سُبْحَانَ الَّذِي أَسْرَىٰ بِعَبْدِهِ لَيْلًا مِّنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى الَّذِي بَارَكْنَا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ آيَاتِنَا ۚ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ (1)
Maha suci Allah, kang wis nimbali Muhammad kawulane, lumaku ing wayah wengi, saka Masjidil-Haram ing negara mekkah, marang masjidil Aqsha (kang uga aran baitul muqaddas/baitul maqdis, ing tanah palestina), kang tanah sakiwa-tengene baitul muqaddas mau Ingsun berkahi, (sarana Ingsun wenehi kali pirang-pirang pating sreweh, sarta bumine Ingsun gawe loh jinawi, sarta kathah para nabi kang di utus wonten daerah baitul muqaddas wau), mulane Muhammad Ingsun timbali, bakal Ingsun kersakake munggah marang langit, sarta Ingsun paringi priksa ayat kaelokan Kawusaningsun. Satemene Allah iku Dzat kang Midhanget tur Periksa |
وَآتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ وَجَعَلْنَاهُ هُدًى لِّبَنِي إِسْرَائِيلَ أَلَّا تَتَّخِذُوا مِن دُونِي وَكِيلًا (2)
Lan maneh Ingsun wis maringi kitab Taurat marang Musa, Dheweke Ingsun dadekake wong kang nuduhake dalan bener marang wong Bani Israil, supaya wong Bani Israil aja padha mangeran marang saliyane Ingsun |
ذُرِّيَّةَ مَنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ ۚ إِنَّهُ كَانَ عَبْدًا شَكُورًا (3)
He turune wong kang padha tunggangake perahu bareng karo Nuh biyen, sumurupa, menawa Nuh iku wajining kawulaningsun kang gelem ngaturake syukur marang peparingingsun |
وَقَضَيْنَا إِلَىٰ بَنِي إِسْرَائِيلَ فِي الْكِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِي الْأَرْضِ مَرَّتَيْنِ وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبِيرًا (4)
Lan Ingsun paring wahyu marang wong Bani Israil, kasebut ing kitab, Ingsun paringi pirsa manawa ing tembe para wong Bani Isrial mau padha balela ing Allah, gawe kerusakan ana ing bumi, sarana duraka, nganti rambah kaping pindho, lan padha gumedhe kumaluhur banget |
فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ أُولَاهُمَا بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَّنَا أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ فَجَاسُوا خِلَالَ الدِّيَارِ ۚ وَكَانَ وَعْدًا مَّفْعُولًا (5)
Bareng wis kelakon pepesthen kang sapisan, (yaiku wong Bani Israil padha balela ing Allah kang sepisan), wong Bani Israil banjur Ingsun tekani mungsuh kawulaningsun kang gagah perkosa tanpa lawan ing perang, (yaiku raja Jalut sawadya balane), iku padha dioyak-oyak ing negara lan ing padesan, bakal dipateni utawa diboyong. Kang mengkono iku wis ditemtokake dening Allah kang mesthi tumindak lan kelakon |
ثُمَّ رَدَدْنَا لَكُمُ الْكَرَّةَ عَلَيْهِمْ وَأَمْدَدْنَاكُم بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَجَعَلْنَاكُمْ أَكْثَرَ نَفِيرًا (6)
Wong bani Israil sawise keplayu anggone perang, (banjur padha tobat ing Allah). Ingkono banjur Ingsun balekake Kratone, sarta padha diparingi sugih bandha lan anak, lan Ingsun dadekake bebrayan luwih dening akeh |
إِنْ أَحْسَنتُمْ أَحْسَنتُمْ لِأَنفُسِكُمْ ۖ وَإِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا ۚ فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ الْآخِرَةِ لِيَسُوءُوا وُجُوهَكُمْ وَلِيَدْخُلُوا الْمَسْجِدَ كَمَا دَخَلُوهُ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَلِيُتَبِّرُوا مَا عَلَوْا تَتْبِيرًا (7)
(Pangandikane Allah marang wong Bani Israil), "Menawa sira nindakake panggawe becik, iya mung kanggo awakira dhewe lan lamun sira agawe ala, iya mitunani marang jiwanira." Bareng janji (siksa) kang pungkasan (kapindho) wis teka, Ingsun nuli ngutus musuh-musuhira (raja Parsi lan Rum) supaya nginakake (ngalahake) marang sira (Bani Israil), lan uga supaya wong-wong padha mlebu ing Masjid (Baitul Maqdis lan wewengkone) kaya anggone wis padha mlebu ngobrak-ngabrik dhek biyen (kang sapisan). Mengkono uga mungsuhira supaya (ora leren-leren) ngrusak sira kabeh selagine dheweke isih nyekel kekuasaan |
عَسَىٰ رَبُّكُمْ أَن يَرْحَمَكُمْ ۚ وَإِنْ عُدتُّمْ عُدْنَا ۘ وَجَعَلْنَا جَهَنَّمَ لِلْكَافِرِينَ حَصِيرًا (8)
(He wong Bani Israil, sawise sira gawe kerusakan ana ing bumi kang kapindho iki, menawa sira banjur tobat temenan) muga-muga Pangeranira paring (pangapura) lan rahmat marang sira kabeh. Dene menawa sira bali (gawe kerusakan ana ing bumi maneh), Ingsun mesthi uga bali paring siksa ing sira. Lan Ingsun ndamel Jahannam iku kanggo pakundjarane wong-wong kafir |
إِنَّ هَٰذَا الْقُرْآنَ يَهْدِي لِلَّتِي هِيَ أَقْوَمُ وَيُبَشِّرُ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْرًا كَبِيرًا (9)
Satemene Qur'an iku nuduhake marang dalan kang luwih bener lan dadi bebungah tumrap wong-wong kang padha mukmin, yaiku wong-wong kang nindakake kabecikan, satemen dheweke iku bakal kaparingan ganjarang kang gedhe (yaiku suwarga) |
وَأَنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ أَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا (10)
Lan satemene wong-wong kang ora percaya ing akherat iku, Ingsun cawisi siksa kang nglarani |
وَيَدْعُ الْإِنسَانُ بِالشَّرِّ دُعَاءَهُ بِالْخَيْرِ ۖ وَكَانَ الْإِنسَانُ عَجُولًا (11)
Manungsa iku (menawa pinuju susah atine utawa pinuju nepsu) banjur nyuwun ala marang Allah (tumrap awake dhewe utawa bandhane) padha bae karo yen (pinuju lega lan bungah atine banjur padha nyuwun kebecikan marang Allah). Kang mengkono iku jalaran kahanane manungsa iku pancen dhemen kesusu (tanpa mikir kapriye bakal wekasane) |
وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ آيَتَيْنِ ۖ فَمَحَوْنَا آيَةَ اللَّيْلِ وَجَعَلْنَا آيَةَ النَّهَارِ مُبْصِرَةً لِّتَبْتَغُوا فَضْلًا مِّن رَّبِّكُمْ وَلِتَعْلَمُوا عَدَدَ السِّنِينَ وَالْحِسَابَ ۚ وَكُلَّ شَيْءٍ فَصَّلْنَاهُ تَفْصِيلًا (12)
