الر ۚ تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ وَقُرْآنٍ مُّبِينٍ (1)
Ingsun Allah, Ingkang-Amir- sani.a Iki ayat-ayating Kitabb sarta Quranc kang agawe terang |
رُّبَمَا يَوَدُّ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْ كَانُوا مُسْلِمِينَ (2)
Kerep bae para kang padha kafir angajab lamuna maune padha dadi Muslimin |
ذَرْهُمْ يَأْكُلُوا وَيَتَمَتَّعُوا وَيُلْهِهِمُ الْأَمَلُ ۖ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ (3)
Padha togna bae, cikben padha mangan lan seneng-seneng sarta dheweke padha ebra pangarep-arep, amarga dheweke bakal enggal padha weruh |
وَمَا أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ إِلَّا وَلَهَا كِتَابٌ مَّعْلُومٌ (4)
Lan ora pisan Ingsun angle- bur sawijining kutha kajaba masthi mangsa wus diweruhake marang iki |
مَّا تَسْبِقُ مِنْ أُمَّةٍ أَجَلَهَا وَمَا يَسْتَأْخِرُونَ (5)
Ora ana umat bisa anggege mangsane kang wus tinamtokake lan ora bisa nyumenekake |
وَقَالُوا يَا أَيُّهَا الَّذِي نُزِّلَ عَلَيْهِ الذِّكْرُ إِنَّكَ لَمَجْنُونٌ (6)
Dheweke padha calathu: E, wong kang tinurunan Pepeling, sayekti kowe iku edan temen |
لَّوْ مَا تَأْتِينَا بِالْمَلَائِكَةِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (7)
Yagene kowe ora anekakake para malaikat marang aku kene manawa kowe golongane para wong temen |
مَا نُنَزِّلُ الْمَلَائِكَةَ إِلَّا بِالْحَقِّ وَمَا كَانُوا إِذًا مُّنظَرِينَ (8)
Ingsun anurunake para mala- ikat iku ora liya kajaba kalawan yakti, lan tumuli dheweke padha ora disumenekake |
إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ (9)
Sayekti, Ingsun wus anurun- ake Pepeling, lan sayekti iku temen Ingsun kang rumeksa |
وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ فِي شِيَعِ الْأَوَّلِينَ (10)
Lan sayekti temen Ingsun wus angutus ing saduru- ngira ing bangsa kang dhisik- dhisik |
وَمَا يَأْتِيهِم مِّن رَّسُولٍ إِلَّا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ (11)
Lan ora kena ora saben ana sawijining utusan tumeka marang dheweke, iku masthi padha di- guguyu |
كَذَٰلِكَ نَسْلُكُهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ (12)
Kaya mangkono iku Ingsun lebokake ing ati-atine para wong duraka |
لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ ۖ وَقَدْ خَلَتْ سُنَّةُ الْأَوَّلِينَ (13)
Marang iku dheweke padha ora angestu, lan temen wus katatalan lakune para wong kang dhisik-dhisik |
وَلَوْ فَتَحْنَا عَلَيْهِم بَابًا مِّنَ السَّمَاءِ فَظَلُّوا فِيهِ يَعْرُجُونَ (14)
Lan sanajan ta dheweke padha Ingsun wenganana lawang ing langit, tumuli nganti suwe padha munggah ing kono |
لَقَالُوا إِنَّمَا سُكِّرَتْ أَبْصَارُنَا بَلْ نَحْنُ قَوْمٌ مَّسْحُورُونَ (15)
Amasthi bakal padha calathu: Mripatku mung padha keserup, malah aku kabeh iki sawijining bangsa kang kena ing kemayan |
وَلَقَدْ جَعَلْنَا فِي السَّمَاءِ بُرُوجًا وَزَيَّنَّاهَا لِلنَّاظِرِينَ (16)
Lan sayekti temen, Ingsun wus andadekake pikuwat-pikuwat ana ing langit sarta iku Ingsun katonake asri tumrap para kang andeleng |
