أَتَىٰ أَمْرُ اللَّهِ فَلَا تَسْتَعْجِلُوهُ ۚ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَىٰ عَمَّا يُشْرِكُونَ (1)
Parentahing Allah wis rawuh; mulane, iku aja sira padha ang- gege. Mahasuci Panjenengane sarta Mahaluhur, adoh saka apa kang padha disakuthokake |
يُنَزِّلُ الْمَلَائِكَةَ بِالرُّوحِ مِنْ أَمْرِهِ عَلَىٰ مَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ أَنْ أَنذِرُوا أَنَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا أَنَا فَاتَّقُونِ (2)
Panjenengane anurunake para malaikat angemban timbalan saka dhawuh-E, marang sapa-sapa kawula-Ne, kang dadi kaparenging karsa-Ne, pangandikane: Ape- pelinga, yen ora ana sesembahan kajaba Ingsun, mulane di ngati-ati marang Ingsun |
خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِالْحَقِّ ۚ تَعَالَىٰ عَمَّا يُشْرِكُونَ (3)
Panjenengane wus anitahake langit-langit lan bumi kalawan yakti, mahaluhur Panjenengane adoh saka apa kang padha di- sakuthokake |
خَلَقَ الْإِنسَانَ مِن نُّطْفَةٍ فَإِذَا هُوَ خَصِيمٌ مُّبِينٌ (4)
Panjenengane wus anitahake manusa saka banyu wijining urip, A lah satemah dheweke iku dadi tukang madoni kang ngeblak |
وَالْأَنْعَامَ خَلَقَهَا ۗ لَكُمْ فِيهَا دِفْءٌ وَمَنَافِعُ وَمِنْهَا تَأْكُلُونَ (5)
Apa dene rajakaya, iku Panje- nengane anggone anitahake, tu- mrap marang sira; ing kono sira oleh sandhangan anget sarta pirang-pirang paedah apa dene ana kang sira pangan |
وَلَكُمْ فِيهَا جَمَالٌ حِينَ تُرِيحُونَ وَحِينَ تَسْرَحُونَ (6)
Lan ing kono sira oleh kase- nengan nalikane padha sira giring sarta nalikane sira uculake |
وَتَحْمِلُ أَثْقَالَكُمْ إِلَىٰ بَلَدٍ لَّمْ تَكُونُوا بَالِغِيهِ إِلَّا بِشِقِّ الْأَنفُسِ ۚ إِنَّ رَبَّكُمْ لَرَءُوفٌ رَّحِيمٌ (7)
Apa dene anggawakake gaga- wanira kang abot marang nagara- nagara, kang ora bisa sira padha tumeka mrono kajaba kalawan rekasaning jiwa; sayekti Pange- ranira iku Mahawelas, Mahaasih |
وَالْخَيْلَ وَالْبِغَالَ وَالْحَمِيرَ لِتَرْكَبُوهَا وَزِينَةً ۚ وَيَخْلُقُ مَا لَا تَعْلَمُونَ (8)
Lan maneh jaran, bighal sarta kuldi, supaya iku dadi tungga- nganira sarta minangka rerenggan; apa dene Panjenengane anitahake barang kang sira padha ora weruh |
وَعَلَى اللَّهِ قَصْدُ السَّبِيلِ وَمِنْهَا جَائِرٌ ۚ وَلَوْ شَاءَ لَهَدَاكُمْ أَجْمَعِينَ (9)
Lan anuduhake dalan bener iku ana ing Allah , sarta iku ana kang mlenceng; lan lamun Panjenengane angarsak- na, amasthi Panjenengane anuntun ing sira kabeh |
هُوَ الَّذِي أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً ۖ لَّكُم مِّنْهُ شَرَابٌ وَمِنْهُ شَجَرٌ فِيهِ تُسِيمُونَ (10)
Panjenengane iku kang anu- runake banyu saka ing mendhung tumrap marang sira; iku ana sing dadi omben-omben lan ana sing kanggo wit-witan, ing kono sira padha angon |
يُنبِتُ لَكُم بِهِ الزَّرْعَ وَالزَّيْتُونَ وَالنَّخِيلَ وَالْأَعْنَابَ وَمِن كُلِّ الثَّمَرَاتِ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِّقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ (11)
Kalawan iku Panjenengane anukulake tanem-tuwuh kanggo marang sira sarta zaitun lan kurma- kurma tuwin anggur-anggur apa dene sarupaning wowohan; sayek- ti, ing kono iku temen ana tandha tumrap wong kang padha mikir- mikir |
وَسَخَّرَ لَكُمُ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ ۖ وَالنُّجُومُ مُسَخَّرَاتٌ بِأَمْرِهِ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ (12)
Lan Panjenengane wus anda- dekake wengi lan raina sarta srengenge tuwin rembulan alaladi marang sira, apa dene lintang- lintang iku anggone laladi kalawan parentah-E; sayekti ing kono iku temen ana tandha-tandha tumrap wong kang padha angangen-angen |
وَمَا ذَرَأَ لَكُمْ فِي الْأَرْضِ مُخْتَلِفًا أَلْوَانُهُ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِّقَوْمٍ يَذَّكَّرُونَ (13)
Apa dene sabarang ules maneka-warna kang Dianakake ing bumi tumrap marang sira; sayekti ing kono iku temen ana tandha tumrap wong kang padha angalap eling |
وَهُوَ الَّذِي سَخَّرَ الْبَحْرَ لِتَأْكُلُوا مِنْهُ لَحْمًا طَرِيًّا وَتَسْتَخْرِجُوا مِنْهُ حِلْيَةً تَلْبَسُونَهَا وَتَرَى الْفُلْكَ مَوَاخِرَ فِيهِ وَلِتَبْتَغُوا مِن فَضْلِهِ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ (14)
Lan Panjenengane iku kang andadekake sagara alaladi, supaya sira padha mangana daging anya- ran saka ing kono sarta padha angetokna papaes kang padha sira anggo saka ing kono, lan sira andeleng prau anyigar ing kono, apa dene supaya sira padha angupaya lubering papa- ring-E tuwin supaya sira padha atur panuwun |
وَأَلْقَىٰ فِي الْأَرْضِ رَوَاسِيَ أَن تَمِيدَ بِكُمْ وَأَنْهَارًا وَسُبُلًا لَّعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ (15)
Lan Panjenengane andekek gunung gedhe-gedhe ing bumi, supaya iki ora oyag kalawan sira, apa dene kali-kali lan dalan-dalan supaya sira padha bener ing laku |
وَعَلَامَاتٍ ۚ وَبِالنَّجْمِ هُمْ يَهْتَدُونَ (16)
Tuwin tenger-tenger; sarta kalawan lintang-lintang dheweke padha oleh dadalan bener |
أَفَمَن يَخْلُقُ كَمَن لَّا يَخْلُقُ ۗ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ (17)
Lah apa Kang anitahake iku padha karo kang ora nitahake? Lah apa ta sira padha ora ngangen- angen |
وَإِن تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا ۗ إِنَّ اللَّهَ لَغَفُورٌ رَّحِيمٌ (18)
Lan manawa sira amilanga nugrahaning Allah, iku ora bakal sira bisa nacahake; sayekti Allah iku temen Aparamarta, Mahaasih |
وَاللَّهُ يَعْلَمُ مَا تُسِرُّونَ وَمَا تُعْلِنُونَ (19)
Lan Allah iku angudaneni apa kang padha sira singidake lan apa kang padha sira blakake |
وَالَّذِينَ يَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ لَا يَخْلُقُونَ شَيْئًا وَهُمْ يُخْلَقُونَ (20)
Lan apa kang padha diuwuh, saliyane Allah, iku ora nitahake apa-apa, malah padha dititahake |