Lan Ingsun ndadekake wengi lan rina minagka kanggo tandha yekti (kang nuduhake kuwasaningsun). Ingsun nuli ndadekake peteng iku tandha wengi lan tandha awan iku padhang supaya sira kabeh padha ngupaya kanugrahan saka ngarsane Pangeranira kabeh, lan sira supaya sumurup wilangane tahun lan etungane dina lan sasi. Lan kabeh perkara (agama sarta penguripan donyanira) yekti wis Ingsun pratelakake kanthi gamblang |
وَكُلَّ إِنسَانٍ أَلْزَمْنَاهُ طَائِرَهُ فِي عُنُقِهِ ۖ وَنُخْرِجُ لَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ كِتَابًا يَلْقَاهُ مَنشُورًا (13)
Lan kabeh manungsa iku wis Ingsun gantungake kabeh amale (tetulisane ala lan becik) dhewe-dhwe ana ing gulune, lan Ingsun bakal ngetokae catetan amale ana in dina Qiyamat, dipasrahake marang dheweke tur wis kebukak |
اقْرَأْ كِتَابَكَ كَفَىٰ بِنَفْسِكَ الْيَوْمَ عَلَيْكَ حَسِيبًا (14)
(Ingsun banjur ngendika), "Wacanen kitabira (tulisan catetan amal ala lan becik ira iku) kang ngisab (ngitung lan nyekseni) sira ing dina iki, cukup awakira dhewe |
مَّنِ اهْتَدَىٰ فَإِنَّمَا يَهْتَدِي لِنَفْسِهِ ۖ وَمَن ضَلَّ فَإِنَّمَا يَضِلُّ عَلَيْهَا ۚ وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَىٰ ۗ وَمَا كُنَّا مُعَذِّبِينَ حَتَّىٰ نَبْعَثَ رَسُولًا (15)
Sing sapa kang pikantuk pituduh bener, satemene anggone pikantuk pituduh iku migunani tumrap awake dhewe. Dene sing sapa kesasar, satemene sasare mau iya mung tumrap awake dhewe uga. Dene wong kang dosa iku ora bakal mikul dosane liyan. Lan Ingsun ora nyiksa sawijining kaum, kajaba yen Ingsun wis ngutus Utusan marang kaum mau (kang mangka Utusan mau ora diestokake dhawuhe) |
وَإِذَا أَرَدْنَا أَن نُّهْلِكَ قَرْيَةً أَمَرْنَا مُتْرَفِيهَا فَفَسَقُوا فِيهَا فَحَقَّ عَلَيْهَا الْقَوْلُ فَدَمَّرْنَاهَا تَدْمِيرًا (16)
Menawa Ingsun wis kersa ngrusak sawijining negara, sakawite Ingsun paring dhawuh marang wong ing negara mau dalah para penggedene, wusana wong wong mau padha tumindak duraka, mopo marang prentah Ingsun, ing kono banjur tetep wajib tibaning putusan (kudu ngrusak negara iku, sarta Igsun rusak babar pisan) |
وَكَمْ أَهْلَكْنَا مِنَ الْقُرُونِ مِن بَعْدِ نُوحٍ ۗ وَكَفَىٰ بِرَبِّكَ بِذُنُوبِ عِبَادِهِ خَبِيرًا بَصِيرًا (17)
Lan wis pira kehe sawenehe ummat kang Insun rusak sawise Nuh. Satemene wis cukup Pangeranira kang Maha Waspada sarta maha Ngudaneni ing dosa-dosane para kawulane |
مَّن كَانَ يُرِيدُ الْعَاجِلَةَ عَجَّلْنَا لَهُ فِيهَا مَا نَشَاءُ لِمَن نُّرِيدُ ثُمَّ جَعَلْنَا لَهُ جَهَنَّمَ يَصْلَاهَا مَذْمُومًا مَّدْحُورًا (18)
Sing sapa nyuwun ganjaran (dikenceng) ana ing donya, yekti Ingsun maringi miturut kersaningsun marang wong-wong kang Ingsun kersakake. Dene besuk ana ing akherat, Ingsun wis ndadekake neraka Jahannam dadi cawisane dheweke, lan dheweke banjur mlebu ana ing kono klawan diasorake lan didohake saka rahmate Allah |
وَمَنْ أَرَادَ الْآخِرَةَ وَسَعَىٰ لَهَا سَعْيَهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَٰئِكَ كَانَ سَعْيُهُم مَّشْكُورًا (19)
Dene sing sapa nyuwun ganjaran an ing akherat, lan dheweke iku nindakake pengawiyan kang tumuju lan mikolehe ana akherat, tur percaya marang Allah, wong-wong kang mengkono mau kang lakune bakal diterima dening Allah |
كُلًّا نُّمِدُّ هَٰؤُلَاءِ وَهَٰؤُلَاءِ مِنْ عَطَاءِ رَبِّكَ ۚ وَمَا كَانَ عَطَاءُ رَبِّكَ مَحْظُورًا (20)
Kabeh golongan loro (yaiku wong kang padha nyuwun ganjaran ana ing donya lan wong kang nyuwun ganjaran ana ing akherat) mau, kabeh padha Ingsun paringi penyuwunan saka peparinge Allah Pangeranira. Lan peparinge pangeranira iku ora dipepet |
انظُرْ كَيْفَ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ ۚ وَلَلْآخِرَةُ أَكْبَرُ دَرَجَاتٍ وَأَكْبَرُ تَفْضِيلًا (21)
Sira ndelenga, kepriye anggon Ingsun ngluwihake anggon Ingsun peparing marang sawanehing manungsa, ngungkuli tinimbang liyane. Dene peparing Ingsun ana ing akherat iku luwih gedhe drajate lan luwih gedhe kautamane (tinimbang donya) |
لَّا تَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ فَتَقْعُدَ مَذْمُومًا مَّخْذُولًا (22)
Sira aja ngadekake Pangeran saliyane Allah, sebab yen mengkono sira mesti dadi wong kang cinacad tur ina (ora pikantuk pitulung saka Allah) |
۞ وَقَضَىٰ رَبُّكَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا ۚ إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِندَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلَاهُمَا فَلَا تَقُل لَّهُمَا أُفٍّ وَلَا تَنْهَرْهُمَا وَقُل لَّهُمَا قَوْلًا كَرِيمًا (23)
Lan Pangeranira uga wus dhawuh marang sira, (Pangandikane), "He manungsa, sira aja padha manembah kajaba marang Allah, lan majibake mbeciki lan ngabekti marang wong tuwa loro, luwih-luwih maneh menawa sira menangi anggone pikun wong tuwanira loro utawa salah sijine, sira aja ngucap "hus" lan sira aja nyulayani (sereng) marang kekarepe wong tuwa kang ora luput, sarta ngucap marang wong tuwamu loro kanti ucapan kang mulya (lan ngaresepake) |
وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَقُل رَّبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا (24)
Lan sira kudu di-andhap asor sarta tata krama (ngerpepeh) marang wong tuwanira loro, kang nuduhake rasa katresnan marang wong tuwamu mau. Lan sira nyenyuwuna ing Allah minangka kanggo bektimu marang wong tuwanira, "Dhuh pangeran kawula, mugi Panjenengan paring rahmat dhatng tiyang sepuh kekalih kawula, kados anggenipun sami anggula-wendhah dhateng kawula nalika taksih alit |
رَّبُّكُمْ أَعْلَمُ بِمَا فِي نُفُوسِكُمْ ۚ إِن تَكُونُوا صَالِحِينَ فَإِنَّهُ كَانَ لِلْأَوَّابِينَ غَفُورًا (25)