وَحَفِظْنَاهَا مِن كُلِّ شَيْطَانٍ رَّجِيمٍ (17)
Sarta iku Ingsun reksa saka sarupane setan kang sinikokake |
إِلَّا مَنِ اسْتَرَقَ السَّمْعَ فَأَتْبَعَهُ شِهَابٌ مُّبِينٌ (18)
Ananging sapa sing nyolong pangrungu, iku urub kang padhang banjur anututi dheweke |
وَالْأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَيْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ وَأَنبَتْنَا فِيهَا مِن كُلِّ شَيْءٍ مَّوْزُونٍ (19)
Lan bumi – iku Ingsun gelar, sarta Ingsun andokoki gunung kukuh ing kono apa dene ana ing kono Ingsun anuwuhake samu- barang kalawan timbangan kang trep |
وَجَعَلْنَا لَكُمْ فِيهَا مَعَايِشَ وَمَن لَّسْتُمْ لَهُ بِرَازِقِينَ (20)
Lan ana ing kono Ingsun wus andadekake sarana-sarananing pa- nguripan tumrap marang sira lan tumrap sapa-sapa kang dudu sira kang angrejekeni |
وَإِن مِّن شَيْءٍ إِلَّا عِندَنَا خَزَائِنُهُ وَمَا نُنَزِّلُهُ إِلَّا بِقَدَرٍ مَّعْلُومٍ (21)
Lan ora ana sawijining barang bae kang gedhong pasim- penane ora ana ing Ingsun, sarta iku ora Ingsun turunake kajaba kalawan pamurwat kang wus kawruhan |
وَأَرْسَلْنَا الرِّيَاحَ لَوَاقِحَ فَأَنزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَسْقَيْنَاكُمُوهُ وَمَا أَنتُمْ لَهُ بِخَازِنِينَ (22)
Lan Ingsun angutus angin kang anyuburake tumuli Ingsun anurunake banyu saka ing men- dhung, banjur iku Ingsun gawe ombenira, sarta iku dudu sira kang anyimpen |
وَإِنَّا لَنَحْنُ نُحْيِي وَنُمِيتُ وَنَحْنُ الْوَارِثُونَ (23)
Lan sayekti, temen Ingsun kang agawe urip lan agawe pati sarta Ingsun kang dadi Waris |
وَلَقَدْ عَلِمْنَا الْمُسْتَقْدِمِينَ مِنكُمْ وَلَقَدْ عَلِمْنَا الْمُسْتَأْخِرِينَ (24)
Lan temen Ingsun anguda- neni sira kang padha ndhisiki sarta temen Ingsun angudaneni kang angereni |
وَإِنَّ رَبَّكَ هُوَ يَحْشُرُهُمْ ۚ إِنَّهُ حَكِيمٌ عَلِيمٌ (25)
Lan sayekti, Pangeranira, iku bakal angimpun dheweke; sayekti Panjenengane iku Wicaksana, Angudaneni |
وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ مِن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ (26)
Lan sayekti, temen Ingsun wus andadekake manusa saka lempung garing, saka endhut ireng kang winangun |
وَالْجَانَّ خَلَقْنَاهُ مِن قَبْلُ مِن نَّارِ السَّمُومِ (27)
Lan jin, iku ing sadurunge, wus Ingsun dadekake saka geni kang banget panase |
وَإِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلَائِكَةِ إِنِّي خَالِقٌ بَشَرًا مِّن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ (28)
Lan nalikane Pangeranira angandika marang para malaikat:a Sayekti, Ingsun andadekake ma- nusa saka lempung garing, saka endhut ireng, kang winangun |
فَإِذَا سَوَّيْتُهُ وَنَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِي فَقَعُوا لَهُ سَاجِدِينَ (29)
Bareng iku wus Ingsun gawe ganep langkep sarta ing jerone wus Ingsun tiyup sarana ruh-Ingsun, padha tumundhuka marang dhe- weke, sumujud.a |
فَسَجَدَ الْمَلَائِكَةُ كُلُّهُمْ أَجْمَعُونَ (30)
