ق ۚ وَالْقُرْآنِ الْمَجِيدِ (1)
Kaf. Pasha Kur’anin e madhërishëm |
بَلْ عَجِبُوا أَن جَاءَهُم مُّنذِرٌ مِّنْهُمْ فَقَالَ الْكَافِرُونَ هَٰذَا شَيْءٌ عَجِيبٌ (2)
Ata u habitën që u erdhi një qortues nga mesi i tyre t’u tërheë vërejtjen, prandaj mosbesimtarët thonë: “Kjo është diçka shumë e çuditshme |
أَإِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا ۖ ذَٰلِكَ رَجْعٌ بَعِيدٌ (3)
A thua kur të vdesim e të bëhemi dhé? Ai është kthim i largët” |
قَدْ عَلِمْنَا مَا تَنقُصُ الْأَرْضُ مِنْهُمْ ۖ وَعِندَنَا كِتَابٌ حَفِيظٌ (4)
Ne e dimë se tokës nuk i mbet gjë mangut për ata. Te Ne është Libri në të cilin ruhet çdo gjë |
بَلْ كَذَّبُوا بِالْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ فَهُمْ فِي أَمْرٍ مَّرِيجٍ (5)
Mirëpo ata mohojnë të vërtetën ë u ka ardhur dhe në këtë çështje janë të habitur |
أَفَلَمْ يَنظُرُوا إِلَى السَّمَاءِ فَوْقَهُمْ كَيْفَ بَنَيْنَاهَا وَزَيَّنَّاهَا وَمَا لَهَا مِن فُرُوجٍ (6)
A nuk e shohin qiellin përmbi vete! Se e kemi ngritur dhe stolisur, dhe aty nuk ka asnjë plasaritje |
وَالْأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَيْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ وَأَنبَتْنَا فِيهَا مِن كُلِّ زَوْجٍ بَهِيجٍ (7)
Kurse tokën e kemi shtruar dhe nëpër të kemi shpërndarë kodrat, dhe bëmë që në të të mbijnë çifte bimësh të bukura |
تَبْصِرَةً وَذِكْرَىٰ لِكُلِّ عَبْدٍ مُّنِيبٍ (8)
Për t’i parë me sy dhe të mendojë secili që i drejtohet Zotit të vet |
وَنَزَّلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً مُّبَارَكًا فَأَنبَتْنَا بِهِ جَنَّاتٍ وَحَبَّ الْحَصِيدِ (9)
Ne lëshojmë ujë nga qielli si bekim dhe me të bëjmë të kultivohen kopshte dhe drithëra për të korrur |
وَالنَّخْلَ بَاسِقَاتٍ لَّهَا طَلْعٌ نَّضِيدٌ (10)
Edhe lisa të lartë me fryte të grumbulluara njërin mbi tjetrin |
رِّزْقًا لِّلْعِبَادِ ۖ وَأَحْيَيْنَا بِهِ بَلْدَةً مَّيْتًا ۚ كَذَٰلِكَ الْخُرُوجُ (11)
Për ushqim njerëzve dhe Ne me të ngjallim truallin e vdekur; ashtu do të jetë edhe (ri) ngjallja |
كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَأَصْحَابُ الرَّسِّ وَثَمُودُ (12)
Para tyre përgënjeshtruan populli i Nuhit dhe banroët e Resit e Themudit |
وَعَادٌ وَفِرْعَوْنُ وَإِخْوَانُ لُوطٍ (13)
Edhe A, edhe Faraoni, edhe njerëzit e Lutit |
وَأَصْحَابُ الْأَيْكَةِ وَقَوْمُ تُبَّعٍ ۚ كُلٌّ كَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ وَعِيدِ (14)
Edhe banorët e Ejkes dhe populli Tubba; të gjithë ata përgënjeshtruan profetët dhe merituan dënimin tim |
أَفَعَيِينَا بِالْخَلْقِ الْأَوَّلِ ۚ بَلْ هُمْ فِي لَبْسٍ مِّنْ خَلْقٍ جَدِيدٍ (15)