أَمْوَاتٌ غَيْرُ أَحْيَاءٍ ۖ وَمَا يَشْعُرُونَ أَيَّانَ يُبْعَثُونَ (21)
mati, ora urip, sarta padha ora weruh kapan ang- gone bakal padha tinangekake |
إِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ ۚ فَالَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ قُلُوبُهُم مُّنكِرَةٌ وَهُم مُّسْتَكْبِرُونَ (22)
Pangeranira iku Pangeran Kang Mahatunggal; lah para kang padha ora angestu ing akhirat, iku atine padha katambuhan sarta padha gumedhe |
لَا جَرَمَ أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَمَا يُعْلِنُونَ ۚ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُسْتَكْبِرِينَ (23)
Ora kena ora, sayekti Allah iku angudaneni apa kang padha siningidake sarta apa kang dieblak; sayekti Panjenengane ora remen marang para gumedhe |
وَإِذَا قِيلَ لَهُم مَّاذَا أَنزَلَ رَبُّكُمْ ۙ قَالُوا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ (24)
Lan nalikane padha dicala- thoni: Wus anurunake apa Pange- ranira? Padha calathu: dongenge para wong kuna |
لِيَحْمِلُوا أَوْزَارَهُمْ كَامِلَةً يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۙ وَمِنْ أَوْزَارِ الَّذِينَ يُضِلُّونَهُم بِغَيْرِ عِلْمٍ ۗ أَلَا سَاءَ مَا يَزِرُونَ (25)
Supaya ing dina kiyamat padha nyangga sasanggane kabeh; mangkono maneh sabageaning sasanggane para kang padha kasa- sarake kalawan tanpa kawruh; o, sayekti ala apa sasanggane |
قَدْ مَكَرَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ فَأَتَى اللَّهُ بُنْيَانَهُم مِّنَ الْقَوَاعِدِ فَخَرَّ عَلَيْهِمُ السَّقْفُ مِن فَوْقِهِمْ وَأَتَاهُمُ الْعَذَابُ مِنْ حَيْثُ لَا يَشْعُرُونَ (26)
Para ing sadurunge dheweke temen wus padha angragum pae- kan, ananging Allah angrubuhake yayasane saka ing tatalese; tumuli payone, saka ing sadhuwure, ani- bani dheweke, sarta siksane tume- ka marang dheweke saka pang- gonan kang ora dikira-kirakake |
ثُمَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ يُخْزِيهِمْ وَيَقُولُ أَيْنَ شُرَكَائِيَ الَّذِينَ كُنتُمْ تُشَاقُّونَ فِيهِمْ ۚ قَالَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ إِنَّ الْخِزْيَ الْيَوْمَ وَالسُّوءَ عَلَى الْكَافِرِينَ (27)
Tumuli ing dina kiyamat Pan- jenengane angasorake dheweke sarta angandika: Endi sekuthon Ingsun, kang padha dadi karanane sira padha mungsuhi? Para kang padha sinungan kawruh acalathu: Sayekti, ing dina iki asor lan ala tumiba marang para kafir |
الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ ظَالِمِي أَنفُسِهِمْ ۖ فَأَلْقَوُا السَّلَمَ مَا كُنَّا نَعْمَلُ مِن سُوءٍ ۚ بَلَىٰ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ (28)
Para kang padha digawe mati dening para malaikat, padha atin- dak dudu marang awake dhewe. Tumuli padha angaturake suma- rah: Kawula boten nate ang- lampahi awon. O, lah, sayekti Allah iku angudaneni marang apa kang padha sira lakoni |
فَادْخُلُوا أَبْوَابَ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا ۖ فَلَبِئْسَ مَثْوَى الْمُتَكَبِّرِينَ (29)
Mulane padha malebua kori- korining naraka, padha manggon ing kono; lah temen ala padunu- ngane para gumedhe iku |
۞ وَقِيلَ لِلَّذِينَ اتَّقَوْا مَاذَا أَنزَلَ رَبُّكُمْ ۚ قَالُوا خَيْرًا ۗ لِّلَّذِينَ أَحْسَنُوا فِي هَٰذِهِ الدُّنْيَا حَسَنَةٌ ۚ وَلَدَارُ الْآخِرَةِ خَيْرٌ ۚ وَلَنِعْمَ دَارُ الْمُتَّقِينَ (30)
Lan dipangandikakake marang para kang padha prayitna : Pangeranira wus andhawuh- ake apa? Padha calathu: Kasaenan. Para kang padha agawe becik ana ing donya iki oleh kabecikan, lan temen, padunungan ing akhirat iku luwih becik; lan temen pinunjul banget padunungane para kang padha prayitna |
جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَهَا تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۖ لَهُمْ فِيهَا مَا يَشَاءُونَ ۚ كَذَٰلِكَ يَجْزِي اللَّهُ الْمُتَّقِينَ (31)
Patamanan kalanggengan, dhe- weke bakal padha malebu mrono, kali-kaline padha mili ing jerone; ana ing kono bakal padha oleh apa kang dikarepake. Kaya mangkono iku pangganjare Allah marang para kang padha prayitna |
الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ طَيِّبِينَ ۙ يَقُولُونَ سَلَامٌ عَلَيْكُمُ ادْخُلُوا الْجَنَّةَ بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ (32)
Para kang padha digawe mati dening para malaikat ing dalem kahanan becik, padha calathu: Rahayu tumibaa ing sira, padha malebua patamanan, amarga saka apa kang wus padha sira lakoni |
هَلْ يَنظُرُونَ إِلَّا أَن تَأْتِيَهُمُ الْمَلَائِكَةُ أَوْ يَأْتِيَ أَمْرُ رَبِّكَ ۚ كَذَٰلِكَ فَعَلَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ ۚ وَمَا ظَلَمَهُمُ اللَّهُ وَلَٰكِن كَانُوا أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (33)
Dheweke padha ora angen- teni apa-apa kajaba bakal tekane para malaikat marang dheweke utawa bakal tekane parentahe Pangeranira. Kaya mangkono iku wus dilakoni para ing sadurunge dheweke; lan Allah iku ora anganiya dheweke, ana- nging dheweke kang wus padha anganiaya awake dhewe |
فَأَصَابَهُمْ سَيِّئَاتُ مَا عَمِلُوا وَحَاقَ بِهِم مَّا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ (34)
Banjur ala saka panggawe-panggawene ange- nani dheweke sarta apa kang padha diguguyu anglimputi dheweke |
وَقَالَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا لَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا عَبَدْنَا مِن دُونِهِ مِن شَيْءٍ نَّحْنُ وَلَا آبَاؤُنَا وَلَا حَرَّمْنَا مِن دُونِهِ مِن شَيْءٍ ۚ كَذَٰلِكَ فَعَلَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ ۚ فَهَلْ عَلَى الرُّسُلِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ (35)
Lan para kang padha anyaku- thokake acalathu: lamun ta Allah angarsakna, ora bakal aku padha ngawulanana sawiji-wiji saliyane Panjenengane, aku, mangkono maneh bapak-bapakku, sarta ora bakal aku padha angla- rangana sawiji-wiji tanpa Panjenengane. Para ing sadurunge dheweke iya anglakoni kaya mangkono. Mulane apa ta pipikulane para utusan iku kajaba anekakake ayahan kang terang |
وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَّسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ ۖ فَمِنْهُم مَّنْ هَدَى اللَّهُ وَمِنْهُم مَّنْ حَقَّتْ عَلَيْهِ الضَّلَالَةُ ۚ فَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ (36)
Lan temen, ing siji-sijining umat Ingsun wus anjumenengake sawijining utusan, calathune:a Padha angawulanana Allah sarta angedohana setan. Banjur dheweke ana kang oleh tuntunaning Allah lan ana kang sasar tumiba marang dheweke; mulane padha lalakua ana ing bumi; lah padha delengen, kapriye kawusanane para wong kang padha anggorohake |
إِن تَحْرِصْ عَلَىٰ هُدَاهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَن يُضِلُّ ۖ وَمَا لَهُم مِّن نَّاصِرِينَ (37)
Lamun sira angudi kumudu dheweke padha oleha pituduh, lah sayekti Allah iku ora aparing pituduh sapa-sapa kang anasarake , sarta dheweke ora bakal padha oleh pitulung |
وَأَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمَانِهِمْ ۙ لَا يَبْعَثُ اللَّهُ مَن يَمُوتُ ۚ بَلَىٰ وَعْدًا عَلَيْهِ حَقًّا وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ (38)
Lan dheweke padha sumpah kalawan asarana keras-kerasing sumpahe: Ora bakal Allah anangekake sapa sing wis mati. O, la, iya, ! iku sawijining janji, tetep atas Panje- nengane, nyata temenan, ananging akeh-akehe manusa padha ora weruh |
لِيُبَيِّنَ لَهُمُ الَّذِي يَخْتَلِفُونَ فِيهِ وَلِيَعْلَمَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّهُمْ كَانُوا كَاذِبِينَ (39)
Supaya Panjenengane ane- rangake marang dheweke, kang ing kono dheweke padha sulaya, sarta supaya para kang padha kafir padha weruh, manawa awake iku padha wong goroh |
إِنَّمَا قَوْلُنَا لِشَيْءٍ إِذَا أَرَدْنَاهُ أَن نَّقُولَ لَهُ كُن فَيَكُونُ (40)
Sabda-Ningsun marang sawi- ji-wiji, kalane Ingsun angarsakake iku, iku cukup mung yen Ingsun sabdakake: Anaa, banjur ana |
وَالَّذِينَ هَاجَرُوا فِي اللَّهِ مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُوا لَنُبَوِّئَنَّهُمْ فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً ۖ وَلَأَجْرُ الْآخِرَةِ أَكْبَرُ ۚ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ (41)
Lan para kang padha ngili karana Allah ing sawise kinaniaya, temen bakal Ingsun paringi padu- nungan kang becik ana ing donya, sarta pituwase ing akhirat temen luwih gedhe: yen ta padha we- ruha |
الَّذِينَ صَبَرُوا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ (42)
Para kang padha sabar sarta marang Pangerane padha sumarah |
وَمَا أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ إِلَّا رِجَالًا نُّوحِي إِلَيْهِمْ ۚ فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِن كُنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ (43)
Lan Ingsun ora angutus ing sadurungira, kajaba para wong lanang, kang padha Ingsun wedhari sabda – mulane padha takona para pandhereking Pepeling, manawa sira padha ora weruh – |
بِالْبَيِّنَاتِ وَالزُّبُرِ ۗ وَأَنزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ (44)
Kalawan bukti-bukti kang terang sarta layang-layang;a lan Ingsun anurunake Pepeling marang sira, supaya sira anerangake marang para manusa apa kang katurunake marang dheweke lan supaya dheweke padha mikir- mikira |
أَفَأَمِنَ الَّذِينَ مَكَرُوا السَّيِّئَاتِ أَن يَخْسِفَ اللَّهُ بِهِمُ الْأَرْضَ أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذَابُ مِنْ حَيْثُ لَا يَشْعُرُونَ (45)
Lah apa ta para kang padha angragum paekan ala padha rumasa santosa, yen Allah bakal angasorake dheweke ing bumi, utawa yen siksa bakal anekani dheweke saka ngendi-endi kang dheweke ora anggraita |
أَوْ يَأْخُذَهُمْ فِي تَقَلُّبِهِمْ فَمَا هُم بِمُعْجِزِينَ (46)
Utawa Panjenengane amatra- pi dheweke sajrone padha lulu- ngan; lah ora bakal dheweke padha bisa oncat |
أَوْ يَأْخُذَهُمْ عَلَىٰ تَخَوُّفٍ فَإِنَّ رَبَّكُمْ لَرَءُوفٌ رَّحِيمٌ (47)
Utawa Panjenengane ama- trapi dheweke kalawan nandhang kalonglongan saka sathithik; awit sayekti Pangeranira iku temen Welas, Mahaasih |
أَوَلَمْ يَرَوْا إِلَىٰ مَا خَلَقَ اللَّهُ مِن شَيْءٍ يَتَفَيَّأُ ظِلَالُهُ عَنِ الْيَمِينِ وَالشَّمَائِلِ سُجَّدًا لِّلَّهِ وَهُمْ دَاخِرُونَ (48)
Apa ta padha ora andeleng marang samubarang kang wus katitahake dening Allah? Ayang- ayange padha ngalih saka tengen lan kiwa, sumungkem marang Allah, kang mangka dheweke padha banget asore |
وَلِلَّهِ يَسْجُدُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ مِن دَابَّةٍ وَالْمَلَائِكَةُ وَهُمْ لَا يَسْتَكْبِرُونَ (49)
Lan marang Allah anggone sumungkem samubarang ing langit-langit lan samubarang ing bumi kayata gegremet, lan para malaikat, lan padha ora gumedhe |
يَخَافُونَ رَبَّهُم مِّن فَوْقِهِمْ وَيَفْعَلُونَ مَا يُؤْمَرُونَ ۩ (50)
Padha wedi ing Pangerane Ingkang-Mahaluhur sarta padha anglakoni apa kang kaparentah- ake.a |
۞ وَقَالَ اللَّهُ لَا تَتَّخِذُوا إِلَٰهَيْنِ اثْنَيْنِ ۖ إِنَّمَا هُوَ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ ۖ فَإِيَّايَ فَارْهَبُونِ (51)
Lan Allah wus angandika: Aja padha angalap sesembahan loro, Panjenengane iku mung Sesembahan sawiji; mulane mung marang Ingsun kudune wedinira |
وَلَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلَهُ الدِّينُ وَاصِبًا ۚ أَفَغَيْرَ اللَّهِ تَتَّقُونَ (52)
Lan samubarang ing langit- langit lan bumi iku kagungan-E, apa dene pambangun turut kang tetep iku konjuk Panjenengane; lah apa ta sira mrayitnani saliyane Allah |
وَمَا بِكُم مِّن نِّعْمَةٍ فَمِنَ اللَّهِ ۖ ثُمَّ إِذَا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فَإِلَيْهِ تَجْأَرُونَ (53)
Lan sabarang nugraha kang ing sira, lah iku saka ing Allah, sabanjure, samangsa rekasa angenani sira, lah marang Panjenengane panyuwunira pitu- lung |