Tumuli padha sujud sakehing malaikat kabeh |
إِلَّا إِبْلِيسَ أَبَىٰ أَن يَكُونَ مَعَ السَّاجِدِينَ (31)
Ananging Iblis ora;b emoh dadi golongane kang padha sujud |
قَالَ يَا إِبْلِيسُ مَا لَكَ أَلَّا تَكُونَ مَعَ السَّاجِدِينَ (32)
Panjenengane angandika: E, Iblis! apa karanane, dene kowe padha ora dadi golongane kang padha sujud |
قَالَ لَمْ أَكُن لِّأَسْجُدَ لِبَشَرٍ خَلَقْتَهُ مِن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ (33)
Unjuke: Boten badhe kula punika sumujuda dhateng manusa, ingkang Tuwan dadosaken saking lempung garing, saking endhut cemeng ingkang winangun |
قَالَ فَاخْرُجْ مِنْهَا فَإِنَّكَ رَجِيمٌ (34)
Pangandikane: lah metua saka ing kono, awit sayekti, sira iku katundhung |
وَإِنَّ عَلَيْكَ اللَّعْنَةَ إِلَىٰ يَوْمِ الدِّينِ (35)
Lan sayekti, wewelak tumiba marang sira tumeka ing dina pancasan |
قَالَ رَبِّ فَأَنظِرْنِي إِلَىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ (36)
Unjuke: Pangeran kawula! mila mugi aparing sumene ing kawula dumugi ing dintenipun piyambakipun sami tinangek- aken |
قَالَ فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنظَرِينَ (37)
Pangandikanipun: Lah sayek- ti, sira iku kagolong para kang pinaringan sumene |
إِلَىٰ يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ (38)
Tumeka dinaa wayah kang wus kawruhan |
قَالَ رَبِّ بِمَا أَغْوَيْتَنِي لَأُزَيِّنَنَّ لَهُمْ فِي الْأَرْضِ وَلَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ (39)
Unjuke: Pangeran kawula! sarehning Tuwan sampun mancasi kawula dhumawah ing sasar, saestu, awon badhe kawula damel anengsemaken tumrap piyambak- ipun wonten ing bumi, sarta saestu kawula badhe anasaraken piyam- bakipun sadaya |
إِلَّا عِبَادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ (40)
Kajawi para kawula Tuwan saking golonganipun, ingkang sami sinuci |
قَالَ هَٰذَا صِرَاطٌ عَلَيَّ مُسْتَقِيمٌ (41)
Pangandikane: Iki dalan jejeg ingatase Ingsun |
إِنَّ عِبَادِي لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطَانٌ إِلَّا مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْغَاوِينَ (42)
Sayekti, para kawula-Ningsun, iku sira ora duwe kawasa tumrap marang dheweke, kajaba para sasar kang padha manut ing sira |
وَإِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُمْ أَجْمَعِينَ (43)
Lan sayekti, naraka iku eng- gon kang dijanjekake ing dheweke kabeh |
لَهَا سَبْعَةُ أَبْوَابٍ لِّكُلِّ بَابٍ مِّنْهُمْ جُزْءٌ مَّقْسُومٌ (44)
Iku ana korine pitu; siji- sijining kori kabubuhan dheweke sabagean kang pinantha |
إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (45)
Sayekti para wong bekti iku bakal padha ana ing sajroning patamanan sarta susumberan |
ادْخُلُوهَا بِسَلَامٍ آمِنِينَ (46)
Padha lumebua mrono kala- wan rahayu, tentrem |
وَنَزَعْنَا مَا فِي صُدُورِهِم مِّنْ غِلٍّ إِخْوَانًا عَلَىٰ سُرُرٍ مُّتَقَابِلِينَ (47)
Lan Ingsun bakal ambirat apa kang ana ing dhadhane kang arupa pangunek-unek __ kaya sadulur, ana ing dhampar padha arep-arepan |