Vallë, a u lodhëm me rastin e krijimit të parë? Jo, por ata dyshojnë (pa arsye) në krijimin e sërishëm |
وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ وَنَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ ۖ وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ (16)
Ne e krijuam njeriun dhe e dimë se çka i dëshiron shpirti i tij, sepse Ne te ai jemi më i afërt se damari i qafës |
إِذْ يَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّيَانِ عَنِ الْيَمِينِ وَعَنِ الشِّمَالِ قَعِيدٌ (17)
Kur takohen dy palë dhe ulen njëri nga e djathta e tjetri nga e majta |
مَّا يَلْفِظُ مِن قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ (18)
Ai nuk belbëzon asnjë fjalë e të mos jetë afër tij vigjilenti i gatshëm |
وَجَاءَتْ سَكْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ ۖ ذَٰلِكَ مَا كُنتَ مِنْهُ تَحِيدُ (19)
Dhe vjen tronditja e vdekjes, me të vërtetë, ajo është diç që nuk mund t’i ikësh |
وَنُفِخَ فِي الصُّورِ ۚ ذَٰلِكَ يَوْمُ الْوَعِيدِ (20)
Dhe i fryhet surit – ajo është ditë kërcënimi |
وَجَاءَتْ كُلُّ نَفْسٍ مَّعَهَا سَائِقٌ وَشَهِيدٌ (21)
Dhe secili do të vijë e bashkë me të edhe dëshmitari dhe ai që i sjell (çobani) |
لَّقَدْ كُنتَ فِي غَفْلَةٍ مِّنْ هَٰذَا فَكَشَفْنَا عَنكَ غِطَاءَكَ فَبَصَرُكَ الْيَوْمَ حَدِيدٌ (22)
Ti nuk i vure vesh kësaj, prandaj ta hoqëm mbulesën, e sot e ke shikimin të shtangur |
وَقَالَ قَرِينُهُ هَٰذَا مَا لَدَيَّ عَتِيدٌ (23)
Kurse shoku i tij do të thotë: “Ky që është pranë meje, është gati” |
أَلْقِيَا فِي جَهَنَّمَ كُلَّ كَفَّارٍ عَنِيدٍ (24)
Ju të dy hudhni në xhehennem, çdo bukëshkelë e kokëfortë |
مَّنَّاعٍ لِّلْخَيْرِ مُعْتَدٍ مُّرِيبٍ (25)
I cili ka penguar të bëhen vepra të mira dhe që ka qenë mizor dhe i dyshimtë |
الَّذِي جَعَلَ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ فَأَلْقِيَاهُ فِي الْعَذَابِ الشَّدِيدِ (26)
I cili përveç All-llahut ka pranuar tjetër zot – andaj hudhne në mundimin më të rëndë!” |
۞ قَالَ قَرِينُهُ رَبَّنَا مَا أَطْغَيْتُهُ وَلَٰكِن كَانَ فِي ضَلَالٍ بَعِيدٍ (27)
Shoku i tij do të thotë: “Zoti ynë, unë nuk e kam tërhequr me dhunë, por vetë ka pas humbur keq” |
قَالَ لَا تَخْتَصِمُوا لَدَيَّ وَقَدْ قَدَّمْتُ إِلَيْكُم بِالْوَعِيدِ (28)
“Mos ngrindeni para Meje”! – do t’u thotë Ai, - “u jam kërcënuar më herët |
مَا يُبَدَّلُ الْقَوْلُ لَدَيَّ وَمَا أَنَا بِظَلَّامٍ لِّلْعَبِيدِ (29)
Tek unë nuk ndërrohet fjala dhe Unë nuk jam mizor ndaj krijesave të mia” |
يَوْمَ نَقُولُ لِجَهَنَّمَ هَلِ امْتَلَأْتِ وَتَقُولُ هَلْ مِن مَّزِيدٍ (30)
Atë ditë kur ta pyesim xhehennemin, “A je mbushur?”, ai do të përgjigjet: “A ka akoma?” |
وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ غَيْرَ بَعِيدٍ (31)