ثُمَّ إِذَا كَشَفَ الضُّرَّ عَنكُمْ إِذَا فَرِيقٌ مِّنكُم بِرَبِّهِمْ يُشْرِكُونَ (54)
Sabanjure, samangsa Panje- nengane wus ambirat rekasa iku saka ing sira, lah ing kono sira kang sapantha padha anjejeri sekuthon ing Pangerane |
لِيَكْفُرُوا بِمَا آتَيْنَاهُمْ ۚ فَتَمَتَّعُوا ۖ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (55)
Supaya dheweke padha anga- firi marang barang paparing-Ing- sun ing dheweke; lah padha sira seneng-senenga, amarga sira bakal enggal padha weruh |
وَيَجْعَلُونَ لِمَا لَا يَعْلَمُونَ نَصِيبًا مِّمَّا رَزَقْنَاهُمْ ۗ تَاللَّهِ لَتُسْأَلُنَّ عَمَّا كُنتُمْ تَفْتَرُونَ (56)
Lan dheweke padha amisung- sungake saperangane paparing- Ingsun ing dheweke marang barang kang dheweke padha ora weruh. Dhemi Allah, temen sira bakal dinangu prakara barang kang padha sira anggo gawe-gawe goroh |
وَيَجْعَلُونَ لِلَّهِ الْبَنَاتِ سُبْحَانَهُ ۙ وَلَهُم مَّا يَشْتَهُونَ (57)
Lan dheweke padha ngang- gep, manawa Allah iku kagungan putra putri-putri; Mahasuci Panje- nengane; dene tumrap awake dhewe apa kang dikapengini |
وَإِذَا بُشِّرَ أَحَدُهُم بِالْأُنثَىٰ ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا وَهُوَ كَظِيمٌ (58)
Lan nalika dheweke salah siji diwenehi pawarta bubungah anak wadon, raine peteng sarta dheweke kebak anawung bendu |
يَتَوَارَىٰ مِنَ الْقَوْمِ مِن سُوءِ مَا بُشِّرَ بِهِ ۚ أَيُمْسِكُهُ عَلَىٰ هُونٍ أَمْ يَدُسُّهُ فِي التُّرَابِ ۗ أَلَا سَاءَ مَا يَحْكُمُونَ (59)
Andhelik saka wong-wong, amarga barang bubu- ngah kang diwartakake kang awujud ala iku. Apa ta iki arep dilastarekake kalawan nandhang ina, apa ta arep dipendhem ing lemah ? O, la, temen ala pancasane |
لِلَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ مَثَلُ السَّوْءِ ۖ وَلِلَّهِ الْمَثَلُ الْأَعْلَىٰ ۚ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (60)
Para kang padha ora angestu ing akhirat kadunungan sifat ala, lan sifat kang linuhung iku ka- gungane Allah; lan Panjenengane iku Ingkang-Mahamulya, Ingkang- Wicaksana |
وَلَوْ يُؤَاخِذُ اللَّهُ النَّاسَ بِظُلْمِهِم مَّا تَرَكَ عَلَيْهَا مِن دَابَّةٍ وَلَٰكِن يُؤَخِّرُهُمْ إِلَىٰ أَجَلٍ مُّسَمًّى ۖ فَإِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ لَا يَسْتَأْخِرُونَ سَاعَةً ۖ وَلَا يَسْتَقْدِمُونَ (61)
Lamun Allah iku anglebura para manusa amarga saka anggone atindak dudu, ing bumi ora bakal ana titaha siji sing Dikarsakake kari, ananging padha Diparingi sumene tumeka mangsa kang tinamtu; lah samangsa wus tumeka mangsane, ora bakal kena disume- nekake saejam sarta ora kena diajokake |
وَيَجْعَلُونَ لِلَّهِ مَا يَكْرَهُونَ وَتَصِفُ أَلْسِنَتُهُمُ الْكَذِبَ أَنَّ لَهُمُ الْحُسْنَىٰ ۖ لَا جَرَمَ أَنَّ لَهُمُ النَّارَ وَأَنَّهُم مُّفْرَطُونَ (62)
Lan dheweke padha angang- gep ing Allah apa kang awake dhewe sengit, sarta lisane padha angandhakake goroh yen dheweke bakal oleh kang becik; ora kena ora, temen, yen padha oleh bubuhan geni sarta bakal padha didhisikake |
تَاللَّهِ لَقَدْ أَرْسَلْنَا إِلَىٰ أُمَمٍ مِّن قَبْلِكَ فَزَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ أَعْمَالَهُمْ فَهُوَ وَلِيُّهُمُ الْيَوْمَ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (63)
Dhemi Allah, sayekti temen Ingsun wus angutus marang para bangsa-bangsa ing sadurungira, ananging setan amaes-maesi panggawe-panggawe- ne tumrap dheweke; mulane ing saiki si setan pangayomane, lan bakal padha oleh siksa kang nglarani |
وَمَا أَنزَلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ إِلَّا لِتُبَيِّنَ لَهُمُ الَّذِي اخْتَلَفُوا فِيهِ ۙ وَهُدًى وَرَحْمَةً لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (64)
Lan anggon-Ingsun anurun- ake Kitab marang sira, iku ora liya kajaba supaya sira anerangna marang dheweke tumrap prakara kang ing kono dheweke padha apasulayan, apa dene minangka tuntunan lan wilasa tumrap wong- wong kang padha angestu |
وَاللَّهُ أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِّقَوْمٍ يَسْمَعُونَ (65)
Lan Allah iku wus anurunake banyu saka mendhung, tumuli iku dianggo anguripake bumi sawise matine; sayekti ing kono temen ana tandha tumrap wong-wong kang padha angrungokake |
وَإِنَّ لَكُمْ فِي الْأَنْعَامِ لَعِبْرَةً ۖ نُّسْقِيكُم مِّمَّا فِي بُطُونِهِ مِن بَيْنِ فَرْثٍ وَدَمٍ لَّبَنًا خَالِصًا سَائِغًا لِّلشَّارِبِينَ (66)
Lan sayekti, ing dalem raja- kaya, temen ana wuwulang tumrap ing sira; Ingsun aparing ngombe ing sira saka barang kang ana ing sajroning wetenge – saka ing anta- rane talethong lan getih – puwan kang resik, gumalenggeng tumrap para wong kang ngombe |
وَمِن ثَمَرَاتِ النَّخِيلِ وَالْأَعْنَابِ تَتَّخِذُونَ مِنْهُ سَكَرًا وَرِزْقًا حَسَنًا ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ (67)
Lan saka wohing kurma lan anggur – saka ing kono sira bisa oleh sajeng sarta rijeki kang becik; sayekti, ing kono iku temen ana tandha tumrap wong-wong kang padha ngangen-angen |
وَأَوْحَىٰ رَبُّكَ إِلَى النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذِي مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا وَمِنَ الشَّجَرِ وَمِمَّا يَعْرِشُونَ (68)
Sarta Pangeranira aparing wewedhar marang tawon, sabda- Ne: Sira gawea omah ing gunung- gunung lan ing wit-witan apa dene ing yayasane |
ثُمَّ كُلِي مِن كُلِّ الثَّمَرَاتِ فَاسْلُكِي سُبُلَ رَبِّكِ ذُلُلًا ۚ يَخْرُجُ مِن بُطُونِهَا شَرَابٌ مُّخْتَلِفٌ أَلْوَانُهُ فِيهِ شِفَاءٌ لِّلنَّاسِ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِّقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ (69)
Tumuli mamangana sira saka sarupaning wowohan, banjur lu- makua ing dadalane Pangeranira kalawan andhap asor. Saka ing wetenge metu omben-ombene rupa- rupa warnane, ing kono ana tam- bane tumrap para manusa. Sayekti ing kono iku temen ana tandha tumrap wong-wong kang para mikir |