Allah Pangeranira mesthi luwih nguningani kabeh barang kang ana ing batinira. Menawa sira iku padha tumindak becik, satemene Panjenengane iku Maha Pangapura marang wong-wong kang padha bali tobat |
وَآتِ ذَا الْقُرْبَىٰ حَقَّهُ وَالْمِسْكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَلَا تُبَذِّرْ تَبْذِيرًا (26)
Lan sira menehna sing dadi haqe keluarga, wong miskin, lan wong kang pinuju lelungan (ibnu sabil), lan poma dipoma sira aja ngebreh mbeborosan (nanjakake bandhanira ana ing tindak ma'syiat) |
إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كَانُوا إِخْوَانَ الشَّيَاطِينِ ۖ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِرَبِّهِ كَفُورًا (27)
Satemene wong kang ngebreh (mbeborosan) iku dadi sedulure syetan. Ing mangka kahanane syetan iku kafir marang Pangeranira |
وَإِمَّا تُعْرِضَنَّ عَنْهُمُ ابْتِغَاءَ رَحْمَةٍ مِّن رَّبِّكَ تَرْجُوهَا فَقُل لَّهُمْ قَوْلًا مَّيْسُورًا (28)
Lan menawa sira (Muhammad) nulak wongkang kudu diwenehi mau jalaran perlu arep golek luwih dhisik kanugrahan kang sira arep-arep saka Pangeranira, iku sira mangsulana kanthi pangucap kang becik |
وَلَا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَىٰ عُنُقِكَ وَلَا تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَّحْسُورًا (29)
Lan sira aja ndadekake tanganira kablenggu ana ing gulunira (medhit) lan aja ngegarake banget-banget (aja keloman banget). Jalaran ing mengko sira dadi asor lan papa |
إِنَّ رَبَّكَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن يَشَاءُ وَيَقْدِرُ ۚ إِنَّهُ كَانَ بِعِبَادِهِ خَبِيرًا بَصِيرًا (30)
Satemene Pangeranira iku njembarakae lan ngurpegake rejemi marang wong kang dadi kepareng kersane. Satemene Panjenengane iku Maha Waspada lan Maha Ngudaneni marang para kawulane |
وَلَا تَقْتُلُوا أَوْلَادَكُمْ خَشْيَةَ إِمْلَاقٍ ۖ نَّحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَإِيَّاكُمْ ۚ إِنَّ قَتْلَهُمْ كَانَ خِطْئًا كَبِيرًا (31)
Lan poma dipoma sira kabeh aja padha mateni anak-anakira, jalaran kuwatir mlarat. Ingsun kang paring rejeki marang dheweke lan paring rejeki marang sira kabeh. Satemene mateni anak-anak iku dosa kang gedhe |
وَلَا تَقْرَبُوا الزِّنَا ۖ إِنَّهُ كَانَ فَاحِشَةً وَسَاءَ سَبِيلًا (32)
Lan sira kabeh aja pisan-pisan nyeraki laku zina, Satemene zina iku jember lan dalan kang luwih ala |
وَلَا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتِي حَرَّمَ اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقِّ ۗ وَمَن قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِيِّهِ سُلْطَانًا فَلَا يُسْرِف فِّي الْقَتْلِ ۖ إِنَّهُ كَانَ مَنصُورًا (33)
Lan sira kabeh aja padha mateni awak kang diharamake (diajeni lan dimulyakake) dening Allah (menawa dipateni) kajaba nganggo dalan kang bener. Lan sing sapa kang dipateni kanthi dikaniaya, satemene wong kang dadi waline wis Ingsun paringi wewenang marang wongkang mateni (arep males pati, denda utawa arep angapira iya kena). Poma dipoma waline mau aja keladuk anggone males pati. Satemene wongkang mati dikaniaya iku ditulungi |
وَلَا تَقْرَبُوا مَالَ الْيَتِيمِ إِلَّا بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ حَتَّىٰ يَبْلُغَ أَشُدَّهُ ۚ وَأَوْفُوا بِالْعَهْدِ ۖ إِنَّ الْعَهْدَ كَانَ مَسْئُولًا (34)
Lan sira kabeh aja padha cerak-cerak (aja padha wani-wani nganggo) marnag bandhane bocah yatim, kajaba kanthi dalan amrih becik, nganti tumeka mangsane dewasa (baligh). Lan sira padha netepana janji, jalaran satemene janji iku bakal ditagih |
وَأَوْفُوا الْكَيْلَ إِذَا كِلْتُمْ وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ ۚ ذَٰلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا (35)
Lan sira padha nyampurnakna (ganepna) takeran menawa sira naker, sarta nimbanga kanthi timbangan kang jejeg (adil). Kang mengkono iku luwih becik lan becik-becike pungkasan (akherat) |
وَلَا تَقْفُ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ ۚ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كُلُّ أُولَٰئِكَ كَانَ عَنْهُ مَسْئُولًا (36)
Lan sira aja pisan-pisan manut apa bae kang durung sira sumurupi 'ilmune, jalaran satemene pangrungu, pandeleng lan ati iku kabeh bakal diperiksa kahanane |
وَلَا تَمْشِ فِي الْأَرْضِ مَرَحًا ۖ إِنَّكَ لَن تَخْرِقَ الْأَرْضَ وَلَن تَبْلُغَ الْجِبَالَ طُولًا (37)
Lan sira aja lumaku ana ing bumi gembelengan (gumedhe). Satemene sira ora bakal bisa mbotolake bumi, apadene dedekira ora madhani gunung |
كُلُّ ذَٰلِكَ كَانَ سَيِّئُهُ عِندَ رَبِّكَ مَكْرُوهًا (38)
Alane kabeh kang dicegah mau, banget ora direnani ana ing ngersane Pangeranira, (dne kang becik, dialembana) |
ذَٰلِكَ مِمَّا أَوْحَىٰ إِلَيْكَ رَبُّكَ مِنَ الْحِكْمَةِ ۗ وَلَا تَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ فَتُلْقَىٰ فِي جَهَنَّمَ مَلُومًا مَّدْحُورًا (39)
Kabeh (dhawuh lan larangan) mau, sebageyan kang wis diwahyokake Pangeranira marang sira saka hukum kang mengku kawicaksanan, lan sira aja ndadekake Pangeran saliyane Allah, Sebab mengko sira bakal dilebokake ana ing Jahannam kanthi cinacad sarta didohake (saka rahmat) |
أَفَأَصْفَاكُمْ رَبُّكُم بِالْبَنِينَ وَاتَّخَذَ مِنَ الْمَلَائِكَةِ إِنَاثًا ۚ إِنَّكُمْ لَتَقُولُونَ قَوْلًا عَظِيمًا (40)
(He wong kafir) Apa nyata kaya ucapanira menawa Allah Pangeranira iku nemtokake marang sira mung duwe anak lanang bae, dene Panjenengane Allah piyambak mung peputra puteri, yaiku para Malaikat. Yen mengkono temen sira wis ngucapake omongan kang gedhe (dosane) |
وَلَقَدْ صَرَّفْنَا فِي هَٰذَا الْقُرْآنِ لِيَذَّكَّرُوا وَمَا يَزِيدُهُمْ إِلَّا نُفُورًا (41)
Lan satemene Ingsun wis nerangake ana ing al-Qur'an iki (ancaman-ancaman perjanjian-perjanjian) supaya wong-wong mau padha eling, ananging keterangan-keterangan mau ora muwuhi apa-apa marang wong-wong mau, kajaba malah dadi tambah adoh (saka pitutur bener) |