Kurse xhenneti u afrohet të devotshmëve, shumë afër |
هَٰذَا مَا تُوعَدُونَ لِكُلِّ أَوَّابٍ حَفِيظٍ (32)
Kjo është ajo që i është premtuar secilit që është penduar dhe është ruajtur (prej mëkatesh) |
مَّنْ خَشِيَ الرَّحْمَٰنَ بِالْغَيْبِ وَجَاءَ بِقَلْبٍ مُّنِيبٍ (33)
I cili i është frikësuar të Mëshirshmit në mosprezencë (pa e parë) dhe ka ardhur zemërbardhë |
ادْخُلُوهَا بِسَلَامٍ ۖ ذَٰلِكَ يَوْمُ الْخُلُودِ (34)
Hyni në të të qetë! Kjo është Dita e amshueshme |
لَهُم مَّا يَشَاءُونَ فِيهَا وَلَدَيْنَا مَزِيدٌ (35)
Aty do të kenë çka dëshirojnë – se tek Ne ka edhe më tepër |
وَكَمْ أَهْلَكْنَا قَبْلَهُم مِّن قَرْنٍ هُمْ أَشَدُّ مِنْهُم بَطْشًا فَنَقَّبُوا فِي الْبِلَادِ هَلْ مِن مَّحِيصٍ (36)
Sa brezni para tyre kemi shfarosur, dhe ata kanë qenë më të fortë se këta, andaj kërkuan strehim nëpër botë, por a ka tjetër rrugëdalje |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَذِكْرَىٰ لِمَن كَانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ وَهُوَ شَهِيدٌ (37)
këtu ka, njëmend, argumente për ata që kanë zemër dhe ia kap veshi (kupton) edhe është dëshmitar |
وَلَقَدْ خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ وَمَا مَسَّنَا مِن لُّغُوبٍ (38)
Ne kemi krijuar qiejt dhe tokën edhe gjithçka ka ndërmjet tyre, për gjashtë ditë, dhe as që na preku lodhja |
فَاصْبِرْ عَلَىٰ مَا يَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ الْغُرُوبِ (39)
Prandaj, përballoi me durim asaj që flasin ata dhe madhëro Zotin tënd, dhe falënderoju para se të lind dielli edhe para se të perëndojë |
وَمِنَ اللَّيْلِ فَسَبِّحْهُ وَأَدْبَارَ السُّجُودِ (40)
Madhëroje natën edhe pas namazit |
وَاسْتَمِعْ يَوْمَ يُنَادِ الْمُنَادِ مِن مَّكَانٍ قَرِيبٍ (41)
Dhe hap veshët e dëgjo! Atëherë kur thirrësi të thërrasë nga vendi i afërt |
يَوْمَ يَسْمَعُونَ الصَّيْحَةَ بِالْحَقِّ ۚ ذَٰلِكَ يَوْمُ الْخُرُوجِ (42)
Ditën kur ata do të dëgjojnë me arsye këlithitjen – ajo do të jetë Dita e ringjalljes |
إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي وَنُمِيتُ وَإِلَيْنَا الْمَصِيرُ (43)
Ne, me të vërtetë, i ngjallim dhe i vdesim, por edhe te Ne do të kthehen |
يَوْمَ تَشَقَّقُ الْأَرْضُ عَنْهُمْ سِرَاعًا ۚ ذَٰلِكَ حَشْرٌ عَلَيْنَا يَسِيرٌ (44)
Atë ditë kur të plasë toka prej tyre me shpejtësi, ai tubim për Ne është krejt i lehtë |
نَّحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَقُولُونَ ۖ وَمَا أَنتَ عَلَيْهِم بِجَبَّارٍ ۖ فَذَكِّرْ بِالْقُرْآنِ مَن يَخَافُ وَعِيدِ (45)
Ne e dimë më mirë se ç’flasin ata; Ti ata nuk mund t’i detyrosh, por përkujtoje me Kur’an atë që i frikësohet (dhe i ruhet) kërcënimit |