وَاللَّهُ خَلَقَكُمْ ثُمَّ يَتَوَفَّاكُمْ ۚ وَمِنكُم مَّن يُرَدُّ إِلَىٰ أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِكَيْ لَا يَعْلَمَ بَعْدَ عِلْمٍ شَيْئًا ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ قَدِيرٌ (70)
Lan Allah iku wus anitahake sira, tumuli Panjenengane agawe patinira, lan sawenehira ana kang dibalekake marang asor-asore perangane umur, nganti ora weruh apa-apa sing maune wis weruh; sayekti Allah iku Angudaneni, Kawasa |
وَاللَّهُ فَضَّلَ بَعْضَكُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ فِي الرِّزْقِ ۚ فَمَا الَّذِينَ فُضِّلُوا بِرَادِّي رِزْقِهِمْ عَلَىٰ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ فَهُمْ فِيهِ سَوَاءٌ ۚ أَفَبِنِعْمَةِ اللَّهِ يَجْحَدُونَ (71)
Lan Allah iku angluwihake sawenehira angungkuli sawenehe ing dalem prakara rijeki; ananging para kang padha diluwihake, ora amewehake rijekine ma- rang apa kang kadarbe ing tangane tengen, kang supaya dheweke ka- beh ing dalem prakara iku dadi padha; lah apa ta nugrahaning Allah dheweke padha angemohi |
وَاللَّهُ جَعَلَ لَكُم مِّنْ أَنفُسِكُمْ أَزْوَاجًا وَجَعَلَ لَكُم مِّنْ أَزْوَاجِكُم بَنِينَ وَحَفَدَةً وَرَزَقَكُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ ۚ أَفَبِالْبَاطِلِ يُؤْمِنُونَ وَبِنِعْمَتِ اللَّهِ هُمْ يَكْفُرُونَ (72)
Lan Allah wus anggawekake jodho sira saka ing awakira, sarta amaringi sira anak lanang lan anak wadon saka ing bojonira, apa dene angrijekeni sira arupa barang kang becik-becik; apa ta marang barang goroh banjur padha angestu sarta marang nugrahaning Allah padha angafiri |
وَيَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ مَا لَا يَمْلِكُ لَهُمْ رِزْقًا مِّنَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ شَيْئًا وَلَا يَسْتَطِيعُونَ (73)
Lan dheweke padha ngawu- lani saliyane Allah, kang babar pisan ora angawasani rijeki tumrap dheweke saka ing langit-langit lan bumi sarta ora bisa apa-apa |
فَلَا تَضْرِبُوا لِلَّهِ الْأَمْثَالَ ۚ إِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ وَأَنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ (74)
Mulane aja sira padha agawe pipindhan tumrap ing Allah; sa- yekti Allah iku angudaneni lan sira iku padha ora weruh |
۞ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا عَبْدًا مَّمْلُوكًا لَّا يَقْدِرُ عَلَىٰ شَيْءٍ وَمَن رَّزَقْنَاهُ مِنَّا رِزْقًا حَسَنًا فَهُوَ يُنفِقُ مِنْهُ سِرًّا وَجَهْرًا ۖ هَلْ يَسْتَوُونَ ۚ الْحَمْدُ لِلَّهِ ۚ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (75)
Allah adamel pipindhan sa- wijining kawula tukon, darbeke sawijining wong ora duwe pangawasa apa-apa, sarta sawiji- ning wong, kang Ingsun paringi rijeki saka ngarsa-Ningsun rijeki kang becik, lah iku dheweke anan- jakake kalawan sidheman sarta kalawan ngeblak; apa ta sakarone iku padha? panga- lembana kagunganing Allah! Ana- nging sing akeh-akeh dheweke padha ora weruh |
وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا رَّجُلَيْنِ أَحَدُهُمَا أَبْكَمُ لَا يَقْدِرُ عَلَىٰ شَيْءٍ وَهُوَ كَلٌّ عَلَىٰ مَوْلَاهُ أَيْنَمَا يُوَجِّههُّ لَا يَأْتِ بِخَيْرٍ ۖ هَلْ يَسْتَوِي هُوَ وَمَن يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ ۙ وَهُوَ عَلَىٰ صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ (76)
Lan Allah agawe pipindhan wong lanang loro: kang siji bisu, ora bisa apa-apa lan dheweke dadi gawening bandarane; dheweke dikongkon menyang ngendia bae, ora ngolehake becik; apa ta kena dianggep padha dheweke iku karo wong kang marentahake prakara kang ngadil sarta awake manggon ing dalan kang bener |
وَلِلَّهِ غَيْبُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ وَمَا أَمْرُ السَّاعَةِ إِلَّا كَلَمْحِ الْبَصَرِ أَوْ هُوَ أَقْرَبُ ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (77)
Lan kagunganing Allah sa- sandining langit-langit lan bumi iku; wondene prakara wayahe, iku mung prasasat kumedheping mri- pat, utawa luwih cedhak; sayekti Allah iku marang samubarang kawasa |
وَاللَّهُ أَخْرَجَكُم مِّن بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ لَا تَعْلَمُونَ شَيْئًا وَجَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ ۙ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ (78)
Lan Allah iku anglairake sira saka ing guwagarbaning para biyungira – sira ora weruh barang- barang – sarta Panjenengane mari- ngi pangrungu lan pandeleng apa dene ati marang sira, supaya sira padha atur panuwun |
أَلَمْ يَرَوْا إِلَى الطَّيْرِ مُسَخَّرَاتٍ فِي جَوِّ السَّمَاءِ مَا يُمْسِكُهُنَّ إِلَّا اللَّهُ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (79)
Apa padha ora andeleng ma- rang manuk kang katetep ana ing tengahing awang-awang? Iku ora ana kang bisa nahan kajaba Allah; sayekti, ing kono iku ana tandha- tandha tumrap wong kang padha angestu |
وَاللَّهُ جَعَلَ لَكُم مِّن بُيُوتِكُمْ سَكَنًا وَجَعَلَ لَكُم مِّن جُلُودِ الْأَنْعَامِ بُيُوتًا تَسْتَخِفُّونَهَا يَوْمَ ظَعْنِكُمْ وَيَوْمَ إِقَامَتِكُمْ ۙ وَمِنْ أَصْوَافِهَا وَأَوْبَارِهَا وَأَشْعَارِهَا أَثَاثًا وَمَتَاعًا إِلَىٰ حِينٍ (80)
Lan Allah wus andadekake omah-omahira minangka padunu- ngan tumrap ing sira sarta andadekake walulanging raja-kaya minangka omah tumrap ing sira, kang entheng gawan-gawanane ing dina lunganira lan ing dina lere- nira, apa dene wulune lan wulune lembut sarta rambute minangka re- rengganing omah tuwin pasadhi- yan sawatara mangsa |
وَاللَّهُ جَعَلَ لَكُم مِّمَّا خَلَقَ ظِلَالًا وَجَعَلَ لَكُم مِّنَ الْجِبَالِ أَكْنَانًا وَجَعَلَ لَكُمْ سَرَابِيلَ تَقِيكُمُ الْحَرَّ وَسَرَابِيلَ تَقِيكُم بَأْسَكُمْ ۚ كَذَٰلِكَ يُتِمُّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْلِمُونَ (81)
