayekti sira ing kono bakal dadi golongane para kang atindak dudu |
وَإِن يَمْسَسْكَ اللَّهُ بِضُرٍّ فَلَا كَاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ ۖ وَإِن يُرِدْكَ بِخَيْرٍ فَلَا رَادَّ لِفَضْلِهِ ۚ يُصِيبُ بِهِ مَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۚ وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ (107)
Lan manawa Allah ange- nani sira kalawan pituna, lah iku ora ana kang bisa ambirat kajaba Panjenengane; lan manawa Panje- nengane angarsakake sira antuk becik, lah ora ana kang bisa nulak ing lubering-paparing-E; Panjene- ngane amatedhakake iku marang kawula-Ne, endi kang dadi kapa- reng-E; lan Panjenengane iku Kang-Aparamarta, Kang-Mahaasih |
قُلْ يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَكُمُ الْحَقُّ مِن رَّبِّكُمْ ۖ فَمَنِ اهْتَدَىٰ فَإِنَّمَا يَهْتَدِي لِنَفْسِهِ ۖ وَمَن ضَلَّ فَإِنَّمَا يَضِلُّ عَلَيْهَا ۖ وَمَا أَنَا عَلَيْكُم بِوَكِيلٍ (108)
Calathua: E, para manusa! temen wis tumeka ing sira kasu- nyatan saka Pangeranira; mulane, sapa sing angambah dalan bener, pangambahe dalan bener iku iya mung makolehi marang jiwane dhewe, lan sapa sing nasar, lah nasare iku uga mung mitunani mrono, lan aku iki dudu kang rumeksa marang sira |
وَاتَّبِعْ مَا يُوحَىٰ إِلَيْكَ وَاصْبِرْ حَتَّىٰ يَحْكُمَ اللَّهُ ۚ وَهُوَ خَيْرُ الْحَاكِمِينَ (109)
Lan mituruta apa kang dhinawuhake marang sira sarta disabar nganti Allah aparing pan- casan, lan Panjenengane iku becik- becike para ahli mancasi |