قُل لَّوْ كَانَ مَعَهُ آلِهَةٌ كَمَا يَقُولُونَ إِذًا لَّابْتَغَوْا إِلَىٰ ذِي الْعَرْشِ سَبِيلًا (42)
He Muhammad, sira dhawuha, "Seumpama ana Pangeran liya kang ngancani Allah, kaya kang diucapake dening wong-wong mau, yen mengkono Pangeran-Pangeran mau temen padha golek dalan menyang Pangeran kang kagungan 'Arasy (Allah) |
سُبْحَانَهُ وَتَعَالَىٰ عَمَّا يَقُولُونَ عُلُوًّا كَبِيرًا (43)
Maha suci Panjenengan Allah sarta Maha Luhur saka kabeh kang diucapake dening wong-wong mau (wong-wong musyrik), sarta Maha Luhur lan Agung temenan |
تُسَبِّحُ لَهُ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَالْأَرْضُ وَمَن فِيهِنَّ ۚ وَإِن مِّن شَيْءٍ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَلَٰكِن لَّا تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ ۗ إِنَّهُ كَانَ حَلِيمًا غَفُورًا (44)
Langit pitu lan bumi pitu dalah saisine kabeh padha Maha Sucekake marang Panjenengane Allah. Ora ana barang dumadi kabeh padha Maha sucekake marang Panjenengane Allah klawan tembunge dhewe-dhewe, nanging sira ora padha mengerti anggone padha Maha Nucekake sarta Memuji. Satemene Panjenengane iku Pangeran Kang Maha Asih tur Kang Maha Pangapura |
وَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ جَعَلْنَا بَيْنَكَ وَبَيْنَ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ حِجَابًا مَّسْتُورًا (45)
Lan nalika sira maca al-Qur'an, Ingsun ndadekake ing antaranira lan antarane wong kang ora padha percaya anane akherat aling-aling kang nutupi (atine wong-wong mau nganggo ngerteni lan ngalam manfa'at al-Qur'an) |
وَجَعَلْنَا عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَن يَفْقَهُوهُ وَفِي آذَانِهِمْ وَقْرًا ۚ وَإِذَا ذَكَرْتَ رَبَّكَ فِي الْقُرْآنِ وَحْدَهُ وَلَّوْا عَلَىٰ أَدْبَارِهِمْ نُفُورًا (46)
Lan Ingsun ndadekake tutup ana ing atine wong-wong mau supaya padha ora mangerti al-Qur'an, semono uga ana ing kupinge, Ingsun abotake supaya ora bisa krungu al-Qur'an. Lan menawa sira nyebut Pangeranira piyambak ana ing al-Qur'an mau, dheweke banjur padha mlengos ngungkurake lan ngedoh |
نَّحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَسْتَمِعُونَ بِهِ إِذْ يَسْتَمِعُونَ إِلَيْكَ وَإِذْ هُمْ نَجْوَىٰ إِذْ يَقُولُ الظَّالِمُونَ إِن تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلًا مَّسْحُورًا (47)
Ingsun luwih ngudaneni ing apa wong-wong kang ora percaya ngrungokake al-Qur'an nalikane sira maca, Lan Ingsun luwih ngudaneni nalika padha bisik-bisik ngrasani sira, yaiku nalika wong-wong kang nganiaya padha ngucapa, "Ora ana liya kang sira turut iku kajaba wong lanang kang kena sihir |
انظُرْ كَيْفَ ضَرَبُوا لَكَ الْأَمْثَالَ فَضَلُّوا فَلَا يَسْتَطِيعُونَ سَبِيلًا (48)
Ndelenga, kapriye wong-wong mau anggone wis gawe upama kanggo sira (sira dipadhakake wong kang kena sihir), tumuli wong mau padha kesasar saka dalan kang bener, dheweke padha ora bisa oleh dalan kang bener |
وَقَالُوا أَإِذَا كُنَّا عِظَامًا وَرُفَاتًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ خَلْقًا جَدِيدًا (49)
Lan wong-wong (kafir) mau padha ngucap, "Besuk yen aku wis mati, wis dadi balung lan lemah, apa iya bakal ditangekake saka pati, banjur dadi titah anyar |
۞ قُلْ كُونُوا حِجَارَةً أَوْ حَدِيدًا (50)
Dhawuha, "Sira padha dadiya watu utawa wesi |
أَوْ خَلْقًا مِّمَّا يَكْبُرُ فِي صُدُورِكُمْ ۚ فَسَيَقُولُونَ مَن يُعِيدُنَا ۖ قُلِ الَّذِي فَطَرَكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ ۚ فَسَيُنْغِضُونَ إِلَيْكَ رُءُوسَهُمْ وَيَقُولُونَ مَتَىٰ هُوَ ۖ قُلْ عَسَىٰ أَن يَكُونَ قَرِيبًا (51)
Utawa dadi titah kang gedhe miturut rasaning atimu (mesthi bakal ditangekake uga sawise mati). Wong-wong mau bakal padha ngucap, "Sapa sing bakal mbalekake aku urip maneh?" Sira dhawuha (Muhammad): Pangeran kang wis nitahake sira sekawit biyen. wong-wong mau bakal nggedek-gedekake sirahe marang sira, sarta ngucap maneh, "besuk kapan iku?", sira dhawuha, "Muga-muga bae wis cedhak |
يَوْمَ يَدْعُوكُمْ فَتَسْتَجِيبُونَ بِحَمْدِهِ وَتَظُنُّونَ إِن لَّبِثْتُمْ إِلَّا قَلِيلًا (52)
Yaiku ana ing dinane sira kabeh tinimbalan. Ingkono sira banjur padha ngestokake dhawuh klawan muji ing Allah. Lan sira duwe pangira menawa urip ana ing donya lan ana ing kubur iku mung sedhela |
وَقُل لِّعِبَادِي يَقُولُوا الَّتِي هِيَ أَحْسَنُ ۚ إِنَّ الشَّيْطَانَ يَنزَغُ بَيْنَهُمْ ۚ إِنَّ الشَّيْطَانَ كَانَ لِلْإِنسَانِ عَدُوًّا مُّبِينًا (53)
Lan (Muhammad) dhawuha marang kawulaningsun kang padha Iman kang padha mangsuli marang wong-wong kafir klawan kang luwih becik: "Satemene syetan iku nyebar wiji gegethingan ana ing antarane wong-wong mau (kafir) menawa sira (wong-wong mukmin) ngucap kasar, Satemene setan iku nyata dadi mungsuhing manungsa |
رَّبُّكُمْ أَعْلَمُ بِكُمْ ۖ إِن يَشَأْ يَرْحَمْكُمْ أَوْ إِن يَشَأْ يُعَذِّبْكُمْ ۚ وَمَا أَرْسَلْنَاكَ عَلَيْهِمْ وَكِيلًا (54)
Allah Pangeranira iku luwih ngudaneni ing sira kabeh, Manawa dadi kaparenging kersane, mesthi paring rahmat marang sira kabeh, utawa menawa kersa, Panjenengane nyiksa sira kabeh. Lan Ingsun ora ngutus sira dadi wakil kang ngurus perkarane wong-wong mau |
وَرَبُّكَ أَعْلَمُ بِمَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۗ وَلَقَدْ فَضَّلْنَا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلَىٰ بَعْضٍ ۖ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا (55)
Lan Pangeranira kang luwih ngudaneni wong-wong kang ana ing langit lan bumi, lan temen Ingsun wis ngluwihake sewenehe Nabi ngungkuli sawenehe. Serta Ingsun wis paringkitab zabur marang Dawud |
قُلِ ادْعُوا الَّذِينَ زَعَمْتُم مِّن دُونِهِ فَلَا يَمْلِكُونَ كَشْفَ الضُّرِّ عَنكُمْ وَلَا تَحْوِيلًا (56)