Lan Allah wus andadek- ake apa kang wus Katitahake minangka pangeyuban tumrap ing sira sarta wus andadekake gunung-gunung minangka pa- ngungsen tumrap ing sira, apa dene wus aparing sasandhangan marang sira minangka pangreksanira saka ing panas lan maneh anggon- anggon minangka pangreksanira perang- ira; kaya mangkono anggone Panjenengane anyampurnakake nugrahane marang sira, supaya sira padha sumaraha |
فَإِن تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا عَلَيْكَ الْبَلَاغُ الْمُبِينُ (82)
Nanging manawa dheweke padha mlengos, lah sasangganira iku mung anekakake kalawan terang |
يَعْرِفُونَ نِعْمَتَ اللَّهِ ثُمَّ يُنكِرُونَهَا وَأَكْثَرُهُمُ الْكَافِرُونَ (83)
Dheweke padha meruhi nu- grahaning Allah, iku dheweke tumuli anyelaki, lan sing akeh padha ora atur panuwun |
وَيَوْمَ نَبْعَثُ مِن كُلِّ أُمَّةٍ شَهِيدًا ثُمَّ لَا يُؤْذَنُ لِلَّذِينَ كَفَرُوا وَلَا هُمْ يُسْتَعْتَبُونَ (84)
Lan ing dinane Ingsun anju- menengake sawijining saksi saka siji-sijining umat banjur ora ana idin diparingake marang para kang padha kafir sarta ora padha rinilan nyuwun nugraha |
وَإِذَا رَأَى الَّذِينَ ظَلَمُوا الْعَذَابَ فَلَا يُخَفَّفُ عَنْهُمْ وَلَا هُمْ يُنظَرُونَ (85)
Lan nalikane para kang padha atindak dudu andeleng siksa, lah ora bakal dienthengake tumrap dheweke lan ora bakal padha pinaringan sumene |
وَإِذَا رَأَى الَّذِينَ أَشْرَكُوا شُرَكَاءَهُمْ قَالُوا رَبَّنَا هَٰؤُلَاءِ شُرَكَاؤُنَا الَّذِينَ كُنَّا نَدْعُو مِن دُونِكَ ۖ فَأَلْقَوْا إِلَيْهِمُ الْقَوْلَ إِنَّكُمْ لَكَاذِبُونَ (86)
Lan nalikane para kang padha anyakuthokake padha andeleng sesembahan-sakuthone, padha ca- lathu: Pangeran kawula, punika para sesembahan-sekuthon kawula, ingkang sami kawula sebut-sebut sanesipun Tuwan. Ananging iku bakal padha aweh wangsulan marang dheweke: Sayekti kowe iku padha wong goroh |
وَأَلْقَوْا إِلَى اللَّهِ يَوْمَئِذٍ السَّلَمَ ۖ وَضَلَّ عَنْهُم مَّا كَانُوا يَفْتَرُونَ (87)
Lan ing dina iku dheweke bakal padha angunjukake sumarah marang Allah; lan barang gawe-gawene adate, padha sirna saka ing dheweke |
الَّذِينَ كَفَرُوا وَصَدُّوا عَن سَبِيلِ اللَّهِ زِدْنَاهُمْ عَذَابًا فَوْقَ الْعَذَابِ بِمَا كَانُوا يُفْسِدُونَ (88)
Para kang padha kafir sarta padha sumimpang saka dadalaning Allah, iku Ingsun bakal amuwuhi siksa ing siksane, amarga saka anggone wus padha agawe wisuna |
وَيَوْمَ نَبْعَثُ فِي كُلِّ أُمَّةٍ شَهِيدًا عَلَيْهِم مِّنْ أَنفُسِهِمْ ۖ وَجِئْنَا بِكَ شَهِيدًا عَلَىٰ هَٰؤُلَاءِ ۚ وَنَزَّلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ تِبْيَانًا لِّكُلِّ شَيْءٍ وَهُدًى وَرَحْمَةً وَبُشْرَىٰ لِلْمُسْلِمِينَ (89)
Lan ing dinane Ingsun bakal angadegake sawijining saksi ing dalem siji-sijining umat tumrap marang umat iku, saka ing awake dhewe, sarta anekakake sira minangka saksi tumrap marang iki – lan Ingsun wus anurunake Kitab marang sira, anerangake gamblang ing samuba- rang, apa dene minangka tuntunan sarta wilasa tuwin warta bubungah tumrap para sing padha sumarah |
۞ إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ وَإِيتَاءِ ذِي الْقُرْبَىٰ وَيَنْهَىٰ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنكَرِ وَالْبَغْيِ ۚ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ (90)
Sayekti Allah aparentah ing tindak adil sarta agawe becik tuwin weweh ing krabat, apa dene anyegah ing laku nistha lan tindak dudu sarta pambalela; Pan- jenengane amituturi sira supaya sira padha eling |
وَأَوْفُوا بِعَهْدِ اللَّهِ إِذَا عَاهَدتُّمْ وَلَا تَنقُضُوا الْأَيْمَانَ بَعْدَ تَوْكِيدِهَا وَقَدْ جَعَلْتُمُ اللَّهَ عَلَيْكُمْ كَفِيلًا ۚ إِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا تَفْعَلُونَ (91)
Lan padha nuhonana janji- ning Allah samangsa sira janji sarta aja padha angudhari sumpah sawise iku dikukuhake, lan temen sira wus anjumenengake Allah minangka tanggungan ingatase sira; sayekti Allah angudaneni apa panggawenira |
وَلَا تَكُونُوا كَالَّتِي نَقَضَتْ غَزْلَهَا مِن بَعْدِ قُوَّةٍ أَنكَاثًا تَتَّخِذُونَ أَيْمَانَكُمْ دَخَلًا بَيْنَكُمْ أَن تَكُونَ أُمَّةٌ هِيَ أَرْبَىٰ مِنْ أُمَّةٍ ۚ إِنَّمَا يَبْلُوكُمُ اللَّهُ بِهِ ۚ وَلَيُبَيِّنَنَّ لَكُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ مَا كُنتُمْ فِيهِ تَخْتَلِفُونَ (92)
Lan aja sira dadi kaya wong wadon kang angudhari benange ing sawise dadi kukuh, padha bodhol. Sira padha angalap supatanira minangka sarananing palacidra ing antaranira, amarga umat luwih akeh cacahe tinimbang umat . Asarana iku Allah mung anyoba sira; lan temen, ing dina kiyamat Panjenengane bakal anerangake marang sira barang kang ing kono sira padha sulaya |
وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَجَعَلَكُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَلَٰكِن يُضِلُّ مَن يَشَاءُ وَيَهْدِي مَن يَشَاءُ ۚ وَلَتُسْأَلُنَّ عَمَّا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ (93)
Lan lamun Allah angarsakna amasthi Panjenengane andadekake sira dadi umat sawiji, ananging Panjenengane anasarake sapa sing dadi karsa-Ne sarta nuntun sapa sing dadi karsa-Ne; lan sayekti sira bakal padha dinangu prakara saba- rang kang padha sira lakoni |
وَلَا تَتَّخِذُوا أَيْمَانَكُمْ دَخَلًا بَيْنَكُمْ فَتَزِلَّ قَدَمٌ بَعْدَ ثُبُوتِهَا وَتَذُوقُوا السُّوءَ بِمَا صَدَدتُّمْ عَن سَبِيلِ اللَّهِ ۖ وَلَكُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ (94)
Lan aja sira padha angalap supatanira minangka sarananing palacidra ing antaranira, mundhak dalamakan keplesed sawise ku- kuhe sarta sira angrasakake alane, amarga saka anggonira padha su- mimpang saka dadalaning Allah, apa dene siksa gedhe bakal bageanira |
وَلَا تَشْتَرُوا بِعَهْدِ اللَّهِ ثَمَنًا قَلِيلًا ۚ إِنَّمَا عِندَ اللَّهِ هُوَ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ (95)
Lan aja sira padha anampani pangaji sathithik ijole janjining Allah; sayekti barang kang ana ing Allah iku luwih becik tumrap ing sira, lamun sira padha weruha |