لَا يَمَسُّهُمْ فِيهَا نَصَبٌ وَمَا هُم مِّنْهَا بِمُخْرَجِينَ (48)
Ana ing kono sayah ora bakal angenani dheweke sarta ora bakal padha diwetokake saka ing ko- no |
۞ نَبِّئْ عِبَادِي أَنِّي أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِيمُ (49)
Wartanana para kawula-Ning- sun manawa Ingsun iku Ingkang- Aparamarta, Ingkang-Mahaasih |
وَأَنَّ عَذَابِي هُوَ الْعَذَابُ الْأَلِيمُ (50)
Lan manawa siksa-Ningsun iku siksa kang anglarani |
وَنَبِّئْهُمْ عَن ضَيْفِ إِبْرَاهِيمَ (51)
Lan padha wartanana prakara dhayoh-dhayohe Ibrahim |
إِذْ دَخَلُوا عَلَيْهِ فَقَالُوا سَلَامًا قَالَ إِنَّا مِنكُمْ وَجِلُونَ (52)
Nalika padha malebu marang panggonane banjur padha acala- thu: Rahayu. Wangsulane: Saestu, kula ajrih dhateng panjenengan |
قَالُوا لَا تَوْجَلْ إِنَّا نُبَشِّرُكَ بِغُلَامٍ عَلِيمٍ (53)
Padha calathu: Sampun sam- peyan ajrih, saestu, kula suka wartos bibingah dhateng sampe- yan, sampeyan badhe sinungan putra jaler, sugih kawruh |
قَالَ أَبَشَّرْتُمُونِي عَلَىٰ أَن مَّسَّنِيَ الْكِبَرُ فَبِمَ تُبَشِّرُونَ (54)
Calathune: Kados pundi pan- jenengan aparing wartos bibingah ing kalanipun kula sampun dumugi umur sepuh? __ Lah, punapa ta baya wartos bibi- ngah ingkang panjenengan paring- aken kula |
قَالُوا بَشَّرْنَاكَ بِالْحَقِّ فَلَا تَكُن مِّنَ الْقَانِطِينَ (55)
Padha calathu: Kula suka wartos bibingah dhateng sampeyan punika kalayan yektos, mila- nipun sampun sampeyan dados ewoning tiyang ingkang putung ing pangajeng-ajeng |
قَالَ وَمَن يَقْنَطُ مِن رَّحْمَةِ رَبِّهِ إِلَّا الضَّالُّونَ (56)
Calathune: Lan sinten ing- kang putung pangajeng-ajengipun dhateng wilasaning Pangeranipun kajawi para tiyang sasar |
قَالَ فَمَا خَطْبُكُمْ أَيُّهَا الْمُرْسَلُونَ (57)
Calathune: lajeng punapa perlu panjenengan, dhuh para utusan |
قَالُوا إِنَّا أُرْسِلْنَا إِلَىٰ قَوْمٍ مُّجْرِمِينَ (58)
Padha calathu: Saestu, kula sami dipun utus dhateng ing umat ingkang sami duraka |
إِلَّا آلَ لُوطٍ إِنَّا لَمُنَجُّوهُمْ أَجْمَعِينَ (59)
Kajawi para pandherekipuna Luth:b Saestu, punika sami badhe kula wilujengaken sadaya |
إِلَّا امْرَأَتَهُ قَدَّرْنَا ۙ إِنَّهَا لَمِنَ الْغَابِرِينَ (60)
Kajawi rabinipun; sampun kula tamtokaken, saestu piyambak- ipun kalebet golonganipun para ingkang sami kantun |
فَلَمَّا جَاءَ آلَ لُوطٍ الْمُرْسَلُونَ (61)
Bareng para utusan tumeka marang pandhereke Luth,c |
قَالَ إِنَّكُمْ قَوْمٌ مُّنكَرُونَ (62)
Dheweke calathu: Saestu, panjenengan punika titiyang ing- kang boten kasumerepan |
قَالُوا بَلْ جِئْنَاكَ بِمَا كَانُوا فِيهِ يَمْتَرُونَ (63)
Padha calathu: O, dhateng kula ing ngriki kalayan barang ingkang ing ngriku piyambakipun sami amabeni |
وَأَتَيْنَاكَ بِالْحَقِّ وَإِنَّا لَصَادِقُونَ (64)
Sarta anggen kula andhatengi sampeyan punika kalayan yakti tuwin kula punika saestu sami temen |
فَأَسْرِ بِأَهْلِكَ بِقِطْعٍ مِّنَ اللَّيْلِ وَاتَّبِعْ أَدْبَارَهُمْ وَلَا يَلْتَفِتْ مِنكُمْ أَحَدٌ وَامْضُوا حَيْثُ تُؤْمَرُونَ (65)