Dhawuha (sira Muhammad marang wong-wong kafir), "Sira njaluka pitulung marang brahala-brahala kang sira anggep dadi Pangeran saliyane Allah". Yekti ora bakal padha bisa ngilangake wong liya |
أُولَٰئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلَىٰ رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ أَيُّهُمْ أَقْرَبُ وَيَرْجُونَ رَحْمَتَهُ وَيَخَافُونَ عَذَابَهُ ۚ إِنَّ عَذَابَ رَبِّكَ كَانَ مَحْذُورًا (57)
KAng dianggep Pangeran dening wong-wong mau, kabeh padha ngupaya lantaran supaya kacerak marang Pangerane. Endi kang luwih cerak marang Pangerane (ora leren-leren golek lantaran supaya tambah kacerak) lan dheweke iku (kang dianggep Pangeran) salawe uga ngarep-ngarep rahmate Allah lan wedi ing siksane. Satemene siksane Pangeranira iku kudu luwih diwedeni |
وَإِن مِّن قَرْيَةٍ إِلَّا نَحْنُ مُهْلِكُوهَا قَبْلَ يَوْمِ الْقِيَامَةِ أَوْ مُعَذِّبُوهَا عَذَابًا شَدِيدًا ۚ كَانَ ذَٰلِكَ فِي الْكِتَابِ مَسْطُورًا (58)
Lan ora ana sawijining negara (senadyan wong kang tumindak ala utawa becik), kajaba Ingsun kang ngrusak ahli-ahline sadurunge Qiyamat (wong kang ngabekti Allah padha Ingsun pundhut kelawan mati mukmin, dene wong kafir padha Ingsun rusak klawan turuning siksa kang abot). Kahanan kang mengkono iku (ngrusak lan nyiksa mau) wis ditulis ana ing Kitab (Lauhil Mahfudz) |
وَمَا مَنَعَنَا أَن نُّرْسِلَ بِالْآيَاتِ إِلَّا أَن كَذَّبَ بِهَا الْأَوَّلُونَ ۚ وَآتَيْنَا ثَمُودَ النَّاقَةَ مُبْصِرَةً فَظَلَمُوا بِهَا ۚ وَمَا نُرْسِلُ بِالْآيَاتِ إِلَّا تَخْوِيفًا (59)
Lan ora ana barang kang murungake anggoningsun nurunake tanda yekti (kang disuwun dening wong-wong mau) kajaba sebab wong dhek biyen wis nate kelakon padha nggorohake tandha yekti mau. Lan Ingsun wis maringi marang kaum Tsamud (kaume nabi Shaleh) sawijining Unta wadon kang cetha dadi tanda yekti kebenerane kenabiyane Nabi Shalih, nanging wong-wong mau banjur padha nganiaya (nyembeleh). Ingsun ora nurunake tanda yakti iku kajaba mung kanggo pepeling supaya padha wedi (siksa akherat) |
وَإِذْ قُلْنَا لَكَ إِنَّ رَبَّكَ أَحَاطَ بِالنَّاسِ ۚ وَمَا جَعَلْنَا الرُّؤْيَا الَّتِي أَرَيْنَاكَ إِلَّا فِتْنَةً لِّلنَّاسِ وَالشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي الْقُرْآنِ ۚ وَنُخَوِّفُهُمْ فَمَا يَزِيدُهُمْ إِلَّا طُغْيَانًا كَبِيرًا (60)
(Muhammad) sira nyritakna nalika Ingsun dhawuh marang sira, "Satemene Kuwasa lan Waspadane Pangeranira iku nglimputi para manungsa, Lan Ingsun ora ndadekake kabeh kang dikatonake marang sira ana ing wengine Mi'raj, kajaba dadi coba tumra para manungsa, sarta Ingsun ora nyritakake kayu Zaqum kang dila'nat ana ing Qur'an, kajaba dadi pituduh (coba) uga. Lan Ingsun medeni wong-wong mau nanging ora nambahi apa-apa kejaba saya tambah lacut temenan |
وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ قَالَ أَأَسْجُدُ لِمَنْ خَلَقْتَ طِينًا (61)
Lan nalikane Ingsun dhawuh marang para Malaikat, "Sira padha sujuda marang Adam", para Malaikat mau banjur padha ngestokake dhawuh, padha sujud marang Nabi Adam, kejaba mung Iblis, matur marang Allah, "Punapa kawula kedah sujud dhateng tuyang ingkang Panjenengan titahaken saking siti |
قَالَ أَرَأَيْتَكَ هَٰذَا الَّذِي كَرَّمْتَ عَلَيَّ لَئِنْ أَخَّرْتَنِ إِلَىٰ يَوْمِ الْقِيَامَةِ لَأَحْتَنِكَنَّ ذُرِّيَّتَهُ إِلَّا قَلِيلًا (62)
Iblis matur maneh, "Mugi Oanjenengan paring sumerep dhateng kawula (awit saking punapa) tiyang punika Panjenengan paringi kamulyan langkung saking kawula (ingkang mangka kawula punika kadadosan saking latu). Saleresipun menawi Panjenengan kersa paring wekdal dateng kawula ngantus dinten Qiyamat, tamtu kawula telasaken anak turunipun (supados kesasar) kajawi namung sekedhik ingkang kantun (ingkang Panjenengan reksa) |
قَالَ اذْهَبْ فَمَن تَبِعَكَ مِنْهُمْ فَإِنَّ جَهَنَّمَ جَزَاؤُكُمْ جَزَاءً مَّوْفُورًا (63)
Pangandikane Allah marang Iblis, "He Iblis, sira enggal lungaa! (Sira Ingsun srantekake tume dina Qiyamat)". Sabanjure sapa bae, manut sira (Iblis) saka anak turune Adam, satenene Jahanam iku dadi piwalesira kabeh, piwales kang sampurna |
وَاسْتَفْزِزْ مَنِ اسْتَطَعْتَ مِنْهُم بِصَوْتِكَ وَأَجْلِبْ عَلَيْهِم بِخَيْلِكَ وَرَجِلِكَ وَشَارِكْهُمْ فِي الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ وَعِدْهُمْ ۚ وَمَا يَعِدُهُمُ الشَّيْطَانُ إِلَّا غُرُورًا (64)
Lan sira ambujuka sapa bae kang bisa sira godha klawan suwaranira saka anak turune Adam, lan undangen kanca-kancanira kang manungggang lan lumaku, lan sira campura klawan dheweke ana ing bandha lan anak (bantunen ana ing dalan haram) lan sira gaweya perjanjian marang dheweke. ora ana liya janjine setan marang dheweke mung pengreka daya (cidra) |
إِنَّ عِبَادِي لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطَانٌ ۚ وَكَفَىٰ بِرَبِّكَ وَكِيلًا (65)
Satemene sira (Iblis)) Ora duwe wewenang(kuasa) meksa kawula nigsung (kang padha iman) lan cukup Pangeranira iku pinasrahan (kabeh perkara) |
رَّبُّكُمُ الَّذِي يُزْجِي لَكُمُ الْفُلْكَ فِي الْبَحْرِ لِتَبْتَغُوا مِن فَضْلِهِ ۚ إِنَّهُ كَانَ بِكُمْ رَحِيمًا (66)
(He manungsa) Pangeranira iku kang nglakokake prahu ana ing segara, supaya sira ngupaya kanugrahane. Satemene Panjenengane iku Maha Asih marang sira kabeh |
وَإِذَا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فِي الْبَحْرِ ضَلَّ مَن تَدْعُونَ إِلَّا إِيَّاهُ ۖ فَلَمَّا نَجَّاكُمْ إِلَى الْبَرِّ أَعْرَضْتُمْ ۚ وَكَانَ الْإِنسَانُ كَفُورًا (67)
Lan menawa sira kekenan kesusahan ana ing satengahing segara (kuwatir kerem), banjur tanpa guna brahala-brahala kang sira suwun-suwuni, kajaba mung nyuwun marang Panjenengane Allah piyambak. Bareng sira wis diselametake dening Panjenengane Allah bisa tekan ing daratan, sira banjur mlengos. Lan manungsa iku ora gelem syukur marang nikmate Allah |