مَا عِندَكُمْ يَنفَدُ ۖ وَمَا عِندَ اللَّهِ بَاقٍ ۗ وَلَنَجْزِيَنَّ الَّذِينَ صَبَرُوا أَجْرَهُم بِأَحْسَنِ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (96)
Apa kang ana ing sira iku bisa entek lan apa kang ana ing Allah iku lestari; lan sayekti temen Ingsun bakal aparing pituwase para kang padha sabar karana banget becike apa kang wus padha dilakoni |
مَنْ عَمِلَ صَالِحًا مِّن ذَكَرٍ أَوْ أُنثَىٰ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَيَاةً طَيِّبَةً ۖ وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَجْرَهُم بِأَحْسَنِ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (97)
Sapa sing nglakoni becik, apa wong lanang apa wong wadon sarta dheweke iku wong angestu, amasthi temen dheweke bakal Ingsun dadekake urip kalawan urip kang becik, sarta temen bakal padha Ingsun paringi pituwase karana banget becike apa kang wus padha dilakoni |
فَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ (98)
Mulane samangsa sira maca Quran lah nyuwuna ngayom ing Allah saka setan kang kabendon |
إِنَّهُ لَيْسَ لَهُ سُلْطَانٌ عَلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ (99)
Sayekti, dheweke iku ora kadunungan wisesa marang para kang padha angestu sarta padha kumandel marang Pangerane |
إِنَّمَا سُلْطَانُهُ عَلَى الَّذِينَ يَتَوَلَّوْنَهُ وَالَّذِينَ هُم بِهِ مُشْرِكُونَ (100)
Wewenange mung marang para kang padha amawongmitra dheweke sarta para kang padha anyakuthokake Panjenengane ing liyane |
وَإِذَا بَدَّلْنَا آيَةً مَّكَانَ آيَةٍ ۙ وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا يُنَزِّلُ قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مُفْتَرٍ ۚ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (101)
Lan samangsa Ingsun anya- lini timbalan kalawan timbalan – lan Allah iku luwih wikan marang apa kang Diturunake – dheweke padha cala- thu: Kowe iku mung tukang gawe gogorohan bae. O, akeh-akehe dheweke padha ora weruh |
قُلْ نَزَّلَهُ رُوحُ الْقُدُسِ مِن رَّبِّكَ بِالْحَقِّ لِيُثَبِّتَ الَّذِينَ آمَنُوا وَهُدًى وَبُشْرَىٰ لِلْمُسْلِمِينَ (102)
Calathua: Ruh Suci wus anurunake iku saka Pangeranira kalawan yakti, supaya aneguhake para kang padha angestu, sarta minangka tuntunan tuwin warta bubungah tumrap para sing padha sumarah |
وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ إِنَّمَا يُعَلِّمُهُ بَشَرٌ ۗ لِّسَانُ الَّذِي يُلْحِدُونَ إِلَيْهِ أَعْجَمِيٌّ وَهَٰذَا لِسَانٌ عَرَبِيٌّ مُّبِينٌ (103)
Lan sayekti temen Ingsun angudaneni, manawa dheweke pa- dha calathu: Sing mulang dheweke mung uwong bae. Basane wong kang tinarka iku kasar, mangka iki basa Arab kang gamblang |
إِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ لَا يَهْدِيهِمُ اللَّهُ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (104)
Sayekti, para kang padha ora angestu ing timbalan-tim- balaning Allah, iku Allah ora bakal nuntun lan bakal padha oleh siksa kang nglarani |
إِنَّمَا يَفْتَرِي الْكَذِبَ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْكَاذِبُونَ (105)
Mung para kang padha ora angestu ing timbalan-timbalaning Allah kang agawe-gawe goroh, lan dheweke iku padha wong goroh |
مَن كَفَرَ بِاللَّهِ مِن بَعْدِ إِيمَانِهِ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمَانِ وَلَٰكِن مَّن شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْرًا فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِّنَ اللَّهِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ (106)
Sapa sing kafir ing Allah sawise iman, dudu kang pineksa kang sarta atine anteng karana iman, ananging wong kang ame- ngani dhadha ing kakafiran lah iki kang padha katiban be- bendu saka ing Allah, sarta bakal oleh siksa kang gedhe |
ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمُ اسْتَحَبُّوا الْحَيَاةَ الدُّنْيَا عَلَى الْآخِرَةِ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ (107)
Mangkono iku amarga saka anggone padha dhemen kauripan donya angungkuli akhirat, sarta amarga Allah iku ora anuntun wong kang padha kafir |
أُولَٰئِكَ الَّذِينَ طَبَعَ اللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ وَسَمْعِهِمْ وَأَبْصَارِهِمْ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ (108)
Iki para kang padha wus diecap dening Allah ati-atine lan pangrungune sarta pandeleng- pandelenge, lan iki wong kang padha lena |
لَا جَرَمَ أَنَّهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْخَاسِرُونَ (109)
Wis ora kena ora, ana ing akhirat dheweke iku wong kang padha kapitunan |
ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ هَاجَرُوا مِن بَعْدِ مَا فُتِنُوا ثُمَّ جَاهَدُوا وَصَبَرُوا إِنَّ رَبَّكَ مِن بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَّحِيمٌ (110)
Tumuli, sayekti Pangeranira – tumrap para kang padha ngili ing sawise padha kinuya-kuya, banjur padha nyrem- peng A sarta padha tahan – sayekti, Pangeranira, ing sawise iku, temen Aparamarta, Mahaasih |
۞ يَوْمَ تَأْتِي كُلُّ نَفْسٍ تُجَادِلُ عَن نَّفْسِهَا وَتُوَفَّىٰ كُلُّ نَفْسٍ مَّا عَمِلَتْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ (111)
dina, kang ing kono siji-sijining jiwa bakal maju ambelani atur tumrap awake dhewe, lan siji- sijining jiwa tampa pituwas ganep apa kang wis padha dilakoni, sarta dheweke ora bakal padha dianiaya |
وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا قَرْيَةً كَانَتْ آمِنَةً مُّطْمَئِنَّةً يَأْتِيهَا رِزْقُهَا رَغَدًا مِّن كُلِّ مَكَانٍ فَكَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللَّهِ فَأَذَاقَهَا اللَّهُ لِبَاسَ الْجُوعِ وَالْخَوْفِ بِمَا كَانُوا يَصْنَعُونَ (112)
Lan Allah agawe pipindhan sawijining kutha kang raharja, tentrem, kang rijekine muwah- muwuh teka mrono saka ngendi- endi panggonan; ananging iku ora atur panuwun marang nugrahaning Allah; mulane Allah angicipake iku ing luwe lan wedi kang abanget, amarga saka barang kang wus padha ditindakake |