Milanipun sampeyan kesah kaliyan pandherekd sampeyan ing peranganing dalu sarta sampeyan kinthil wingkingipun, punapa dene sampeyan sadaya sampun ngantos wonten satunggal kemawon ing- kang tumolih, sarta sampeyan terus dhateng pundi ingkang kaparen- tahaken dhateng sampeyan |
وَقَضَيْنَا إِلَيْهِ ذَٰلِكَ الْأَمْرَ أَنَّ دَابِرَ هَٰؤُلَاءِ مَقْطُوعٌ مُّصْبِحِينَ (66)
Lan Ingsun wedharake ma- rang dheweke pancasan iki, yaiku oyode iki bakal dikethok ing wayah bangun |
وَجَاءَ أَهْلُ الْمَدِينَةِ يَسْتَبْشِرُونَ (67)
Lan wong-wong kutha padha teka, abungah-bungah |
قَالَ إِنَّ هَٰؤُلَاءِ ضَيْفِي فَلَا تَفْضَحُونِ (68)
Dheweke calathu: Sayekti iki dhayoh-dhayohku, mulane aja kowe padha agawe nisthaku |
وَاتَّقُوا اللَّهَ وَلَا تُخْزُونِ (69)
Sarta padha diprayitna ma- rang Allah tuwin aja padha amirangake aku |
قَالُوا أَوَلَمْ نَنْهَكَ عَنِ الْعَالَمِينَ (70)
Padha calathu: Apa aku ora wis padha anglarangi kowe tumrap wong-wong |
قَالَ هَٰؤُلَاءِ بَنَاتِي إِن كُنتُمْ فَاعِلِينَ (71)
Dheweke calathu: Iki lho anak-anakku wadon, manawa kowe padha arep agawe |
لَعَمْرُكَ إِنَّهُمْ لَفِي سَكْرَتِهِمْ يَعْمَهُونَ (72)
Dhemi umurira! sayekti dhe- weke iku padha bingung mak- makan ing dalem mendeme |
فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ مُشْرِقِينَ (73)
Tumuli swara gumludhuga angregem dheweke ing wayah mletheking srengenge |
فَجَعَلْنَا عَالِيَهَا سَافِلَهَا وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِمْ حِجَارَةً مِّن سِجِّيلٍ (74)
Tumuli Ingsun walik, lumahe dadi dhasare sarta Ingsun udani watu kaya kang wus dadi pan- casan.b |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِّلْمُتَوَسِّمِينَ (75)
Sayekti, ing kono iku temen ana tandha-tandha tumrap wong kang padha aniti-niti |
وَإِنَّهَا لَبِسَبِيلٍ مُّقِيمٍ (76)
Lan iku sayekti ana ing dadalan kang isih ana |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِّلْمُؤْمِنِينَ (77)
Sayekti, ing kono iku temen ana tandha tumrap para angestu |
وَإِن كَانَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ لَظَالِمِينَ (78)
Lan wong kang padha dudu- nung ing gagrumbulan, temen iya padha atindak dudu |
فَانتَقَمْنَا مِنْهُمْ وَإِنَّهُمَا لَبِإِمَامٍ مُّبِينٍ (79)
Mulane Ingsun anibakake wawales ing dheweke, sarta sayekti, sakarone temen ana ing dalan umum kang di- turut |
وَلَقَدْ كَذَّبَ أَصْحَابُ الْحِجْرِ الْمُرْسَلِينَ (80)
Lan sayekti, para wong ing Al-Hijr temen padha anggorohake para utusan |
وَآتَيْنَاهُمْ آيَاتِنَا فَكَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِينَ (81)
Lan Ingsun wus anekakake timbalan-timbalan-Ingsun, ananging iku dheweke padha mlengosi |
وَكَانُوا يَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا آمِنِينَ (82)
Lan dheweke padha natahi gunung minangka omah, kalawan padha aman |
فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ مُصْبِحِينَ (83)