أَفَأَمِنتُمْ أَن يَخْسِفَ بِكُمْ جَانِبَ الْبَرِّ أَوْ يُرْسِلَ عَلَيْكُمْ حَاصِبًا ثُمَّ لَا تَجِدُوا لَكُمْ وَكِيلًا (68)
Apa sira duwe keyakinan bisa aman, menawa Ingsun ngamblesake sira ana ing sanding daratan, utawa Ingsun ngudani watu saka langit marang sira, sira banjur ora bisa pikantuk pitulungan |
أَمْ أَمِنتُمْ أَن يُعِيدَكُمْ فِيهِ تَارَةً أُخْرَىٰ فَيُرْسِلَ عَلَيْكُمْ قَاصِفًا مِّنَ الرِّيحِ فَيُغْرِقَكُم بِمَا كَفَرْتُمْ ۙ ثُمَّ لَا تَجِدُوا لَكُمْ عَلَيْنَا بِهِ تَبِيعًا (69)
Utawa apa sira duwe keyakinan bisa aman, yen Panjenengane bakal mbalekake sira kabeh marang segara maneh, ingkono Panjenengane banjur ngutus angin gedhe sarta ngeremake sira jalaran kekafiranira (ora gelem syukur). Nuli sira ora bisa pikantuk wong kang ngaru-biru Ingsun jalaran arep nulungi sira |
۞ وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَىٰ كَثِيرٍ مِّمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِيلًا (70)
Lan temen Ingsun wis mulyakake anak turune Adam, lan Ingsun wis paring tetumpakan ana ing daratan lan segara, lan Ingsun paringi rejeki kang becik sarta wis Ingsun luwihake ngungkuli para makhluk kang wis Ingsun titahake |
يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ ۖ فَمَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَأُولَٰئِكَ يَقْرَءُونَ كِتَابَهُمْ وَلَا يُظْلَمُونَ فَتِيلًا (71)
(He Muhammad, sira nyritakna) ana ing dinane kabeh manungsa Ingsun timbale dalah para Pemimpin-pemimpine (ing dina Qiyamat), sing sapa diparingi kitab catetan amale saka sisih tengen, wong-wong kang mengkono iku kang pikantuk kabegjan bisa maca kitabe sarta dheweke ora padha dikaniaya sethitik-thithika |
وَمَن كَانَ فِي هَٰذِهِ أَعْمَىٰ فَهُوَ فِي الْآخِرَةِ أَعْمَىٰ وَأَضَلُّ سَبِيلًا (72)
Dene sing sapa wuta atine ana ing donya iki, ana ing akherat besuk iya wuta lan luwih sasar dalane |
وَإِن كَادُوا لَيَفْتِنُونَكَ عَنِ الَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ لِتَفْتَرِيَ عَلَيْنَا غَيْرَهُ ۖ وَإِذًا لَّاتَّخَذُوكَ خَلِيلًا (73)
Lan meh-meh wong kafir mau gawe fitnah marang sira (Muhammad) supaya sira mlengos saka dhawuh kang Ingsun dhawuhake marang sira, supaya sira gawe-gawe ngucapake kang beda karo dhawuhingsun, diakokake saka ngarsaningsun. Menawa sira nganti tumindak mengkono (manut karepe wong-wong mau) mesthi dheweke padha gelem ngalap kekasih marang sira |
وَلَوْلَا أَن ثَبَّتْنَاكَ لَقَدْ كِدتَّ تَرْكَنُ إِلَيْهِمْ شَيْئًا قَلِيلًا (74)
Lan saumpama sira ora Ingsun paringi teguh tetap atinira (nyekel dalan kang haq) meh-meh bae sira neja arep kapelu sethithik marang dheweke |
إِذًا لَّأَذَقْنَاكَ ضِعْفَ الْحَيَاةِ وَضِعْفَ الْمَمَاتِ ثُمَّ لَا تَجِدُ لَكَ عَلَيْنَا نَصِيرًا (75)
Menawa sira kelu yaiku nindakake penjaluke wong-wong mau (yaiku brahala-brahala aja dipecahi), mesthi Ingsun ngicipake ing sira supaya ngrasakake siksa donya kanthi tikel-matikel, mengkono uga siksa mati, sira banjur ora pikantuk kang mitulungi (nulak siksaningsun) |
وَإِن كَادُوا لَيَسْتَفِزُّونَكَ مِنَ الْأَرْضِ لِيُخْرِجُوكَ مِنْهَا ۖ وَإِذًا لَّا يَلْبَثُونَ خِلَافَكَ إِلَّا قَلِيلًا (76)
Lan satemene dheweke (wong-wong Yahudi) meh bae nundhung sira (Muhammad) saka bumi Madinah, amrih sira metu saka kono. Lan menawa dheweke nundhung sira, temen dheweke ora padha bisa tetap manggon ing kono sapungkurira kejaba ana ing wektu sedhela bae (banjur padha dirusak) |
سُنَّةَ مَن قَدْ أَرْسَلْنَا قَبْلَكَ مِن رُّسُلِنَا ۖ وَلَا تَجِدُ لِسُنَّتِنَا تَحْوِيلًا (77)
(Koyo mengkono iku uga) lelakone para Utusaningsun sadurungira (yaiku saben-saben negara kang wis ditinggalake dening Utusane, banjur enggal dirusak klawan ahline). Lan sira pra nemu owah-owahan ana ing dalan Ingsun |
أَقِمِ الصَّلَاةَ لِدُلُوكِ الشَّمْسِ إِلَىٰ غَسَقِ اللَّيْلِ وَقُرْآنَ الْفَجْرِ ۖ إِنَّ قُرْآنَ الْفَجْرِ كَانَ مَشْهُودًا (78)
Lan saira ngedegna shalat (mitutur syarat rukune kang sampurna) ana ing sawise lingsir srengenge lan sawise wiwit wengi, lan ngedegna shalat fajar. Satemene shalat fajar iku disekseni (dening malaikat rina lan malaikat wengi) |
وَمِنَ اللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَةً لَّكَ عَسَىٰ أَن يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقَامًا مَّحْمُودًا (79)
Lan ana ing wektu wengi sira nindakna shalat tahajud kang dadi kautamaan tumrap sira, Muga-muga Pangeranira nangekake sira sarta mapanake ana ing panggonan kang pinuji |
وَقُل رَّبِّ أَدْخِلْنِي مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِي مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَل لِّي مِن لَّدُنكَ سُلْطَانًا نَّصِيرًا (80)
Lan sira (Muhammad) nyenyuwuna, "Dhuh Pangeran kawula, mugi-mugi Panjenengan nglebetaken kawula ing panggenan mlebet ingkang dipun ridhani, lan mugi-mugi ngedalake kawula ing panggenan medal ingkang dipun ridhani, lan Panjenengan mugi paring dhateng kawula keterangan saking ngarsa Panjenengan ingkang saged nulungi (ing nalika ngrungkebi tuwin ngluhuraken agami panjenengan) |
وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ ۚ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا (81)
Lan sira dhawuha, "Saiki wis teka barang kang hak, lan rusak barang kang bathal. Satemene barang bathal iku mesthi lebur lan sirna |
وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ ۙ وَلَا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَسَارًا (82)
Lan Ingsun nurunake al-Qur'an keterangan-leterangan, kakng marasake (dadekake waras saka kekliruan) sarta dadi rahmat tumrap wong-wong kang iman. Lan al-Qur'an mau ora nambahi marang wong-wong kang nganiaya, kajaba mung kapitunan |
وَإِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الْإِنسَانِ أَعْرَضَ وَنَأَىٰ بِجَانِبِهِ ۖ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ كَانَ يَئُوسًا (83)
Lan menawa Ingsun paring kenikmatan marang manungsa, dheweke padha mlengos ora eling marang Ingsun, sarta ngedohake awake (saka seneng marang Ingsun). Lan menawa dheweke padha ketaman ala, banjur padha mutung (nglokro) saka rahmate Allah |
قُلْ كُلٌّ يَعْمَلُ عَلَىٰ شَاكِلَتِهِ فَرَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِمَنْ هُوَ أَهْدَىٰ سَبِيلًا (84)
Sira dhawuha, kabeh padha nindakake miturut keresikane rohe, lan Pangeranira iku luwih ngudanenei marang wong kang luwih pikantuk pituduh dalane Allah |
وَيَسْأَلُونَكَ عَنِ الرُّوحِ ۖ قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّي وَمَا أُوتِيتُم مِّنَ الْعِلْمِ إِلَّا قَلِيلًا (85)
Lan dheweke (wong yahudi) padha pitakon marang sira bab perkara roh, sira dhawuha, "Roh iku ewoning perkara kang magepokan Allah Pangeran Ingsun. Lan sira kabeh iku ora diparingi pangertian (ilmu) kajaba mung sethithik |
وَلَئِن شِئْنَا لَنَذْهَبَنَّ بِالَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ ثُمَّ لَا تَجِدُ لَكَ بِهِ عَلَيْنَا وَكِيلًا (86)
Menawa dadi keparingeing kersaningsun, yekti Ingsun ngilangake kang wis Ingsun wahyokake (turunake) marang sira saka atinira. Yen wis mengkono sira banjur ora bisa pikantuk kang dipasrahi ambalekake wahyu mau saka ngarsaningsun |
إِلَّا رَحْمَةً مِّن رَّبِّكَ ۚ إِنَّ فَضْلَهُ كَانَ عَلَيْكَ كَبِيرًا (87)
Kajaba kanthi rahmating Pangeranira. Satemene kanugrahan Pangeranira iku gedhe tumrap sira |
قُل لَّئِنِ اجْتَمَعَتِ الْإِنسُ وَالْجِنُّ عَلَىٰ أَن يَأْتُوا بِمِثْلِ هَٰذَا الْقُرْآنِ لَا يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَلَوْ كَانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِيرًا (88)
Sira dhawuha, "Saumpama manungsa lan jin iku kumpul, arep saka kahe anggitan kaya al-Qur'an iki, ora bakal bisa kelakon nekakake kang padha karo al-Qur'an iki, senajan sawenehe padha nulungi marang sawenehe |
وَلَقَدْ صَرَّفْنَا لِلنَّاسِ فِي هَٰذَا الْقُرْآنِ مِن كُلِّ مَثَلٍ فَأَبَىٰ أَكْثَرُ النَّاسِ إِلَّا كُفُورًا (89)
Yekti Ingsun wis bola-bali nerangake ana ing al-Qur'an iki marang para manungsa saka kabeh sanepa, nanging akeh-akehe padha ora gelem nerima, malah banget anggone kufur (mungkir) |
وَقَالُوا لَن نُّؤْمِنَ لَكَ حَتَّىٰ تَفْجُرَ لَنَا مِنَ الْأَرْضِ يَنبُوعًا (90)
Lan wong-wong kafir padha ngucap, "Kula boten badhe pitados dhateng panjenengan Muhammad, kajawi menawi panjenengan sampun mancuraken toya saking bumi kangge kita sadaya |
أَوْ تَكُونَ لَكَ جَنَّةٌ مِّن نَّخِيلٍ وَعِنَبٍ فَتُفَجِّرَ الْأَنْهَارَ خِلَالَهَا تَفْجِيرًا (91)
Utawi panjenengan kagungan kebon kurma utawi anggor lajeng panjenengan mancuraken lepen-lepen wonten ing sela-selaning kebon wau |
أَوْ تُسْقِطَ السَّمَاءَ كَمَا زَعَمْتَ عَلَيْنَا كِسَفًا أَوْ تَأْتِيَ بِاللَّهِ وَالْمَلَائِكَةِ قَبِيلًا (92)
Utawi menawi panjenengan ndawuhaken langit dhateng kita secuwil kemawon kados ingkang sampun panjenengan ngedikaaken, utawai panjenengan rawuhaken Allah sarta Malaikat ingkang nyekseni kaleresaning pangandika panjenengan |
أَوْ يَكُونَ لَكَ بَيْتٌ مِّن زُخْرُفٍ أَوْ تَرْقَىٰ فِي السَّمَاءِ وَلَن نُّؤْمِنَ لِرُقِيِّكَ حَتَّىٰ تُنَزِّلَ عَلَيْنَا كِتَابًا نَّقْرَؤُهُ ۗ قُلْ سُبْحَانَ رَبِّي هَلْ كُنتُ إِلَّا بَشَرًا رَّسُولًا (93)
Utawi menawi panjenengan kagungan griya ingkang kadamel saking emas, utawi menawi panjenengan minggah dhateng ing langit, sarta kita boten pitados anggen panjenengan minggah punika kajawi menawi panjenengan nurunaken kitab dhateng kita ingkang badhe kita waos. Muhammad, sira dhawuha, "Maha suci Pangeraningsun. Ora ana liya ingsung iki kajaba mung manungsa kang kautus |
وَمَا مَنَعَ النَّاسَ أَن يُؤْمِنُوا إِذْ جَاءَهُمُ الْهُدَىٰ إِلَّا أَن قَالُوا أَبَعَثَ اللَّهُ بَشَرًا رَّسُولًا (94)
Lan ora ana kang ngalang-ngalangi para manungsa arep percaya nalika wong-wong katekan pituduh, kajaba padha ngucap, "Apa Allah ngangkat manungsa dadi utusan |
قُل لَّوْ كَانَ فِي الْأَرْضِ مَلَائِكَةٌ يَمْشُونَ مُطْمَئِنِّينَ لَنَزَّلْنَا عَلَيْهِم مِّنَ السَّمَاءِ مَلَكًا رَّسُولًا (95)
Sira dhawuha, "Saumpama ing bumi iki ana Malaikat-malaikat kang padha mlaku dadi isen-isening bumi, temen ingsun nurunake Malaikat saka langit dadi utusan tumrap dheweke |
قُلْ كَفَىٰ بِاللَّهِ شَهِيدًا بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ ۚ إِنَّهُ كَانَ بِعِبَادِهِ خَبِيرًا بَصِيرًا (96)
Sira dhawuha, "Allah wis cukup dadi saksi antaraningsun lan antaranira kabeh (kabeneraningsun dadi utusan marang sira kabeh). Satemene Allah iku Maha Welas tur Maha Ngudaneni kabeh kahanane para kawula |
وَمَن يَهْدِ اللَّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ ۖ وَمَن يُضْلِلْ فَلَن تَجِدَ لَهُمْ أَوْلِيَاءَ مِن دُونِهِ ۖ وَنَحْشُرُهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَلَىٰ وُجُوهِهِمْ عُمْيًا وَبُكْمًا وَصُمًّا ۖ مَّأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ كُلَّمَا خَبَتْ زِدْنَاهُمْ سَعِيرًا (97)
Lan sapa wong kang kaparingan pitedah dalan bener dening Allah, yekti dheweke pikantuk pitedah, lan sapa wonge disasarake, yekti sira Muhammad ora bisa pikantuk pitulung kang bisa nulungi dheweke saliyane Allah. Lan Ingsun bakal ngumpulake wong-wong mau besok ana ing dina Qiyamat, padha mlaku nganggo rahi-rahine kanthi wuta, bisa lan budheg. Dene panggonane wong-wong mau yaiku neraka Jahannam, saben-saben suda urube (jalaran kulite wis dadi awu) banjur Ingsun tambah mulad-mulade (Ingsun ganti kulit anyar, kareben dadi pakane geni neraka) |