وَلَقَدْ جَاءَهُمْ رَسُولٌ مِّنْهُمْ فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ وَهُمْ ظَالِمُونَ (113)
Lan sayekti, temen sawiji- ning Utusan, unusan saka dheweke, ananging iku dheweke padha anggorohake, mulane siksa tumiba marang dheweke, sajrone padha atindak dudu |
فَكُلُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ حَلَالًا طَيِّبًا وَاشْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ إِن كُنتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ (114)
Mulane padha mangana rejeki paparinge Allah marang sira, kang dikenakake, kang becik, sarta padha atura panuwun marang nugrahaning Allah, manawa sira padha ngawulani Panjenengane |
إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنزِيرِ وَمَا أُهِلَّ لِغَيْرِ اللَّهِ بِهِ ۖ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ (115)
Panjenengane mung angla- rangi bathang tumrape sira, lan getih sarta daging celeng apa dene sabarang kang kalawan anyebut saliyane Allaha, ananging sapa sing kepeped, ora karana kapengin, lan ora angliwati wates,b lah sayekti Allah iku Aparamarta, Mahaasih |
وَلَا تَقُولُوا لِمَا تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمُ الْكَذِبَ هَٰذَا حَلَالٌ وَهَٰذَا حَرَامٌ لِّتَفْتَرُوا عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ ۚ إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ لَا يُفْلِحُونَ (116)
Lan aja padha anyalathok- ake goroh karana sapangucape lisanira, : Iki kena lan iki ora kena, pamrihe padha agawe-gawe goroh tumrap Allah; sayekti, para kang padha agawe- gawe goroh tumrap marang Allah, ora bakal begja |
مَتَاعٌ قَلِيلٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (117)
Kabungahan sathithik, lan dheweke bakal oleh siksa kang nglarani |
وَعَلَى الَّذِينَ هَادُوا حَرَّمْنَا مَا قَصَصْنَا عَلَيْكَ مِن قَبْلُ ۖ وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَٰكِن كَانُوا أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (118)
Lan tumrap para kang padha Yahudi Ingsun anglarangi apa kang wus Ingsun caritakake marang sira ing biyena, lan Ingsun ora anganiaya dheweke, ananging dheweke kang padha anganiaya awake dhewe |
ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ عَمِلُوا السُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ تَابُوا مِن بَعْدِ ذَٰلِكَ وَأَصْلَحُوا إِنَّ رَبَّكَ مِن بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَّحِيمٌ (119)
Banjure, sayekti Pangeran- ira – tumrap para kang padha ang- lakoni ala marga saka ora ngerti- , ing sawise iku banjur tobat sarta ambecikake lakune – sayekti Pangeranira, ing sawise iku, temen Aparamarta, Mahaasih |
إِنَّ إِبْرَاهِيمَ كَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِّلَّهِ حَنِيفًا وَلَمْ يَكُ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (120)
Sayekti, Ibrahim iku sawiji- ning panutan, ambangun turut ing Allah, tulus, sarta dudu ewone para kang-manembah-pangeran akeh |
شَاكِرًا لِّأَنْعُمِهِ ۚ اجْتَبَاهُ وَهَدَاهُ إِلَىٰ صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ (121)
Weruh ing panarima marang nugraha-Ne; Panjenengane wus amething dheweke sarta nuntun dheweke marang dalan kang bener |
وَآتَيْنَاهُ فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً ۖ وَإِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ (122)
Lan Ingsun wus aparing becik marang dheweke ana ing donya, sarta sayekti, ana ing akhi- rat, dheweke temen ewone para wong becik |
ثُمَّ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ أَنِ اتَّبِعْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا ۖ وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (123)
Banjur Ingsun aparing we- wedhar marang sira, angandika: Mituruta agamane Ibrahim, wong kang tulus, lan dudu ewone para manembah-pangeran akeh |
إِنَّمَا جُعِلَ السَّبْتُ عَلَى الَّذِينَ اخْتَلَفُوا فِيهِ ۚ وَإِنَّ رَبَّكَ لَيَحْكُمُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيمَا كَانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ (124)
Sabbat iku dianakake mung tumrap para kang padha sulaya ing dalem prakara iku; lan sayekti, Pangeranira, ing dina kiyamat, temen bakal amancasi antarane dheweke, tumrap prakara kang ing kono dheweke padha sulaya |
ادْعُ إِلَىٰ سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ ۖ وَجَادِلْهُم بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ ۚ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِيلِهِ ۖ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ (125)
Angajaka marang dadala- ning Pangeranira kalawan kawi- caksanan sarta pitutur becik apa dene papadon karo dheweke kalawan laku kang luwih becik; sayekti Pangeranira iku luwih ngudaneni marang sapa kang sasar saka ing dadalan-E, sarta Panjene- ngane luwih ngudaneni marang wong kang padha miturut ing dalan bener |
وَإِنْ عَاقَبْتُمْ فَعَاقِبُوا بِمِثْلِ مَا عُوقِبْتُم بِهِ ۖ وَلَئِن صَبَرْتُمْ لَهُوَ خَيْرٌ لِّلصَّابِرِينَ (126)
Lan manawa genti gilirira, lah sira amalesa kalawan satim- bange, apa kang ditandukake ma- rang sira; ananging manawa sira sabar, temen iku luwih becik tumrap para kang padha sabar |
وَاصْبِرْ وَمَا صَبْرُكَ إِلَّا بِاللَّهِ ۚ وَلَا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَلَا تَكُ فِي ضَيْقٍ مِّمَّا يَمْكُرُونَ (127)
Lan di sabar, sarta sabarira iku ora liya kajaba kalawan Allah, tuwin aja sira susah prakara dheweke, apa dene aja sira judheg ing ati saka ing anggone padha ngrancang paekan |
إِنَّ اللَّهَ مَعَ الَّذِينَ اتَّقَوا وَّالَّذِينَ هُم مُّحْسِنُونَ (128)
Sayekti, Allah iku anyartani para kang padha prayitna sarta para kang padha agawe becik |
