إِذَا السَّمَاءُ انفَطَرَتْ (1)
Samongsa langit wis belah |
وَإِذَا الْكَوَاكِبُ انتَثَرَتْ (2)
Lan samongsa lintang - lintange wis pating selebar |
وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ (3)
Lan samongsa segara - segara padha dibludagake |
وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ (4)
Lan samangsa kubur - kubur padha binukak |
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَّا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ (5)
Sarupaning jiwa bakal weruh apa kang didhisikake lan kang dikerekake |
يَا أَيُّهَا الْإِنسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ (6)
O, manungsa sapa kang jelomprongake sira, nganti duraka ing Pangeranira kang Mulya |
الَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ (7)
Kang wis gawe awakira genep waras lan patut |
فِي أَيِّ صُورَةٍ مَّا شَاءَ رَكَّبَكَ (8)
Allah namtokake rupanira miturut sakersane |
كَلَّا بَلْ تُكَذِّبُونَ بِالدِّينِ (9)
O, ananging sira padha anggorohake marang wawalese |
وَإِنَّ عَلَيْكُمْ لَحَافِظِينَ (10)
Lan sayekti temen ana kang padha anjaga marang sira |
كِرَامًا كَاتِبِينَ (11)
Para juru nulisi minulya |
يَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ (12)
Padha meruhi apa kang padha sira lakoni |
إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ (13)
Sayekti para tulus temen bakal padha ana sajeroning nugraha |
وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ (14)
Lan sayekti, para duraka temen bakal ana sajeroning geni murub |
يَصْلَوْنَهَا يَوْمَ الدِّينِ (15)
Bakal padha mlebu mrono ing dinane pancasan |
وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِينَ (16)
Lan ora bakal dheweke padha oncat saka ing kono |
وَمَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ (17)
Lan apa kang meruhake ing sira, dina pancasan iku apa |
ثُمَّ مَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ (18)
Maneh, apa kang meruhake ing sira, dina pancasan iku apa |
يَوْمَ لَا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِّنَفْسٍ شَيْئًا ۖ وَالْأَمْرُ يَوْمَئِذٍ لِّلَّهِ (19)
Dinane ora ana sawijining jiwa bisa andayani sathitika marang jiwa (liyane) ing dina iku sakabehane parentah ana astaning Allah |