ذَٰلِكَ جَزَاؤُهُم بِأَنَّهُمْ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا وَقَالُوا أَإِذَا كُنَّا عِظَامًا وَرُفَاتًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ خَلْقًا جَدِيدًا (98)
Kang menkono iku piwalese wong-wong kafir mau, jalaran anggone dheweke padha kafir (maido) marang ayat-ayatingsun. Lan wong-wong mau padha ngucap, "Apa menawa aku wis dadi balung lemah, apa bener aku bakal ditangekake dadi makhluk anyar |
۞ أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ قَادِرٌ عَلَىٰ أَن يَخْلُقَ مِثْلَهُمْ وَجَعَلَ لَهُمْ أَجَلًا لَّا رَيْبَ فِيهِ فَأَبَى الظَّالِمُونَ إِلَّا كُفُورًا (99)
Apa wong-wong iku ora padha sumurup menawa Allah kang wis nitahake langit-langit lan bumi iku, temen kuasa nitahake kaya dheweke (kang semono cilike?). Lan panjenengane ndamel wektu kang ora dimamangake maneh kanggo dheweke (mati utawa Qiyamat), nanging wong-wong kang dzalim banjur ora gelem, kajaba malah saya tambah kufure |
قُل لَّوْ أَنتُمْ تَمْلِكُونَ خَزَائِنَ رَحْمَةِ رَبِّي إِذًا لَّأَمْسَكْتُمْ خَشْيَةَ الْإِنفَاقِ ۚ وَكَانَ الْإِنسَانُ قَتُورًا (100)
Dhawuha, "Upama sira kabeh padha nduweni gedong-gedong kanggo nyimpen rakhmate Pangeran Ingsun, yekti sira medhit, jalaran wedi mlarat, lan asal watake manungsa iku kumet |
وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَىٰ تِسْعَ آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ ۖ فَاسْأَلْ بَنِي إِسْرَائِيلَ إِذْ جَاءَهُمْ فَقَالَ لَهُ فِرْعَوْنُ إِنِّي لَأَظُنُّكَ يَا مُوسَىٰ مَسْحُورًا (101)
Lan temen Ingsun wis paring marang Musa sangang ayat (mukjizat) kang terang lan gamblang. Sira ndangua marang wong-wong bani Israil, kepriye lakone Fir'aun nalika ditekani Nabi Musa. Fir'aun madoni marang Nabi Musa, "He Musa, panemuku, sira iku wong kang kena sihir |
قَالَ لَقَدْ عَلِمْتَ مَا أَنزَلَ هَٰؤُلَاءِ إِلَّا رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ بَصَائِرَ وَإِنِّي لَأَظُنُّكَ يَا فِرْعَوْنُ مَثْبُورًا (102)
Nabi Musa mangsuli marang Fir'aun, "Sayektos panjenengan (Fir'aun) sampun sumerep menawi boten wonten ingkang nurunaken tandha yekti (mukjizat), kajawi Pangeraning langit lan bumi, supados dados ketrangan ingkang cetho. Lan miturut pamanggih kula, panjenengan punika Fir'aun, tiyang ingkang sampun dipun tebihaken saking rahmat |
فَأَرَادَ أَن يَسْتَفِزَّهُم مِّنَ الْأَرْضِ فَأَغْرَقْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ جَمِيعًا (103)
Fir'aun banjur duwe karep nundhung (numpes) Nabi Musa lan wong-wong Bani Israil saka bum (Mesir), awit saka Ingsun banjur ngeremake Fir'aun sarta wong kang dadi pendhereke kabeh |
وَقُلْنَا مِن بَعْدِهِ لِبَنِي إِسْرَائِيلَ اسْكُنُوا الْأَرْضَ فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ الْآخِرَةِ جِئْنَا بِكُمْ لَفِيفًا (104)
Sapungkure Fir'aun, Ingsun banjur paring pangandika marang wong Bani Israil, "Sira padha tetap manggona ana ing bumi iki, menawa wis teka janji kang akhir, Ingsun mesthi nekakae sira kabeh |
وَبِالْحَقِّ أَنزَلْنَاهُ وَبِالْحَقِّ نَزَلَ ۗ وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا مُبَشِّرًا وَنَذِيرًا (105)
Lan Ungsun nurunake al-Qur'an iku klawan bener sarta tumurune uga klawan bener. Lan Ingsun ora ngutus sira Muhammmad kajaba ambebungah lan meden-medeni |
وَقُرْآنًا فَرَقْنَاهُ لِتَقْرَأَهُ عَلَى النَّاسِ عَلَىٰ مُكْثٍ وَنَزَّلْنَاهُ تَنزِيلًا (106)
Lan Ingsun mijangake lan njlentrehake al-Qur'an, supaya sira waca lan sira dhawuha marang para manungsa klawan sarenti lan lumintu. Lan al-Qur'an iku Ingsun turunake saka sethithik |
قُلْ آمِنُوا بِهِ أَوْ لَا تُؤْمِنُوا ۚ إِنَّ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِن قَبْلِهِ إِذَا يُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ يَخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ سُجَّدًا (107)
Sira dhawuha, "Sira (menawa begja) padha gelema percaya marang al-Qur'an, utawa (yen sira nemahi cilaka) aja percaya marang al-Qur'an. Satemene wong-wong kang wis diparingi ilmu sadurunge tumurune al-Qur'an menawa al-Qur'an iku diwacakake marang dheweke, banjur padha sumungkem bathuke padha disujudake, sujud marang Allah |
وَيَقُولُونَ سُبْحَانَ رَبِّنَا إِن كَانَ وَعْدُ رَبِّنَا لَمَفْعُولًا (108)
Lan wong-wong mau padha matur, Maha Suci Pangeran kawula, sayektos janjinipun Pangean kawula punika mesthi kelampahan |
وَيَخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ يَبْكُونَ وَيَزِيدُهُمْ خُشُوعًا ۩ (109)
Lan wong-wong mau padha sumungkem bathuke klawan nangins, sarta al-Qur'an iku muwuhi tumungkule lan konejeme marang Allah |
قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمَٰنَ ۖ أَيًّا مَّا تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَلَا تَجْهَرْ بِصَلَاتِكَ وَلَا تُخَافِتْ بِهَا وَابْتَغِ بَيْنَ ذَٰلِكَ سَبِيلًا (110)
Sira dhawuha, "Sira padha nyenyuwun ing Allah, utawa nganggo sebutan Pangeran kang Maha Welas (Ya Rahman), endi asma loro kang sira sebut. Satemene kabeh asma Allah kang becik (Asmaul Husna) iku kagungane Allah". Lan sira aja nyerokake wacanira ana ing salatira, uga aja nglirihake, lan pilihen antarane seru sarta lirih iku |
وَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَمْ يَكُن لَّهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَلَمْ يَكُن لَّهُ وَلِيٌّ مِّنَ الذُّلِّ ۖ وَكَبِّرْهُ تَكْبِيرًا (111)
Sira munjuka, "Sakatahing puji konjuk dhumateng Allah, Pangean ingkang boten peputra sarta boten wonten ingkang nyekuthoni wonten ing Kratonipun, punapa dene boten mbetahake pitulung jalaran saking kasoran". Lan sira angngagungna marang Asma dalem Pangeranira kanthi temen-temen |