Tumuli swara gumludhuga angregem dheweke ing wayah bangun-esuk |
فَمَا أَغْنَىٰ عَنْهُم مَّا كَانُوا يَكْسِبُونَ (84)
Lah apa kang pinakolih ora makolihi marang dheweke |
وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ ۗ وَإِنَّ السَّاعَةَ لَآتِيَةٌ ۖ فَاصْفَحِ الصَّفْحَ الْجَمِيلَ (85)
Lan anggon-Ingsun anitahake langit-langit lan bumi sarta apa kang ana ing antarane iku ora liya kajaba kalayan yakti. Lan sayekti, wayahe temen tumeka; mulane sira sumingkira kalawan paramarta utama |
إِنَّ رَبَّكَ هُوَ الْخَلَّاقُ الْعَلِيمُ (86)
Sayekti Pangeranira iku Ing- kang-Anitahake sagung dumadi, Ingkang-Angudaneni |
وَلَقَدْ آتَيْنَاكَ سَبْعًا مِّنَ الْمَثَانِي وَالْقُرْآنَ الْعَظِيمَ (87)
Sayekti, temen Ingsun wus amaringake marang sira pitung kang tansah dibolan-bale- ni sarta Quran kang agung |
لَا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَىٰ مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِّنْهُمْ وَلَا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِلْمُؤْمِنِينَ (88)
Sira aja banget mandengake mripatira marang apa kang wus Ingsun paringake marang golongan sawenehe minangka bubungah, sarta aja sira susah tumrap prakara dheweke apa dene dilembah ma- nah marang para angestu |
وَقُلْ إِنِّي أَنَا النَّذِيرُ الْمُبِينُ (89)
Lan calathua: Sayekti, aku iki juru-pepeling kang terang |
كَمَا أَنزَلْنَا عَلَى الْمُقْتَسِمِينَ (90)
Kaya dene anggon-Ingsun anurunake marang para kang angalang-alangi |
الَّذِينَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِينَ (91)
Yaiku para kang padha anga- rani Quran iku panggorohan |
فَوَرَبِّكَ لَنَسْأَلَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ (92)
Lah, dhemi Pangeranira, tem- en Ingsun bakal andangu dheweke kabeh |
عَمَّا كَانُوا يَعْمَلُونَ (93)
Ing sabarang kang wus padha dilakoni |
فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ وَأَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِكِينَ (94)
Mulane terangna kalawan ngeblak apa kang diparentahake marang sira sarta sumingkira saka kang manembah pangeran akeh |
إِنَّا كَفَيْنَاكَ الْمُسْتَهْزِئِينَ (95)
Sayekti, Ingsun bakal anyu- kup ing sira saka panglawane para kang padha angguguyu |
الَّذِينَ يَجْعَلُونَ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ ۚ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ (96)
Yaiku para kang padha agawe sisihaning Allah sesembahan liya; lah dheweke bakal tumuli weruh |
وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّكَ يَضِيقُ صَدْرُكَ بِمَا يَقُولُونَ (97)
Lan sayekti Ingsun temen angudaneni, yen sira dadi bebeg dhadhanira amarga saka pangu- cape |
فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَكُن مِّنَ السَّاجِدِينَ (98)
Mulane, mahasucekna kala- wan pangalembananing Pangera- nira, sarta dadia golongane para kang padha sumungkem |
وَاعْبُدْ رَبَّكَ حَتَّىٰ يَأْتِيَكَ الْيَقِينُ (99)
Apa dene ngawulanana Pangeranira nganti barang yakin iku anekani sira |
